Μητρικό Ένστικτο
του Olivier Masset-Depasse. Με τους Jules Lefebvres, Luan Adam, Veerle Baetens, Anne Coesens, Mehdi Nebbou, Arieh Worthalter.
Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!
του zerVo (@moviesltd) 
Αρχές της δεκαετίας του 90 ήταν, όταν ένα θριλεράκι όχι σπουδαία ακριβό, είχε κάνει μια αξιοπρόσεχτη εμπορική επιτυχία, σε μια περίοδο που το ψυχολογικό μέρος του συγκεκριμένου είδους είχε μεγάλη πέραση είναι η αλήθεια. Σε σκηνοθεσία του Curtis Hanson, που κατοπινά έκανε το LA Confidential, άντε και το 8 Mile και τέρμα, το The Hand That Rocks The Cradle, μοίρασε, αναλόγως του μεγέθους του, τις απαιτούμενες ανατριχίλες στην αίθουσα, έχοντας στο επίκεντρο της μια μητέρα (όνειρο των Ρίσκι Μπίζνες νιάτων μας, η Rebecca) ψυχικά αναστατωμένη, από την στιγμή που απόλεσε τον κόσμο της ολοκληρωτικά. Μπιμουβάκι, αξιοπρεπές, που ούτε διθυράμβους απέσπασε, ούτε πομπώδεις σειρές περί Χιτσκοκικού μεγαλείου έγραψε, ούτε (τάχαμου δίκαια) βραβεία σε ανοιξιάτικες κινηματογραφικές φιέστες σήκωσε. Όπως το σκάλες υποδεέστερο του, τωρινό, Βελγοφραντσέζικο Duelles...
Γυναίκες ταιριαστές σε όλα τους είναι η Αλίς και η Σελίν, φίλες από χρόνια και γειτόνισσες που τα σπίτια του δεν χωρίζει παρά μόνον ένας φράχτης, μα το κυριότερο μητέρες δύο συνομήλικων αγοριών, που περνούν όλη τους ημέρα αντάμα, παίζοντας ανέμελα στην αυλή των εύπορων προαστίων των Βρυξελλών. Ζωή χαρισάμενη και λαμπερή, που μονομιάς θα μετατραπεί σε σκοτάδι και συννεφιά, από την στιγμή που ο Μαξίμ, το βλαστάρι της Σελίν, θα πέσει άτσαλα από το παράθυρο του δωματίου του, χάνοντας με τρόπο τραγικό την ζωή του.
Κατακερματισμένες από το μοιραίο συμβάν, οι δύο κολλητές θα δουν την σχέση τους σταδιακά να διαλύεται, καθώς η Σελίν θα επιρρίψει άμεσα ευθύνες στην Αλίς, για τον χαμό του παιδιού της, πιστεύοντας βαθιά μέσα της πως δεν έκανε, ενόσω μπορούσε, τίποτα για να αποτρέψει την βουτιά θανάτου. Την ίδια στιγμή που η Αλίς, κατατρομαγμένη από την εναλλαγή της συμπεριφοράς της φιλενάδας της, θα βυθιστεί σε έναν βάλτο παρανοϊκού άγχους, πεπεισμένη πως εκείνη, σε μια κίνηση παράλογα εκδικητική, θα ξεσπάσει πάνω στο δικό της αγοράκι.
Σπουδαίο γυναικείο κολλητιλίκι, φαντάζεται κανείς εκ πρώτης ανάγνωσης και με στέρεα θεμέλια! Θα μου πεις από την άλλη μεριά η οποιαδήποτε αντίδραση μιας μάνας που έρχεται στην πιο δυσβάσταχτη θέση που μπορεί να περιέλθει άνθρωπος, είναι δικαιολογημένη. Οκ, σύμφωνοι, αν υπάρχει δε και (καλά κρυμμένη πρότερα) ψυχασθενική προδιάθεση, ίσαμε που μπορούμε να φτάσουμε μέχρι την εξωφρενική εξέλιξη που μας περιγράφει αυτό εδώ το παρατραβηγμένο τσίλλερ. Και μην προτρέχουμε, πινγκ πονγκ είναι το πράγμα, αφού και η μόλις μια μάντρα παραπέρα Κυρά, δεν πηγαίνει και πολύ πίσω, μιας και είναι προφανές, ακόμη και πριν το δυστύχημα, πως πολύ θα ήθελε να κλειδώσει το καμάρι σε της μια γυάλα για να μην καν της γρατσουνιστεί. Είναι η στιγμή που στο μυαλό έρχεται εκεί το ευφυολόγημα για το πως μεγαλώσαμε κάποτε στις αλάνες - εμείς οι παλιοί δλδ - και πως ανατρέφονται σήμερα τα παιδιά, αποστειρωμένα από λακτόζες και τα συναφή, διότι εμφανίζουν "δυσανεξίες".
Τέτοιου είδους μπουρτζόβλαχες στην σκέψη λοιπόν είναι οι παιδιόθεν φιλεναδίτσες, που πλέον η μια κοιτάζει πως να βγάλει τα μάτια της αλληνής, αλλά με τακτ, μην μας πάρουν και χαμπάρι. Ο δημιουργός του φιλμ, δε, που έλαβε ουκ ολίγους επαίνους από τα φεστιβάλς που περιέφερε το πόνημα του ("δίκαια"...) έχει κατά νου του τέτοια ματαιοδοξία, που θα επιθυμούσε, όπως έχει πει, να δει το αμερικάνικο ριμέικ του κάποια βολά, με την Jessica Chastain και την Anne Hathaway στην διανομή. Δεν αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά όχι με εκείνον στο τιμόνι, αφού ως συντάκτης αγωνιώδους έργου, δεδομένα τα έκανε μαντάρα. Προκαλώντας στον θεατή ένα απίστευτης έντασης άγχος μέσα από τα πλάνα του, καταναγκάζοντας τον κι εκείνον να ακολουθήσει την συλλογιστική των δυο τρελών του εκράν. Και να σου τα γκρο πλαν στο δηλητηριασμένο τσάι που από στιγμή σε στιγμή όποιος το πιει θα πέσει σέκος, άντε ξανά μανά το ανέβασμα στο ημιυπαίθριο παραθύρι του θανάτου από το άλλο αγοράκι, να και η απαιτούμενη απαγωγή που θα δέσει το γλυκό, πριν πάρουν μπροστά τα φονικά, που τα έχεις προβλέψει επακριβώς το πως θα γίνουν, τουλάχιστον ένα τέταρτο της ώρας πριν. Μεγάλη αγωνία. Καταπιεστική!
Το Μητρικό Ένστικτο με χαρισματική ατσαλοσύνη, επιχειρεί να κραυγάσει περί της εύθραυστης βιτρίνας της λαμπερής, τύπου αμέρικαν ντριμ κοινωνίας, μα είναι τόσο εκνευριστικά άγαρμπη η μέθοδος του, που οδηγεί την πλατεία του στο να μην την νοιάζει καν τι θα προκύψει το επόμενο δευτερόλεπτο. Φωτογραφημένο σε αποχρώσεις παστέλ, με έκδηλη την αισθητική των 60s σε φορέματα και φόντα, ο Masset-Depasse εξαντλεί την έμπνευση του απλά στο να φκιάσει το περιτύλιγμα της σοσιολογικής νευρασθένειας, χωρίς ποτέ να κατορθώνει να μπει στο ζουμί του προβληματισμού. Δεν βοηθιέται ποτέ και από το επιπέδου Οικογενειακών Ιστοριών υποκριτικό παραμύθι των μηδενικά πειστικών Βελγίδων Baetens (βασικά) και Coesens, οπότε δεν προκαλεί καμία αίσθηση το γεγονός πως εντέλει και οβερόλ, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα...
Κατακερματισμένες από το μοιραίο συμβάν, οι δύο κολλητές θα δουν την σχέση τους σταδιακά να διαλύεται, καθώς η Σελίν θα επιρρίψει άμεσα ευθύνες στην Αλίς, για τον χαμό του παιδιού της, πιστεύοντας βαθιά μέσα της πως δεν έκανε, ενόσω μπορούσε, τίποτα για να αποτρέψει την βουτιά θανάτου. Την ίδια στιγμή που η Αλίς, κατατρομαγμένη από την εναλλαγή της συμπεριφοράς της φιλενάδας της, θα βυθιστεί σε έναν βάλτο παρανοϊκού άγχους, πεπεισμένη πως εκείνη, σε μια κίνηση παράλογα εκδικητική, θα ξεσπάσει πάνω στο δικό της αγοράκι.
Σπουδαίο γυναικείο κολλητιλίκι, φαντάζεται κανείς εκ πρώτης ανάγνωσης και με στέρεα θεμέλια! Θα μου πεις από την άλλη μεριά η οποιαδήποτε αντίδραση μιας μάνας που έρχεται στην πιο δυσβάσταχτη θέση που μπορεί να περιέλθει άνθρωπος, είναι δικαιολογημένη. Οκ, σύμφωνοι, αν υπάρχει δε και (καλά κρυμμένη πρότερα) ψυχασθενική προδιάθεση, ίσαμε που μπορούμε να φτάσουμε μέχρι την εξωφρενική εξέλιξη που μας περιγράφει αυτό εδώ το παρατραβηγμένο τσίλλερ. Και μην προτρέχουμε, πινγκ πονγκ είναι το πράγμα, αφού και η μόλις μια μάντρα παραπέρα Κυρά, δεν πηγαίνει και πολύ πίσω, μιας και είναι προφανές, ακόμη και πριν το δυστύχημα, πως πολύ θα ήθελε να κλειδώσει το καμάρι σε της μια γυάλα για να μην καν της γρατσουνιστεί. Είναι η στιγμή που στο μυαλό έρχεται εκεί το ευφυολόγημα για το πως μεγαλώσαμε κάποτε στις αλάνες - εμείς οι παλιοί δλδ - και πως ανατρέφονται σήμερα τα παιδιά, αποστειρωμένα από λακτόζες και τα συναφή, διότι εμφανίζουν "δυσανεξίες".
Τέτοιου είδους μπουρτζόβλαχες στην σκέψη λοιπόν είναι οι παιδιόθεν φιλεναδίτσες, που πλέον η μια κοιτάζει πως να βγάλει τα μάτια της αλληνής, αλλά με τακτ, μην μας πάρουν και χαμπάρι. Ο δημιουργός του φιλμ, δε, που έλαβε ουκ ολίγους επαίνους από τα φεστιβάλς που περιέφερε το πόνημα του ("δίκαια"...) έχει κατά νου του τέτοια ματαιοδοξία, που θα επιθυμούσε, όπως έχει πει, να δει το αμερικάνικο ριμέικ του κάποια βολά, με την Jessica Chastain και την Anne Hathaway στην διανομή. Δεν αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά όχι με εκείνον στο τιμόνι, αφού ως συντάκτης αγωνιώδους έργου, δεδομένα τα έκανε μαντάρα. Προκαλώντας στον θεατή ένα απίστευτης έντασης άγχος μέσα από τα πλάνα του, καταναγκάζοντας τον κι εκείνον να ακολουθήσει την συλλογιστική των δυο τρελών του εκράν. Και να σου τα γκρο πλαν στο δηλητηριασμένο τσάι που από στιγμή σε στιγμή όποιος το πιει θα πέσει σέκος, άντε ξανά μανά το ανέβασμα στο ημιυπαίθριο παραθύρι του θανάτου από το άλλο αγοράκι, να και η απαιτούμενη απαγωγή που θα δέσει το γλυκό, πριν πάρουν μπροστά τα φονικά, που τα έχεις προβλέψει επακριβώς το πως θα γίνουν, τουλάχιστον ένα τέταρτο της ώρας πριν. Μεγάλη αγωνία. Καταπιεστική!
Το Μητρικό Ένστικτο με χαρισματική ατσαλοσύνη, επιχειρεί να κραυγάσει περί της εύθραυστης βιτρίνας της λαμπερής, τύπου αμέρικαν ντριμ κοινωνίας, μα είναι τόσο εκνευριστικά άγαρμπη η μέθοδος του, που οδηγεί την πλατεία του στο να μην την νοιάζει καν τι θα προκύψει το επόμενο δευτερόλεπτο. Φωτογραφημένο σε αποχρώσεις παστέλ, με έκδηλη την αισθητική των 60s σε φορέματα και φόντα, ο Masset-Depasse εξαντλεί την έμπνευση του απλά στο να φκιάσει το περιτύλιγμα της σοσιολογικής νευρασθένειας, χωρίς ποτέ να κατορθώνει να μπει στο ζουμί του προβληματισμού. Δεν βοηθιέται ποτέ και από το επιπέδου Οικογενειακών Ιστοριών υποκριτικό παραμύθι των μηδενικά πειστικών Βελγίδων Baetens (βασικά) και Coesens, οπότε δεν προκαλεί καμία αίσθηση το γεγονός πως εντέλει και οβερόλ, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Αυγούστου 2019 από την Danaos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική