Ο Πύργος του Downton
του Michael Engler. Με τους Hugh Bonneville, Jim Carter, Michelle Dockery, Elizabeth McGovern, Maggie Smith, Imelda Staunton, Penelope Wilton.
The King Will Come
του zerVo (@moviesltd) 
Σηκώνοντας για πρώτη φορά την τηλεοπτική της αυλαία, στις 26 Σεπτεμβρίου του 2010, η βασισμένη στο πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα του Julian Fellows, δραματική σειρά εποχής του έγκυρου ITV, Downton Abbey, εξελίχθηκε, έξι σεζόν και 52 επεισόδια κατοπινά, σε μια από τις σπουδαιότερες στιγμές της μικρής οθόνης, για την δεκαετία που διανύουμε. Τα επιτεύγματα των δημοφιλέστατων σε ευρύτατη μερίδα του κοινού series, σπουδαία, καθώς η αριστοτεχνικά σχεδιασμένη δομή τους, απέφερε στην τροπαιοθήκη τους, μια ντουζίνα σχεδόν Βραβεία Έμμυ, ουκ ολίγες Χρυσές Σφαίρες και αμέτρητες άλλες υποψηφιότητες και τιμές σε όλες τις διοργανώσεις που αφορούν τις κυκλοφορίες της TV. Λογικό κι επόμενο, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά το οριστικό φινάλε του, ο τίτλος να επιστρέψει για μια κινηματογραφική αυτή την φορά ατραξιόν, που κινείται επακριβώς στα χνάρια του τόσο επιτυχημένου ορίτζιναλ.
Η άφιξη της επιστολής που πάνω της φέρει την μοναρχική σφραγίδα και ως αποστολέα αναγράφει το Παλάτι του Μπάκιγχαμ, θα προκαλέσει αναταραχή στον Ρόμπερτ Κρόουλυ, Κόμη του Γκράνθαμ, στην πρώτη της ανάγνωση. Αιτία θα σταθεί η άφιξη σύσσωμης της βασιλικής οικογένειας, του ίδιου του Γεωργίου του 5ου και της συζύγου του Μαρίας, στον Πύργο του Ντάουντον, στα πλαίσια της περιήγησης του ζεύγους ανά την χώρα. Και μάλιστα η έλευση στο φημισμένο ανάκτορο θα πραγματοποιηθεί πολύ σύντομα, γεγονός που θα σημάνει συναγερμό στο υπηρετικό προσωπικό, που δεν έχει παρά μόνο ελάχιστες ημέρες για να προετοιμαστεί όπως αρμόζει στην λαμπερή περίσταση.
Κατάσταση που θα οδηγηθεί σε κομφούζιο, καθώς ο ένας μετά τον άλλο οι βασιλικοί απεσταλμένοι, μπάτλερ, βαλέδες, επιτετραμμένοι, υπεύθυνοι ασφαλείας και σεφ, θα αριβάρουν νωρίτερα από τους γαλαζοαίματους, ώστε να φροντίσουν ακόμη και την παραμικρή λεπτομέρεια, παίρνοντας τις αρμοδιότητες από το έμπειρο προσωπικό του μελάθρου. Κάτι που θα δυσαρεστήσει αυτοστιγμεί τους εργαζόμενους στο Ντάουντον, που θα επιθυμούσαν να βάλουν εκείνοι το χεράκι τους, προκειμένου τόσο ο εργοδότης τους, όσο και ο τόπος που τόσο αγαπούν, να βγει ασπροπρόσωπος στα μάτια του ηγέτη τους.
Χωρισμένη σε δύο ίσα χρονικά μέρη είναι η πλοκή του φιλμ, που επιγραμματικά θα μπορούσαν να τιτλοφορηθούν ως Ο βασιλεύς έρχεται και Ο Βασιλεύς διαμένει. Και το καθένα επιμέρους έχει τα δικά του συστατικά ενδιαφέροντος, που το καθιστούν ξεχωριστό, ως ας το πούμε επεισόδιο. Εν αρχή, έχουμε την παγωμάρα στο άκουσμα του ερχομού του ίδιου του εγγονού της Βικτόριας, μια αναστάτωση που θα φανεί τόσο στα πρόσωπα των αρχόντων, όσο και σε εκείνα των υπηρετών, αφού ουδείς από όλους θέλει να κάμει κακή εντύπωση ο λατρεμένος Πύργος τους στον Γεώργιο. Στο δεύτερο κομμάτι, τα σκόρπια κομμάτια του παζλ των όχι και λίγων δευτερευόντων ρουμπρικών, μπαίνουν σε μια τάξη, φτιάχνοντας την στιγμή που κλείνουν οι πόρτες του ανακτόρου, ένα όμορφα δεμένο σύνολο. Που όμως...
Με διαφορετικό μάτι θα το δει κάποιος που έχει παρακολουθήσει στο παρελθόν την σειρά και με εντελώς άλλο εκείνος που δεν γνωρίζει γρι από όσα συνέβησαν στην τηλεοπτική πορεία του προϊόντος. Προσοχή, δεν αναφέρομαι στην αυτονομία του φιλμικού Abbey που μια χαρά στέκει δίχως να προκαλεί ζητήματα συνέχειας του timeline. Όπως και να το κάνουμε όμως, για τον απόλυτο αδαή των όσων έχουν συμβεί στις έξι σεζόν, όπως του λόγου μου, είναι πολύ δύσκολο να βάλει σε μια τάξη όλα αυτά τα (περισσότερα από τριάντα) πρόσωπα που δεν πρωταγωνιστούν, αλλά μοιράζονται μέχρι ακρίβειας δευτερολέπτου, την παρουσία τους στο εκράν. Υπάρχει δηλαδή ένα σαφές χάντικαπ μεταξύ των δύο διαφορετικής γνώσης επί του θέματος θεατών, μιας και ο ένας ξέρει εκ των προτέρων ποιος είναι ο καθείς από όσους παρελαύνουν και μάλιστα με γοργό κινηματογραφικό τέμπο, ενώ ο άλλος είναι βέβαιο πως θα μπερδευτεί παλεύοντας να τους ταυτοποιήσει, γνωρίζοντας τους μόλις για πρώτη φορά.
Anyway, μετά από ένα ημίωρο προσαρμογής, το άπειρο μάτι, έχει καταφέρει να σκιτσάρει το οργανόγραμμα της οικίας Κρόουλυ και εισέρχεται στην γοητεία αυτού του ιλουστρασιόν κόσμου, που τα πατώματα του καθρεφτίζουν επακριβώς την υπάρχουσα κοινωνική διαστρωμάτωση. Οι πατρίκιοι, οι επί των τιμών, οι πληβείοι. Από τον άρχοντα του σπιτιού όμως, ίσαμε τον τελευταίο καμαρότο, οι πάντες έχουν επακριβώς το ίδιο γιγάντιο σέβας, για τον άντρα που θα διαβεί το κατώφλι τους σε λίγα 24ωρα, τον (God Save The...) ηγεμόνα ολάκερης της Μεγάλης Βρετανίας! Στην πραγματικότητα το φιλμ ακολουθεί πιστά την συλλογιστική που γέννησε το τηλεοπτικό προϊόν, αναπαριστώντας σε πολύ μεγάλο εύρος το σοσιολογικό γίγνεσθαι της Αλβιόνας, κατά την περίοδο της τρίτης δεκαετίας του 20ου αιώνα.
Οι μίνι υποιστορίες ποικίλουν στην συμπεριφορά τους, όπως και στην γέννηση των συναισθημάτων αυτού που τις παρατηρεί να εκτυλίσσονται στο εκράν. Σε καθεμιά, ακόμη και στην πιο δραματικά τονισμένη, το φλεγματικό χιούμορ υποβόσκει, χαλαρώνοντας μονομιάς την ατμόσφαιρα στο ενδεχόμενο που το πράγμα κάνει να ξεφύγει της γνωστής φόρμας. Σίγουρα πάντως το κάθε ξεχωριστό "στιγμιότυπο" δεν έχει ίδιο βάρος με τα υπόλοιπα, στοιχείο που συντείνει στην ανισότητα της παρακολούθησης. Υπάρχουν δε, τέλος, πινελιές που φαντάζουν εντελώς ξεκάρφωτες με το υπόλοιπο σχήμα - η απόπειρα δολοφονίας του Γεωργίου είναι σαφής αστοχία - και μοιάζουν ως χωστές απλά και μόνο για να φτάσουν την διάρκεια του υπερσυμπυκνωμένου κατά τα άλλα πακέτου, στο δίωρο. Με φροντίδα πάντως από τους ιθύνοντες, ώστε τα λεγόμενα του σεναρίου να αντανακλούν στο σήμερα, φωτογραφίζοντας τρέχουσες καταστάσεις όπως το φλέγον Μπρέξιτ, η λαϊκή παραβατικότητα, η εργατική αλληλεγγύη, η δημοσιοποίηση των ερωτικών ιδιαιτεροτήτων.
Βασικότερο ατού του πονήματος του Michael Engler, σκηνοθέτη εννοείται με προϋπηρεσία σε ένα μπουκέτο τσάπτερς, είναι η εκπληκτική κινηματογράφηση του Πύργου, που από μόνο του να τον θωρεί κάποιος από ψηλά στο πρωινό φως, ως μια μαγευτική καρτ ποστάλ, του είναι υπεραρκετό. Τα πανάκριβα δαντελένια κοστούμια και τα πολύχρωμα χρυσοποίκιλτα ντεκόρ, εννοείται παίρνουν τον υψηλότερο βαθμό στην κατασκευή τους, άλλωστε ομιλούμε για μια βρετανική παραγωγή που δύσκολα θα αποτύγχανε στον τομέα αυτό. Κορωνίδα των πάντων φυσικά στέκει η (σε συντριπτικό ποσοστό) παρουσία των αστέρων της σειράς, που επανακάμπτουν στους χαρακτήρες τους, είτε σαν συνέχεια τους (είπαμε, για εκείνον που ξέρει) είτε σαν αρχική εμφάνιση όμορφα σερβιρισμένη (για όποιον πάλι όχι).
Συσκευασία υπέρλαμπρη, σκηνικών, ενδυμάτων, μουσικής επένδυσης, ηθοποιών τεράστιας εμβέλειας, που καταφέρνει και πάλι τον σκοπό της, να στήσει μέσα στα δαιδαλώδη, πολυεπίπεδα δωμάτια του Abbey, τον συντηρητικής τάσης μικρόκοσμο, της αγαστής συνύπαρξης των κλασάτων αριστοκρατών και των κομψών εργατών, που στέκει ακαριαία προσοχή στην θωριά της κορώνας. Αν και εδώ που τα λέμε, ούτε από τους προοδευτικότερους labour είδαμε κάποια άξια αναφοράς διαφοροποίηση στην αντιμετώπιση του, αναμφισβήτητα πολύ σημαντικότερου από επίτιμου, συμβόλου της νησιωτικής χώρας.
Κατάσταση που θα οδηγηθεί σε κομφούζιο, καθώς ο ένας μετά τον άλλο οι βασιλικοί απεσταλμένοι, μπάτλερ, βαλέδες, επιτετραμμένοι, υπεύθυνοι ασφαλείας και σεφ, θα αριβάρουν νωρίτερα από τους γαλαζοαίματους, ώστε να φροντίσουν ακόμη και την παραμικρή λεπτομέρεια, παίρνοντας τις αρμοδιότητες από το έμπειρο προσωπικό του μελάθρου. Κάτι που θα δυσαρεστήσει αυτοστιγμεί τους εργαζόμενους στο Ντάουντον, που θα επιθυμούσαν να βάλουν εκείνοι το χεράκι τους, προκειμένου τόσο ο εργοδότης τους, όσο και ο τόπος που τόσο αγαπούν, να βγει ασπροπρόσωπος στα μάτια του ηγέτη τους.
Χωρισμένη σε δύο ίσα χρονικά μέρη είναι η πλοκή του φιλμ, που επιγραμματικά θα μπορούσαν να τιτλοφορηθούν ως Ο βασιλεύς έρχεται και Ο Βασιλεύς διαμένει. Και το καθένα επιμέρους έχει τα δικά του συστατικά ενδιαφέροντος, που το καθιστούν ξεχωριστό, ως ας το πούμε επεισόδιο. Εν αρχή, έχουμε την παγωμάρα στο άκουσμα του ερχομού του ίδιου του εγγονού της Βικτόριας, μια αναστάτωση που θα φανεί τόσο στα πρόσωπα των αρχόντων, όσο και σε εκείνα των υπηρετών, αφού ουδείς από όλους θέλει να κάμει κακή εντύπωση ο λατρεμένος Πύργος τους στον Γεώργιο. Στο δεύτερο κομμάτι, τα σκόρπια κομμάτια του παζλ των όχι και λίγων δευτερευόντων ρουμπρικών, μπαίνουν σε μια τάξη, φτιάχνοντας την στιγμή που κλείνουν οι πόρτες του ανακτόρου, ένα όμορφα δεμένο σύνολο. Που όμως...
Με διαφορετικό μάτι θα το δει κάποιος που έχει παρακολουθήσει στο παρελθόν την σειρά και με εντελώς άλλο εκείνος που δεν γνωρίζει γρι από όσα συνέβησαν στην τηλεοπτική πορεία του προϊόντος. Προσοχή, δεν αναφέρομαι στην αυτονομία του φιλμικού Abbey που μια χαρά στέκει δίχως να προκαλεί ζητήματα συνέχειας του timeline. Όπως και να το κάνουμε όμως, για τον απόλυτο αδαή των όσων έχουν συμβεί στις έξι σεζόν, όπως του λόγου μου, είναι πολύ δύσκολο να βάλει σε μια τάξη όλα αυτά τα (περισσότερα από τριάντα) πρόσωπα που δεν πρωταγωνιστούν, αλλά μοιράζονται μέχρι ακρίβειας δευτερολέπτου, την παρουσία τους στο εκράν. Υπάρχει δηλαδή ένα σαφές χάντικαπ μεταξύ των δύο διαφορετικής γνώσης επί του θέματος θεατών, μιας και ο ένας ξέρει εκ των προτέρων ποιος είναι ο καθείς από όσους παρελαύνουν και μάλιστα με γοργό κινηματογραφικό τέμπο, ενώ ο άλλος είναι βέβαιο πως θα μπερδευτεί παλεύοντας να τους ταυτοποιήσει, γνωρίζοντας τους μόλις για πρώτη φορά.
Anyway, μετά από ένα ημίωρο προσαρμογής, το άπειρο μάτι, έχει καταφέρει να σκιτσάρει το οργανόγραμμα της οικίας Κρόουλυ και εισέρχεται στην γοητεία αυτού του ιλουστρασιόν κόσμου, που τα πατώματα του καθρεφτίζουν επακριβώς την υπάρχουσα κοινωνική διαστρωμάτωση. Οι πατρίκιοι, οι επί των τιμών, οι πληβείοι. Από τον άρχοντα του σπιτιού όμως, ίσαμε τον τελευταίο καμαρότο, οι πάντες έχουν επακριβώς το ίδιο γιγάντιο σέβας, για τον άντρα που θα διαβεί το κατώφλι τους σε λίγα 24ωρα, τον (God Save The...) ηγεμόνα ολάκερης της Μεγάλης Βρετανίας! Στην πραγματικότητα το φιλμ ακολουθεί πιστά την συλλογιστική που γέννησε το τηλεοπτικό προϊόν, αναπαριστώντας σε πολύ μεγάλο εύρος το σοσιολογικό γίγνεσθαι της Αλβιόνας, κατά την περίοδο της τρίτης δεκαετίας του 20ου αιώνα.
Οι μίνι υποιστορίες ποικίλουν στην συμπεριφορά τους, όπως και στην γέννηση των συναισθημάτων αυτού που τις παρατηρεί να εκτυλίσσονται στο εκράν. Σε καθεμιά, ακόμη και στην πιο δραματικά τονισμένη, το φλεγματικό χιούμορ υποβόσκει, χαλαρώνοντας μονομιάς την ατμόσφαιρα στο ενδεχόμενο που το πράγμα κάνει να ξεφύγει της γνωστής φόρμας. Σίγουρα πάντως το κάθε ξεχωριστό "στιγμιότυπο" δεν έχει ίδιο βάρος με τα υπόλοιπα, στοιχείο που συντείνει στην ανισότητα της παρακολούθησης. Υπάρχουν δε, τέλος, πινελιές που φαντάζουν εντελώς ξεκάρφωτες με το υπόλοιπο σχήμα - η απόπειρα δολοφονίας του Γεωργίου είναι σαφής αστοχία - και μοιάζουν ως χωστές απλά και μόνο για να φτάσουν την διάρκεια του υπερσυμπυκνωμένου κατά τα άλλα πακέτου, στο δίωρο. Με φροντίδα πάντως από τους ιθύνοντες, ώστε τα λεγόμενα του σεναρίου να αντανακλούν στο σήμερα, φωτογραφίζοντας τρέχουσες καταστάσεις όπως το φλέγον Μπρέξιτ, η λαϊκή παραβατικότητα, η εργατική αλληλεγγύη, η δημοσιοποίηση των ερωτικών ιδιαιτεροτήτων.
Βασικότερο ατού του πονήματος του Michael Engler, σκηνοθέτη εννοείται με προϋπηρεσία σε ένα μπουκέτο τσάπτερς, είναι η εκπληκτική κινηματογράφηση του Πύργου, που από μόνο του να τον θωρεί κάποιος από ψηλά στο πρωινό φως, ως μια μαγευτική καρτ ποστάλ, του είναι υπεραρκετό. Τα πανάκριβα δαντελένια κοστούμια και τα πολύχρωμα χρυσοποίκιλτα ντεκόρ, εννοείται παίρνουν τον υψηλότερο βαθμό στην κατασκευή τους, άλλωστε ομιλούμε για μια βρετανική παραγωγή που δύσκολα θα αποτύγχανε στον τομέα αυτό. Κορωνίδα των πάντων φυσικά στέκει η (σε συντριπτικό ποσοστό) παρουσία των αστέρων της σειράς, που επανακάμπτουν στους χαρακτήρες τους, είτε σαν συνέχεια τους (είπαμε, για εκείνον που ξέρει) είτε σαν αρχική εμφάνιση όμορφα σερβιρισμένη (για όποιον πάλι όχι).
Συσκευασία υπέρλαμπρη, σκηνικών, ενδυμάτων, μουσικής επένδυσης, ηθοποιών τεράστιας εμβέλειας, που καταφέρνει και πάλι τον σκοπό της, να στήσει μέσα στα δαιδαλώδη, πολυεπίπεδα δωμάτια του Abbey, τον συντηρητικής τάσης μικρόκοσμο, της αγαστής συνύπαρξης των κλασάτων αριστοκρατών και των κομψών εργατών, που στέκει ακαριαία προσοχή στην θωριά της κορώνας. Αν και εδώ που τα λέμε, ούτε από τους προοδευτικότερους labour είδαμε κάποια άξια αναφοράς διαφοροποίηση στην αντιμετώπιση του, αναμφισβήτητα πολύ σημαντικότερου από επίτιμου, συμβόλου της νησιωτικής χώρας.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Σεπτεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική