Η ζωή του Τζον Φ. Ντόνοβαν
του Xavier Dolan. Με τους Kit Harington, Jacob Tremblay, Natalie Portman, Susan Sarandon, Thandie Newton, Kathy Bates, Michael Gambon, Ben Schnetzer, Sarah Gadon, Emily Hampshire, Jared Keeso.
Αυτή η ιστορία δεν έχει δράκους – ούτε... Καλίσι!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Τι θα έπρεπε να αποκαλύπτει ένας καλλιτέχνης για τον εαυτό του; Χμ...
Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 30χρονος Γαλλοκαναδός Xavier Dolan – έχει πρωταγωνιστεί σε τρεις από αυτές, ενώ στη μία εμφανίζεται χωρίς να έχει το όνομά του στα credits. Είναι μόλις η δεύτερη ταινία του που δεν συμμετείχε στο φεστιβάλ των Καννών: η πρώτη ήταν το (απρόβλητο εμπορικά στην Ελλάδα) «Tom à la ferme», που πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας το 2013. Αυτή η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Τορόντο τον Σεπτέμβριο του 2018! Η Ελλάδα είναι μόλις η έβδομη χώρα στην οποία προβάλλεται εμπορικά η ταινία, μετά την Γαλλία (όπου προβλήθηκε τον περασμένο Μάρτιο), την Ιταλία, τη Ρωσία, τον Καναδά, τη Λιθουανία και την Πορτογαλία!
Αυτή είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Dolan. Και σε αυτήν επρόκειτο να κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο η Adele, η οποία εντέλει δεν τα κατάφερε – κι ας έχει εξαιρετική σχέση με τον σκηνοθέτη. Από την άλλη, η Jessica Chastain γύρισε σκηνές για την ταινία, οι οποίες όμως κόπηκαν στο μοντάζ για να μειωθεί ο χρόνος του φιλμ και για να έχει – υποτίθεται – πιο στρωτό ρυθμό. Μετά το πρώτο μοντάζ, η ταινία είχε διάρκεια πάνω από τέσσερις ώρες: να υποθέσω πως κάποιοι ανυπομονούν για το director's cut; Τέλος, το ρόλο του ηθοποιού Ρούπερτ Τέρνερ, τον οποίο υποδύεται ο Ben Schnetzer, ήταν να τον υποδυθεί ο Nicholas Hoult, ο οποίος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα γυρίσματα... Εντωμεταξύ, ο Dolan έχει ήδη γυρίσει την όγδοη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Matthias et Maxime», που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της – πού αλλού; - στο φεστιβάλ των Καννών τον περασμένο Μάιο...
Η υπόθεση: Ο Ρούπερτ Τέρνερ είναι ένας νεαρός ηθοποιός, του οποίου το βιβλίο με τίτλο «Γράμματα σε έναν νεαρό ηθοποιό» (!!!) έχει μόλις εκδοθεί κι αποτελεί ποπ φαινόμενο. Η Όντρι Νιούχαουζ είναι «φτασμένη» και σοβαρή δημοσιογράφος. Όταν της αναθέτουν να πάρει συνέντευξη από τον Τέρνερ, καθώς και οι δύο τυγχάνει να βρίσκονται την ίδια στιγμή στην Πράγα, γκρινιάζει. Έχει να ασχοληθεί με σημαντικότερα θέματα. Η συνέντευξη δεν ξεκινάει καλά. Όσο περνάει η ώρα, όμως, η Όντρι απολαμβάνει την αφήγηση του Ρούπερτ. Και συγκινημένη ακούει πόσο πολύ επηρέασε τον Ρούπερτ ο Τζον Φ. Ντόνοβαν, ένα τηλεοπτικό ποπ είδωλο, που πέθανε πριν 10 χρόνια, με τον οποίο ο Ρούπερτ είχε πολυετή αλληλογραφία. Τον επηρέασε τόσο ο θάνατός του όσο και η ζωή του…
Η άποψή μας: Λοιπόν, για μαζευτείτε και προσέξτε με. Θα προχωρήσω σε μια (αξιοπρεπή ελπίζω) ανάλυση της ταινίας με κριτήρια α) απόλαυσης μέσου θεατή, β) κριτικής αντιμετώπισης και γ) εμπορικών πιθανοτήτων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το α). Μια χαρά πέρασα παρακολουθώντας την ταινία. Ναι, το ομολογώ και δεν ντρέπομαι! Είναι ένα εξαιρετικά καλογυρισμένο φιλμ, με πολύ καλούς ηθοποιούς, με ωραίες ερμηνείες, με ενδιαφέρουσα ίντριγκα, με όμορφους ανθρώπους να πρωταγωνιστούν, με απίθανη δουλειά σε επίπεδο σκηνοθεσίας (όλες οι σκηνές που έχουν τραγούδι μέσα, είναι θεϊκές, από την Adele που ακούγεται στην αρχή της ταινίας, μέχρι το «Bittersweet Symphony» που ακούγεται στο φινάλε). Γυαλιστερή, τρυφερή, κωμική σε στιγμές, δραματική κατά βάση, μια χαρά. Δεν είναι βαρετή, σου τραβάει μονίμως την προσοχή, μιλάμε για μια ταινία απόλυτα ψυχαγωγική.
Πάμε στο β). Η αλήθεια είναι πως όποτε μπορώ ρίχνω μια ματιά σε αυτά που γράφουν συνάδελφοι κριτικοί από το εξωτερικό, και ιδίως αυτά που γράφει το Variety γιατί εκεί, αρχικά δεν βάζουν αστεράκια και κατά δεύτερο ασχολούνται πάντα μα πάντα με τις εμπορικές προοπτικές της εκάστοτε ταινίας, κάτι που τους κάνει πιο πραγματιστές. Δεν λαϊκίζουν, κοιτάνε τις καλλιτεχνικές διαστάσεις αλλά δεν αρνούνται το θέμα εμπορικότητα. Γιατί, καλή η τέχνη, αλλά ο κόσμος που (συνεχίζει να) πηγαίνει στο σινεμά, ενδιαφέρεται να δει κάτι που θα του αρέσει, ήτοι κατά βάση «εμπορικό». Ο κριτικός του Variety λοιπόν, ο Peter Debruge, τη σφάζει τη συγκεκριμένη ταινία! Εδώ όμως είναι το θέμα: δεν λέει πουθενά ότι αυτή είναι μια κακή ταινία. Λέει ότι αυτή είναι μια υπερφίαλη ταινία! Ότι ο εγωμανής Dolan γύρισε ουσιαστικά μια ταινία για τον εαυτό του!!! Οι κριτικοί και όσοι ασχολούνται περισσότερο με τα παρασκήνια, γνωρίζουν πως ο Dolan είχε γράψει καμιά 15αριά γράμματα στον Leonardo Di Caprio, αφού τον είδε να πρωταγωνιστεί στον «Τιτανικό»!
Ο Dolan είναι ο Ρούπερτ της ταινίας λοιπόν. Που έτρωγε μπούλινγκ ως πιτσιρίκος, που βρήκε την ευτυχία αποδεχόμενος την ομοφυλοφιλία του. Που… πείθει τη δημοσιογράφο (μέσω του Ρούπερτ) πως και ο δικός του αγώνας είναι εξίσου σημαντικός με τον αγώνα κατά του φασισμού και του ρατσισμού! Ναι, το σενάριο είναι σαφέστατα υπερφίαλο. Αλλά το κοινό νομίζω ότι δεν νοιάζεται καθόλου γι' αυτό! Όσοι ψηθούν να πάνε να δουν την ταινία, θα πάνε για να περάσουν καλά. Και το γεγονός ότι πρωταγωνιστεί ο Kit Harington είναι ένα επιπλέον συν εν δυνάμει εμπορικότητας, μιας που η δημοφιλία του εξαιτίας του «Game of Thrones» εξακολουθεί να βρίσκεται πάρα πολύ ψηλά. Οπότε, ναι, οι κριτικοί γενικώς δεν θα της φερθούν καλά της ταινίας. Αλλά οι θεατές νομίζω πως θα περάσουν καλά.
γ). Λίγο σαν συνέχεια από το προηγούμενο. Η ταινία είναι εμπορική, δεν χωράει καμία αμφιβολία περί αυτού. Όμως: Με τέτοιο καταιγισμό νέων ταινιών κάθε εβδομάδα θα είναι – προβλέπω – αδύνατον να βρει το κοινό της. Και σε μόλις δύο αίθουσες στην Αθήνα; Τρέχα γύρευε. Κρίμα. Γιατί όλο αυτό το drama queen ύφος του σκηνοθέτη, που δικαίως αποκαλείται και κωλόπαιδο αλλά και ταλέντο, πιάνει εδώ ταυτόχρονα και τα υψηλότερα αλλά και τα χαμηλότερα ημιτόνια της καριέρας του. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια χορταστική, φανταχτερή, ποπ αποτυχία. Που, όμως, χαίρεσαι να τη βλέπεις.
Η υπόθεση: Ο Ρούπερτ Τέρνερ είναι ένας νεαρός ηθοποιός, του οποίου το βιβλίο με τίτλο «Γράμματα σε έναν νεαρό ηθοποιό» (!!!) έχει μόλις εκδοθεί κι αποτελεί ποπ φαινόμενο. Η Όντρι Νιούχαουζ είναι «φτασμένη» και σοβαρή δημοσιογράφος. Όταν της αναθέτουν να πάρει συνέντευξη από τον Τέρνερ, καθώς και οι δύο τυγχάνει να βρίσκονται την ίδια στιγμή στην Πράγα, γκρινιάζει. Έχει να ασχοληθεί με σημαντικότερα θέματα. Η συνέντευξη δεν ξεκινάει καλά. Όσο περνάει η ώρα, όμως, η Όντρι απολαμβάνει την αφήγηση του Ρούπερτ. Και συγκινημένη ακούει πόσο πολύ επηρέασε τον Ρούπερτ ο Τζον Φ. Ντόνοβαν, ένα τηλεοπτικό ποπ είδωλο, που πέθανε πριν 10 χρόνια, με τον οποίο ο Ρούπερτ είχε πολυετή αλληλογραφία. Τον επηρέασε τόσο ο θάνατός του όσο και η ζωή του…
Η άποψή μας: Λοιπόν, για μαζευτείτε και προσέξτε με. Θα προχωρήσω σε μια (αξιοπρεπή ελπίζω) ανάλυση της ταινίας με κριτήρια α) απόλαυσης μέσου θεατή, β) κριτικής αντιμετώπισης και γ) εμπορικών πιθανοτήτων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το α). Μια χαρά πέρασα παρακολουθώντας την ταινία. Ναι, το ομολογώ και δεν ντρέπομαι! Είναι ένα εξαιρετικά καλογυρισμένο φιλμ, με πολύ καλούς ηθοποιούς, με ωραίες ερμηνείες, με ενδιαφέρουσα ίντριγκα, με όμορφους ανθρώπους να πρωταγωνιστούν, με απίθανη δουλειά σε επίπεδο σκηνοθεσίας (όλες οι σκηνές που έχουν τραγούδι μέσα, είναι θεϊκές, από την Adele που ακούγεται στην αρχή της ταινίας, μέχρι το «Bittersweet Symphony» που ακούγεται στο φινάλε). Γυαλιστερή, τρυφερή, κωμική σε στιγμές, δραματική κατά βάση, μια χαρά. Δεν είναι βαρετή, σου τραβάει μονίμως την προσοχή, μιλάμε για μια ταινία απόλυτα ψυχαγωγική.
Πάμε στο β). Η αλήθεια είναι πως όποτε μπορώ ρίχνω μια ματιά σε αυτά που γράφουν συνάδελφοι κριτικοί από το εξωτερικό, και ιδίως αυτά που γράφει το Variety γιατί εκεί, αρχικά δεν βάζουν αστεράκια και κατά δεύτερο ασχολούνται πάντα μα πάντα με τις εμπορικές προοπτικές της εκάστοτε ταινίας, κάτι που τους κάνει πιο πραγματιστές. Δεν λαϊκίζουν, κοιτάνε τις καλλιτεχνικές διαστάσεις αλλά δεν αρνούνται το θέμα εμπορικότητα. Γιατί, καλή η τέχνη, αλλά ο κόσμος που (συνεχίζει να) πηγαίνει στο σινεμά, ενδιαφέρεται να δει κάτι που θα του αρέσει, ήτοι κατά βάση «εμπορικό». Ο κριτικός του Variety λοιπόν, ο Peter Debruge, τη σφάζει τη συγκεκριμένη ταινία! Εδώ όμως είναι το θέμα: δεν λέει πουθενά ότι αυτή είναι μια κακή ταινία. Λέει ότι αυτή είναι μια υπερφίαλη ταινία! Ότι ο εγωμανής Dolan γύρισε ουσιαστικά μια ταινία για τον εαυτό του!!! Οι κριτικοί και όσοι ασχολούνται περισσότερο με τα παρασκήνια, γνωρίζουν πως ο Dolan είχε γράψει καμιά 15αριά γράμματα στον Leonardo Di Caprio, αφού τον είδε να πρωταγωνιστεί στον «Τιτανικό»!
Ο Dolan είναι ο Ρούπερτ της ταινίας λοιπόν. Που έτρωγε μπούλινγκ ως πιτσιρίκος, που βρήκε την ευτυχία αποδεχόμενος την ομοφυλοφιλία του. Που… πείθει τη δημοσιογράφο (μέσω του Ρούπερτ) πως και ο δικός του αγώνας είναι εξίσου σημαντικός με τον αγώνα κατά του φασισμού και του ρατσισμού! Ναι, το σενάριο είναι σαφέστατα υπερφίαλο. Αλλά το κοινό νομίζω ότι δεν νοιάζεται καθόλου γι' αυτό! Όσοι ψηθούν να πάνε να δουν την ταινία, θα πάνε για να περάσουν καλά. Και το γεγονός ότι πρωταγωνιστεί ο Kit Harington είναι ένα επιπλέον συν εν δυνάμει εμπορικότητας, μιας που η δημοφιλία του εξαιτίας του «Game of Thrones» εξακολουθεί να βρίσκεται πάρα πολύ ψηλά. Οπότε, ναι, οι κριτικοί γενικώς δεν θα της φερθούν καλά της ταινίας. Αλλά οι θεατές νομίζω πως θα περάσουν καλά.
γ). Λίγο σαν συνέχεια από το προηγούμενο. Η ταινία είναι εμπορική, δεν χωράει καμία αμφιβολία περί αυτού. Όμως: Με τέτοιο καταιγισμό νέων ταινιών κάθε εβδομάδα θα είναι – προβλέπω – αδύνατον να βρει το κοινό της. Και σε μόλις δύο αίθουσες στην Αθήνα; Τρέχα γύρευε. Κρίμα. Γιατί όλο αυτό το drama queen ύφος του σκηνοθέτη, που δικαίως αποκαλείται και κωλόπαιδο αλλά και ταλέντο, πιάνει εδώ ταυτόχρονα και τα υψηλότερα αλλά και τα χαμηλότερα ημιτόνια της καριέρας του. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια χορταστική, φανταχτερή, ποπ αποτυχία. Που, όμως, χαίρεσαι να τη βλέπεις.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική