Διαφυγή
του Alexandre Aja. Με τους Kaya Scodelario, Barry Pepper.
Crocodile Rock!
του zerVo (@moviesltd) 
Ελάχιστοι πρέπει να είναι οι πιασάρικοι ξενικοί αθλητικοί όροι που δεν έχουν ευδοκιμήσει στην καθομιλουμένη, παρότι έχουν δοκιμαστεί κατά καιρούς από τους σπορτκάστερς. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Κρόουλ, στυλ κολυμβητικό, που αντιστοιχεί στο ελεύθερο, το ένα από τα τέσσερα του επίπονου στίβου της πισίνας. Μια φορά κι έναν καιρό επί εποχής του τεράστιου Σοβιετικού Βλαντιμίρ Σαλνίκοφ (ο πρώτος υπερκολυμβητής που έκανε 15 κατοστάρια, κάτω από ένα λεπτό έκαστο) έτσι το αποκαλούσαμε, πριν εξαλειφθεί οριστικά και επικρατήσει η ελληνική του απόδοση. Έτσι, μια μικρή εγκυκλοπαιδική παρένθεση, περί της μαρκίζας της ταινίας που πρόκειται να παρακολουθήσουμε, καθώς το Crawl δεν μεταφράζεται επακριβώς (φυσικά) ως Διαφυγή...
Από τις καλύτερες αθλήτριες της κολυμβητικής ομάδας του Πανεπιστημίου της Φλόριντα, είναι η νεαρή Χέιλι Κέλλερ, με επιδόσεις που σταθερά την τοποθετούν, αν όχι πρώτη, στα υψηλότερα σκαλοπάτια του βάθρου των διοργανώσεων που συμμετέχει. Μετά από την συμμετοχή της στους αγώνες πρωταθλήματος της Πολιτείας, η κοπέλα θα πληροφορηθεί από την αδελφή της, πως την Σάνσαιν Στέιτ, πλησιάζει ολοταχώς ένας πανίσχυρος τυφώνας επιπέδου 5, γεγονός που σημαίνει πως όλοι οι πολίτες πρέπει να εγκαταλείψουν, για την ασφάλεια τους, την περιοχή. Η απελπισμένη προσπάθεια της να εντοπίσει τηλεφωνικά τον (διαζευγμένο εδώ και καιρό από την μητέρα της) πατέρα της Ντέιβ, θα την ωθήσει να αψηφήσει τον διαφαινόμενο κίνδυνο των ακραίων καιρικών φαινομένων και να τον αναζητήσει είτε στο σπίτι, είτε στο εξοχικό πλάι στην Λέικ Κοράλ, που υποτίθεται έχει πουλήσει από χρόνια.
Με την στάθμη του νερού να ανεβαίνει ακαριαία, κάτι που κάνει την μετακίνηση με τα συμβατικά μέσα αδύνατη, η Χέιλι θα καταφέρει επιτέλους να βρει τον γονιό της, παγιδευμένο και βαρύτατα τραυματισμένο στο υπόγειο του θέρετρου. Μόνο που οι πληγές του δεν έχουν προκληθεί από τον άνεμο ή τα μανιασμένα κύματα, αλλά από τους γιγαντιαίους αλιγάτορες, που απελευθερώθηκαν από τα στενά όρια της λίμνης και σουλατσάρουν ελεύθεροι και πεινασμένοι ανάμεσα στους παγιδευμένους από την θύελλα, πολίτες.
Εννοείται πως με τα θηριώδη ερπετά να έχουν κυκλώσει τα πάντα στην μικρή κωμόπολη που οσονούπω βουλιάζει από το τσουνάμι, δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα προσέγγισης των εγκλωβισμένων από τα σωστικά συνεργεία, κάτι τέτοιο άλλωστε θα εναντιωνόταν και από τους βασικούς κανόνες του θρίλερ, που επιθυμεί λεπτό με το λεπτό τα πάντα να στραβώνουν ολοένα και περισσότερο. Υπάρχει άραγε η παραμικρή πιθανότητα να εξέλθουν σώοι και αβλαβείς λοιπόν από τον υγρό (όπως προδιαγράφεται) τάφο τους, πατήρ και θυγατέρα, στηριζόμενοι απλώς στις δικές τους δυνάμεις. Μην ξεχνάμε για να επανέλθουμε στο εισαγωγικό χιντ, πως το κορίτσι κολυμπά τα πενήντα μέτρα σε μόλις είκοσι δεύτερα. Χμ, τον μισό χρόνο από αυτό που χρειάζονται για την ίδια απόσταση, οι κροκόδειλοι με τα σουβλερά δοντάκια!
Η παραγωγής Sam Raimi ταινία, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να ακολουθήσει πιστά, όλες τις πρότερες περιπτώσεις περιπετειωδών φιλμς, όπου ο άνθρωπος έγινε βορά γιγαντιαίων θεριών, όπως τα Alligator (1980), Killer Crocodile (1989), φυσικά Anaconda (1997), Lake Placid (1999), Rogue (2007) και Primeval (2007). Μόνο που αυτό το φοβιστικό πατρόν το μοντάρει με τον πιο σωστό τρόπο, μην αφήνοντας ποτέ το τέμπο να τσακίσει, σκορπώντας διαρκώς καινούργια εμπόδια στο απελπισμένο δίδυμο, φροντίζοντας ταυτόχρονα να μεγαλώσει πληθυσμιακά την κοινότητα των γκέιτορς, που πλέον επιτίθενται κατά κοπάδια και από κάθε κατεύθυνση. Αν σε όλο αυτό το μοτίβο προσθέσουμε και την φυσική καταστροφή που έχει ισοπεδώσει τα πάντα, τότε κατανοούμε πανεύκολα πως οι ελπίδες επιβίωσης δεν είναι παρά μόνο, λίγο περισσότερες από μηδενικές.
Με πρότερη εμπειρία στο είδος της καταστροφής από την επίθεση της πανίδας, χάρη στο Piranha 3D του, που δεν ήταν και τόσο της προκοπής, ο Φραντσέζος Alejandre Aja, που έγινε διάσημος παγκόσμια χάρη στο εξαιρετικό Haute Tension του '03, στήνει το κατάλληλα τρομακτικό περιβάλλον που θα τυλίξει την ανατριχιαστική επίθεση του αδίστακτου predator προς τα υποψήφια αδύναμα θύματα του. Προβλέψιμη αναμφίβολα η εξέλιξη, αν και όσο κλιμακώνεται η ένταση και οι αντιξοότητες μεγεθύνονται, κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό του θεατή παίζει και η αμφιβολία πως δεν πρόκειται να υπάρξει χάπι έντ. Εξαιρετική στην απόδοση της κατατρομαγμένης και καταματωμένης κοπελιάς, που απαρνείται την δική της σωτηρία προκειμένου να βγάλει από τα χαλάσματα σώο τον πατέρα (o καλός ρολίστας Barry Pepper) Kaya Scodelario, βρίσκει την σωστή χημεία έκφρασης του τρόμου, ώστε να μην αποδώσει ούτε την φοβιτσάρα που ουρλιάζει, ούτε την ατρόμητη Ράμπο που κατατροπώνει τα πάντα.
Σφιχτοδεμένο, με εντυπωσιακώς εφετζίδικα πλάνα κατασπαραγμών των άτυχων, που θα βρεθούν απροετοίμαστοι μπροστά στις φονικές μηχανές, χωρίς πολλές πολλές ακρότητες στην αφήγηση, ούτε με τραβηγμένες από τα μαλλιά ψευτιές, το Crawl ενδεχόμενα δεν θα κάνει σε όσους τρέμουν και μόνο στην ιδέα των σαρκοφάγων απόγονων του Γκοτζίλα, για όλους τους υπόλοιπους όμως, μια χαρά συνδυασμένη horror / disaster movie πρόταση ορίζει.
Με την στάθμη του νερού να ανεβαίνει ακαριαία, κάτι που κάνει την μετακίνηση με τα συμβατικά μέσα αδύνατη, η Χέιλι θα καταφέρει επιτέλους να βρει τον γονιό της, παγιδευμένο και βαρύτατα τραυματισμένο στο υπόγειο του θέρετρου. Μόνο που οι πληγές του δεν έχουν προκληθεί από τον άνεμο ή τα μανιασμένα κύματα, αλλά από τους γιγαντιαίους αλιγάτορες, που απελευθερώθηκαν από τα στενά όρια της λίμνης και σουλατσάρουν ελεύθεροι και πεινασμένοι ανάμεσα στους παγιδευμένους από την θύελλα, πολίτες.
Εννοείται πως με τα θηριώδη ερπετά να έχουν κυκλώσει τα πάντα στην μικρή κωμόπολη που οσονούπω βουλιάζει από το τσουνάμι, δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα προσέγγισης των εγκλωβισμένων από τα σωστικά συνεργεία, κάτι τέτοιο άλλωστε θα εναντιωνόταν και από τους βασικούς κανόνες του θρίλερ, που επιθυμεί λεπτό με το λεπτό τα πάντα να στραβώνουν ολοένα και περισσότερο. Υπάρχει άραγε η παραμικρή πιθανότητα να εξέλθουν σώοι και αβλαβείς λοιπόν από τον υγρό (όπως προδιαγράφεται) τάφο τους, πατήρ και θυγατέρα, στηριζόμενοι απλώς στις δικές τους δυνάμεις. Μην ξεχνάμε για να επανέλθουμε στο εισαγωγικό χιντ, πως το κορίτσι κολυμπά τα πενήντα μέτρα σε μόλις είκοσι δεύτερα. Χμ, τον μισό χρόνο από αυτό που χρειάζονται για την ίδια απόσταση, οι κροκόδειλοι με τα σουβλερά δοντάκια!
Η παραγωγής Sam Raimi ταινία, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να ακολουθήσει πιστά, όλες τις πρότερες περιπτώσεις περιπετειωδών φιλμς, όπου ο άνθρωπος έγινε βορά γιγαντιαίων θεριών, όπως τα Alligator (1980), Killer Crocodile (1989), φυσικά Anaconda (1997), Lake Placid (1999), Rogue (2007) και Primeval (2007). Μόνο που αυτό το φοβιστικό πατρόν το μοντάρει με τον πιο σωστό τρόπο, μην αφήνοντας ποτέ το τέμπο να τσακίσει, σκορπώντας διαρκώς καινούργια εμπόδια στο απελπισμένο δίδυμο, φροντίζοντας ταυτόχρονα να μεγαλώσει πληθυσμιακά την κοινότητα των γκέιτορς, που πλέον επιτίθενται κατά κοπάδια και από κάθε κατεύθυνση. Αν σε όλο αυτό το μοτίβο προσθέσουμε και την φυσική καταστροφή που έχει ισοπεδώσει τα πάντα, τότε κατανοούμε πανεύκολα πως οι ελπίδες επιβίωσης δεν είναι παρά μόνο, λίγο περισσότερες από μηδενικές.
Με πρότερη εμπειρία στο είδος της καταστροφής από την επίθεση της πανίδας, χάρη στο Piranha 3D του, που δεν ήταν και τόσο της προκοπής, ο Φραντσέζος Alejandre Aja, που έγινε διάσημος παγκόσμια χάρη στο εξαιρετικό Haute Tension του '03, στήνει το κατάλληλα τρομακτικό περιβάλλον που θα τυλίξει την ανατριχιαστική επίθεση του αδίστακτου predator προς τα υποψήφια αδύναμα θύματα του. Προβλέψιμη αναμφίβολα η εξέλιξη, αν και όσο κλιμακώνεται η ένταση και οι αντιξοότητες μεγεθύνονται, κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό του θεατή παίζει και η αμφιβολία πως δεν πρόκειται να υπάρξει χάπι έντ. Εξαιρετική στην απόδοση της κατατρομαγμένης και καταματωμένης κοπελιάς, που απαρνείται την δική της σωτηρία προκειμένου να βγάλει από τα χαλάσματα σώο τον πατέρα (o καλός ρολίστας Barry Pepper) Kaya Scodelario, βρίσκει την σωστή χημεία έκφρασης του τρόμου, ώστε να μην αποδώσει ούτε την φοβιτσάρα που ουρλιάζει, ούτε την ατρόμητη Ράμπο που κατατροπώνει τα πάντα.
Σφιχτοδεμένο, με εντυπωσιακώς εφετζίδικα πλάνα κατασπαραγμών των άτυχων, που θα βρεθούν απροετοίμαστοι μπροστά στις φονικές μηχανές, χωρίς πολλές πολλές ακρότητες στην αφήγηση, ούτε με τραβηγμένες από τα μαλλιά ψευτιές, το Crawl ενδεχόμενα δεν θα κάνει σε όσους τρέμουν και μόνο στην ιδέα των σαρκοφάγων απόγονων του Γκοτζίλα, για όλους τους υπόλοιπους όμως, μια χαρά συνδυασμένη horror / disaster movie πρόταση ορίζει.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική