Blinded By The Light
της Gurinder Chadha. Με τους Viveik Kalra, Hayley Atwell, Rob Brydon, Kulvinder Ghir, Nell Williams, Dean-Charles Chapman, Aaron Phagura, Meera Ganatra, Jonno Davies, Sally Phillips.
Baby, We Were Born To Run!
του zerVo (@moviesltd) 
Σαν να μου φαίνεται πως έχει βρεθεί μια γερή μαγιά επιτυχίας, από τον συνδυασμό μιας Greatest Hits κασέτας ενός σπουδαίου καλλιτέχνη και της δραματικής ιστορίας ενός φιλόδοξου νέου, που εμφανισιακά πρέπει να φέρει στο πολύ μελαψό των ινδουιστικών φυλών της νότιας Ασίας. Α, και στην ούγια να γράφει Made In England, να μην ξεχάσω. Όπως ακριβώς συνέβη ελάχιστους μήνες πριν, στην καλοκαιρινή έξοδο του Yesterday, όπου ο Ινδός ήρωας μας βρίσκει τον σκοπό της ζωής του μέσα από τα τραγούδια των (μη υπαρκτών για την πρωτοτυπία της πλοκής) Σκαθαριών, έτσι ακριβώς γίνεται και τώρα στην περίπτωση του Blinded By The Light, όπου το αγόρι μας, αναζητά την διέξοδο στα προβλήματα του, μέσα από τις νότες, μιας εξίσου θρυλικής μορφής στα χρονικά του ροκ. Σιγοψιθυρίζοντας "the times are tough now" η αυλαία σηκώνεται. Just Getting Tougher!
Μεγαλωμένος με αυστηρές αρχές, μουσουλμανικές όπως προστάζει ο αφέντης της πενταμελούς φαμίλιας του, πατέρας Μαλίκ, ο δεκαεπτάχρονος, δεύτερης γενιάς μετανάστης από το Πακιστάν, Τζαβέντ, λίγο πριν ολοκληρώσει την φοίτηση του στο Λύκειο, ονειρεύεται να ταξιδέψει μακρυά από το μουντό και χωρίς πολλές ευκαιρίες Λούτον, σε μια από τις μεγαλουπόλεις της Αλβιόνας, προκειμένου να σπουδάσει λογοτεχνία, θεωρώντας πως έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα στο να συντάσσει στίχους. Όραμα που μοιάζει ολοκληρωτικά αδύνατον να λάβει σάρκα και οστά, καθώς ο υπερπροστατυετικός και αυταρχικός γονιός του, δεν του επιτρέπει καν να διαβεί τον δρόμο για να διασκεδάσει στο πάρτι της παρέας του, όχι να αποχαιρετήσει την οικογενειακή εστία, έτσι, μόνο για να μάθει γράμματα.
Και τα πράγματα θα δυσκολεύουν ολοένα και πιο πολύ για τον Τζαβέντ, καθώς πέρα από τις καθημερινές αντιξοότητες, με τους σκίνχεντς που του την πέφτουν λόγω χρώματος και τις διαρκείς απορρίψεις του αρχισυντάκτη της σχολικής εφημερίδας, στην προσπάθεια του να του δώσει να καλύψει ένα μονόστηλο ρεπορτάζ, θα προστεθεί και η απόλυση του πατέρα από την εργασία του στην GM, γεγονός που θα κοστίσει τρομακτικά στον οικογενειακό οικονομικό προϋπολογισμό. Ενόσω πλησιάζει η παντρειά της μεγάλης του αδελφής και ολοένα και πιο πολύ καταλαβαίνει πως επιβάλλεται κι αυτός να βρει δουλειά για να βοηθήσει και όχι να ζητήσει και από πάνω χρήματα για να καλύψει τις σπουδές του. Κι εκεί που η απόγνωση έχει κτυπήσει για τα καλά την πόρτα στο μοναχικό και εσωστρεφές αγόρι, ο Σιχ, καινούργιος συμμαθητής του, Ρουπς, θα του ανοίξει τα μάτια. Δανείζοντας του να ακούσει δυο άλμπουμ του Μπρους Σπρίνγκστιν.
Born In The USA, λέει. Κάπου τον έχουμε δει αυτόν τον τυπά με τα κομμένα μανίκια στα πουκάμισα, τα κόκκινα φουλάρια και τις ξεβαμμένες τζιν μπουφανιές. Αλλά αυτός παίζει ροκ, εμείς δεν ακούμε ροκ, προτιμάμε ποπ, ηλεκτρονικό, Pet Shop Boys και Level 42, μια χαρά είναι. Ε, ας πάει και το παλιάμπελο ας την βάλουμε την κασέτα να γυρίσει στο γουόκμαν. Αυτό είναι! Σαν να προκλήθηκε το Μπιγκ Μπανγκ στον κόσμο του μέχρι πριν λίγο φοβισμένου, δειλού, άτολμου παιδιού, που με την βοήθεια των στίχων του Boss, που έχουν ταιριάξει ταμάμ με τις δύσκολες συνθήκες που βιώνει, μπορεί πλέον και βλέπει τον κόσμο με ένα εντελώς διαφορετικό μάτι. Και η ελπίδα παίρνει την θέση της φοβίας, η παλικαριά της υποχωρητικότητας και η πίστη, το πιο σπουδαίο, εκείνη της διαρκούς απογοήτευσης. Μονομιάς το φτωχικό κι εργατικό Λούτον, παίρνει χρώμα δεν είναι σαν και χθες σκοτεινό και δεν φαντάζει σαν το τείχος που τσακίζει τις φιλοδοξίες των πολιτών του, αλλά σαν ο βατήρας εκτόξευσης των ικανών, σε ένα πιο λαμπρό και άξιο να ζεις αύριο. Το δίδαξε πρώτος ο Μπρους άλλωστε, που έγινε ο κυρίαρχος του κόσμου, έχοντας για αφετηρία του, το πάμφτωχο Νιού Τζέρζι.
Έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο LP του Greetings From Ashbury Park, o Sarfraz Manzoor, επαρχιωτάκι κι αυτός, φτωχαδάκι και εννοείται φοβισμένο και κυνηγημένο από τους νεοναζί, Πάκι, άκουσε για πρώτη φορά την βραχνή φωνή του ροκά και είδε κυριολεκτικά το φως του. Σε σημείο που να συγγράψει ελάχιστο καιρό πιο μετά, τα δικά του Χαιρετίσματα αυτή την φορά από το Bury Park της πενήντα μόλις χιλιομέτρων πέρα από το Λονδίνο γενέτειρας του, απομνημονεύματα που όρισαν την σεναριακή βάση αυτής εδώ της τόσο όμορφης, πολυεπίπεδης δημιουργίας. Που μας ταξιδεύει στην υπό οικονομική κατάρρευση, λόγω των αυστηρών μέτρων λιτότητας της Θατσερικής κυβέρνησης, βιομηχανικής βρετανικής περιφέρειας του 1987, περιόδου που το νέο κύμα βρίσκεται στην ωρίμανση του και οι ντόπιοι νέοι την βρίσκουν απάγκιο στις μελαγχολίες των Smiths, New Order και Cure.
Ο ήρωας μας διαφέρει. Όχι γιατί ο Σπρίνγκστιν είναι κάποια δευτεράντζα, αλλά να, είναι Αμερικάνος κι εκείνοι, σύμφωνα με την την κοινή γνώμη, είναι σοβινιστές, μιλούν μόνο για την πατρίδα τους, τους πολέμους της και τους μιλιταριστικούς τους θριάμβους. Κάτι τέτοιο δεν θα νόμιζες κι εσύ, ο αδαής Τζάβέντ, πως αναφέρει το Γεννήθηκα στις ΗΠΑ? Ο μικρός παίρνει το ολοκληρωτικό του μάθημα και στην κυριολεξία σώζεται δια μέσου της τέχνης. Και μάλιστα εδώ όχι κατ ανάγκης της μελωδίας, αλλά της ρίμας. Που κάθε της λέξη κολλά σαν βδέλλα στην ψυχή του και την χρησιμοποιεί πλέον αφειδώς, σε κάθε του έκφραση. Και η αλλαγή του θα είναι ολοκληρωτική, σαρωτική. Εμφάνιση, κίνηση, παλμός, έρωτας, χορός, ποίηση, καρδιά πλέον ορθάνοιχτη και όχι σφαλιστή, συναισθήματα παλλόμενα, γεμάτα υγεία και όχι πόρτες ερμητικά κλειστές και τρόμος μην τυχόν και αποκαλυφθεί το παραμικρό ενδιαφέρον, πέρα από όσα ορίζουν οι ιερές Γραφές.
Το ξύπνημα του Τζαβέντ θα ολοκληρώσει μέσα του, ένα γεμάτο πέρασμα από την μπέμπικη αγωνία (οι γονείς του ακόμη του συμπεριφέρονται σαν να είναι 8 χρονώ!) στην ενηλικίωση. Ακόμη και στις στιγμές που οι λέξεις του Σπρίνγκστιν δεν θα είναι ούτε τόσο ρόδινες, ούτε τόσο μαχητικές. Δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα, δικά μου ή δικά σου, υπάρχει και η στιγμή της κουβέντας και της αμοιβαίας υποχώρησης. Αν τότε δεν εντοπιστεί σημείο σύγκλισης, μια βαλίτσα, δυο ρούχα και μάνα κουράγιο. Ο άπονος πατέρας, μάλλον, δεν θα κλάψει που μου έδειξε την πόρτα. Είδες αν σκέφτεσαι σαν έφηβος, παίζει μεγαλύτερος πόνος για τον (οποιουδήποτε επιπέδου αυταρχικότητας) γονιό, να του γυρίσει το τζιέρι του την πλάτη? Τεχνική χρειάζεται στην προσέγγιση.
Η έμπνευση της Gurinder Chadha είναι εκπληκτική στην μέθοδο που ακολουθεί για να οπτικοποιήσει τις αισθήσεις του πιτσιρικά, κάθε φορά που από τα ακουστικά του ακούγεται το Born To Run και το The River. Στίχοι παντού, πάνω στις στέγες, πέρα από τις βουνοκορφές, πλάι στις κοιλάδες, ακόμη και στους υαλοκαθαριστήρες της σακαράκας του μπαμπά, που δεν παίρνει μπροστά αν δεν την σπρώξεις. Συγκίνηση και δέος μαζί, για το πως ένα άπλαστο παιδάκι, που λίγο πριν ψιθύριζε τα χιτάκια Debbie Gibson, έγινε άντρας μέσα από το cant start the fire, without a spark. Φίλγκουντ διάθεση από το πρώτο ίσαμε το ύστατο δευτερόλεπτο, με τέμπο διαρκώς αυξανόμενο χάρη στο (δισυπόστατο, αφού δεν έχει μόνο Boss) σάουντρακ και θετική αύρα, που δεν την τσαλακώνουν ούτε οι αιματηρές στιγμές βίας, στις επιθέσεις που θα δεχτεί ο Τζάβεντ και οι ομοεθνείς του από τα άβουλα παράσιτα.
Σημαιοφόρος της προσπάθειας, ένα άσημο παντελώς αστεράκι, ο Viveik Kalra, που κάνει το έργο να φωτίζει με την σπινθηροβόλα του ματιά, που άλλοτε σιγάζει όταν βλέπει τα φτερά του να κόβονται, τις πιο πολλές φορές όμως λάμπει σαρωτικά κι έτσι διατηρείται μέχρι τέλους. Πάντως σε κανένα σημείο του φιλμ δεν είναι μόνος, καθώς το καστ που τον περιβάλλει είναι μελετημένο μέχρι πόντου και ορίζεται τόσο από διάσημους εγγλέζους αστέρες σε γκεστ στάρινγκ (ο Rob Brydon, η Hayley Atwell) όσο και από έμπειρους ερμηνευτές της διεθνούς κινηματογραφίας, με προεξάρχοντα εννοείται τον Kulvinder Ghir, που δίνει συγκλονιστική υπόσταση στον ρόλο του πατρός, που αξίζει εντέλει να σέβεσαι και να τιμάς για πάντα. Εύκολα νομίζεις τα νοήματα και τα σοσιολογικά μηνύματα που μας κληροδοτεί το Blinded By The Light. Δεν θα διαφωνήσω, δεν είμαι όμως Βρετανός για να κοιτάζω έναν Αμερικάνο, έστω και καλλιτέχνη, με μισό μάτι, επειδή έχει την Αστερόεσσα στο εξώφυλλο του δίσκου του, χωρίς να πιάνω από την αρχή το νόημα. Εμείς εδώ τον Bruce Springsteen, που και βέβαια έχει πάρει υπό την εποπτεία του ολάκερο τούτο το πρότζεκτ, κοντά εκατό χιλιάδες έφηβοι τον αγκαλιάσαμε εκείνο το αξέχαστο βράδυ του 88 που βούλιαξε την Καλογρέζα. Βουλιάξαμε είναι το σωστό. Glory Days...
Και τα πράγματα θα δυσκολεύουν ολοένα και πιο πολύ για τον Τζαβέντ, καθώς πέρα από τις καθημερινές αντιξοότητες, με τους σκίνχεντς που του την πέφτουν λόγω χρώματος και τις διαρκείς απορρίψεις του αρχισυντάκτη της σχολικής εφημερίδας, στην προσπάθεια του να του δώσει να καλύψει ένα μονόστηλο ρεπορτάζ, θα προστεθεί και η απόλυση του πατέρα από την εργασία του στην GM, γεγονός που θα κοστίσει τρομακτικά στον οικογενειακό οικονομικό προϋπολογισμό. Ενόσω πλησιάζει η παντρειά της μεγάλης του αδελφής και ολοένα και πιο πολύ καταλαβαίνει πως επιβάλλεται κι αυτός να βρει δουλειά για να βοηθήσει και όχι να ζητήσει και από πάνω χρήματα για να καλύψει τις σπουδές του. Κι εκεί που η απόγνωση έχει κτυπήσει για τα καλά την πόρτα στο μοναχικό και εσωστρεφές αγόρι, ο Σιχ, καινούργιος συμμαθητής του, Ρουπς, θα του ανοίξει τα μάτια. Δανείζοντας του να ακούσει δυο άλμπουμ του Μπρους Σπρίνγκστιν.
Born In The USA, λέει. Κάπου τον έχουμε δει αυτόν τον τυπά με τα κομμένα μανίκια στα πουκάμισα, τα κόκκινα φουλάρια και τις ξεβαμμένες τζιν μπουφανιές. Αλλά αυτός παίζει ροκ, εμείς δεν ακούμε ροκ, προτιμάμε ποπ, ηλεκτρονικό, Pet Shop Boys και Level 42, μια χαρά είναι. Ε, ας πάει και το παλιάμπελο ας την βάλουμε την κασέτα να γυρίσει στο γουόκμαν. Αυτό είναι! Σαν να προκλήθηκε το Μπιγκ Μπανγκ στον κόσμο του μέχρι πριν λίγο φοβισμένου, δειλού, άτολμου παιδιού, που με την βοήθεια των στίχων του Boss, που έχουν ταιριάξει ταμάμ με τις δύσκολες συνθήκες που βιώνει, μπορεί πλέον και βλέπει τον κόσμο με ένα εντελώς διαφορετικό μάτι. Και η ελπίδα παίρνει την θέση της φοβίας, η παλικαριά της υποχωρητικότητας και η πίστη, το πιο σπουδαίο, εκείνη της διαρκούς απογοήτευσης. Μονομιάς το φτωχικό κι εργατικό Λούτον, παίρνει χρώμα δεν είναι σαν και χθες σκοτεινό και δεν φαντάζει σαν το τείχος που τσακίζει τις φιλοδοξίες των πολιτών του, αλλά σαν ο βατήρας εκτόξευσης των ικανών, σε ένα πιο λαμπρό και άξιο να ζεις αύριο. Το δίδαξε πρώτος ο Μπρους άλλωστε, που έγινε ο κυρίαρχος του κόσμου, έχοντας για αφετηρία του, το πάμφτωχο Νιού Τζέρζι.
Έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο LP του Greetings From Ashbury Park, o Sarfraz Manzoor, επαρχιωτάκι κι αυτός, φτωχαδάκι και εννοείται φοβισμένο και κυνηγημένο από τους νεοναζί, Πάκι, άκουσε για πρώτη φορά την βραχνή φωνή του ροκά και είδε κυριολεκτικά το φως του. Σε σημείο που να συγγράψει ελάχιστο καιρό πιο μετά, τα δικά του Χαιρετίσματα αυτή την φορά από το Bury Park της πενήντα μόλις χιλιομέτρων πέρα από το Λονδίνο γενέτειρας του, απομνημονεύματα που όρισαν την σεναριακή βάση αυτής εδώ της τόσο όμορφης, πολυεπίπεδης δημιουργίας. Που μας ταξιδεύει στην υπό οικονομική κατάρρευση, λόγω των αυστηρών μέτρων λιτότητας της Θατσερικής κυβέρνησης, βιομηχανικής βρετανικής περιφέρειας του 1987, περιόδου που το νέο κύμα βρίσκεται στην ωρίμανση του και οι ντόπιοι νέοι την βρίσκουν απάγκιο στις μελαγχολίες των Smiths, New Order και Cure.
Ο ήρωας μας διαφέρει. Όχι γιατί ο Σπρίνγκστιν είναι κάποια δευτεράντζα, αλλά να, είναι Αμερικάνος κι εκείνοι, σύμφωνα με την την κοινή γνώμη, είναι σοβινιστές, μιλούν μόνο για την πατρίδα τους, τους πολέμους της και τους μιλιταριστικούς τους θριάμβους. Κάτι τέτοιο δεν θα νόμιζες κι εσύ, ο αδαής Τζάβέντ, πως αναφέρει το Γεννήθηκα στις ΗΠΑ? Ο μικρός παίρνει το ολοκληρωτικό του μάθημα και στην κυριολεξία σώζεται δια μέσου της τέχνης. Και μάλιστα εδώ όχι κατ ανάγκης της μελωδίας, αλλά της ρίμας. Που κάθε της λέξη κολλά σαν βδέλλα στην ψυχή του και την χρησιμοποιεί πλέον αφειδώς, σε κάθε του έκφραση. Και η αλλαγή του θα είναι ολοκληρωτική, σαρωτική. Εμφάνιση, κίνηση, παλμός, έρωτας, χορός, ποίηση, καρδιά πλέον ορθάνοιχτη και όχι σφαλιστή, συναισθήματα παλλόμενα, γεμάτα υγεία και όχι πόρτες ερμητικά κλειστές και τρόμος μην τυχόν και αποκαλυφθεί το παραμικρό ενδιαφέρον, πέρα από όσα ορίζουν οι ιερές Γραφές.
Το ξύπνημα του Τζαβέντ θα ολοκληρώσει μέσα του, ένα γεμάτο πέρασμα από την μπέμπικη αγωνία (οι γονείς του ακόμη του συμπεριφέρονται σαν να είναι 8 χρονώ!) στην ενηλικίωση. Ακόμη και στις στιγμές που οι λέξεις του Σπρίνγκστιν δεν θα είναι ούτε τόσο ρόδινες, ούτε τόσο μαχητικές. Δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα, δικά μου ή δικά σου, υπάρχει και η στιγμή της κουβέντας και της αμοιβαίας υποχώρησης. Αν τότε δεν εντοπιστεί σημείο σύγκλισης, μια βαλίτσα, δυο ρούχα και μάνα κουράγιο. Ο άπονος πατέρας, μάλλον, δεν θα κλάψει που μου έδειξε την πόρτα. Είδες αν σκέφτεσαι σαν έφηβος, παίζει μεγαλύτερος πόνος για τον (οποιουδήποτε επιπέδου αυταρχικότητας) γονιό, να του γυρίσει το τζιέρι του την πλάτη? Τεχνική χρειάζεται στην προσέγγιση.
Η έμπνευση της Gurinder Chadha είναι εκπληκτική στην μέθοδο που ακολουθεί για να οπτικοποιήσει τις αισθήσεις του πιτσιρικά, κάθε φορά που από τα ακουστικά του ακούγεται το Born To Run και το The River. Στίχοι παντού, πάνω στις στέγες, πέρα από τις βουνοκορφές, πλάι στις κοιλάδες, ακόμη και στους υαλοκαθαριστήρες της σακαράκας του μπαμπά, που δεν παίρνει μπροστά αν δεν την σπρώξεις. Συγκίνηση και δέος μαζί, για το πως ένα άπλαστο παιδάκι, που λίγο πριν ψιθύριζε τα χιτάκια Debbie Gibson, έγινε άντρας μέσα από το cant start the fire, without a spark. Φίλγκουντ διάθεση από το πρώτο ίσαμε το ύστατο δευτερόλεπτο, με τέμπο διαρκώς αυξανόμενο χάρη στο (δισυπόστατο, αφού δεν έχει μόνο Boss) σάουντρακ και θετική αύρα, που δεν την τσαλακώνουν ούτε οι αιματηρές στιγμές βίας, στις επιθέσεις που θα δεχτεί ο Τζάβεντ και οι ομοεθνείς του από τα άβουλα παράσιτα.
Σημαιοφόρος της προσπάθειας, ένα άσημο παντελώς αστεράκι, ο Viveik Kalra, που κάνει το έργο να φωτίζει με την σπινθηροβόλα του ματιά, που άλλοτε σιγάζει όταν βλέπει τα φτερά του να κόβονται, τις πιο πολλές φορές όμως λάμπει σαρωτικά κι έτσι διατηρείται μέχρι τέλους. Πάντως σε κανένα σημείο του φιλμ δεν είναι μόνος, καθώς το καστ που τον περιβάλλει είναι μελετημένο μέχρι πόντου και ορίζεται τόσο από διάσημους εγγλέζους αστέρες σε γκεστ στάρινγκ (ο Rob Brydon, η Hayley Atwell) όσο και από έμπειρους ερμηνευτές της διεθνούς κινηματογραφίας, με προεξάρχοντα εννοείται τον Kulvinder Ghir, που δίνει συγκλονιστική υπόσταση στον ρόλο του πατρός, που αξίζει εντέλει να σέβεσαι και να τιμάς για πάντα. Εύκολα νομίζεις τα νοήματα και τα σοσιολογικά μηνύματα που μας κληροδοτεί το Blinded By The Light. Δεν θα διαφωνήσω, δεν είμαι όμως Βρετανός για να κοιτάζω έναν Αμερικάνο, έστω και καλλιτέχνη, με μισό μάτι, επειδή έχει την Αστερόεσσα στο εξώφυλλο του δίσκου του, χωρίς να πιάνω από την αρχή το νόημα. Εμείς εδώ τον Bruce Springsteen, που και βέβαια έχει πάρει υπό την εποπτεία του ολάκερο τούτο το πρότζεκτ, κοντά εκατό χιλιάδες έφηβοι τον αγκαλιάσαμε εκείνο το αξέχαστο βράδυ του 88 που βούλιαξε την Καλογρέζα. Βουλιάξαμε είναι το σωστό. Glory Days...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική