Ad Astra
του James Gray. Με τους Brad Pitt, Tommy Lee Jones, Ruth Negga, Liv Tyler, Donald Sutherland.
(Αντ)Άστρα Μη Με Μαλώνετε
του gaRis (@takisgaris) 
Έχεις υπόψη ότι αισίως διάγωμεν την οσκαρική περίοδο, αυτήν ταύτην που έπεται χρονολογικά των Καννών - Βενετιάς - Τορόντο και κατ’ουσίαν χαίρεται το ματάκι μας αφού από αργά Σεπτέμβρη ως τα Χριστούγεννα έχουν ημερομηνία εξόδου στις σκοτεινές αίθουσες τα (τουλάχιστον βραβευτικώς) φιλμς της χρονιάς. Μόλις έριξα την κλισεδιά μου a priori για να σε πάω Ad Astra, δηλαδή προς τα αστέρια, τόσο ψηλές προσδοκίες εμφιλοχωρεί η πρώτη μπλοκμπαστεριά (κοντά $100M μπάτζετ) του James Gray, υπογεγραμμένου των (με σειρά αξιότητας) Two Lovers - Η χαμένη πόλη του Z (The lost city of Z) - Κάποτε στη Νέα Υόρκη (The Immigrant) - We Own The Night. Πρόκειται για τη διαστημική οδύσσεια του αστροναύτη Roy McBride (Brad Pitt) ώστε να βρει το χαμένο πατέρα του Clifford (Tommy Lee Jones) στον πλανήτη Ποσειδώνα όπου ο δεύτερος ηγείτο μιας αποστολής (Lima Project) που από τριακονταετίας κίνησε να βρει αποδείξεις εξωγήινης ύπαρξης ζωής για να θεωρηθεί χαμένος δεκαέξι έτη κατοπινά.
O Roy ήταν έφηβος όταν ο Clifford τον άφησε αμανάτι στη μάνα του για να εξερευνήσει τα μυστήρια του σύμπαντος με παροιμιώδη προσήλωση στο στόχο και ιδιαίτερο κυνισμό (όπως διαφαίνεται αργότερα). Οι διαρκείς εσωτερικοί μονόλογοι δηλώνουν τον πόνο, την απόρριψη αλλά και τη λαχτάρα (όχι δίχως ισχυρούς δισταγμούς και αμφιβολία) του γιου να φτάσει στην άλλη άκρη του σύμπαντος για να κερδίσει πίσω τον πατέρα που είχε πλάσει μέσα στο μυαλό του όλα αυτά τα χρόνια, εκείνον που θα βούλωνε ερμητικά τα κενά που οδήγησαν το γάμο του με την Eve (Liv Tyler) στα άγονα βράχια του αχανούς διαστήματος. Και θα σε φλομώσω στην κλισεδιά μεγάλε σήμερα, διότι δυστυχώς και παρά τις καραφιλότιμες προσπάθειες του Pitt, το θεματάκι κίνησε για τα αστέρια και πνίγηκε στα (3 - 5) πηγάδια. Απλά γιατί τα άπαντα έχουν ματαειπωθεί και πολύ πολύ καλύτερα, παρά τα στιβαρά εφέ, τη μαγική χρωματική παλέτα του Hoyte Van Hoytema και το πειστικό productiondesignτου Kevin Thompson.
Καλός ο Γκρις αλλά η σύγκριση αμείλικτη. Ερυθριάζω σε οποιαδήποτε συσχετισμό με κολοσσούς (Space Odyssey - Solaris) και μπαρουτιάζω σε άστοχες cineματικές αναφορές τύπου Apocalypse Now (Kurtz / Clifford) ή Mad Max συγκρούσεις σε σεληνιακά τοπία. Όσο για τη σχέση αστροναύτη - τέκνου που ακολουθεί τα βήματα του πατέρα με την ελπίδα της επανένωσης ο (όχι ακριβώς φημισμένος για τον cineσθηματισμό του ως σκηνοθέτης) Chris Nolan όχι μόνο κέντησε αλλά γάζωσε στο Interstellar. Όσο για τον τεχνικό τομέα το (ολίγον αδικημένο) Ο Πρώτος Άνθρωπος (First Man) στέλνει αδιάβαστο και μετεξεταστέο το Ad Astra που βρίθει σεναριακών μαύρων τρουπών και επιστημονικών παραδοξολογιών. Εκεί πάντως που τελειώνει ο (υπερβολικά λιτός) στωικισμός του Gosling αρχίζει η εσωτερική μουρμούρα του Brad Pitt που σαφώς και δεν ευθύνεται για μελό ατάκες που του βάζει ο Γκρις στο στόμα και επειδή οι cineιρμοί είναι ατέλειωτοι (όσο και η ταινία που άνετα θα λειτουργούσε ως μισή ώρα μικρότερη σε διάρκεια) έρχεται στο μυαλό το Tree of Life και το απαράμιλλο μπαράζ καρτ ποσταλιάς του Malick.
O Brad έχει ήδη θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για το σαπόρτινγκ άκτορ όσκαρ ελέω Tarantino (Κάποτε στο...Χόλιγουντ (Once Upon A Time In...Hollywood)) o οποίος εξειδικεύεται σε αυτά (βλέπε περίπτωση Christophe Waltz) και φυσικά το Ad Astra δεν τον πετά εκτός τροχιάς, καθότι το σφιχτοκρατημένο παίξιμό του με τα μάτια είναι το υπερατού της ταινίας. Όμως η αλήθεια παραμένει πως, παρά την περίπου αποθέωση μερίδας της κριτικής, ο θεατής που θα πάει να δει κάτι σαν Gravity ασούμε θα την κάνει με ελαφρά στο ημίωρο εάν δεν αντέξει μέχρι την τελική έκβαση όπου το Ad Astra μοιάζει σε πλήρη αποδρομή, ως διάττων αστήρ που σβήνει και χάνεται στη λήθη, καναδυό ωρίτσες μετά την έξοδο από τον σινεμά.
Καλός ο Γκρις αλλά η σύγκριση αμείλικτη. Ερυθριάζω σε οποιαδήποτε συσχετισμό με κολοσσούς (Space Odyssey - Solaris) και μπαρουτιάζω σε άστοχες cineματικές αναφορές τύπου Apocalypse Now (Kurtz / Clifford) ή Mad Max συγκρούσεις σε σεληνιακά τοπία. Όσο για τη σχέση αστροναύτη - τέκνου που ακολουθεί τα βήματα του πατέρα με την ελπίδα της επανένωσης ο (όχι ακριβώς φημισμένος για τον cineσθηματισμό του ως σκηνοθέτης) Chris Nolan όχι μόνο κέντησε αλλά γάζωσε στο Interstellar. Όσο για τον τεχνικό τομέα το (ολίγον αδικημένο) Ο Πρώτος Άνθρωπος (First Man) στέλνει αδιάβαστο και μετεξεταστέο το Ad Astra που βρίθει σεναριακών μαύρων τρουπών και επιστημονικών παραδοξολογιών. Εκεί πάντως που τελειώνει ο (υπερβολικά λιτός) στωικισμός του Gosling αρχίζει η εσωτερική μουρμούρα του Brad Pitt που σαφώς και δεν ευθύνεται για μελό ατάκες που του βάζει ο Γκρις στο στόμα και επειδή οι cineιρμοί είναι ατέλειωτοι (όσο και η ταινία που άνετα θα λειτουργούσε ως μισή ώρα μικρότερη σε διάρκεια) έρχεται στο μυαλό το Tree of Life και το απαράμιλλο μπαράζ καρτ ποσταλιάς του Malick.
O Brad έχει ήδη θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για το σαπόρτινγκ άκτορ όσκαρ ελέω Tarantino (Κάποτε στο...Χόλιγουντ (Once Upon A Time In...Hollywood)) o οποίος εξειδικεύεται σε αυτά (βλέπε περίπτωση Christophe Waltz) και φυσικά το Ad Astra δεν τον πετά εκτός τροχιάς, καθότι το σφιχτοκρατημένο παίξιμό του με τα μάτια είναι το υπερατού της ταινίας. Όμως η αλήθεια παραμένει πως, παρά την περίπου αποθέωση μερίδας της κριτικής, ο θεατής που θα πάει να δει κάτι σαν Gravity ασούμε θα την κάνει με ελαφρά στο ημίωρο εάν δεν αντέξει μέχρι την τελική έκβαση όπου το Ad Astra μοιάζει σε πλήρη αποδρομή, ως διάττων αστήρ που σβήνει και χάνεται στη λήθη, καναδυό ωρίτσες μετά την έξοδο από τον σινεμά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική