Χαλαρώστε Κύριε Αλέν!
του Hervé Mimran. Με τους Fabrice Luchini, Leïla Bekhti, Rebecca Marder, Igor Gotesman, Clémence Massart, Yves Jacques, Micha Lescot, Frédérique Tirmont.
The Goodfelladies
του zerVo (@moviesltd) 
Αυτό θα πει καριέρα ε? Έχοντας τελειώσει αριστούχος τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Γαλλίας, σε ηλικία μόλις 25 ετών, ο Christian Streiff, θα προσληφθεί από τον κολοσσό της Saint-Gobain, εκεί που από διάφορα υψηλόβαθμα και δη διεθνούς δράσης πόστα, θα υπηρετήσει την εταιρία μέχρι το 2005. Για να μεταβεί ακολούθως στην EADS, φίρμα με 70 χιλιάδες υπαλλήλους και ετήσιο κύκλο εργασιών τα 20 δις ευρώ και να γίνει εκτελεστικός πρόεδρος της Airbus. Δυο χρόνια κατοπινά, θα μεταβεί σε ακόμη πιο τρανή μπράντα, την PSA Citroen Peugeot, των 200 χιλιάδων εργαζομένων και των 50 δις ετησίως, όπου θα τοποθετηθεί ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, μέχρι το 2009, όταν και μια βαρύτατη ασθένεια, θα αποτελέσει και τον λόγο της αποπομπής του. Αρνούμενος να αποδεχτεί τον ρόλο του απομάχου, στα 57 του χρόνια και μετά από προσπάθεια αποκατάστασης των βλαβών του, θα επιστρέψει το 2013 ακόμη πιο δυναμικά, σε καίριες θέσεις στην Safran και την Credit Agricole, οδηγώντας τις με τις καινοτόμες ιδέες του στην ευημερία. Τα απομνημονεύματα των περιπετειών του, ο ίδιος τα κατέγραψε στο βιβλίο του J'étais un homme pressé, που αποτέλεσαν και την σεναριακή βάση της ταινίας Χαλαρώστε Κύριε Αλέν! Ο ίδιος, που κρατά έναν πολύ μικρό ρόλο στο φιλμ, υποστηρίζει πως ο χαρακτήρας του κεντρικού ήρωα δεν ταιριάζει και πολύ με τον δικό του, αν και το αποτέλεσμα τον άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Εμάς πάλι, όχι και τόσο απόλυτα πάντως.
Απότομος, στις λιγοστές κουβέντες που έχει να ανταλλάξει με τα πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν, απόμακρος, ακόμη και από την ίδια του την νεαρή θυγατέρα, αγέλαστος, αφού δεν δέχεται τα αστεία και τις καλημέρες κανενός, μα το κυριότερο σε μια διαρκή βιασύνη προκειμένου να καλύψει το βαρυφορτωμένο ημερήσιο πρόγραμμα του, είναι ο Κύριος Αλέν. CEO σε μια από τις σπουδαιότερες αυτοκινητοβιομηχανίες της χώρας, σπαταλά το σύνολο του ημερήσιου χρόνου του, στην μελέτη, τον έλεγχο, την τελειοποίηση, ακόμη και την μέθοδο προώθησης των νέων μοντέλων, που εντός ολίγου να βγουν στην αγορά και αναμένεται να γίνουν ανάρπαστα. Έχοντας διαβεί για τα καλά το κατώφλι της μέσης ηλικίας, δεν αντιλαμβάνεται, ακόμη κι αν τα καμπανάκια έχουν ηχήσει από καιρό, πως το σώμα του δεν θα καταφέρει να αντέξει για καιρό σε αυτό το εξαντλητικό τέμπο.
Και πραγματικά ο συναγερμός θα σημάνει μια μοιραία ημέρα, που χάνοντας τις αισθήσεις του, θα φτάσει σωτήρια στο νοσοκομείο από τον βοηθό / οδηγό του, για να πληροφορηθεί πως έχει υποστεί ένα βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο, που ενδεχόμενα δεν θα του κοστίσει την ζωή, αλλά σίγουρα θα του αφήσει μόνιμες βλάβες λειτουργικές. Με πιο σοβαρή, την κατάσταση της ομιλίας του, αφού ο Μεσιέ Γουαπλέρ, δεν θα καταφέρνει πια να συντάσσει προτάσεις με την άνεση που το έπραττε μέχρι τα χθες, αδυνατώντας να χρησιμοποιήσει και τις πιο απλές λέξεις στο φρασεολόγιο του. Χωρίς να μπορεί να διανοηθεί ακόμη, την δύσκολη θέση που έχει περιέλθει, ο γκρινιάρης μέχρι πρότινος και σκυθρωπός καριερίστας, θα αφεθεί στα χέρια της νεαρής, αλλά υπεύθυνης λογοθεραπεύτριας Ζαν, που θα κάνει ότι μπορεί για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει το εμφανές πρόβλημα.
Θα βοηθήσει όμως ο ίδιος τον εαυτό του? Ή γενικά κάτι μέσα του έχει αλλάξει από το σημείο μηδέν και στο εφεξής, αφού ο χαρακτήρας του Αλέν δεν θυμίζει σε τίποτα τον προηγούμενο? Ενδεχόμενα αντιλαμβανόμενος και ο ίδιος, πως σχεδόν μίλησε με τον θάνατο, έχει αλλάξει στάση ζωής. Παραμένει μεν τυπικότατος στις υποχρεώσεις του στο γραφείο, αλλά κοιτάζει πλέον τον κόσμο από ένα άλλο πρίσμα. Χαλαρότερο, πιο ευδιάθετο, πιο ανθρωπινό. Γεγονός είναι πως η αδυναμία του στον λόγο, απαραίτητο όπλο για ένα μεγαλοστέλεχος τόσο σημαντικής εταιρίας, θα τον βγάλει κάπως έξω από τα νερά του, δείχνοντας όμως εμπιστοσύνη στην γιατρό που έχει στο πλάι του, θα πειστεί πως μπορεί να αντεπεξέλθει των απαιτήσεων. Έχει, πάντως, μεγάλη σημασία η άποψη και των υπολοίπων συνεργατών του, καθώς μιλάμε για ένα παιχνίδι εμπορικό, που διακυβεύονται δισεκατομμύρια τζίρου.
Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα αληθινή ιστορία, ορίζει το σεναριακό και σκηνοθετικό πεδίο δράσης, του Hervé Mimran, στην πρώτη του ουσιαστικά ολόδικη του δημιουργική απόπειρα, καθώς έχουν προηγηθεί δύο ακόμη - άπαικτες στην χώρα μας ταινίες, Nous York (2012) και Tout Ce Qui Brille (2010) - που υπέγραψε σε συνεργασία με την Geraldine Nakache. Σκοπός του Παριζιάνου κινηματογραφιστή είναι να αποδοθεί όσο το δυνατόν πιο πιστά το δράμα ενός ανθρώπου που έως λίγες στιγμές πριν, θεωρούσε εαυτόν ως τον κυρίαρχο του κόσμου, επιδεικνύοντας συμπεριφορές μεγαλομανίας, σνομπισμού, υπεροψίας, αλαζονείας, μα που τώρα που δεν υφίσταται πλήρως η υγεία μας ρε παιδιά, το εγώ του επιβάλλεται να καταλαγιάσει, να ηρεμήσει, να κινηθεί σε ρυθμούς νηνεμίας. Το πολύ...
Κι έχοντας επιπλέον να συνυπολογίσει την προσωρινή αμνησία, που διαρκώς του κτυπά την πόρτα κι εκείνος πρέπει ολομόναχος να βρει την άκρη του νήματος, καθώς δεν έχει αντίληψη του τόπου και του χρόνου που βρίσκεται. Άτιμη μπιστολιά το σπάσιμο του αγγείου καταμεσίς του εγκεφάλου, που θα ματώσει κύτταρα λειτουργικά, μετατρέποντας τα σε θολά και μπερδεμένα. Πίσω από την τραγικότητα της κατάστασης, μιας προσωπικότητας έντονης και ακραίας, που πια αντικρίζει τον κόσμο αλλιώς, το φιλμ πασπαλίζει την πλοκή με γλαφυρές πινελιές, για να αλαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα. Όχι αστείες ή σπαρταριστές, δεν σηκώνει άλλωστε η συγκεκριμένη ζημιά πλάκες, αλλά έτσι, κάπως πιο εύθυμες, μέχρι να οδηγηθούμε στην ανατρεπτική στιγμή της απόλυσης, όπου το Un Homme Pressé, αποκτά μια εντελώς διαφορετική ταυτότητα. Σαν πιότερο ακτιβιστική, οικολογική, φυσιολατρική, θρησκευτική.
Είναι η πολλοστή φορά, που ο εξαιρετικός ηθοποιός Fabrice Luchini, αφήνει τα διαπιστευτήρια του, υποδυόμενος έναν άντρα που μπορεί να καταρρέει επαγγελματικά, κερδίζει όμως την θέση που είχε απολέσει, επί τόσες δεκαετίες σκληρής δουλειάς, κοινωνικά. Δεν είναι η καλύτερη του στιγμή, από τις πάμπολλες που τον έχουμε παρακολουθήσει εσχάτως, καθώς αποδίδει τον ρόλο του με ένα ελαφρύ τόνο υπερβολής στην έκφραση του, σαν να τον φορτώνει κατάτι παραπάνω. Σε αυτό το κοινότυπο εντέλει δραμεντί, που τα κλισέ περισσεύουν, ο πεπειραμένος Γάλλος σταρ, αντάμα με την ανερχόμενη Leila Bekhti, πετυχαίνουν να κρατήσουν τον πήχη σε επίπεδα τουλάχιστον αξιοπρέπειας. Ο χαλαρός, άλλωστε, πραγματικός Κύριος Αλέν, ικανοποιήθηκε με το δραματοποιημένο biopic του. Μην του χαλάσουμε το χατίρι...
Και πραγματικά ο συναγερμός θα σημάνει μια μοιραία ημέρα, που χάνοντας τις αισθήσεις του, θα φτάσει σωτήρια στο νοσοκομείο από τον βοηθό / οδηγό του, για να πληροφορηθεί πως έχει υποστεί ένα βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο, που ενδεχόμενα δεν θα του κοστίσει την ζωή, αλλά σίγουρα θα του αφήσει μόνιμες βλάβες λειτουργικές. Με πιο σοβαρή, την κατάσταση της ομιλίας του, αφού ο Μεσιέ Γουαπλέρ, δεν θα καταφέρνει πια να συντάσσει προτάσεις με την άνεση που το έπραττε μέχρι τα χθες, αδυνατώντας να χρησιμοποιήσει και τις πιο απλές λέξεις στο φρασεολόγιο του. Χωρίς να μπορεί να διανοηθεί ακόμη, την δύσκολη θέση που έχει περιέλθει, ο γκρινιάρης μέχρι πρότινος και σκυθρωπός καριερίστας, θα αφεθεί στα χέρια της νεαρής, αλλά υπεύθυνης λογοθεραπεύτριας Ζαν, που θα κάνει ότι μπορεί για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει το εμφανές πρόβλημα.
Θα βοηθήσει όμως ο ίδιος τον εαυτό του? Ή γενικά κάτι μέσα του έχει αλλάξει από το σημείο μηδέν και στο εφεξής, αφού ο χαρακτήρας του Αλέν δεν θυμίζει σε τίποτα τον προηγούμενο? Ενδεχόμενα αντιλαμβανόμενος και ο ίδιος, πως σχεδόν μίλησε με τον θάνατο, έχει αλλάξει στάση ζωής. Παραμένει μεν τυπικότατος στις υποχρεώσεις του στο γραφείο, αλλά κοιτάζει πλέον τον κόσμο από ένα άλλο πρίσμα. Χαλαρότερο, πιο ευδιάθετο, πιο ανθρωπινό. Γεγονός είναι πως η αδυναμία του στον λόγο, απαραίτητο όπλο για ένα μεγαλοστέλεχος τόσο σημαντικής εταιρίας, θα τον βγάλει κάπως έξω από τα νερά του, δείχνοντας όμως εμπιστοσύνη στην γιατρό που έχει στο πλάι του, θα πειστεί πως μπορεί να αντεπεξέλθει των απαιτήσεων. Έχει, πάντως, μεγάλη σημασία η άποψη και των υπολοίπων συνεργατών του, καθώς μιλάμε για ένα παιχνίδι εμπορικό, που διακυβεύονται δισεκατομμύρια τζίρου.
Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα αληθινή ιστορία, ορίζει το σεναριακό και σκηνοθετικό πεδίο δράσης, του Hervé Mimran, στην πρώτη του ουσιαστικά ολόδικη του δημιουργική απόπειρα, καθώς έχουν προηγηθεί δύο ακόμη - άπαικτες στην χώρα μας ταινίες, Nous York (2012) και Tout Ce Qui Brille (2010) - που υπέγραψε σε συνεργασία με την Geraldine Nakache. Σκοπός του Παριζιάνου κινηματογραφιστή είναι να αποδοθεί όσο το δυνατόν πιο πιστά το δράμα ενός ανθρώπου που έως λίγες στιγμές πριν, θεωρούσε εαυτόν ως τον κυρίαρχο του κόσμου, επιδεικνύοντας συμπεριφορές μεγαλομανίας, σνομπισμού, υπεροψίας, αλαζονείας, μα που τώρα που δεν υφίσταται πλήρως η υγεία μας ρε παιδιά, το εγώ του επιβάλλεται να καταλαγιάσει, να ηρεμήσει, να κινηθεί σε ρυθμούς νηνεμίας. Το πολύ...
Κι έχοντας επιπλέον να συνυπολογίσει την προσωρινή αμνησία, που διαρκώς του κτυπά την πόρτα κι εκείνος πρέπει ολομόναχος να βρει την άκρη του νήματος, καθώς δεν έχει αντίληψη του τόπου και του χρόνου που βρίσκεται. Άτιμη μπιστολιά το σπάσιμο του αγγείου καταμεσίς του εγκεφάλου, που θα ματώσει κύτταρα λειτουργικά, μετατρέποντας τα σε θολά και μπερδεμένα. Πίσω από την τραγικότητα της κατάστασης, μιας προσωπικότητας έντονης και ακραίας, που πια αντικρίζει τον κόσμο αλλιώς, το φιλμ πασπαλίζει την πλοκή με γλαφυρές πινελιές, για να αλαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα. Όχι αστείες ή σπαρταριστές, δεν σηκώνει άλλωστε η συγκεκριμένη ζημιά πλάκες, αλλά έτσι, κάπως πιο εύθυμες, μέχρι να οδηγηθούμε στην ανατρεπτική στιγμή της απόλυσης, όπου το Un Homme Pressé, αποκτά μια εντελώς διαφορετική ταυτότητα. Σαν πιότερο ακτιβιστική, οικολογική, φυσιολατρική, θρησκευτική.
Είναι η πολλοστή φορά, που ο εξαιρετικός ηθοποιός Fabrice Luchini, αφήνει τα διαπιστευτήρια του, υποδυόμενος έναν άντρα που μπορεί να καταρρέει επαγγελματικά, κερδίζει όμως την θέση που είχε απολέσει, επί τόσες δεκαετίες σκληρής δουλειάς, κοινωνικά. Δεν είναι η καλύτερη του στιγμή, από τις πάμπολλες που τον έχουμε παρακολουθήσει εσχάτως, καθώς αποδίδει τον ρόλο του με ένα ελαφρύ τόνο υπερβολής στην έκφραση του, σαν να τον φορτώνει κατάτι παραπάνω. Σε αυτό το κοινότυπο εντέλει δραμεντί, που τα κλισέ περισσεύουν, ο πεπειραμένος Γάλλος σταρ, αντάμα με την ανερχόμενη Leila Bekhti, πετυχαίνουν να κρατήσουν τον πήχη σε επίπεδα τουλάχιστον αξιοπρέπειας. Ο χαλαρός, άλλωστε, πραγματικός Κύριος Αλέν, ικανοποιήθηκε με το δραματοποιημένο biopic του. Μην του χαλάσουμε το χατίρι...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Αυγούστου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική