Η Γειτόνισσα
της Sophie Marceau. Με τους Sophie Marceau, Pierre Richard, Nicolas Vaude, Bastien Ughetto, Léna Bréban, Dong Fu Lin, Gaël Zaks, Stéphane Bissot, Daniel Goldenberg.
Man i feel like a woman...
του zerVo (@moviesltd) 
Αναμενόμενο πλήρως, κάθε φορά που στο πανί εμφανίζεται ρόλος γυναικείας παρενδυσίας, ο νους να ταξιδεύει στις δύο διασημότερες, τέτοιες φιλμικές στιγμές των πρόσφατων δεκαετιών - για να μην ταξιδέψουμε ακόμη παλαιότερα - την Tootsie και την Mrs Doubtfire, φιλμς που φυσικά εκμεταλλεύεται η παρούσα περίπτωση, για την διαφημιστική της προώθηση. Εξ όσων θυμάμαι πάντως, τόσο στην περίπτωση του Dustin Hoffman πρωτίστως (υποψηφιότητα για Όσκαρ ανδρικής ερμηνείας, 1983, με νικητή τον Ben "Ghandi" Kingsley) όσο και του late Robin Williams ακολούθως (Όσκαρ μακιγιάζ, 1994), ο βατήρας της τρανσβεστοποίησης ήταν άκρως κοινωνικός και μάλιστα ιδιαίτερα υπαρκτός στις δυτικές κοινωνίες. Η ανεργία, ενός άντρα ηθοποιού, που αναγκάζεται να ντυθεί τα φορέματα μπας και πάρει ένα ρολάκι στην καριέρα του και η ανάγκη ενός χωρισμένου δυστυχή να βλέπει από κοντά τα παιδιά του, με συνέπεια να βάλει φούστα, για να υποκριθεί την χαρισματική γκουβερνάντα. Στην γαλλική - έ, όχι δα - κομεντί, Η Γειτόνισσα, δεν υπάρχει πουθενά τέτοιος σοσιολογικός λόγος. Για την ακρίβεια, παρότι το έψαξα ενδελεχώς, δεν υπάρχει κανένας - σοβαρός - λόγος, που να δικαιολογεί την πρόσκαιρη, αλλαγή φύλου του βασικού ήρωα της ιστορίας.
Ιδιαίτερα προβληματισμένη είναι η εργασιομανής, μοναχική και συγκεντρωτική μεγαλοκοπέλα Ελέν Μερσιέ, από την τροπή που έχει πάρει η υπόθεση της μεταβίβασης του εκδοτικού οίκου της, σε ένα αδηφάγο τραστ αμερικάνικων συμφερόντων, που έχει αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών. Παρότι δεν θα ήθελε με κανέναν τρόπο να χάσει την εταιρία που με τόσο κόπο εκείνη δημιούργησε, τα χρέη είναι τόσο δυσβάσταχτα, που αναγκαστικά, δρα πλέον κατόπιν εξ Αμερικής εντολών, μέχρι την στιγμή που θα αποσυρθεί οριστικά από την μέση. Και σαν να μην έφταναν όλα της τα ζόρια, έχει να προσέχει και την ηλικιωμένη Μαντάμ Μιλλς, μια φανατική αναγνώστρια των Άρλεκιν που η φίρμα της εκδίδει, που μόλις έχει μετακομίσει στο διπλανό της διαμέρισμα, στο κέντρο του Παρισιού.
Εκείνο που ούτε καν φαντάζεται η ανήσυχη εκδότης, είναι πως η νέα της φιλενάδα, η Σκάρλετ, δεν είναι παρά ένας μεταμφιεσμένος κανάγιας, που έχει βάλει στο μάτι ένα πανάκριβο αξεσουάρ στην τουαλέτα της, του οποίου την πραγματική εμπορική αξία αγνοεί πλήρως. Καθώς οι δύο γυναίκες θα αναπτύξουν μια ανθρώπινη, γειτονική φιλία, από τον νου της ταλαντούχας επιχειρηματία, θα περάσει η ιδέα να χρησιμοποιήσει την Κυρία Μιλλς, ως το ιδεατό μοντέλο γυναίκας που διαβάζει με όρεξη τα αισθηματικά βίπερ, στα πλαίσια της καινούργιας διαφημιστικής καμπάνιας της μπράντας. Μια ιδέα που θα εξελιχθεί σε τζακ ποτ, καθώς όχι μόνο οι πωλήσεις των βιβλίων θα εκτοξευτούν, αλλά η ίδια η Σκάρλετ θα αναδεχθεί σε ένα αναπάντεχο λαϊκό είδωλο!
Και άντε τώρα, με όλο αυτό τα φώτα της δημοσιότητας που σε έχουν τυλίξει, να καταφέρεις να σουφρώσεις το κειμήλιο, όπως απαιτεί ο αυστηρός απωανατολίτης χρηματοδότης σου. Αν κατορθώσεις να κρατήσεις την αληθινή ταυτότητα σου κρυφή, από την νέα σου κολλητούλα, που δεν κάνει στιγμή δίχως εσένα, βλέποντας σε σαν το σωσίβιο που της έριξε από το πουθενά ο Θεός, για να μην ναυαγήσει η επιχείρηση. Όλα αυτά τα φαρσικά, λαμβάνουν χώρα στο πρώτο ημίχρονο του έργου, που είναι και το πιο Shania Twain τεμποράτο, πριν περάσουμε στην επανάληψη, που κατόπιν της αναμενόμενης αποκάλυψης, τα πάντα στο σενάριο παίρνουν μια τύπου μυστηριώδους σασπένς τροπή. Ενός κομφούζιο για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, που ανακατώνονται προγόνοι, κληρονόμοι, διεκδικητές θησαυρών, καρχαρίες χρηματοοικονομικοί, απατεώνες, μαφιόζοι και το κακό συναπάντημα.
Πάμε από την αρχή, πίσω ξανά στην δεκαετία του 80. Για κάθε σερνικό σινεφίλ, εφηβάκι στα τότενες, η Sophie Marceau ορίζει το όνειρο του, το ίνδαλμα του, την πριγκίπισσα που εισέβαλε μονομιάς στα ερωτικά του όνειρα, αντάμα με τις νότες του Dreams are my reality. Και αν ρίξει κανείς μια ματιά στην αγγελική εξωτερική εμφάνιση της 53χρονης Παριζιάνας σούπερ σταρ, είναι πολύ πιθανό να εντοπίσει σημαντικές διαφορές από τον καιρό του Braveheart, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα πριν! Το νερό της αιώνιας νιότης και ομορφάδας που λέμε. Ωπ! Έτερον εκάτερον. Εδώ το λατρεμένο μας Sophάκι δεν κρίνεται για το πόσο έχει αντέξει το βελούδινο, κατόρθωμα και της Guerlain, προσωπάκι της, αλλά για το τι ακριβώς μας σέρβιρε καλοκαιριάτικα, με ένα ταινιάκι που δεν αξίζει να παρακολουθήσει κανείς, ούτε δωρεάν.
Στο τρίτο σκηνοθετικό της βήμα, η Βικ, μετά από τα εξίσου μετριότατα Parlez-moi d'amour και La Disparue de Deauville, δείχνει πως η ικανότητα της πίσω από την κάμερα είναι περιορισμένη. Και το γεγονός αυτό τονίζει ακόμη περισσότερο η αγωνία της να μπολιάσει το σκριπτ, με πράγματα ασύναχτα, ανούσια και μηδενικώς ενδιαφέροντα, όπως ας πούμε τα αισθηματικά deja vu, μιας ανέραστης πενηντάρας, όπως ο χαρακτήρας που χωρίς να πείθει ερμηνεύει. Δίχως άντρα στο πλευρό της αυτή η Marceau, έλεος! Συνεπώς παρέα πηγαίνει περίπατο και ο αλλοπρόσαλλος τρανς ρόλος που δίνει το όνομα του στην ταινία, υποδυόμενος από έναν πάλαι ποτέ εμπορικότατο φραντσέζο ηθοποιό, όπως ο Pierre Richard, με επίπεδο τρόπο στην αρχή και υπερβολικά ανακατωσούρικο στην εξέλιξη. Οδηγώντας τον θεατή σύντομα να σηκώσει επιδεικτικά τους ώμους του, δείγμα πως δεν τον νοιάζει καν τι θα απογίνει το "θηλυκό" διδυμάκι του εκράν, που έτσι κι αλλιώς δεν φρόντισε ούτε για μια στιγμούλα να τον κάνει να χαμογελάσει.
Εκείνο που ούτε καν φαντάζεται η ανήσυχη εκδότης, είναι πως η νέα της φιλενάδα, η Σκάρλετ, δεν είναι παρά ένας μεταμφιεσμένος κανάγιας, που έχει βάλει στο μάτι ένα πανάκριβο αξεσουάρ στην τουαλέτα της, του οποίου την πραγματική εμπορική αξία αγνοεί πλήρως. Καθώς οι δύο γυναίκες θα αναπτύξουν μια ανθρώπινη, γειτονική φιλία, από τον νου της ταλαντούχας επιχειρηματία, θα περάσει η ιδέα να χρησιμοποιήσει την Κυρία Μιλλς, ως το ιδεατό μοντέλο γυναίκας που διαβάζει με όρεξη τα αισθηματικά βίπερ, στα πλαίσια της καινούργιας διαφημιστικής καμπάνιας της μπράντας. Μια ιδέα που θα εξελιχθεί σε τζακ ποτ, καθώς όχι μόνο οι πωλήσεις των βιβλίων θα εκτοξευτούν, αλλά η ίδια η Σκάρλετ θα αναδεχθεί σε ένα αναπάντεχο λαϊκό είδωλο!
Και άντε τώρα, με όλο αυτό τα φώτα της δημοσιότητας που σε έχουν τυλίξει, να καταφέρεις να σουφρώσεις το κειμήλιο, όπως απαιτεί ο αυστηρός απωανατολίτης χρηματοδότης σου. Αν κατορθώσεις να κρατήσεις την αληθινή ταυτότητα σου κρυφή, από την νέα σου κολλητούλα, που δεν κάνει στιγμή δίχως εσένα, βλέποντας σε σαν το σωσίβιο που της έριξε από το πουθενά ο Θεός, για να μην ναυαγήσει η επιχείρηση. Όλα αυτά τα φαρσικά, λαμβάνουν χώρα στο πρώτο ημίχρονο του έργου, που είναι και το πιο Shania Twain τεμποράτο, πριν περάσουμε στην επανάληψη, που κατόπιν της αναμενόμενης αποκάλυψης, τα πάντα στο σενάριο παίρνουν μια τύπου μυστηριώδους σασπένς τροπή. Ενός κομφούζιο για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, που ανακατώνονται προγόνοι, κληρονόμοι, διεκδικητές θησαυρών, καρχαρίες χρηματοοικονομικοί, απατεώνες, μαφιόζοι και το κακό συναπάντημα.
Πάμε από την αρχή, πίσω ξανά στην δεκαετία του 80. Για κάθε σερνικό σινεφίλ, εφηβάκι στα τότενες, η Sophie Marceau ορίζει το όνειρο του, το ίνδαλμα του, την πριγκίπισσα που εισέβαλε μονομιάς στα ερωτικά του όνειρα, αντάμα με τις νότες του Dreams are my reality. Και αν ρίξει κανείς μια ματιά στην αγγελική εξωτερική εμφάνιση της 53χρονης Παριζιάνας σούπερ σταρ, είναι πολύ πιθανό να εντοπίσει σημαντικές διαφορές από τον καιρό του Braveheart, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα πριν! Το νερό της αιώνιας νιότης και ομορφάδας που λέμε. Ωπ! Έτερον εκάτερον. Εδώ το λατρεμένο μας Sophάκι δεν κρίνεται για το πόσο έχει αντέξει το βελούδινο, κατόρθωμα και της Guerlain, προσωπάκι της, αλλά για το τι ακριβώς μας σέρβιρε καλοκαιριάτικα, με ένα ταινιάκι που δεν αξίζει να παρακολουθήσει κανείς, ούτε δωρεάν.
Στο τρίτο σκηνοθετικό της βήμα, η Βικ, μετά από τα εξίσου μετριότατα Parlez-moi d'amour και La Disparue de Deauville, δείχνει πως η ικανότητα της πίσω από την κάμερα είναι περιορισμένη. Και το γεγονός αυτό τονίζει ακόμη περισσότερο η αγωνία της να μπολιάσει το σκριπτ, με πράγματα ασύναχτα, ανούσια και μηδενικώς ενδιαφέροντα, όπως ας πούμε τα αισθηματικά deja vu, μιας ανέραστης πενηντάρας, όπως ο χαρακτήρας που χωρίς να πείθει ερμηνεύει. Δίχως άντρα στο πλευρό της αυτή η Marceau, έλεος! Συνεπώς παρέα πηγαίνει περίπατο και ο αλλοπρόσαλλος τρανς ρόλος που δίνει το όνομα του στην ταινία, υποδυόμενος από έναν πάλαι ποτέ εμπορικότατο φραντσέζο ηθοποιό, όπως ο Pierre Richard, με επίπεδο τρόπο στην αρχή και υπερβολικά ανακατωσούρικο στην εξέλιξη. Οδηγώντας τον θεατή σύντομα να σηκώσει επιδεικτικά τους ώμους του, δείγμα πως δεν τον νοιάζει καν τι θα απογίνει το "θηλυκό" διδυμάκι του εκράν, που έτσι κι αλλιώς δεν φρόντισε ούτε για μια στιγμούλα να τον κάνει να χαμογελάσει.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική