Έτοιμος για Όλα
των Benoît Delépine, Gustave de Kervern. Με τους Jean Dujardin, Yolande Moreau, Jean-Benoît Ugeux.
Καπιταλιστική ματαιοδοξία
του zerVo (@moviesltd) 
Η Emmaus είναι μια διεθνής φιλανθρωπική οργάνωση, που δραστηριοποιείται από το 1949, χρονιά ίδρυσης της από έναν Καθολικό ιερέα, προστατεύοντας ανθρώπους άτυχους, φτωχούς και άστεγους. Το όνομα της, συμβολικά, δανείστηκε από την (απροσδιόριστης γεωγραφικής θέσης) πόλη Εμμαούς, που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη (κατά Λουκάν), ως ο τόπος που εμφανίστηκε για πρώτη φορά μπροστά σε δύο μαθητές του ο Ιησούς μετά την Ανάσταση. Αυτή την στιγμή, τα αυτόνομα μπράντς του οργανισμού, μετρούν τον αριθμό των 350 σε 37 διαφορετικές χώρες. Ένα από αυτά ορίζει και το πεδίο που εκτυλίσσεται η υπόθεση του φιλμ I Feel Good, που εντέλει έμεινε πολύ μακριά από τις προσδοκίες που είχε κτίσει.
Αφιερωμένη στην σωστή λειτουργία του πρότυπου ξενώνα αστέγων της Εμμαούς, στην Γαλλική περιφέρεια, όπου άνθρωποι χωρίς δουλειά και σπίτι, απασχολούνται δίνοντας δεύτερη ευκαιρία σε υλικά παρμένα από απορρίμματα, πουλώντας τα σε τιμές χαμηλές για να βγουν τα κόστη του καταλύματος, είναι η πολυάσχολη Μονίκ Πορά. Που εντελώς αναπάντεχα θα δει να εμφανίζεται μπροστά της ο εξαφανισμένος επί χρόνια αδελφός της, Ζακ, ένας μεγαλομανής φαφλατάς, υπαίτιος για την κατασπατάληση της οικογενειακής τους περιουσίας.
Που δίχως να έχει πάρει το παραμικρό μάθημα, από τα μεγαλεπήβολα επιχειρηματικά σχέδια που οδήγησαν στην καταστροφή την εταιρία που το κληροδότησε ο πατέρας του, έχει βάλει σαν σκοπό της ζωής του, πάση θυσία να πλουτίσει. Και για να το επιτύχει, θα κάνει τα πάντα να βάλει μπροστά την κλεμμένη ιδέα, της δημιουργίας σπα αισθητικής και βελτιωτικής χειρουργικής, χαμηλού κόστους, προσιτού σε όλους, κάπου στα βάθη της Βαλκανικής. Χέρια θα χρειαστεί μονάχα, αλλά από αυτά θα βρει μπόλικα στην συντεχνία της ανακύκλωσης.
Άλλωστε αν διαθέτει ένα όπλο ο ονειροπαρμένος Ζακ, αυτό είναι η ικανότητα του στο παπατζιλίκι και το να δημιουργεί μπίζνες πλαν από το μηδέν, προκειμένου να πείσει για τις φιλόδοξες προθέσεις του. Που σε όλους τους φουκαράδες, απεριποίητους και ατημέλητους τους περισσότερους, που δεν έχουν βγει ποτέ από τα στενά όρια του επαρχιακού Πο Ακιτέν, σιμά στα Πυρηναία, μοιάζουν με λόγια παραδεισένια, όχι όμως και στο μπαρουτοκαπνισμένο αδελφάκι του, που δεν βλέπει με τόσο καλό μάτι τις συνήθως καταστροφικής κατάληξης ορέξεις του.
Ρεαλιστικής υφής και πάλι η ματιά του διδύμου των Delépine και de Kervern, δημιουργικού ντουέτου από τα πλέον αναγνωρισμένα στα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλς της Ευρώπης, που μια ακόμη από τις οκτώ μέχρι ώρας ταινίες τους, το Mammuth με τον Depardieu έχει διανεμηθεί στο παρελθόν και στην χώρα μας. Αληθινότητα στην όψη, της Γαλλο-καναδό-βελγικής παραγωγής που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην συνύπαρξη ερασιτεχνών ηθοποιών, πραγματικών ενοίκων της Εμμαούς, μεταξύ των μελών του καστ.
Του οποίου ηγούνται η Yolande Moreau, υποδυόμενη για μια ακόμη φορά, με αξιοπρέπεια, ρόλο πανομοιότυπο με αυτούς που την έχουν κάνει διάσημη και πέραν των πάτριων Βρυξελλών, αλλά και ο Οσκαρούχος Jean Dujardin, που μάλλον αποτελεί λανθασμένη επιλογή για να αποδώσει τον αλαφροΐσκιωτο wanabe εκατομμυριούχο. Μια περσόνα μπερδεμένη στο έπακρο, διπολικής υφής, που έως τώρα η δράση του έχει λειτουργήσει ισοπεδωτικά, κάτι που δεν φαίνεται να αλλάζει στο προσεχές μέλλον, με όλα αυτά τα σαχλαμαρίστικα που έχει βάλει στο fuzzy παραλογισμού μυαλό του. Το στραβό και αφ υψηλού χαμόγελο του Αρτίστα, μπορεί να πείθει για τις προθέσεις του τους πιο αγαθούς στην κολλεκτίβα, ουδέποτε πάντως και το σινεφίλ κοινό, που θα επιθυμούσε να τον δει σε πιο ολοκληρωμένες ερμηνευτικά δουλειές.
Γιατί ακόμη και σε αυτή την περίπτωση του I Feel Good, που εκ πρώτης όψης φαίνεται να επιθυμεί να ευθυμήσει ζόρια κοινωνικά και υπαρκτά, είναι σαφής η έλλειψη της ιδέας που θα το περιβάλλει με τις προτεινόμενες λύσεις, για ένα ποιοτικότερο αύριο. Η αλληγορική αντιδιαστολή της καπιταλιστικής αρχής, κόντρα στην διαρκή μάχη των εργατικών μαζών, δεν βγάζει μαχητική φλόγα, συνεπώς αν για κάποιο λόγο αξίζει να παρακολουθήσουμε την πειραγμένη ετούτη κομεντί, είναι για να πληροφορηθούμε την ύπαρξη της Εμμαούς, που ενδεχόμενα θα βοηθούσε σημαντικά, κάποιους καταφρονεμένους πολίτες και στον τόπο μας. Α, και για το κουίζ που μου έθεσε για να εντοπίσω που στην ευχή του Θεού βρίσκεται, αυτό το εγκαταλειμμένο από τους πάντες μνημείο, που θα λειτουργούσε ως η έδρα της ιδιόμορφης καλλωπιστικής κλινικής (Μπουζλούτζα, Στάρα Πλάνινα, πραγματικά εντυπωσιακό).
Που δίχως να έχει πάρει το παραμικρό μάθημα, από τα μεγαλεπήβολα επιχειρηματικά σχέδια που οδήγησαν στην καταστροφή την εταιρία που το κληροδότησε ο πατέρας του, έχει βάλει σαν σκοπό της ζωής του, πάση θυσία να πλουτίσει. Και για να το επιτύχει, θα κάνει τα πάντα να βάλει μπροστά την κλεμμένη ιδέα, της δημιουργίας σπα αισθητικής και βελτιωτικής χειρουργικής, χαμηλού κόστους, προσιτού σε όλους, κάπου στα βάθη της Βαλκανικής. Χέρια θα χρειαστεί μονάχα, αλλά από αυτά θα βρει μπόλικα στην συντεχνία της ανακύκλωσης.
Άλλωστε αν διαθέτει ένα όπλο ο ονειροπαρμένος Ζακ, αυτό είναι η ικανότητα του στο παπατζιλίκι και το να δημιουργεί μπίζνες πλαν από το μηδέν, προκειμένου να πείσει για τις φιλόδοξες προθέσεις του. Που σε όλους τους φουκαράδες, απεριποίητους και ατημέλητους τους περισσότερους, που δεν έχουν βγει ποτέ από τα στενά όρια του επαρχιακού Πο Ακιτέν, σιμά στα Πυρηναία, μοιάζουν με λόγια παραδεισένια, όχι όμως και στο μπαρουτοκαπνισμένο αδελφάκι του, που δεν βλέπει με τόσο καλό μάτι τις συνήθως καταστροφικής κατάληξης ορέξεις του.
Ρεαλιστικής υφής και πάλι η ματιά του διδύμου των Delépine και de Kervern, δημιουργικού ντουέτου από τα πλέον αναγνωρισμένα στα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλς της Ευρώπης, που μια ακόμη από τις οκτώ μέχρι ώρας ταινίες τους, το Mammuth με τον Depardieu έχει διανεμηθεί στο παρελθόν και στην χώρα μας. Αληθινότητα στην όψη, της Γαλλο-καναδό-βελγικής παραγωγής που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην συνύπαρξη ερασιτεχνών ηθοποιών, πραγματικών ενοίκων της Εμμαούς, μεταξύ των μελών του καστ.
Του οποίου ηγούνται η Yolande Moreau, υποδυόμενη για μια ακόμη φορά, με αξιοπρέπεια, ρόλο πανομοιότυπο με αυτούς που την έχουν κάνει διάσημη και πέραν των πάτριων Βρυξελλών, αλλά και ο Οσκαρούχος Jean Dujardin, που μάλλον αποτελεί λανθασμένη επιλογή για να αποδώσει τον αλαφροΐσκιωτο wanabe εκατομμυριούχο. Μια περσόνα μπερδεμένη στο έπακρο, διπολικής υφής, που έως τώρα η δράση του έχει λειτουργήσει ισοπεδωτικά, κάτι που δεν φαίνεται να αλλάζει στο προσεχές μέλλον, με όλα αυτά τα σαχλαμαρίστικα που έχει βάλει στο fuzzy παραλογισμού μυαλό του. Το στραβό και αφ υψηλού χαμόγελο του Αρτίστα, μπορεί να πείθει για τις προθέσεις του τους πιο αγαθούς στην κολλεκτίβα, ουδέποτε πάντως και το σινεφίλ κοινό, που θα επιθυμούσε να τον δει σε πιο ολοκληρωμένες ερμηνευτικά δουλειές.
Γιατί ακόμη και σε αυτή την περίπτωση του I Feel Good, που εκ πρώτης όψης φαίνεται να επιθυμεί να ευθυμήσει ζόρια κοινωνικά και υπαρκτά, είναι σαφής η έλλειψη της ιδέας που θα το περιβάλλει με τις προτεινόμενες λύσεις, για ένα ποιοτικότερο αύριο. Η αλληγορική αντιδιαστολή της καπιταλιστικής αρχής, κόντρα στην διαρκή μάχη των εργατικών μαζών, δεν βγάζει μαχητική φλόγα, συνεπώς αν για κάποιο λόγο αξίζει να παρακολουθήσουμε την πειραγμένη ετούτη κομεντί, είναι για να πληροφορηθούμε την ύπαρξη της Εμμαούς, που ενδεχόμενα θα βοηθούσε σημαντικά, κάποιους καταφρονεμένους πολίτες και στον τόπο μας. Α, και για το κουίζ που μου έθεσε για να εντοπίσω που στην ευχή του Θεού βρίσκεται, αυτό το εγκαταλειμμένο από τους πάντες μνημείο, που θα λειτουργούσε ως η έδρα της ιδιόμορφης καλλωπιστικής κλινικής (Μπουζλούτζα, Στάρα Πλάνινα, πραγματικά εντυπωσιακό).
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική