Μεσοκαλόκαιρο
του Ari Aster. Με τους Florence Pugh, Jack Reynor, William Jackson Harper, Vilhelm Blomgren, Will Poulter.
Χωρισμός α λα Occult
του gaRis (@takisgaris) 
Στα 2011 υπάρχει ένα ταγάρι από το Essex, σκατίγουστας b’ μουβάς ονόματι Ben Wheatley που μας πετά κατάμουτρα ίσως το δυνατότερο occult δυναμίτη από καταβολής Wicker Man (1973). Σου μιλώ για το Kill List το οποίο μόλις στο έκανα spoil αλλά δέστο και θα μου το συχωρέσεις. Την ίδια χρονιά το εβραιόπουλο ο Ari Aster έχει μόλις τελειώσει το American Film Institute (AFI) και γυρίζει ένα μικράκι (29’) με τον παιγνιώδη τίτλο The Strange Thing About the Johnsons (2011). Πάτα το λινκ στο όνομα να το παρακολουθήσεις δωρεάν (και νόμιμα) στο Vimeo. Θα σου λυθούν πολλές από τις απορίες περί του τυπάκου που στα τριανταδυό (32), έχει στο ζωνάρι του ήδη το περσινό Η Διαδοχή (Hereditary) περί του οποίου όλοι μίλησαν για το scariest movie από τον καιρό του Εξορκιστή (1973, ξανά) αλλά μάλλον δεν έχουν δει το Οι Σελίδες του Τρόμου (The Babadook) (2014) με έγκριση William Friedkin αυτού του ιδίου.
Όσοι ψάχνουμε ωσάν το Διογένη με το φανάρι πρωτότυπες φωνές α’ διαλογής στο suspense / supernatural / horror μετά την δίχως επιστροφή πτώση του Shyamalan και τη φετινή ημιαπογοήτευση του Jordan Peele (Us), καθώς ο Wheatley είναι στο παπανταλού γυρίζοντας το remake της θρυλικότατης Rebecca (1940), έχουμε φέτο δυο ευκαιρίες να γιορτάσουμε γκοθικά με ξωτικά κι άλλα στυλ New England μαγικά τερτίπια: Η μια, που αναστάτωσε τις Cannes, είναι το φόλοου απ του θαυμαστού Η Μάγισσα (The Witch) (2015), το υπεραναμενόμενο The Lighthouse του Robert Eggers (οσκαρίλα αλέρτ). Η έτερη είναι η σοφομόρικη δουλειά του Aster, το σκανδιναβικό freaky trip Midsommar.
Για τους βιαστικούς θα το ξεδιαλύνω εξαρχής. Το Hereditary είναι η συμπαγέστερη, αρτιότερη συνεκτικά και πιο ευθύβολη στα ζητούμενά της ταινία. Η ερμηνεία επίσης της Toni Collette αυτονόητα δυο σκάλες παραπάνω από τη φιλότιμη προσπάθεια της Florence Pugh (Λαίδη Μάκμπεθ (Lady Macbeth)) που δηλώνει όμως ικανό παρών και έχει ευδιάκριτο μέλλον (Little Women αλλά και Black Widow, χαχα). Ο συμπρωταγωνιστής της Jack Reynor (Sing Street και στο Free Fire του Wheatley), τόσο στερεοτυπικά bad boyfriend που αδυνατείς να μη τον δεις ως κακέκτυπο του Chris Pratt (συγνώμη έβρισα). Κι αν το Hereditary χτυπά στο λαρύγγι το κόνσεπτ «κάνε οικογένεια να δεις καλό», το Midsommar, με τις εμφανείς του βουκολικές αναφορές στα Black Narcissus (1947) και Tess (1979), επιχειρεί μια διασταύρωση break up story και σωματικού horror και περιβάλλοντος παραθρησκευτικής σέχτας.
Η Κόνι με τον Κρίστιαν είναι μαζί μια τετραετία κι εκεί που αυτός θέλει να την κάνει, με αφορμή ένα καλοκαιρινό ταξίδι με τη φοιτητοπαρέα του στη Σουηδία, ένα αποτρόπαια τραγικό συμβάν στην οικογενειακή ζωή της, τον αναγκάζει από λύπηση να την πάρει μαζί του. Κάπου στας απομακρυσμένας εξοχάς, η ομάδα ανταμώνει με μια περίκλειστη κοινότητα που αναβιώνει παγανιστικές παραδόσεις και γρήγορα οι επισκέπτες θα γενούν, εκόντες - άκοντες, μέλη της μιας τρελής - τρελής οικογένειας των occult-ιστών. Με τίμημα τη ζωή τους;
Ρωτώ έτσι για το suspense αν και είμαι σίγουρος πως ο Ari δεν ψοφά για μυστήριο. Η δράση είναι νωχελική έως νυσταλέα (κοντά 2 ½ ώρες η διάρκεια) για να βυθιστούμε σε μια παραισθησιογόνο α λα μαγικό μανιτάρι (στην κυριολεξία) διάσταση που η ωμότητα, θνησιγόνος διαστροφή, η αηδιαστική παράνοια ωχριούν εμπρός στην ανηλεή προδοσία, απιστία μεταξύ του ζευγαριού και κάπου κείθε ελλοχεύει η βαθύτερη φρίκη των ανθρώπινων σχέσεων, με λαμβάνεις; Ο Ariς είναι Asterάτος στην κίνηση της κάμερας, παντοδύναμος στο production design, που μαζί με τα κοστούμια αποζημιώνουν για τη φλυαρία και την τελική αδιαφορία να δοθεί κάθαρση στο θεατή, εκτός αν το ζητούμενο είναι απλά να την πληρώσει το φαλλοκρατικό γουρούνι (ή καλύτερα... αρκούδα) με κάθε εφιαλτικό μέσο.
Το Midsommar έχει σκηνές που παραπέμπουν ως αίσθηση σε κρυφή κινηματογράφηση ακατανόμαστων οργίων από κάμερα του Μάκη του Ζούγκλα ενώ εδραιώνει την πεποίθηση ότι ο δημιουργός του δεν αποσκοπεί στο φόβο τύπου μπρούχαχα αλλά στο να μουδιάσει τις αισθήσεις από το σοκ του αποτρόπαιου ως θέαμα αλλά κι σαν ιδέα. Τα ρίσκα και η καλλιτεχνική φιλοδοξία εμπεριέχονται σε τρεις - τέσσερις σκηνές ανθολογίας, με κορυφαίο το ακραίο φινάλε που κάνει εκείνο του Hereditary να μοιάζει με απλή εισαγωγή στη σύγκριση μαζί του. Σινεμά όχι για όλα τα γούστα (και στομάχια), ταγμένο όμως στο πάγιο στοίχημα των θιασωτών του horror genre να κοιτάξει κατάματα το arthouse και να δίνει βάσιμες ελπίδες για ακόμη μεγαλύτερα πράματα από τον Arούλη μας.
Η Κόνι με τον Κρίστιαν είναι μαζί μια τετραετία κι εκεί που αυτός θέλει να την κάνει, με αφορμή ένα καλοκαιρινό ταξίδι με τη φοιτητοπαρέα του στη Σουηδία, ένα αποτρόπαια τραγικό συμβάν στην οικογενειακή ζωή της, τον αναγκάζει από λύπηση να την πάρει μαζί του. Κάπου στας απομακρυσμένας εξοχάς, η ομάδα ανταμώνει με μια περίκλειστη κοινότητα που αναβιώνει παγανιστικές παραδόσεις και γρήγορα οι επισκέπτες θα γενούν, εκόντες - άκοντες, μέλη της μιας τρελής - τρελής οικογένειας των occult-ιστών. Με τίμημα τη ζωή τους;
Ρωτώ έτσι για το suspense αν και είμαι σίγουρος πως ο Ari δεν ψοφά για μυστήριο. Η δράση είναι νωχελική έως νυσταλέα (κοντά 2 ½ ώρες η διάρκεια) για να βυθιστούμε σε μια παραισθησιογόνο α λα μαγικό μανιτάρι (στην κυριολεξία) διάσταση που η ωμότητα, θνησιγόνος διαστροφή, η αηδιαστική παράνοια ωχριούν εμπρός στην ανηλεή προδοσία, απιστία μεταξύ του ζευγαριού και κάπου κείθε ελλοχεύει η βαθύτερη φρίκη των ανθρώπινων σχέσεων, με λαμβάνεις; Ο Ariς είναι Asterάτος στην κίνηση της κάμερας, παντοδύναμος στο production design, που μαζί με τα κοστούμια αποζημιώνουν για τη φλυαρία και την τελική αδιαφορία να δοθεί κάθαρση στο θεατή, εκτός αν το ζητούμενο είναι απλά να την πληρώσει το φαλλοκρατικό γουρούνι (ή καλύτερα... αρκούδα) με κάθε εφιαλτικό μέσο.
Το Midsommar έχει σκηνές που παραπέμπουν ως αίσθηση σε κρυφή κινηματογράφηση ακατανόμαστων οργίων από κάμερα του Μάκη του Ζούγκλα ενώ εδραιώνει την πεποίθηση ότι ο δημιουργός του δεν αποσκοπεί στο φόβο τύπου μπρούχαχα αλλά στο να μουδιάσει τις αισθήσεις από το σοκ του αποτρόπαιου ως θέαμα αλλά κι σαν ιδέα. Τα ρίσκα και η καλλιτεχνική φιλοδοξία εμπεριέχονται σε τρεις - τέσσερις σκηνές ανθολογίας, με κορυφαίο το ακραίο φινάλε που κάνει εκείνο του Hereditary να μοιάζει με απλή εισαγωγή στη σύγκριση μαζί του. Σινεμά όχι για όλα τα γούστα (και στομάχια), ταγμένο όμως στο πάγιο στοίχημα των θιασωτών του horror genre να κοιτάξει κατάματα το arthouse και να δίνει βάσιμες ελπίδες για ακόμη μεγαλύτερα πράματα από τον Arούλη μας.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2019 από την Tanweer!
