McQueen
των Ian Bonhôte, Peter Ettedgui. Εμφανίζονται οι Alexander McQueen, Tom Ford, Jodie Kidd, Kate Moss, Naomi Campbell, Grace Jones, Joyce McQueen, Janet McQueen.
“Fashion should be a form of escapism, and not a form of imprisonment”
Lee Alexander McQueen CBE (March 17th 1969 - February 11th 2010)
Lee Alexander McQueen CBE (March 17th 1969 - February 11th 2010)
του gaRis (@takisgaris) 
Μη το πας μακριά. Με μια απλή γκουγκλιά πληκτρολόγησε Alexander και ο δικός μας, ο Μακεδών βγαίνει δεύτερος ως επιλογή. Πρώτη σκέψη είναι ο ασχημούλης τσουμπωτός Lee, γόνος Ήστ - Έντερ ταρίφα από το λονδρέζικο Lewisham. Σημάδι των πάσιον - φορ - φάσιον καιρώνε; Στανταράκι. Ο βασικής εκπαίδευσης, σκωτσέζικης καταγωγής, διάπλατα ανοιχτά gay, κακοποιημένος από τον άνδρα της αδελφής του, HIV οροθετικός, παντρεμένος στην Ίμπιθα όταν δεν υπήρχε νομιμοποίηση του same sex marriage (2001), καταθλιπτικός κοκάκιας, υπέρτατος μαμάκιας (κρεμάστηκε στα 40 του, 9 ημέρες μετά το θάνατό της από καρκίνο στα 2010), ο McQueen δεν έμεινε στην ιστορία της υψηλής ραπτικής για τίποτε από όλα αυτά. Ούτε χρίστηκε CBE από τη Βασίλισσα επειδή έγραψε “CUNT” στη φόδρα του σακακιού που έραψε στον Κάρολο.
Ή επειδή έντυσε τους Kate Moss, Sarah Jessica Parker, Victoria Beckham, Rihanna, Lady Gaga, Katie Holmes, Cate Blanchett, Nicole Kidman, Gwyneth Paltrow, Cameron Diaz, Kate Bosworth, Aimee Mullins, Patsy Kensit, Catherine (Kate) Middleton αλλά και Mikhail Gorbachev (δυο μαγαζά στη Μόσχα παρακαλώ). Ή ίσως γιατί μάζεψε βραβεύσεις ως British Designer of the Year (1996, 1997, 2001 and 2003), και CFDA's International Designer of the Year(2003). Ο απλός λόγος για τον οποίο ο ντροπαλός, δημιουργικά οργιώδης, εικονοκλαστικά ιδιοφυής και εκρηκτικά προκλητικός σχεδιαστής μόδας μας στοιχειώνει με τα πιο γκροτέσκα, σοκαριστικά ερεβώδη catwalks – ιεροτελεστίες (πέντε κομβικά ντεφιλέ γύρω από τα οποία ξεδιπλώνεται ο μύθος του, τα: Highland Rape (1996), Voss (2001), The Widows of Culloden (2006), La Dame Bleue (2008) και το κύκνειο άσμα του Plato’s Atlantis στα 2009) είναι ένας και συγκλονιστικός.
«I find beauty in the grotesque, like most artists»
Όταν αφήνει τα βρετανικά νησιά για το Παρίσι στα 1997 με την ομάδα του για να δει μια επίδειξη του οίκου Givenchy, βγαίνει φάτσα - φόρα και αναφωνεί “CRAP”. Αμέσως αργότερα χρίεται καλλιτεχνικός διευθυντής του, απέναντι στον Galliano του Dior με τον οποίο θα κονταροχτυπηθεί για τον τίτλο του απόλυτου enfant terrible της Μόδας. Το κατεστημένο πάντα κόντρα, να τον ξεμπροστιάζει ως μισογύνη, κυνικά εμπρηστικό, αχρεία γκροτέσκο. Ο Tom Ford υποκλίνεται στο ατίθασο τάλαντό του και δεν αποφεύγω τη σκέψη πως το Nocturnal Animals έχει ομάζ στο σκοτεινό μεγαλείο του McQueen. Το 2001 ο οίκος Gucci θα εξαγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο των επιχειρήσεών του και πλέον ο Lee, το γυρνά σε σελεμπριτιές, ντρόγκες και λιποαναρροφήσεις, ως γνήσιο θύμα της πανάξια κατορθωμένης φήμης που ξεκίνησε στα 1992 ως ραφτάκι που άκουγε Sinead O' Connor για να επιμεληθεί μια 5ετία κατοπινά την περιοδεία του David Bowie. Διότι ο Alexander McQueen υπήρξε και θα υπάρχει για το ρούχο ό,τι ακριβώς ο Bowie για τη μουσική. Βάλε να ακούσεις Rebel Rebel και εδώ ακριβώς δέσαμε.
Οι θαυμαστές του - συνδημιουργοί του ντοκιμαντέρ McQueen (υποψήφιου για 2 BAFTAs) Ian Bonhôte και Peter Ettedgui (ο δεύτερος έχει γράψει και την πρόζα του φοβερού ντόκ Listen to Me Marlon) έχουν μαεστρικά συνθέσει τα vanity videotapes του Lee που μας φανερώνουν κρυστάλλινα τη δημιουργική του διαδικασία αλλά και την προσωπική του ζωή- ραμμένη πάνω στην τέχνη του με έναν κύκλο ορκισμένων φίλων- εραστών. Το δε σημαντικότερο είναι πως κεντούν με ακρίβεια στον καμβά των ντεφιλέ για να αποτυπώσουν τη μέθοδο που τούτη η ταλαιπωρημένη ψυχικά διάνοια διαπραγματευόταν καλλιτεχνικά και την πάλη του με την ανατροπή της προκατάληψης ότι η υψηλή ραπτική δεν είναι τίποτε περισσότερο από την απατηλή εφημερότητα της υλιστικής ματαιοδοξίας. Αναπαύου εν ειρήνη Lee, ο σεισμός που προκάλεσες άλλαξε τη σχέση της Μόδας με την Τέχνη για πάντα.
«I find beauty in the grotesque, like most artists»
Όταν αφήνει τα βρετανικά νησιά για το Παρίσι στα 1997 με την ομάδα του για να δει μια επίδειξη του οίκου Givenchy, βγαίνει φάτσα - φόρα και αναφωνεί “CRAP”. Αμέσως αργότερα χρίεται καλλιτεχνικός διευθυντής του, απέναντι στον Galliano του Dior με τον οποίο θα κονταροχτυπηθεί για τον τίτλο του απόλυτου enfant terrible της Μόδας. Το κατεστημένο πάντα κόντρα, να τον ξεμπροστιάζει ως μισογύνη, κυνικά εμπρηστικό, αχρεία γκροτέσκο. Ο Tom Ford υποκλίνεται στο ατίθασο τάλαντό του και δεν αποφεύγω τη σκέψη πως το Nocturnal Animals έχει ομάζ στο σκοτεινό μεγαλείο του McQueen. Το 2001 ο οίκος Gucci θα εξαγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο των επιχειρήσεών του και πλέον ο Lee, το γυρνά σε σελεμπριτιές, ντρόγκες και λιποαναρροφήσεις, ως γνήσιο θύμα της πανάξια κατορθωμένης φήμης που ξεκίνησε στα 1992 ως ραφτάκι που άκουγε Sinead O' Connor για να επιμεληθεί μια 5ετία κατοπινά την περιοδεία του David Bowie. Διότι ο Alexander McQueen υπήρξε και θα υπάρχει για το ρούχο ό,τι ακριβώς ο Bowie για τη μουσική. Βάλε να ακούσεις Rebel Rebel και εδώ ακριβώς δέσαμε.
Οι θαυμαστές του - συνδημιουργοί του ντοκιμαντέρ McQueen (υποψήφιου για 2 BAFTAs) Ian Bonhôte και Peter Ettedgui (ο δεύτερος έχει γράψει και την πρόζα του φοβερού ντόκ Listen to Me Marlon) έχουν μαεστρικά συνθέσει τα vanity videotapes του Lee που μας φανερώνουν κρυστάλλινα τη δημιουργική του διαδικασία αλλά και την προσωπική του ζωή- ραμμένη πάνω στην τέχνη του με έναν κύκλο ορκισμένων φίλων- εραστών. Το δε σημαντικότερο είναι πως κεντούν με ακρίβεια στον καμβά των ντεφιλέ για να αποτυπώσουν τη μέθοδο που τούτη η ταλαιπωρημένη ψυχικά διάνοια διαπραγματευόταν καλλιτεχνικά και την πάλη του με την ανατροπή της προκατάληψης ότι η υψηλή ραπτική δεν είναι τίποτε περισσότερο από την απατηλή εφημερότητα της υλιστικής ματαιοδοξίας. Αναπαύου εν ειρήνη Lee, ο σεισμός που προκάλεσες άλλαξε τη σχέση της Μόδας με την Τέχνη για πάντα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουλίου 2019 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική