Movies Ltd

AC Εσύ – DC Εγώ

του gaRis (@takisgaris)

Προπέρσινα (στην κυριολεξία) ξινά σταφύλια, δηλαδή της TIFF17 φεστιβαλικής εσοδείας - τρέχα τώρα στο κατακαλόκαιρο στους θερινούς, ενώ ο μεγαλοπαραγωγός μάλλον το έχει και ο ίδιος ξεχάσει το φιλμάκι. Διότι το 2017 ήταν μια κάκιστη χρονιά για τον Harvey Weinstein, αφού ήταν Οκτώβρης, όταν οι N.Y. Times τον αφανίσανε από προσώπου γης για τα σεξουαλικά του, με #MeToo και #Time’sUp να σέρνουν τον χορό έκτοτε, απειλώντας με (το λιγότερο) παγκόσμια διαπόμπευση τον μισό+βάλε-βάλε ανδρικό πληθυσμό του πλανήτη. Περιληπτικά: H ΤWC, μετά την οσκαρική γλύκα στο στόμα από το The Imitation Game (άγαλμα για Διασκευασμένο Σενάριο και πλήθος υποψηφιότητες (8) στα 2015), κρατά Cumberbatch - Middleton ως ηλεκτρικό (DC) ζεύγος Θωμά Έντισον και αντιπαραθέτει εγγυημένης κλάσης σκατόφατσα ανταγωνιστή Michael Shannon ως καπιτάλα βιομήχανο του εναλλακτικού ηλεκτρικού ρεύματος (AC).

Φόντο η φωταγώγηση της παγκόσμιας έκθεσης του Chicago (1893), με καταλύτη την παρουσία του Σέρβου Νικόλα Τέσλα (ναι, ναι εξ’ού ονοματίσθηκε, τιμής ένεκεν, το ηλεκτρικό αυτοκίνητο Tesla), αλλά και του άλλοτε πιστού βοηθού του Edison, όπου αμφότεροι (στους ρόλους οι Nicholas Hoult και Tom Holland) τάσσονται στο πλευρό του George Westinhouse (Shannon) στην πρώτη μεγάλη μονομαχία μπράντς της βιομηχανικής επανάστασης.

Τώρα βέβαια, μια 2ετία αργότερα, με την TWC να έχει (κατεβάσει ρολά και) πουλήσει την ταινία που προβλέπεται να βγει Αμερική Οκτώβριο, το πράμα μυρίζει ναφθαλίνη και βεβαίως ευθύνεται και o μεξικάνος σκηνοθέτης Alfonso Gomez-Rejon ο οποίος ξαναμοντάρησε (μετά το κάζο του TIFF17) την ιστορία του, έκοψε 10’, πρόσθεσε πέντε σκηνές, ράβε - ξήλωνε και καταλαβαίνεις που πάει η δουλειά. Αν είσαι φίλος Sundance, θυμάσαι το 2015 που ένα τετριμένης νεανικής αγχώδους νευροπάθειας ταινιάκι, το Me, Earl& the Dying Girl πήρε τα μεγάλα του βραβεία; Αυτός το έφκιασε. Σκέφτηκε λοιπόν ο Χάρβη, δυνατός ο νεαρός, με θητεία δίπλα στοn Ιναρίτου (Βαβέλ) και Άφλεκ (Argo), τίγκα στους στυλιστικούς εφφέδες και τους σκηνοθετικούς κατηφέδες στο Me, Earl κλπ...οπότε την οσφράνθηκε την επιτυχία και αυτοδιορίστηκε executive producer, όπερ σημαίνει μοντάζ παρουσία του ιδίου στο editing room. Αλλά δεν...

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των μεγαλοερμηνευτών, ιδιαίτερα του Shannon που βγάζει μια ανθρωπίλα πριν από σερί τερατοκαρικατουρέ κακών (Nocturnal Animals, The Shape of Water) που χρονικά επακολούθησε του The Current War. Ο δε Benedict Cumberbatch, πέρα από την Dr. Strange μαρβελική του παρουσία, μετά την υποψηφιότητα του The Imitation Game δεν είδε το άστρο του να μεσουρανεί και ίσως η ερμηνεία του εδώ ως Thomas Edison να δίνει μιαν εξήγηση για αυτό: Παθιασμένος και έντονα εκφραστικός αλλά και δυο τσικ παραπάνω θεατρικός, ίσως το Hollywood δε του χαμογελά τόσο διάπλατα όσο οι σεξπηρικοί ρόλοι.

Και νάσου τα στριφογυριστά πλαναρίσματα και τα splitscreen so Gomez, δαιμωνιώδεις ρυθμοί, πολύ κοστούμι και ελαφρώς αναληθοφανούς καλλιγραφίας production design. Έλα μου όμως που το σενάριο του Michael Mitnick είναι σαφώς ακεντράριστο, με σκηνές που λειτουργούν ως εντύπωση κι όχι διαύγεια δραματουργική (με τρανταχτή περίπτωση την εφεύρευση-από-σπόντα της... ηλεκτρικής καρέκλας). Το The Current War εντέλει μένει από ρεύμα και κρατά μόνο την πλήξη χωρίς το ήλεκτρο, καθώς δεν καταφέρει να ομογενοποιήσει τα ατού μιας ταινίας εποχής ακολουθώντας μια αταίριαστα ρηξικέλευθη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ. Αξίζει μια ευκαιρία ως μάθημα ιστορίας και διδακτικό κλείσιμο ματιού στο νέο-γενναίο κόσμο του (κοντά πια) 2020, υπενθυμίζοντας ότι πίσω από κάθε τεράστια τεχνολογική ανακάλυψη ελλοχεύει η ζέουσα αποφορά του άπληστου κέρδους και της με κάθε προσωπικό κόστος επικράτησης για τη διασφάλιση της επιθανάτειας φήμης. Εν αναμονή του FordVsFerrari στο φετινό TIFF.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Αυγούστου 2019 από την Odeon!