70 Πεντακοσάρικα
του Koldo Serra. Με τους Emma Suárez, Nathalie Poza, Hugo Silva, Bárbara Goenaga, Daniel Pérez Prada, Kandido Uranga.
La casa de... Raquel
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Όλα για την κόρη μου!
Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Βάσκος σκηνοθέτης Koldo Serra. Η πρώτη του είχε πολύ ενδιαφέρον πρωταγωνιστικό καστ και σύμφωνα με το imdb στην Ελλάδα βγήκε κατευθείαν σε dvd με τίτλο «Ειδυλλιακός εφιάλτης». Ο πρωτότυπος τίτλος ήταν «Bosque de sombras», ήταν μια συμπαραγωγή Ισπανίας, Γαλλίας και Αγγλίας, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το φθινόπωρο του 2006 και είχε ως πρωταγωνιστές τους Gary Oldman, Virginie Ledoyen, Paddy Considine και Aitana Sánchez-Gijón, δηλαδή σούπερ! Και πήρε και πολύ καλές κριτικές! Τη δεύτερη ταινία του τη γύρισε 10 χρόνια μετά. Και αυτή βγήκε κατευθείαν σε dvd στην Ελλάδα και αυτή ήταν πολυεθνική συμπαραγωγή. Τίτλος της: «Guernica: Στην πρώτη γραμμή» (Gernika, 2016) και είχε πρωταγωνιστές τους James D'Arcy, María Valverde και Jack Davenport. Οπότε, η τρίτη του ταινία είναι και η πρώτη του στα ισπανικά και η πρώτη του που βγαίνει στους κινηματογράφους στη χώρα μας.
Τα γυρίσματα της ταινίας 70 Πεντακοσάρικα (70 Binladens / 70 Big Ones) στοίχισαν γύρω στα 6 εκατομμύρια ευρώ. Στην Ισπανία η ταινία βγήκε στις 8 Μαρτίου και οι εισπράξεις της ξεπέρασαν τις 150 χιλιάδες ευρώ. Μεταξύ των παραγωγών της ταινίας είναι και ο πολυπράγμων Álex de la Iglesia.
Η υπόθεση: Η Ρακέλ Κρέσπο, μια 40something γυναίκα που ζει στη χώρα των Βάσκων, και πιο συγκεκριμένα, στο Μπιλμπάο, πρέπει, πάση θυσία, να βρει 35 χιλιάδες ευρώ (ή αλλιώς, 70 πεντακοσάρικα) μέσα σε 24 ώρες, για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, που αφορά το παιδί της, τη μικρούλα Άλμπα. Μετά από πολλές αρνήσεις δανειοδότησης από διάφορες τράπεζες, έχει επιτέλους κατορθώσει να πείσει τον διευθυντή μιας τράπεζας να της δώσει το δάνειο. Για κακή της τύχη, λίγο πριν δοθεί η εντολή εκταμίευσης των χρημάτων κι ενώ ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά, στο συγκεκριμένο υποκατάστημα πραγματοποιείται ένοπλη ληστεία!
Οι δύο ληστές, η σκληροτράχηλη Λόλα και ο ναρκομανής Γιονάν, δείχνουν αποφασισμένοι για όλα και κρατάνε ομήρους όλους όσοι βρίσκονται εκείνη την ώρα στην τράπεζα. Πλέον, η Ρακέλ θα πρέπει να φανεί πολύ πιο έξυπνη από τους ληστές προκειμένου να μπορέσει να εξασφαλίσει τα χρήματά της. Και να κατορθώσει να βγει ζωντανή από όλο αυτό – και άσπιλη – καθώς η τράπεζα πολύ σύντομα περικυκλώνεται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Και οι διαπραγματεύσεις ένθεν κι ένθεν ξεκινάνε.
Η άποψή μας: Το ευρώ μπήκε στη ζωή μας την Πρωτοχρονιά του 2002. Φαντάζομαι κι εσείς θυμάστε τη χαρακτηριστική φωτογραφία του Κώστα Σημίτη με τον Λουκά Παπαδήμο, να πανηγυρίζουν που έβγαλαν τα πρώτα χαρτονομίσματα ευρώ από μηχάνημα ATM. Άσχετο: πού είναι εξαφανισμένος ο Παπαδήμος; Μέχρι και πρωθυπουργός διατέλεσε ο τραπεζίτης... Τεςπα. Εκεί, στους πρώτους μήνες, όταν το ευρώ ακόμα «μπουσουλούσε» ως νόμισμα, δοκιμαζόταν και η δυναμική του και η προοπτική του και η εύκολη χρήση του. Κατά την πορεία φάνηκε πως οι συναλλαγές ήταν ok με τη χρήση του 50άρικου. Τα 100άρικα, τα 200άρικα και ιδίως τα 500άρικα παραήταν μεγάλα χαρτονομίσματα σε αξία για να χρησιμοποιούνται στις καθημερινές συναλλαγές. 500 ευρώ είναι παλιές καλές 170 χιλιάδες δραχμές πάνω κάτω, όταν το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα σε δραχμή μετά τη μεταπολίτευση ήταν το 10χίλιαρο! Να πας με 500 ευρώ να αγοράσεις μια τσίχλα, να γελάνε και τα τσιμέντα!
Έτσι, αργά αλλά σταθερά, τα μεγάλα χαρτονομίσματα αποσύρθηκαν από την καθημερινή χρήση μεταξύ πολιτών. Υπάρχουν εμπορικά καταστήματα που δεν δέχονται επ' ουδενί τα 500άρικα και λειτουργούν με σκεπτικισμό απέναντι στα 200άρικα και τα 100άρικα. Μόνο οι τράπεζες τα χρησιμοποιούν πια. Γιατί η τόσο μεγάλη εισαγωγή; Γιατί μου άρεσε ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας: 50 binladens. Ή 50 Bin Ladens! Ξέρετε, Μπιν Λάντεν, αυτού του μεγάλου τρομοκράτη, που υποτίθεται ότι ενορχήστρωσε την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και υποτίθεται πως τον «έφαγαν» οι Αμερικάνοι, ξετρυπώνοντάς τον σε μια σπηλιά αν θυμάμαι καλά μέσω του «Zero Dark Thirty». Επειδή λοιπόν, όπως το λέει και η ηρωίδα κάποια στιγμή μέσα στην ταινία, κανείς δεν είχε δει ουσιαστικά τον Οσάμα Μπιν Λάντεν (είτε έτσι είτε γιουβέτσι) κι επειδή κανείς δεν βλέπει πχια χαρτονομίσματα των 500 ευρώ, τα 500άρικα χαρακτηρίζονται binladens στην τραπεζική αργκό!
Πολύ μου αρέσει όταν έχω να παίξω με τέτοια ζητήματα σε μια ταινία, γιατί φεύγουν οι λέξεις χωρίς να το καταλάβεις, ιδίως αν δεν έχεις να πεις κάτι για μια ταινία. Κι όμως, γι' αυτήν την ταινία έχω (νομίζω) κάτι να πω, ουσιαστικό, που να την αφορά ως φιλμ. Λοιπόν: μια χαρά ταινία είναι αυτή. Κινείται στο πλαίσιο του νέου ισπανικού κύματος, ας το πω αδόκιμα έτσι, καθώς την τελευταία πενταετία χοντρικά, οι Ισπανοί γυρίζουν μια χαρά θρίλερ, που συνήθως κατορθώνουν να συνδυάσουν την ουσία τόσο με την ποιότητα όσο και με την εμπορικότητα. Και στη χώρα μας υπάρχει πολύς κόσμος που γουστάρει με τρέλα να βλέπει ισπανικά θρίλερ. Ήρθε και το «Casa de papel» να δημιουργήσει ψιλοπανικό κι έδεσε το γλυκό. Τούτο το θρίλερ λοιπόν αποτελεί ένα πάτσγουορκ ανάμεσα στο «Casa de papel», το «Σκυλίσια μέρα» (ναι ρε, γιατί όχι, δεν υπερβάλλω, υπάρχουν κοινά στοιχεία) και τον μέσο όρο των θρίλερ – mindfucks ισπανικής παραγωγής των τελευταίων ετών.
Η ταινία διαθέτει ρυθμό, σε κρατάει σε αγωνία, δεν καμώνεται την καμπόση: παρακολουθώντας την καταλαβαίνεις πως στόχος των δημιουργών της είναι να περάσεις καλά. Δεν είναι κουλτουριάρικη ταινία, με την κακή έννοια της λέξης – πώς ευτελίστηκε τόσο πολύ η έννοια «κουλτούρα» ρε παιδί μου, ιδίως όταν είναι να συνοδεύσει ως προσδιορισμός μια ταινία. Οι ερμηνείες είναι συμπαθέστατες και αληθοφανείς παρά το γεγονός ότι οι ηθοποιοί καλούνται να ερμηνεύσουν χαρακτήρες υπερβολικούς για να το θέσουμε απλά. Και ο σκηνοθέτης δεν χάνει την ευκαιρία να τα «χώσει» σε ότι αφορά την πολιτική κατάσταση στη χώρα του απ' έξω απ' έξω, επισημαίνοντας διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. Ο μπάτσος που πουλάει προστασία στην Ουκρανή, οι κρατικοί λειτουργοί που εκβιάζουν τη βασική πρωταγωνίστρια (σημείωση: καλά, αυτό μην το πάρετε κι εκατό τοις εκατό τοις μετρητοίς...), ο διευθυντής της τράπεζας που προσπαθεί να βγάλει λεφτά από όλη την κατάσταση – σε συνεννόηση με την υπάλληλό του, με την οποία κάνει ντιλ, και η κουβέντα που ακούγεται αρκετές φορές στην ταινία: «όλοι σ' αυτήν τη χώρα είναι διεφθαρμένοι»!
Και βεβαίως, το μεγάλο ατού της ταινίας – όπως σε όλο το νέο αυτό ισπανικό κύμα – είναι οι ανατροπές. Οι συνεχείς ανατροπές. Μόνο που εδώ θα εντοπίσω και θα επισημάνω και την αδυναμία της ταινίας. Στην προσπάθεια σεναριογράφων και σκηνοθέτη να αιφνιδιάζουν συνεχώς και αδιαλείπτως το κοινό της ταινίας, το... παρατραβάνε. Όχι σε αναληθοφάνεια. Αλλά σε... ποσότητα. Είναι πολλές οι ανατροπές Άρη – όπως και τα λεφτά! Ένα είναι σίγουρο: όσοι πάνε να δουν την ταινία θα περάσουν καλά. Κι αν τη δουν τίποτε ινφλουένσερς και την προτείνουν, ήτοι, αποκτήσει και καλό word of mouth, μπορεί να κόψει κι αρκετά εισιτήρια σε αυτό το παράξενο καλοκαίρι όπου το σινεμά δίνει πραγματική μάχη επιβίωσης...
Η υπόθεση: Η Ρακέλ Κρέσπο, μια 40something γυναίκα που ζει στη χώρα των Βάσκων, και πιο συγκεκριμένα, στο Μπιλμπάο, πρέπει, πάση θυσία, να βρει 35 χιλιάδες ευρώ (ή αλλιώς, 70 πεντακοσάρικα) μέσα σε 24 ώρες, για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, που αφορά το παιδί της, τη μικρούλα Άλμπα. Μετά από πολλές αρνήσεις δανειοδότησης από διάφορες τράπεζες, έχει επιτέλους κατορθώσει να πείσει τον διευθυντή μιας τράπεζας να της δώσει το δάνειο. Για κακή της τύχη, λίγο πριν δοθεί η εντολή εκταμίευσης των χρημάτων κι ενώ ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά, στο συγκεκριμένο υποκατάστημα πραγματοποιείται ένοπλη ληστεία!
Οι δύο ληστές, η σκληροτράχηλη Λόλα και ο ναρκομανής Γιονάν, δείχνουν αποφασισμένοι για όλα και κρατάνε ομήρους όλους όσοι βρίσκονται εκείνη την ώρα στην τράπεζα. Πλέον, η Ρακέλ θα πρέπει να φανεί πολύ πιο έξυπνη από τους ληστές προκειμένου να μπορέσει να εξασφαλίσει τα χρήματά της. Και να κατορθώσει να βγει ζωντανή από όλο αυτό – και άσπιλη – καθώς η τράπεζα πολύ σύντομα περικυκλώνεται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Και οι διαπραγματεύσεις ένθεν κι ένθεν ξεκινάνε.
Η άποψή μας: Το ευρώ μπήκε στη ζωή μας την Πρωτοχρονιά του 2002. Φαντάζομαι κι εσείς θυμάστε τη χαρακτηριστική φωτογραφία του Κώστα Σημίτη με τον Λουκά Παπαδήμο, να πανηγυρίζουν που έβγαλαν τα πρώτα χαρτονομίσματα ευρώ από μηχάνημα ATM. Άσχετο: πού είναι εξαφανισμένος ο Παπαδήμος; Μέχρι και πρωθυπουργός διατέλεσε ο τραπεζίτης... Τεςπα. Εκεί, στους πρώτους μήνες, όταν το ευρώ ακόμα «μπουσουλούσε» ως νόμισμα, δοκιμαζόταν και η δυναμική του και η προοπτική του και η εύκολη χρήση του. Κατά την πορεία φάνηκε πως οι συναλλαγές ήταν ok με τη χρήση του 50άρικου. Τα 100άρικα, τα 200άρικα και ιδίως τα 500άρικα παραήταν μεγάλα χαρτονομίσματα σε αξία για να χρησιμοποιούνται στις καθημερινές συναλλαγές. 500 ευρώ είναι παλιές καλές 170 χιλιάδες δραχμές πάνω κάτω, όταν το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα σε δραχμή μετά τη μεταπολίτευση ήταν το 10χίλιαρο! Να πας με 500 ευρώ να αγοράσεις μια τσίχλα, να γελάνε και τα τσιμέντα!
Έτσι, αργά αλλά σταθερά, τα μεγάλα χαρτονομίσματα αποσύρθηκαν από την καθημερινή χρήση μεταξύ πολιτών. Υπάρχουν εμπορικά καταστήματα που δεν δέχονται επ' ουδενί τα 500άρικα και λειτουργούν με σκεπτικισμό απέναντι στα 200άρικα και τα 100άρικα. Μόνο οι τράπεζες τα χρησιμοποιούν πια. Γιατί η τόσο μεγάλη εισαγωγή; Γιατί μου άρεσε ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας: 50 binladens. Ή 50 Bin Ladens! Ξέρετε, Μπιν Λάντεν, αυτού του μεγάλου τρομοκράτη, που υποτίθεται ότι ενορχήστρωσε την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και υποτίθεται πως τον «έφαγαν» οι Αμερικάνοι, ξετρυπώνοντάς τον σε μια σπηλιά αν θυμάμαι καλά μέσω του «Zero Dark Thirty». Επειδή λοιπόν, όπως το λέει και η ηρωίδα κάποια στιγμή μέσα στην ταινία, κανείς δεν είχε δει ουσιαστικά τον Οσάμα Μπιν Λάντεν (είτε έτσι είτε γιουβέτσι) κι επειδή κανείς δεν βλέπει πχια χαρτονομίσματα των 500 ευρώ, τα 500άρικα χαρακτηρίζονται binladens στην τραπεζική αργκό!
Πολύ μου αρέσει όταν έχω να παίξω με τέτοια ζητήματα σε μια ταινία, γιατί φεύγουν οι λέξεις χωρίς να το καταλάβεις, ιδίως αν δεν έχεις να πεις κάτι για μια ταινία. Κι όμως, γι' αυτήν την ταινία έχω (νομίζω) κάτι να πω, ουσιαστικό, που να την αφορά ως φιλμ. Λοιπόν: μια χαρά ταινία είναι αυτή. Κινείται στο πλαίσιο του νέου ισπανικού κύματος, ας το πω αδόκιμα έτσι, καθώς την τελευταία πενταετία χοντρικά, οι Ισπανοί γυρίζουν μια χαρά θρίλερ, που συνήθως κατορθώνουν να συνδυάσουν την ουσία τόσο με την ποιότητα όσο και με την εμπορικότητα. Και στη χώρα μας υπάρχει πολύς κόσμος που γουστάρει με τρέλα να βλέπει ισπανικά θρίλερ. Ήρθε και το «Casa de papel» να δημιουργήσει ψιλοπανικό κι έδεσε το γλυκό. Τούτο το θρίλερ λοιπόν αποτελεί ένα πάτσγουορκ ανάμεσα στο «Casa de papel», το «Σκυλίσια μέρα» (ναι ρε, γιατί όχι, δεν υπερβάλλω, υπάρχουν κοινά στοιχεία) και τον μέσο όρο των θρίλερ – mindfucks ισπανικής παραγωγής των τελευταίων ετών.
Η ταινία διαθέτει ρυθμό, σε κρατάει σε αγωνία, δεν καμώνεται την καμπόση: παρακολουθώντας την καταλαβαίνεις πως στόχος των δημιουργών της είναι να περάσεις καλά. Δεν είναι κουλτουριάρικη ταινία, με την κακή έννοια της λέξης – πώς ευτελίστηκε τόσο πολύ η έννοια «κουλτούρα» ρε παιδί μου, ιδίως όταν είναι να συνοδεύσει ως προσδιορισμός μια ταινία. Οι ερμηνείες είναι συμπαθέστατες και αληθοφανείς παρά το γεγονός ότι οι ηθοποιοί καλούνται να ερμηνεύσουν χαρακτήρες υπερβολικούς για να το θέσουμε απλά. Και ο σκηνοθέτης δεν χάνει την ευκαιρία να τα «χώσει» σε ότι αφορά την πολιτική κατάσταση στη χώρα του απ' έξω απ' έξω, επισημαίνοντας διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. Ο μπάτσος που πουλάει προστασία στην Ουκρανή, οι κρατικοί λειτουργοί που εκβιάζουν τη βασική πρωταγωνίστρια (σημείωση: καλά, αυτό μην το πάρετε κι εκατό τοις εκατό τοις μετρητοίς...), ο διευθυντής της τράπεζας που προσπαθεί να βγάλει λεφτά από όλη την κατάσταση – σε συνεννόηση με την υπάλληλό του, με την οποία κάνει ντιλ, και η κουβέντα που ακούγεται αρκετές φορές στην ταινία: «όλοι σ' αυτήν τη χώρα είναι διεφθαρμένοι»!
Και βεβαίως, το μεγάλο ατού της ταινίας – όπως σε όλο το νέο αυτό ισπανικό κύμα – είναι οι ανατροπές. Οι συνεχείς ανατροπές. Μόνο που εδώ θα εντοπίσω και θα επισημάνω και την αδυναμία της ταινίας. Στην προσπάθεια σεναριογράφων και σκηνοθέτη να αιφνιδιάζουν συνεχώς και αδιαλείπτως το κοινό της ταινίας, το... παρατραβάνε. Όχι σε αναληθοφάνεια. Αλλά σε... ποσότητα. Είναι πολλές οι ανατροπές Άρη – όπως και τα λεφτά! Ένα είναι σίγουρο: όσοι πάνε να δουν την ταινία θα περάσουν καλά. Κι αν τη δουν τίποτε ινφλουένσερς και την προτείνουν, ήτοι, αποκτήσει και καλό word of mouth, μπορεί να κόψει κι αρκετά εισιτήρια σε αυτό το παράξενο καλοκαίρι όπου το σινεμά δίνει πραγματική μάχη επιβίωσης...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουλίου 2019 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική