X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας
του Simon Kinberg. Με τους James McAvoy, Michael Fassbender, Jennifer Lawrence, Nicholas Hoult, Sophie Turner, Tye Sheridan, Alexandra Shipp, Jessica Chastain.
Από τις στάχτες...
του zerVo (@moviesltd) 
Με χθες μοιάζει κι όμως έκλεισαν είκοσι ολόκληρα έτη από εκείνη την θριαμβευτική είσοδο στον κινηματογραφικό κόσμο των mutants, μιας περιπέτειας φτιαγμένης από τα χέρια ενός κανονικού σκηνοθέτη, που έθεσε τις στέρεες βάσεις για όλα τα επακόλουθα κύματα, τόσο του συγκεκριμένου franchise, όσο και των σινεκόμικ της μητρικής Marvel. Θα περίμενε κανείς πως η εξόδιος ακολουθία ενός σαρωτικά εμπορικού τίτλου, που αισίως έφτασε το έβδομο τεύχος του, πέραν των επιμέρους του παρακλαδιών, να συνοδευόταν και από μια αποχαιρετιστήρια τελετή υψηλού επιπέδου οργάνωσης, σχεδιασμού και εκτέλεσης. Όπως αρμόζει στο σίριαλ άλλωστε που κατέγραψε κάποιες από τις καλύτερες στιγμές στο συγκεκριμένο είδος. Για να πω την μαύρη αλήθεια μου, με όλα αυτά τα ριμπούτ, τα ριστάρτ και τα σπιν οφ, κάπου η μπάλα εχάθη στην πορεία και δεν έχω το κουράγιο ως μεσήλικας θεατής να βάλω τα τουβλάκια στην σειρά. Δεν θέλω κιόλας, δεν μου κάνει κέφι. Άλλωστε έχοντας απολαύσει εκείνο το πρώτο X-Men του Singer, πολλάκις, αλλιώς θυμάμαι την εικόνα της ηρωίδας του τίτλου. Τώρα που έχουν πάρει φόρα / κατηφόρα τα παράλληλα σύμπαντα και οι τάχαμου παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα, είμαι υποχρεωμένος αλλιώς να την ξανακαταχωρήσω στην μνήμη. Βαριέμαι και μόνο να το σκεφτώ!
Δέκα χρόνια έχουν διαβεί από την ημέρα που οι X-Men έσωσαν τον πλανήτη από την Αποκάλυψη και η ομάδα που έχει συντάξει ο Καθηγητής Χ δηλώνει μόνιμα το παρόν σε κάθε ζήτηση της κυβέρνησης για άμεση βοήθεια καταπολέμησης κρίσεων. Όπως τώρα που ο Πλανητάρχης θα απαιτήσει την αρωγή των μεταλλαγμένων, για να σώσει ότι έχει απομείνει από το σατλ Εντέβορ, που παγιδευμένο από μια βλάβη, περιπλανάται ακυβέρνητο στο διάστημα. Με αρχηγό την δυναμική Ρέιβεν, το τιμ αποτελούμενο από τους Μπιστ, Τζιν Γκρέυ, Σάικλοπς, Στορμ, Κουίκσιλβερ και Νάιτκρολερ, θα καταφέρει να απεγκλωβίσει τους αστροναύτες. Η έλευση όμως μια σαρωτικής λάβας από τα βάθη του γαλαξία, ελάχιστες στιγμές πριν περάσει στην ατμόσφαιρα, θα απορροφηθεί από την πάντοτε πανέτοιμη να θυσιαστεί για το κοινό καλό Τζιν.
Την κοπέλα που στα οκτώ της χρόνια, ο ίδιος ο Προφέσορ πήρε υπό την εποπτεία του, αντιλαμβανόμενος τις τεράστιες ψυχικές της ικανότητες, λίγο μετά το τροχαίο δυστύχημα που η ίδια προξένησε, προκαλώντας τον θάνατο των γονιών της. Έχοντας ήδη διαγράψει από τις θύμησες της το μοιραίο περιστατικό, ο Τσαρλς, εκτιμώντας την ατέρμονη ισχύ του νου της, την προορίζει ως φυσική του διάδοχο. Μα τώρα που επιστρέψει στην Γη λαβωμένη και πιθανότατα με επηρεασμένες τις δυνάμεις από την έκρηξη, είναι και ο ίδιος βέβαιος πως η Γκρέυ δεν πρόκειται να είναι η ίδια με πριν. Και πράγματι, από την στιγμή που η κοπέλα επανακτήσει τις αισθήσεις, τα πάντα στην συμπεριφορά της, θα είναι εντελώς διαφορετικά, σε σχέση με το χθες...
Την ίδια ώρα βέβαια, που για να γίνει ακόμη πιο περίπλοκη η αφήγηση, στον πλανήτη μας θα καταφτάσει μια ομάδα απελπισμένων ανθρωπόμορφων εξωγήινων, των Ντ' Μπάρι, που με αρχηγό τους την ανηλεή Βουκ, θα επιχειρήσουν να αποσπάσουν από την ζορισμένη Τζιν όλη την φλόγα που η ίδια συνέλεξε και προέρχεται από τον αφανισμό του δικού τους αστεριού. Πάουερ ανυπολόγιστη, που ούτε η ίδια η αποδέκτης δεν μπορεί να φανταστεί το μέγεθος της. Και που σταδιακά θα υπερισχύει του ενός μετά του άλλου των ομοίων της, δίνοντας της την εντύπωση πως μπορεί να γίνει από στιγμή σε στιγμή, η κυρίαρχος του σύμπαντος!
Εσωτερικός λοιπόν ο διχασμός, ενόσω το κορίτσι θα σπάσει στα δύο και μέσα της θα αρχίσουν να νικούν οι ορδές του ανήθικου, σε σχέση με το αγαθό που πρότινος χτες υπηρετούσε. Το yin και το yang έχουν αρχίσει να περιστρέφονται και εναλλακτικά κάθε φορά η μπίλια κάθεται σε διαφορετικό στρόγγυλο, μεταβάλλοντας έτσι και την Τζιν σε περσόνα ακραία κυκλοθυμική. Πόσο όμορφη - στον νου μου ήλθε εκείνη το ανάλογα σκοτεινό τρίτο επεισόδιο του Ανθρώπου Αράχνη, του πρώτου κύκλου - βάση, ώστε πάνω της να στηριχθεί μια ιστορία παθιασμένη και χωρίς καν στον αέρα να πλανάται η ιδέα του δεδομένα προβλέψιμου χάπι εντ? Και ανταυτού, αντί στο κέντρο των πάντων να βρεθεί η μοιραία κορασίδα, ανά πεντάλεπτο το σενάριο την αποκλείει από το εκράν για να μας δείξει ανούσιες πληροφορίες, με συμβάντα που λαμβάνουν χώρα κάπου αλλού, με άλλους πρωταγωνιστές, νομίζοντας πως έτσι θα γεμίσει το δίωρο με μπαφούσκες.
Η ανικανότητα του πρωτάρη Μίστερ Kinberg? Ε όχι δα! Αν είναι δυνατόν να θεωρείται άπειρος αυτός ο τύπος που έχει ασχοληθεί με το πρότζεκτ από όλες τις υπόλοιπες δημιουργικές θέσεις. Όπως και να ειπωθεί, έστω, πως μένει μόνος να αποφασίσει διευθυντικά, όταν έχει στον περίγυρο του μια ολάκερη στρατιά από συμβούλους. Απλά στην έξοδο του, οι υπεύθυνοι θεώρησαν πως το πλάνο X-Men έπρεπε να μοιράσει τον χρόνο συμμετοχής σε όλες τις φημισμένες περσόνες του δεύτερου κύκλου, απόφαση που εντέλει αποδείχθηκε φάουλ. Και για να λέμε του στραβού το δίκιο, καλή και άγια την κρίνεις κάθε σεκάνς στο διάβα των μιούταντς, όποτε όμως συναντήθηκαν οι μορφές του Προφ Χ και του Μαγκνέτο, το πράγμα έμοιαζε σαν να εκτοξεύεται μονομιάς. Μόνο που εδώ αυτά τα μίτινγκς κορυφής και άκαιρα και αποπροσανατολιστικά προς το γενικότερο σύνολο, φάνηκαν. Οκ, εξαιρείται η σκηνή του τέλους, που με κάποιον τρόπο θα έπρεπε να θέσει την φουλ μαρκ του. Στο θέμα μας, για να μην ξεφεύγουμε κι εμείς...
Η πλοκή της Dark Phoenix, από μόνη της είναι αρκετή για να πείσει και τον πιο δύσπιστο πως εδώ έχουμε μια ευκαιρία που πήγε ολοκληρωτικά χαμένη. Αρχής γενομένης από την κάκιστα στημένη μόστρα της εξωγήινης απειλής (η Jessica Chastain σε ότι πιο αδιάφορο, άνοστο και κουτό την έχουμε δει ποτέ) και καταλήγοντας με το δεδομένο πως κανένας Μαύρος Φοίνικας, με την μορφή μιας ουδέτερης κοπελούδας σαν την Sophie Turner, δεν υπάρχει στον άξονα της δικής του (υποτίθεται) adventure, πάλι καλά που δεν οδηγούμαστε σε ένα άκρως επίπεδο αντίο. Σώζεται κάπως το πράγμα από τις αξιοπρεπώς εφετζίδικες και ταχύτατες λήψεις στην σκηνή καταδίωξης μέσα στο τρένο / φυλακή, εκεί που ανέμενα τον πλήρη εκτροχιασμό του έργου. Ευτυχώς, αυτή η εύπεπτη γεύση, είναι και η ύστατη που μας κληροδότησε το X-Men Saga, λίγο πριν μας αφήσει χρόνους, τουλάχιστον με την μορφή που το ξέραμε. Το καλοκαίρι του 19, εξακολουθεί να μην συνεχίζει με θετικό πρόσημο για τα ακριβά μπλοκμπάστερς λοιπόν...
Την κοπέλα που στα οκτώ της χρόνια, ο ίδιος ο Προφέσορ πήρε υπό την εποπτεία του, αντιλαμβανόμενος τις τεράστιες ψυχικές της ικανότητες, λίγο μετά το τροχαίο δυστύχημα που η ίδια προξένησε, προκαλώντας τον θάνατο των γονιών της. Έχοντας ήδη διαγράψει από τις θύμησες της το μοιραίο περιστατικό, ο Τσαρλς, εκτιμώντας την ατέρμονη ισχύ του νου της, την προορίζει ως φυσική του διάδοχο. Μα τώρα που επιστρέψει στην Γη λαβωμένη και πιθανότατα με επηρεασμένες τις δυνάμεις από την έκρηξη, είναι και ο ίδιος βέβαιος πως η Γκρέυ δεν πρόκειται να είναι η ίδια με πριν. Και πράγματι, από την στιγμή που η κοπέλα επανακτήσει τις αισθήσεις, τα πάντα στην συμπεριφορά της, θα είναι εντελώς διαφορετικά, σε σχέση με το χθες...
Την ίδια ώρα βέβαια, που για να γίνει ακόμη πιο περίπλοκη η αφήγηση, στον πλανήτη μας θα καταφτάσει μια ομάδα απελπισμένων ανθρωπόμορφων εξωγήινων, των Ντ' Μπάρι, που με αρχηγό τους την ανηλεή Βουκ, θα επιχειρήσουν να αποσπάσουν από την ζορισμένη Τζιν όλη την φλόγα που η ίδια συνέλεξε και προέρχεται από τον αφανισμό του δικού τους αστεριού. Πάουερ ανυπολόγιστη, που ούτε η ίδια η αποδέκτης δεν μπορεί να φανταστεί το μέγεθος της. Και που σταδιακά θα υπερισχύει του ενός μετά του άλλου των ομοίων της, δίνοντας της την εντύπωση πως μπορεί να γίνει από στιγμή σε στιγμή, η κυρίαρχος του σύμπαντος!
Εσωτερικός λοιπόν ο διχασμός, ενόσω το κορίτσι θα σπάσει στα δύο και μέσα της θα αρχίσουν να νικούν οι ορδές του ανήθικου, σε σχέση με το αγαθό που πρότινος χτες υπηρετούσε. Το yin και το yang έχουν αρχίσει να περιστρέφονται και εναλλακτικά κάθε φορά η μπίλια κάθεται σε διαφορετικό στρόγγυλο, μεταβάλλοντας έτσι και την Τζιν σε περσόνα ακραία κυκλοθυμική. Πόσο όμορφη - στον νου μου ήλθε εκείνη το ανάλογα σκοτεινό τρίτο επεισόδιο του Ανθρώπου Αράχνη, του πρώτου κύκλου - βάση, ώστε πάνω της να στηριχθεί μια ιστορία παθιασμένη και χωρίς καν στον αέρα να πλανάται η ιδέα του δεδομένα προβλέψιμου χάπι εντ? Και ανταυτού, αντί στο κέντρο των πάντων να βρεθεί η μοιραία κορασίδα, ανά πεντάλεπτο το σενάριο την αποκλείει από το εκράν για να μας δείξει ανούσιες πληροφορίες, με συμβάντα που λαμβάνουν χώρα κάπου αλλού, με άλλους πρωταγωνιστές, νομίζοντας πως έτσι θα γεμίσει το δίωρο με μπαφούσκες.
Η ανικανότητα του πρωτάρη Μίστερ Kinberg? Ε όχι δα! Αν είναι δυνατόν να θεωρείται άπειρος αυτός ο τύπος που έχει ασχοληθεί με το πρότζεκτ από όλες τις υπόλοιπες δημιουργικές θέσεις. Όπως και να ειπωθεί, έστω, πως μένει μόνος να αποφασίσει διευθυντικά, όταν έχει στον περίγυρο του μια ολάκερη στρατιά από συμβούλους. Απλά στην έξοδο του, οι υπεύθυνοι θεώρησαν πως το πλάνο X-Men έπρεπε να μοιράσει τον χρόνο συμμετοχής σε όλες τις φημισμένες περσόνες του δεύτερου κύκλου, απόφαση που εντέλει αποδείχθηκε φάουλ. Και για να λέμε του στραβού το δίκιο, καλή και άγια την κρίνεις κάθε σεκάνς στο διάβα των μιούταντς, όποτε όμως συναντήθηκαν οι μορφές του Προφ Χ και του Μαγκνέτο, το πράγμα έμοιαζε σαν να εκτοξεύεται μονομιάς. Μόνο που εδώ αυτά τα μίτινγκς κορυφής και άκαιρα και αποπροσανατολιστικά προς το γενικότερο σύνολο, φάνηκαν. Οκ, εξαιρείται η σκηνή του τέλους, που με κάποιον τρόπο θα έπρεπε να θέσει την φουλ μαρκ του. Στο θέμα μας, για να μην ξεφεύγουμε κι εμείς...
Η πλοκή της Dark Phoenix, από μόνη της είναι αρκετή για να πείσει και τον πιο δύσπιστο πως εδώ έχουμε μια ευκαιρία που πήγε ολοκληρωτικά χαμένη. Αρχής γενομένης από την κάκιστα στημένη μόστρα της εξωγήινης απειλής (η Jessica Chastain σε ότι πιο αδιάφορο, άνοστο και κουτό την έχουμε δει ποτέ) και καταλήγοντας με το δεδομένο πως κανένας Μαύρος Φοίνικας, με την μορφή μιας ουδέτερης κοπελούδας σαν την Sophie Turner, δεν υπάρχει στον άξονα της δικής του (υποτίθεται) adventure, πάλι καλά που δεν οδηγούμαστε σε ένα άκρως επίπεδο αντίο. Σώζεται κάπως το πράγμα από τις αξιοπρεπώς εφετζίδικες και ταχύτατες λήψεις στην σκηνή καταδίωξης μέσα στο τρένο / φυλακή, εκεί που ανέμενα τον πλήρη εκτροχιασμό του έργου. Ευτυχώς, αυτή η εύπεπτη γεύση, είναι και η ύστατη που μας κληροδότησε το X-Men Saga, λίγο πριν μας αφήσει χρόνους, τουλάχιστον με την μορφή που το ξέραμε. Το καλοκαίρι του 19, εξακολουθεί να μην συνεχίζει με θετικό πρόσημο για τα ακριβά μπλοκμπάστερς λοιπόν...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική