Rocketman
του Dexter Fletcher. Με τους Taron Egerton, Jamie Bell, Richard Madden, Bryce Dallas Howard, Stephen Graham, Jason Pennycooke, Charlie Rowe.
Από άλλο πλανήτη!
του zerVo (@moviesltd) 
Ξέρεις, το να παρακολουθείς κάποιον σπουδαίο και τρανό αρτίστα στην λάιβ συναυλία του, είναι και μια πρώτης τάξης μέθοδος για να τον απομυθοποιήσεις. Είτε γιατί ενδεχόμενα θα πέσει σε σφάλματα απόδοσης, που θα σου τσακίσουν την εικόνα του τέλειου,, είτε γιατί μπορείς να τον αγγίξεις, να τον φτάσεις, συνεπώς και χάνεται η μαγεία του ως τοτέμ, είτε γιατί ακολουθεί με τέτοια πιστότητα τις νόρμες του κονσερβοποιημένου σόου, οπότε είναι πολύ πιθανό να χαλαστείς, που δεν τον νιώθεις σαν ανθρώπινο καλλιτέχνη παρά ως ρομπότ. Δεν μπορώ να σκεφτώ και πολλούς αστέρες του πενταγράμμου, που δεν είχα την τύχη να καμαρώσω στο σανίδι. Μα ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι εκείνοι που παρέμειναν στην σφαίρα του μύθου, κατόπιν της πτώσης των φώτων του κονσέρτου τους. Ένας από εκείνους τους λίγους είναι χωρίς καμία αμφιβολία ο Έλτον. Νταλακαλόκαιρο, 93', μπροστά στην σκεπαστή, με κόσμο πολύ λίγο στην αρένα, συγκριτικά με το θεόρατο όνομα του, πλουμιστός και ιντριγκαδόρος, να αιωρείται στο στέιτζ, ακουμπώντας στην γη, μόνο με τα δάχτυλα του. Που με μανία βαρούσαν το κύμβαλο στο τέμπο του Crocodile Rock, δίνοντας σου την εντύπωση πως μαζί του ολόκληρα τα Φιλαδέλφεια πετούν στο μαγικό κενό. Και χωρίς κανένα πρόγραμμα, άνευ σετλίστ, βίντεο γουόλ στα φόντα, μπαλόνια - γουρουνάκια στον αέρα, φωτισμούς εξωπραγματικούς ή ταρατατζούμ περιττές φανφάρες. Εκείνος κι εμείς, για την πάρτη μας. Από άλλο πλανήτη, μαγικός, αλλά και εύθραυστος συνάμα. Και τι σύμπτωση ε, από πίσω του τα κίτρινα αεκτζίδικα τουβλάκια της κερκίδας, να του δημιουργούν μια τεχνητή νοερή λεωφόρο για τα αστέρια? Rocketman!
Από τα μαθητικά του χρόνια ο Ρέτζι είχε δείξει πως διαθέτει ένα ξέχωρο ταλέντο στα πλήκτρα. Ποιος όμως να του το αναγνωρίσει, μέσα σε αυτή την ερειπιώδη οικογένεια Ντουάιτ? Η μαμά Σίλα, που ολημερίς βολτάρει στην γειτονιά ντυμένη στην πένα, μπας και τραβήξει τα βλέμματα κανενός καινούργιου νταβραντισμένου γκόμενου? Ο αόρατος πατέρας Στάνλευ, που ουδέποτε έχει προσεγγίσει τον μικρό με στοργή, θεωρώντας τον κι εκείνον υπαίτιο του καταστροφικού του γάμου? Ευτυχώς για τον δεκάχρονο που η καλοσυνάτη, αν και δίχως φωνή στο σπίτι, γιαγιά του, θα πάρει την ευθύνη και θα τον γράψει στο ωδείο της περιοχής, για να αποκτήσει την σωστή μουσική εκπαίδευση...
...σε σημείο που μια δεκαετία κατοπινά, άριστος πιανίστας πλέον, να αναζητήσει την τύχη του στον χώρο του πενταγράμμου, μέσα στα ημιφωτισμένα κλαμπάκια του Μίντλσεξ, περιμένοντας την ευκαιρία του, αν πέσει στην αντίληψη κάποιου παραγωγού. Και πραγματικά, η αξία του δεν θα αργήσει να γίνει γνωστή στους κύκλους της δισκογραφικής μπράντας του Ντικ Τζέιμς, που βλέποντας την παρορμητικότητα του νεαρού Έλτον Τζον, θα του δώσει την δυνατότητα να κυκλοφορήσει το πρώτο του μεγάλο άλμπουμ. Αλλά και να ταξιδέψει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ξεκινώντας μια σειρά εμφανίσεων, που στόχο θα έχουν να γνωστοποιήσουν σε όλο τον πλανήτη πως ένα νέο, πληθωρικό, εμπνευσμένο και γεμάτο άγνοια κινδύνου, αστέρι, μόλις γεννήθηκε!
Σε γενικές γραμμές η διαδρομή του ενός και μοναδικού Elton John, είναι γνωστή στο σύνολο σχεδόν του μουσικόφιλου κοινού. Με απαρχή τσακισμένη μέσα στο οικογενειακό δράμα και την καταπίεση, συνέχεια όμως θριαμβευτική αν και μοναχική, αφού ο δεδηλωμένος σόλο Βρετανός ποτέ του δεν διέθετε την φήμη του ομαδικού, συλλογικού, κομπανιέρικου. Κι αυτή η μοναξιά, ακόμη κι αν η δόξα που βιώνει το υποκείμενο, αγγίζει τα όρια της λατρείας, έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να πληρωθεί. Είναι η ώρα που αναζητάται διέξοδος από τον τρόμο, στις ουσίες, στο αλκοόλ, στην αυτοκτονική ίσως απόπειρα.
Με βατήρα αυτό ακριβώς το zero point, ο σκηνοθέτης Dexter Fletcher, που προέρχεται από τον ολοκληρωτικό εμπορικό και οσκαρικό θρίαμβο του (όχι ανάλογα καλού) Bohemian Rhapsody, θέτει τον πυλώνα που πάνω του θα κτίσει την ιστορία του. Εντελώς διαφορετικά από όπως του προέκυψε με τον Mercury όμως, όχι βαδίζοντας πάνω σε μια γραμμή, δίσκο - δίσκο και επιτυχία - επιτυχία, αλλά με την μουσικοχορευτική μέθοδο που αξίζει σε έναν αληθινό Sir. Η αφετηρία της αφήγησης πραγματοποιείται σε ένα μικρό δωμάτιο, που κυκλικά είναι καθήμενοι πάσης φύσεως Ανώνυμοι Εθισμένοι. Στο πιοτί, στον τζόγο, στα ναρκωτικά. Και νάσου από το πουθενά, ντυμένος ως συνήθως στα άκρα του μπιζάρ ο Ρέτζι, μόνος, παρατημένος, εγκλωβισμένος στην φήμη του, να καταφτάνει για να πει την δική του πικρή εμπειρία. Που και βέβαια είναι λουσμένη στα φώτα, στα λεφτά, στις ιαχές των εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών που ρυθμικά φωνάζουν το όνομα του, της λείπουν όμως βασικά υλικά για να μοιάσει ολοκληρωμένη: Η αγάπη. Η στοργή. Η έστω και για το Θεαθήναι, αποδοχή από τους οικείους του.
Δραματική η έκβαση του biopic και με έντονα συγκινησιακές κορυφώσεις όσο πλησιάζουμε στην έξοδο του όπου ο μεγάλος σε εμφάνιση, αλλά νήπιο ακόμη στην καρδιά Elton, επιτέλους θα λυτρωθεί. Συντροφιά σε όλο αυτό το φρενήρες βιογραφικό - και ουχί αγιογραφικό, άλλωστε δεν είναι και από τις προσωπικότητες ο John που υπέπεσε σε τίποτα φοβερά και τρομερά σκάνδαλα, το outing του το είχε φροντίσει δημοσίως να το πράξει από πολύ νωρίς - πλανάρισμα, οι μελωδικές συνθέσεις του, που δεν πλασάρονται με την απόλυτη χρονική σειρά κυκλοφορίας τους. Οι στίχοι τους όμως μοιάζουν ταιριαστοί με την σεναριακή συνέχεια, κάπως όπως είχε συμβεί με την εξίσου σπουδαία περίπτωση της Dalida. Το ιδιαίτερο επί της παρούσης είναι που σε όλο αυτό το εύρος πορείας τεσσάρων δεκαετιών, όλα κι όλα τα πρόσωπα που περιβάλλουν τον ποπ σταρ, δεν είναι πάνω από δέκα. Κάποιοι υποτιθέμενοι γονείς, μερικοί μάνατζερ - εραστές, μια σύζυγος περιστασιακή κι ένας πραγματικός φίλος, όπως ο στιχουργός Μπέρνι Τόπιν, που στον δρόμο απαξιώθηκε κι αυτός. Θλίψη μέσα σε τόνους από χρώμα, γκλάμουρ, στρας...
Ο Taron Egerton φυσικά και δεν είναι ο Elton John όπως διατείνεται το προωθητικό πόστερ της ταινίας. Δεν μπορεί κανείς ερμηνευτής να γίνεται ένα με την μορφή που αποδίδει, απλά να πλησιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο στο στόχο του, να του ομοιάσει, δίχως ποτέ να εξελιχθεί σε κακέκτυπο ή καρικατούρα. Και χωρίς τίποτα μπολιάσματα και προσθετικά, όπως στους Queen που το πρόσωπο του πρωταγωνιστή άλλαξε σχεδόν ολοκληρωτικά, ο ταλαντούχος 30χρονος Λονδρέζος, πιάνει άριστα τον σφυγμό του ιδιότροπου Έλτον. Αέρινος, παθιασμένος, μελαγχολικός. Αν o Rami Malek τιμήθηκε - ελλείψει σοβαρού αντιπάλου - με το βραβείο της Ακαδημίας παίζοντας τον Φρέντι, ο Kingsman δικαιούται μια ντουζίνα από δαύτα τα αγαλματίδια. Του αρκεί φαντάζομαι και μόνο το ειλικρινέστατο συγχαρίκι που του απέδωσε ο ίδιος ο Θρύλος, απονέμοντας του τα εύσημα κυρίως για τον τρόπο που απέδωσε τα τραγούδια του. Απλά καταπληκτικός!
...σε σημείο που μια δεκαετία κατοπινά, άριστος πιανίστας πλέον, να αναζητήσει την τύχη του στον χώρο του πενταγράμμου, μέσα στα ημιφωτισμένα κλαμπάκια του Μίντλσεξ, περιμένοντας την ευκαιρία του, αν πέσει στην αντίληψη κάποιου παραγωγού. Και πραγματικά, η αξία του δεν θα αργήσει να γίνει γνωστή στους κύκλους της δισκογραφικής μπράντας του Ντικ Τζέιμς, που βλέποντας την παρορμητικότητα του νεαρού Έλτον Τζον, θα του δώσει την δυνατότητα να κυκλοφορήσει το πρώτο του μεγάλο άλμπουμ. Αλλά και να ταξιδέψει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ξεκινώντας μια σειρά εμφανίσεων, που στόχο θα έχουν να γνωστοποιήσουν σε όλο τον πλανήτη πως ένα νέο, πληθωρικό, εμπνευσμένο και γεμάτο άγνοια κινδύνου, αστέρι, μόλις γεννήθηκε!
Σε γενικές γραμμές η διαδρομή του ενός και μοναδικού Elton John, είναι γνωστή στο σύνολο σχεδόν του μουσικόφιλου κοινού. Με απαρχή τσακισμένη μέσα στο οικογενειακό δράμα και την καταπίεση, συνέχεια όμως θριαμβευτική αν και μοναχική, αφού ο δεδηλωμένος σόλο Βρετανός ποτέ του δεν διέθετε την φήμη του ομαδικού, συλλογικού, κομπανιέρικου. Κι αυτή η μοναξιά, ακόμη κι αν η δόξα που βιώνει το υποκείμενο, αγγίζει τα όρια της λατρείας, έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να πληρωθεί. Είναι η ώρα που αναζητάται διέξοδος από τον τρόμο, στις ουσίες, στο αλκοόλ, στην αυτοκτονική ίσως απόπειρα.
Με βατήρα αυτό ακριβώς το zero point, ο σκηνοθέτης Dexter Fletcher, που προέρχεται από τον ολοκληρωτικό εμπορικό και οσκαρικό θρίαμβο του (όχι ανάλογα καλού) Bohemian Rhapsody, θέτει τον πυλώνα που πάνω του θα κτίσει την ιστορία του. Εντελώς διαφορετικά από όπως του προέκυψε με τον Mercury όμως, όχι βαδίζοντας πάνω σε μια γραμμή, δίσκο - δίσκο και επιτυχία - επιτυχία, αλλά με την μουσικοχορευτική μέθοδο που αξίζει σε έναν αληθινό Sir. Η αφετηρία της αφήγησης πραγματοποιείται σε ένα μικρό δωμάτιο, που κυκλικά είναι καθήμενοι πάσης φύσεως Ανώνυμοι Εθισμένοι. Στο πιοτί, στον τζόγο, στα ναρκωτικά. Και νάσου από το πουθενά, ντυμένος ως συνήθως στα άκρα του μπιζάρ ο Ρέτζι, μόνος, παρατημένος, εγκλωβισμένος στην φήμη του, να καταφτάνει για να πει την δική του πικρή εμπειρία. Που και βέβαια είναι λουσμένη στα φώτα, στα λεφτά, στις ιαχές των εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών που ρυθμικά φωνάζουν το όνομα του, της λείπουν όμως βασικά υλικά για να μοιάσει ολοκληρωμένη: Η αγάπη. Η στοργή. Η έστω και για το Θεαθήναι, αποδοχή από τους οικείους του.
Δραματική η έκβαση του biopic και με έντονα συγκινησιακές κορυφώσεις όσο πλησιάζουμε στην έξοδο του όπου ο μεγάλος σε εμφάνιση, αλλά νήπιο ακόμη στην καρδιά Elton, επιτέλους θα λυτρωθεί. Συντροφιά σε όλο αυτό το φρενήρες βιογραφικό - και ουχί αγιογραφικό, άλλωστε δεν είναι και από τις προσωπικότητες ο John που υπέπεσε σε τίποτα φοβερά και τρομερά σκάνδαλα, το outing του το είχε φροντίσει δημοσίως να το πράξει από πολύ νωρίς - πλανάρισμα, οι μελωδικές συνθέσεις του, που δεν πλασάρονται με την απόλυτη χρονική σειρά κυκλοφορίας τους. Οι στίχοι τους όμως μοιάζουν ταιριαστοί με την σεναριακή συνέχεια, κάπως όπως είχε συμβεί με την εξίσου σπουδαία περίπτωση της Dalida. Το ιδιαίτερο επί της παρούσης είναι που σε όλο αυτό το εύρος πορείας τεσσάρων δεκαετιών, όλα κι όλα τα πρόσωπα που περιβάλλουν τον ποπ σταρ, δεν είναι πάνω από δέκα. Κάποιοι υποτιθέμενοι γονείς, μερικοί μάνατζερ - εραστές, μια σύζυγος περιστασιακή κι ένας πραγματικός φίλος, όπως ο στιχουργός Μπέρνι Τόπιν, που στον δρόμο απαξιώθηκε κι αυτός. Θλίψη μέσα σε τόνους από χρώμα, γκλάμουρ, στρας...
Ο Taron Egerton φυσικά και δεν είναι ο Elton John όπως διατείνεται το προωθητικό πόστερ της ταινίας. Δεν μπορεί κανείς ερμηνευτής να γίνεται ένα με την μορφή που αποδίδει, απλά να πλησιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο στο στόχο του, να του ομοιάσει, δίχως ποτέ να εξελιχθεί σε κακέκτυπο ή καρικατούρα. Και χωρίς τίποτα μπολιάσματα και προσθετικά, όπως στους Queen που το πρόσωπο του πρωταγωνιστή άλλαξε σχεδόν ολοκληρωτικά, ο ταλαντούχος 30χρονος Λονδρέζος, πιάνει άριστα τον σφυγμό του ιδιότροπου Έλτον. Αέρινος, παθιασμένος, μελαγχολικός. Αν o Rami Malek τιμήθηκε - ελλείψει σοβαρού αντιπάλου - με το βραβείο της Ακαδημίας παίζοντας τον Φρέντι, ο Kingsman δικαιούται μια ντουζίνα από δαύτα τα αγαλματίδια. Του αρκεί φαντάζομαι και μόνο το ειλικρινέστατο συγχαρίκι που του απέδωσε ο ίδιος ο Θρύλος, απονέμοντας του τα εύσημα κυρίως για τον τρόπο που απέδωσε τα τραγούδια του. Απλά καταπληκτικός!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική