Κορίτσια κάποιας ηλικίας
της Zara Hayes. Με τους Diane Keaton, Jacki Weaver, Pam Grier, Celia Weston, Rhea Perlman, Charlie Tahan, Carol Sutton, Ginny MacColl, Patricia French, Phyllis Somerville, Bruce McGill, Charlie Tahan.
Μαζορέτες έτοιμες για όλα!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Περήφανα νιάτα, τιμημένα γηρατειά της... πατρίδας τους!
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί η ντοκιμαντερίστρια κατά βάση (και με πολύ δουλειά στην τηλεόραση) Βρετανή Zara Hayes. Το σενάριο της ταινίας Κορίτσια κάποιας ηλικίας (Poms) το συνυπογράφει η σκηνοθέτιδα μαζί με τον Shane Atkinson και είναι βασισμένο σε πραγματική ιστορία.
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της βγαίνοντας στις κινηματογραφικές αίθουσες των ΗΠΑ και του Καναδά στις 10 Μαΐου. Το κόστος παραγωγής της ταινίας έφτασε τα 10 εκατομμύρια δολάρια ενώ οι εισπράξεις της στις ΗΠΑ πλησίασαν τα 14 εκατομμύρια δολάρια.
Η υπόθεση: Η Μάρθα είναι μια μοναχική γυναίκα τρίτης ηλικίας που, κατά πως φαίνεται, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της σε ένα θλιβερό, μικρό διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Όταν ο καρκίνος του στομάχου από τον οποίο πάσχει θεριεύει σε σημείο που δεν της απομένει και πολύς καιρός για να ζήσει, αποφασίζει να «μετακομίσει» τίνι τρόπω σε ένα θέρετρο για συνταξιούχος, στο Σαν Σπρινγκς της πολιτείας της Τζόρτζια. Εκεί ελπίζει να περάσει ήρεμα τον λίγο χρόνο που της απομένει. Υπολογίζει, όμως, χωρίς να λάβει υπόψιν της τη γειτόνισσά της στο συγκεκριμένο θέρετρο, την Σέριλ, που είναι το ακριβώς αντίθετό της. Γεμάτη όρεξη για ζωή, για σκανδαλιές και για... άντρες, η Σέριλ «πολιορκεί» τη Μάρθα προκειμένου εκείνη να της ανοιχτεί και να γίνουν φίλες. Και τα καταφέρνει!
Έτσι, διαπιστώνει πως ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα της Μάρθα ήταν να γίνει μαζορέτα και να παρουσιάσει το πρόγραμμά της μπροστά σε κοινό. Και την πείθει να δημιουργήσουν μια ομάδα μαζί με άλλες γερόντισσες, να προπονηθούν και να πάρουν μέρος σε έναν προσεχή διαγωνισμό. Η Μάρθα ενθουσιάζεται! Η ομάδα δημιουργείται! Θα μπορέσουν τα κορίτσια κάποιας ηλικίας να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός πράγματος τόσο σκληρού με το σώμα της; Και θα προλάβει η Μάρθα να κάνει το νεανικό της όνειρο πραγματικότητα, πριν το σβήσει η κακιά αρρώστια – για την οποία δεν λέει τίποτε σε κανέναν;
Η άποψή μας: Εν αρχή ήταν το «Άντρες με τα όλα τους» πίσω στο τιμημένο 1997. 22 χρόνια πριν δηλαδή! Τότε που πρωθυπουργός στην Ελλάδα ήταν ο... Σημίτης ρε παιδιά, αν έχετε το Θεό σας! Πριν κυκλοφορήσει το ευρώ! Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Γυρίστηκαν – όχι πολλές, αλλά αρκετές – ανάλογες ταινίες. Ταινίες στις οποίες μια ομάδα από λούζερς, απέναντι σε θεούς και δαίμονες, πετύχαινε το ακατόρθωτο. Καμία όμως από αυτές τις ταινίες δεν έφτασε το φαινόμενο του «The Full Monty». Παραδόξως, φέτος το καλοκαίρι στη χώρα μας είδαμε δύο ανάλογες ταινίες, οι οποίες μάλιστα κυκλοφόρησαν – άκουσον άκουσον – την ίδια ακριβώς ημερομηνία, στις 13 Ιουνίου δηλαδή. Από τη μια το γαλλικό Κολύμπα ή Αλλιώς Βυθίσου (Le Grand Bain / Sink Or Swim) και από την άλλη το αμερικάνικο «Κορίτσια κάποιας ηλικίας». Κανένα από τα δύο φιλμ δεν είναι «Άντρες με τα όλα τους». Το γαλλικό, όμως, υπερτερεί παντού σε σχέση με το αμερικάνικο. Αν δεν διαβάσατε την κριτική μας για τη γαλλική ταινία να τη διαβάσετε – είναι πολύ ωραίο κείμενο, μουάχαχαχαχαχα.
Και μετά από όλες αυτές τις σάλτσες, για να δούμε γιατί το «Κορίτσια κάποιας ηλικίας» θα μπορούσε να είναι μια καλή ταινία, αλλά δεν είναι. Η πιο απλή και άμεση απάντηση είναι επειδή της λείπουν παντελώς οι κοινωνικές αιχμές. Γιατί είναι μια από αυτές τις άτολμες και συντηρητικές αμερικάνικες ταινίες, τις για όλη την οικογένεια, που αυτοευνουχίζονται για να αρέσουν σε όλους και εντέλει δεν αρέσουν σε κανέναν. Όχι, η μίξη δράματος και κωμωδίας σε αυτήν τη dramedy δεν είναι καλά ισορροπημένη, το σενάριο είναι χωρίς αιχμές, χωρίς λάμψη, χωρίς βάθος και η σκηνοθεσία είναι διεκπεραιωτική και άχρωμη. Τα πάντα είναι φλατ και ισιάδι, λες και έχουν σιδερωθεί σαν γαμπριάτικο πουκάμισο. Καμία τσάκιση, καμία «ατέλεια» από αυτές που νοστιμίζουν το όλο πράγμα, καμία παρεκτροπή, όλα by the book, έτσι όπως ορίζει η συνταγή, όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Η μόνη που προσπαθεί να βάλει λίγη ζωή σε αυτό το γηριατρικό και αποστειρωμένο φιλμ είναι η Jacki Weaver, η Σέριλ της ταινίας δηλαδή για όσους δεν γνωρίζουν την σπουδαία αυτή Αυστραλή ηθοποιό. Η οποία και τις ατάκες διαθέτει, και το διασκεδάζει, και αρκούντως χαλαρή είναι. Η Diane Keaton δυστυχώς και προφανώς δεν παίρνει πλέον ζουμερούς και ενδιαφέροντες ρόλους. Θυμηθείτε το ακόμα πιο τραγικό περσινό Book Club. Για δε την Pam Grier τι να πω; Αγνώριστη εμφανισιακά (αυτό δεν είναι κατακριτέο εννοείται – μεγαλώνουμε, παχαίνουμε, συμβαίνει) θαρρείς κι έχει ξεχάσει να παίζει για το σινεμά! Βέβαια και ο ρόλος της είναι του κώλου, τι να κάνεις; Ναι ρε μάγκες εκεί στο Χόλιγουντ, εννοείται ότι υπάρχουν άνθρωποι της τρίτης ηλικίας που ζουν, αναπνέουν, ερωτεύονται και μπορούν ακόμα να κυνηγάνε τα όνειρά τους προκειμένου να τα πραγματοποιήσουν. Παρουσιάστε τους λοιπόν ως ανθρώπους με σάρκα και οστά, όχι σαν... εξωγήινους, όχι ως καρικατούρες που «πλάστηκαν» για να διασκεδάσουν το φιλοθεάμον κοινό.
Οπότε, συγνώμη, αλλά αυτή δεν είναι μια ταινία γυναικείας ενδυνάμωσης. Ούτε ταινία σεβασμού στην τρίτη ηλικία. Είναι μια χολιγουντιανή tailor made παραγωγή που θέλει να είναι χαριτωμένη μα ούτε καν πασχίζει γι' αυτό. Κρίμα.
Η υπόθεση: Η Μάρθα είναι μια μοναχική γυναίκα τρίτης ηλικίας που, κατά πως φαίνεται, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της σε ένα θλιβερό, μικρό διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Όταν ο καρκίνος του στομάχου από τον οποίο πάσχει θεριεύει σε σημείο που δεν της απομένει και πολύς καιρός για να ζήσει, αποφασίζει να «μετακομίσει» τίνι τρόπω σε ένα θέρετρο για συνταξιούχος, στο Σαν Σπρινγκς της πολιτείας της Τζόρτζια. Εκεί ελπίζει να περάσει ήρεμα τον λίγο χρόνο που της απομένει. Υπολογίζει, όμως, χωρίς να λάβει υπόψιν της τη γειτόνισσά της στο συγκεκριμένο θέρετρο, την Σέριλ, που είναι το ακριβώς αντίθετό της. Γεμάτη όρεξη για ζωή, για σκανδαλιές και για... άντρες, η Σέριλ «πολιορκεί» τη Μάρθα προκειμένου εκείνη να της ανοιχτεί και να γίνουν φίλες. Και τα καταφέρνει!
Έτσι, διαπιστώνει πως ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα της Μάρθα ήταν να γίνει μαζορέτα και να παρουσιάσει το πρόγραμμά της μπροστά σε κοινό. Και την πείθει να δημιουργήσουν μια ομάδα μαζί με άλλες γερόντισσες, να προπονηθούν και να πάρουν μέρος σε έναν προσεχή διαγωνισμό. Η Μάρθα ενθουσιάζεται! Η ομάδα δημιουργείται! Θα μπορέσουν τα κορίτσια κάποιας ηλικίας να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός πράγματος τόσο σκληρού με το σώμα της; Και θα προλάβει η Μάρθα να κάνει το νεανικό της όνειρο πραγματικότητα, πριν το σβήσει η κακιά αρρώστια – για την οποία δεν λέει τίποτε σε κανέναν;
Η άποψή μας: Εν αρχή ήταν το «Άντρες με τα όλα τους» πίσω στο τιμημένο 1997. 22 χρόνια πριν δηλαδή! Τότε που πρωθυπουργός στην Ελλάδα ήταν ο... Σημίτης ρε παιδιά, αν έχετε το Θεό σας! Πριν κυκλοφορήσει το ευρώ! Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Γυρίστηκαν – όχι πολλές, αλλά αρκετές – ανάλογες ταινίες. Ταινίες στις οποίες μια ομάδα από λούζερς, απέναντι σε θεούς και δαίμονες, πετύχαινε το ακατόρθωτο. Καμία όμως από αυτές τις ταινίες δεν έφτασε το φαινόμενο του «The Full Monty». Παραδόξως, φέτος το καλοκαίρι στη χώρα μας είδαμε δύο ανάλογες ταινίες, οι οποίες μάλιστα κυκλοφόρησαν – άκουσον άκουσον – την ίδια ακριβώς ημερομηνία, στις 13 Ιουνίου δηλαδή. Από τη μια το γαλλικό Κολύμπα ή Αλλιώς Βυθίσου (Le Grand Bain / Sink Or Swim) και από την άλλη το αμερικάνικο «Κορίτσια κάποιας ηλικίας». Κανένα από τα δύο φιλμ δεν είναι «Άντρες με τα όλα τους». Το γαλλικό, όμως, υπερτερεί παντού σε σχέση με το αμερικάνικο. Αν δεν διαβάσατε την κριτική μας για τη γαλλική ταινία να τη διαβάσετε – είναι πολύ ωραίο κείμενο, μουάχαχαχαχαχα.
Και μετά από όλες αυτές τις σάλτσες, για να δούμε γιατί το «Κορίτσια κάποιας ηλικίας» θα μπορούσε να είναι μια καλή ταινία, αλλά δεν είναι. Η πιο απλή και άμεση απάντηση είναι επειδή της λείπουν παντελώς οι κοινωνικές αιχμές. Γιατί είναι μια από αυτές τις άτολμες και συντηρητικές αμερικάνικες ταινίες, τις για όλη την οικογένεια, που αυτοευνουχίζονται για να αρέσουν σε όλους και εντέλει δεν αρέσουν σε κανέναν. Όχι, η μίξη δράματος και κωμωδίας σε αυτήν τη dramedy δεν είναι καλά ισορροπημένη, το σενάριο είναι χωρίς αιχμές, χωρίς λάμψη, χωρίς βάθος και η σκηνοθεσία είναι διεκπεραιωτική και άχρωμη. Τα πάντα είναι φλατ και ισιάδι, λες και έχουν σιδερωθεί σαν γαμπριάτικο πουκάμισο. Καμία τσάκιση, καμία «ατέλεια» από αυτές που νοστιμίζουν το όλο πράγμα, καμία παρεκτροπή, όλα by the book, έτσι όπως ορίζει η συνταγή, όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Η μόνη που προσπαθεί να βάλει λίγη ζωή σε αυτό το γηριατρικό και αποστειρωμένο φιλμ είναι η Jacki Weaver, η Σέριλ της ταινίας δηλαδή για όσους δεν γνωρίζουν την σπουδαία αυτή Αυστραλή ηθοποιό. Η οποία και τις ατάκες διαθέτει, και το διασκεδάζει, και αρκούντως χαλαρή είναι. Η Diane Keaton δυστυχώς και προφανώς δεν παίρνει πλέον ζουμερούς και ενδιαφέροντες ρόλους. Θυμηθείτε το ακόμα πιο τραγικό περσινό Book Club. Για δε την Pam Grier τι να πω; Αγνώριστη εμφανισιακά (αυτό δεν είναι κατακριτέο εννοείται – μεγαλώνουμε, παχαίνουμε, συμβαίνει) θαρρείς κι έχει ξεχάσει να παίζει για το σινεμά! Βέβαια και ο ρόλος της είναι του κώλου, τι να κάνεις; Ναι ρε μάγκες εκεί στο Χόλιγουντ, εννοείται ότι υπάρχουν άνθρωποι της τρίτης ηλικίας που ζουν, αναπνέουν, ερωτεύονται και μπορούν ακόμα να κυνηγάνε τα όνειρά τους προκειμένου να τα πραγματοποιήσουν. Παρουσιάστε τους λοιπόν ως ανθρώπους με σάρκα και οστά, όχι σαν... εξωγήινους, όχι ως καρικατούρες που «πλάστηκαν» για να διασκεδάσουν το φιλοθεάμον κοινό.
Οπότε, συγνώμη, αλλά αυτή δεν είναι μια ταινία γυναικείας ενδυνάμωσης. Ούτε ταινία σεβασμού στην τρίτη ηλικία. Είναι μια χολιγουντιανή tailor made παραγωγή που θέλει να είναι χαριτωμένη μα ούτε καν πασχίζει γι' αυτό. Κρίμα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιουνίου 2019 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική