Σύνορα
του Ali Abbasi. Με τους Eva Melander, Eero Milonoff, Jörgen Thorsson, Ann Petren, Sten Ljunggren.
Sex and drugs and rock and... troll!!!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Μια ταινία απίστευτο... τρολοκομείο!
Η ταινία αυτή, συμπαραγωγή Σουηδίας και Δανίας, αποτελεί το δεύτερο μεγάλου μήκους φιλμ που σκηνοθετεί ο παλαιστινιακής καταγωγής Ali Abbasi, μετά το «Shelley», μια ταινία που προβλήθηκε στην Berlinale του 2016. Το «Σύνορο» το είδαμε στο φεστιβάλ των Καννών του 2018, όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα», κερδίζοντας μάλιστα το βραβείο καλύτερης ταινίας στο συγκεκριμένο τμήμα. Στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προβλήθηκε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».
Η ταινία Σύνορα (Gräns / Border) αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Σουηδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ της περσινής χρονιάς! Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του John Ajvide Lindqvist.
Η υπόθεση: Η Τίνα είναι ένα μοναχικό άτομο αλλά και μία εξαιρετική τελωνειακός, που δουλεύει σε ένα πορθμείο. Έχει την ικανότητα να εντοπίζει εύκολα τους λαθρεμπόρους. Τους... μυρίζεται. Κυριολεκτικά! Έχει τρομερή αίσθηση της όσφρησης – τόσο τρομερή που μπορεί να μυρίζει τα ανθρώπινα... συναισθήματα. Στην προσωπική της ζωή, όμως, τα πράγματα δεν είναι καλά. Η 40χρονη Τίνα είναι κάτι παραπάνω από άσχημη. Ο πατέρας της ζει πάσχοντας από Αλτσχάιμερ σε έναν οίκο ευγηρίας. Η ίδια ζει με έναν άνδρα, ο οποίος ουσιαστικά την εκμεταλλεύεται κι έχει μεγαλύτερο πάθος για τα ροτβάιλερ που εκτρέφει (πηγαίνοντάς τα σε διαγωνισμούς) παρά για εκείνην. Για να το θέσουμε πιο σωστά, αδιαφορεί για εκείνην.
Μια μέρα, ένας ύποπτος άνδρας βγαίνει από το πορθμείο. Καθώς δεν μπορεί να εντοπίσει τι κρύβει, η Τίνα αποκτά εμμονή με αυτόν τον άνδρα και την ανησυχητική αύρα που αποπνέει. Η έρευνά της πετυχαίνει πολύ περισσότερα από τα αναμενόμενα και σύντομα αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τρομακτικές αποκαλύψεις για τον εαυτό της αλλά και για την ανθρωπότητα. Γιατί είναι τόσο άσχημη; Γιατί έχει αυτό το σημάδι στο ύψος των γοφών της; Γιατί της αρέσουν τα έντομα; Γιατί νιώθει άνετα στη φύση κι όχι με τους ανθρώπους; Γιατί τραβάει επάνω της κεραυνούς; Και γιατί ο ύποπτος άνδρας της μοιάζει τόσο πολύ;
Η άποψή μας: Γενικά, είμαι καλόβολος κριτικός. Ρωτήστε όποιον θέλετε. Πολύ δύσκολα θα με βρείτε να είμαι κακός με ταινίες. Να τις θάβω δίχως να υπάρχει αύριο. Μερικές ταινίες, όμως, με βγάζουν έξω από τα ρούχα μου (σχεδόν κυριολεκτικά) και, ομολογουμένως, αυτό δεν είναι πάρα πολύ ωραίο θέαμα! Μια τέτοια ταινία είναι τα Σύνορα. Μια ταινία που δείχνει πολύ ενδιαφέρουσα στα χαρτιά αλλά εντέλει δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια... τρολάρα ολκής! Όποιοι θέλετε να έχετε μιαν ανόθευτη και spoiler-free κινηματογραφική εμπειρία, σταματήστε εδώ το διάβασμα. Γιατί θα σποϊλάρω την ταινία μέχρι θανάτου!
Ναι, η ταινία μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις αλλά τελικά δεν υποφέρεται! Η Τίνα λοιπόν είναι... τρολ!!! Κανονικό τρολ, όχι τρολάκι, από αυτά στα social media και στα media γενικότερα. Τρολ από αυτά της σκανδιναβικής μυθολογίας. Τρολ από αυτά που έχουμε δει σε ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το «Frozen» και οι «Ευχούληδες»! Εννοείται, πως στις ταινίες κινουμένων σχεδίων τα τρολ ήταν άσχημα μεν, συμπαθητικά δε. Εδώ δεν υπάρχει καμία συμπάθεια για τα τρολ!!! Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε ένα διήγημα του John Ajvide Lindqvist, του ανθρώπου που σε βιβλίο του βασίστηκε το υπέροχο «Άσε το κακό να μπει» (Let the Right One In, 2008).
Ναι, αλλά ο Tomas Alfredson είναι εκατομμύρια φορές καλύτερος σκηνοθέτης από τον Ali Abbasi. Και τα βαμπίρ εκείνης της ταινίας λειτουργούν σε πολλά περισσότερα επίπεδα από τα τρολ τούτης της ταινίας. Εδώ, ο σκηνοθέτης κάνει ότι μπορεί για να απωθήσει τον θεατή, να τον κάνει να σιχαθεί, να τον κάνει να αισθανθεί άσχημα. Να τον πετάξει από την ταινία εντέλει. Μα τόσο καταγραφή ασχήμιας και σιχαμάρας πια; Εντάξει, το πιάσαμε το υπονοούμενο. Από την πρώτη φορά. Δεν χρειάζεται η επανάληψη. Κουράζει. Και εκνευρίζει. Κι εντέλει, όλη αυτή η... συμβολική χρήση του γκροτέσκου λειτουργεί εναντίον της ταινίας και θολώνει το μήνυμά της. Υπερβολική επιτήδευση.
Ο τίτλος της ταινίας είναι σαφής ευτυχώς: σύνορα. Μιλάμε για τα σύνορα ανάμεσα στον Άνθρωπο και το Τέρας, στο Ηθικό και το Ανίερο. Η Τίνα βρίσκεται πάνω σε αυτά τα σύνορα. Μη γνωρίζοντας την πραγματική της ταυτότητα είναι ανθρώπινη παρά το εξωτερικό παρουσιαστικό της. Την πιάσατε την αλληγορία, έτσι; Δεν θέλουμε εμείς οι άνθρωποι να βλέπουμε ασχήμια, μας χαλάει, μας τρομάζει, μας φοβίζει. Θέλουμε όλα γύρω μας να είναι όμορφα, μοσχομυριστά, υπέροχα, σαν να ζούμε σε ένα ροζ συννεφάκι. Ναι, αλλά οι όμορφοι άνθρωποι είναι ικανοί για άσχημα πράγματα. Όπως η παιδοφιλία. Και οι Άσχημοι, τα τέρατα, τα Freaks, είναι ικανοί για πράξεις εντελώς ανθρώπινες. Όπως το να εξαρθρώσουν ένα κύκλωμα παιδεραστίας. Να πολεμήσουν τη διαφθορά. Εντάξει φίλε μου, το πιάσαμε το υπονοούμενο. Υπάρχουν τα τρολ επαναστάτες, που θέλουν να ρίξουν τη διεφθαρμένη τυραννία των ανθρώπων. Και υπάρχει και η Τίνα, που εντέλει επιλέγει την... ανθρώπινη πλευρά.
Μπορεί κάποιες στιγμές να γελάς παρακολουθώντας την ταινία, αλλά είναι από αμηχανία. Και υπάρχουν και σκηνές που φτάνουν σε επίπεδο θυμηδίας. Ένα θα σας πω: σύμφωνα με την ταινία, τα θηλυκά τρολς βγάζουν... πέος όταν διεγείρονται ερωτικά, ενώ τα αρσενικά τρολς έχουν αιδοίο, κυοφορούν και γεννάνε! Η πλήρης αντιστροφή! Γιατί; Γιατί έτσι! Τέτοια πράγματα, ωραία, συμβαίνουν στην ταινία. Που χάνει το... δίκιο της από νωρίς. Α, και προσέξτε: αν πάτε ποτέ στη Φινλανδία, υπάρχει μια ολόκληρη αποικία από τρολς! Τι, δεν γελάτε; Δίκιο έχετε. Άσε μας κουκλίτσα μου...
Η υπόθεση: Η Τίνα είναι ένα μοναχικό άτομο αλλά και μία εξαιρετική τελωνειακός, που δουλεύει σε ένα πορθμείο. Έχει την ικανότητα να εντοπίζει εύκολα τους λαθρεμπόρους. Τους... μυρίζεται. Κυριολεκτικά! Έχει τρομερή αίσθηση της όσφρησης – τόσο τρομερή που μπορεί να μυρίζει τα ανθρώπινα... συναισθήματα. Στην προσωπική της ζωή, όμως, τα πράγματα δεν είναι καλά. Η 40χρονη Τίνα είναι κάτι παραπάνω από άσχημη. Ο πατέρας της ζει πάσχοντας από Αλτσχάιμερ σε έναν οίκο ευγηρίας. Η ίδια ζει με έναν άνδρα, ο οποίος ουσιαστικά την εκμεταλλεύεται κι έχει μεγαλύτερο πάθος για τα ροτβάιλερ που εκτρέφει (πηγαίνοντάς τα σε διαγωνισμούς) παρά για εκείνην. Για να το θέσουμε πιο σωστά, αδιαφορεί για εκείνην.
Μια μέρα, ένας ύποπτος άνδρας βγαίνει από το πορθμείο. Καθώς δεν μπορεί να εντοπίσει τι κρύβει, η Τίνα αποκτά εμμονή με αυτόν τον άνδρα και την ανησυχητική αύρα που αποπνέει. Η έρευνά της πετυχαίνει πολύ περισσότερα από τα αναμενόμενα και σύντομα αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τρομακτικές αποκαλύψεις για τον εαυτό της αλλά και για την ανθρωπότητα. Γιατί είναι τόσο άσχημη; Γιατί έχει αυτό το σημάδι στο ύψος των γοφών της; Γιατί της αρέσουν τα έντομα; Γιατί νιώθει άνετα στη φύση κι όχι με τους ανθρώπους; Γιατί τραβάει επάνω της κεραυνούς; Και γιατί ο ύποπτος άνδρας της μοιάζει τόσο πολύ;
Η άποψή μας: Γενικά, είμαι καλόβολος κριτικός. Ρωτήστε όποιον θέλετε. Πολύ δύσκολα θα με βρείτε να είμαι κακός με ταινίες. Να τις θάβω δίχως να υπάρχει αύριο. Μερικές ταινίες, όμως, με βγάζουν έξω από τα ρούχα μου (σχεδόν κυριολεκτικά) και, ομολογουμένως, αυτό δεν είναι πάρα πολύ ωραίο θέαμα! Μια τέτοια ταινία είναι τα Σύνορα. Μια ταινία που δείχνει πολύ ενδιαφέρουσα στα χαρτιά αλλά εντέλει δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια... τρολάρα ολκής! Όποιοι θέλετε να έχετε μιαν ανόθευτη και spoiler-free κινηματογραφική εμπειρία, σταματήστε εδώ το διάβασμα. Γιατί θα σποϊλάρω την ταινία μέχρι θανάτου!
Ναι, η ταινία μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις αλλά τελικά δεν υποφέρεται! Η Τίνα λοιπόν είναι... τρολ!!! Κανονικό τρολ, όχι τρολάκι, από αυτά στα social media και στα media γενικότερα. Τρολ από αυτά της σκανδιναβικής μυθολογίας. Τρολ από αυτά που έχουμε δει σε ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το «Frozen» και οι «Ευχούληδες»! Εννοείται, πως στις ταινίες κινουμένων σχεδίων τα τρολ ήταν άσχημα μεν, συμπαθητικά δε. Εδώ δεν υπάρχει καμία συμπάθεια για τα τρολ!!! Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε ένα διήγημα του John Ajvide Lindqvist, του ανθρώπου που σε βιβλίο του βασίστηκε το υπέροχο «Άσε το κακό να μπει» (Let the Right One In, 2008).
Ναι, αλλά ο Tomas Alfredson είναι εκατομμύρια φορές καλύτερος σκηνοθέτης από τον Ali Abbasi. Και τα βαμπίρ εκείνης της ταινίας λειτουργούν σε πολλά περισσότερα επίπεδα από τα τρολ τούτης της ταινίας. Εδώ, ο σκηνοθέτης κάνει ότι μπορεί για να απωθήσει τον θεατή, να τον κάνει να σιχαθεί, να τον κάνει να αισθανθεί άσχημα. Να τον πετάξει από την ταινία εντέλει. Μα τόσο καταγραφή ασχήμιας και σιχαμάρας πια; Εντάξει, το πιάσαμε το υπονοούμενο. Από την πρώτη φορά. Δεν χρειάζεται η επανάληψη. Κουράζει. Και εκνευρίζει. Κι εντέλει, όλη αυτή η... συμβολική χρήση του γκροτέσκου λειτουργεί εναντίον της ταινίας και θολώνει το μήνυμά της. Υπερβολική επιτήδευση.
Ο τίτλος της ταινίας είναι σαφής ευτυχώς: σύνορα. Μιλάμε για τα σύνορα ανάμεσα στον Άνθρωπο και το Τέρας, στο Ηθικό και το Ανίερο. Η Τίνα βρίσκεται πάνω σε αυτά τα σύνορα. Μη γνωρίζοντας την πραγματική της ταυτότητα είναι ανθρώπινη παρά το εξωτερικό παρουσιαστικό της. Την πιάσατε την αλληγορία, έτσι; Δεν θέλουμε εμείς οι άνθρωποι να βλέπουμε ασχήμια, μας χαλάει, μας τρομάζει, μας φοβίζει. Θέλουμε όλα γύρω μας να είναι όμορφα, μοσχομυριστά, υπέροχα, σαν να ζούμε σε ένα ροζ συννεφάκι. Ναι, αλλά οι όμορφοι άνθρωποι είναι ικανοί για άσχημα πράγματα. Όπως η παιδοφιλία. Και οι Άσχημοι, τα τέρατα, τα Freaks, είναι ικανοί για πράξεις εντελώς ανθρώπινες. Όπως το να εξαρθρώσουν ένα κύκλωμα παιδεραστίας. Να πολεμήσουν τη διαφθορά. Εντάξει φίλε μου, το πιάσαμε το υπονοούμενο. Υπάρχουν τα τρολ επαναστάτες, που θέλουν να ρίξουν τη διεφθαρμένη τυραννία των ανθρώπων. Και υπάρχει και η Τίνα, που εντέλει επιλέγει την... ανθρώπινη πλευρά.
Μπορεί κάποιες στιγμές να γελάς παρακολουθώντας την ταινία, αλλά είναι από αμηχανία. Και υπάρχουν και σκηνές που φτάνουν σε επίπεδο θυμηδίας. Ένα θα σας πω: σύμφωνα με την ταινία, τα θηλυκά τρολς βγάζουν... πέος όταν διεγείρονται ερωτικά, ενώ τα αρσενικά τρολς έχουν αιδοίο, κυοφορούν και γεννάνε! Η πλήρης αντιστροφή! Γιατί; Γιατί έτσι! Τέτοια πράγματα, ωραία, συμβαίνουν στην ταινία. Που χάνει το... δίκιο της από νωρίς. Α, και προσέξτε: αν πάτε ποτέ στη Φινλανδία, υπάρχει μια ολόκληρη αποικία από τρολς! Τι, δεν γελάτε; Δίκιο έχετε. Άσε μας κουκλίτσα μου...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική