Αγκάθα η εξιχνίαση ενός φόνου
του Terry Loane. Με τους Ruth Bradley, Dean Andrews, Bebe Cave, Richard Doubleday, Pippa Haywood, Ralph Ineson, Michael McElhatton, Tim McInnerny, Liam McMahon.
12 μέρες για την εξιχνίαση ενός φόνου
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Μια «εξαφάνιση» όλο μυστήριο
Αυτή είναι η δεύτερη ταινία που έχει γυρίσει για την τηλεόραση ο Terry Loane, μετά το «At Water's Edge» (2012). Έχει γυρίσει και μια ταινία για τον κινηματογράφο. Τίτλος της: «Mickybo and Me» (2004).
Είναι η δεύτερη φορά που μια ταινία προσπαθεί να «φανταστεί» τι έκανε η διάσημη Άγκαθα Κρίστι τον Δεκέμβρη του 1926, όταν για 12 μέρες είχε εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Η πρώτη ήταν το «12 μέρες μυστηρίου» (Agatha) του 1979, σε σκηνοθεσία του Michael Apted, με πρωταγωνιστές την Vanessa Redgrave (στο ρόλο της Κρίστι) και τον Dustin Hoffman. Στην τηλεταινία μια κάρτα στην αρχή ενημερώνει πως ποτέ δεν έγιναν γνωστοί οι πραγματικοί λόγοι για την εξαφάνιση της Κρίστι. Εντέλει, είναι πλέον κοινή γνώση πως η Κρίστι είχε καταφύγει σε ένα σπα στην επαρχία, προκειμένου να αντιμετωπίσει ψυχολογικά τον χωρισμό της. Το γεγονός, όμως, δεν καταγράφηκε ποτέ στην αυτοβιογραφία της, και η οικογένειά της το αποσιώπησε προκειμένου να αποφευχθεί το σκάνδαλο.
Η υπόθεση: Δεκέμβριος 1926. Η Άγκαθα Κρίστι μόλις έχει εκδώσει ένα ακόμα βιβλίο της, με τίτλο «The Murder of Roger Ackroyd», το οποίο σημειώνει τεράστια εμπορική επιτυχία. Η ίδια όμως κάθε άλλο παρά χαρούμενη είναι. Από τη μια, ο σύζυγός της, της ζητάει να χωρίσουν, καθώς είναι ερωτευμένος με τη γραμματέα του. Η Άγκαθα, όμως, αρνείται να του δώσει διαζύγιο, γιατί τον αγαπά ακόμα. Από την άλλη, νιώθει δημιουργικά στείρα. Φοβάται πως η γραφή της είναι πλέον προβλέψιμη: όλοι ξέρουν πως στο τέλος των βιβλίων της, ο δολοφόνος είναι εκείνος που κανείς δεν σκέφτεται από την αρχή πως θα είναι ο δολοφόνος! Όταν την επισκέπτεται η νοσοκόμα Μέιμπλ Ρότζερς για να ζητήσει τη βοήθειά της, η Άγκαθα αρχικά την αποπαίρνει.
Εντέλει, όμως, αποφασίζει να βοηθήσει την Μέιμπλ να εξιχνιάσει την προ έξι ετών δολοφονία της – επί 26 χρόνια – συντρόφου της, Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ Σορ, η οποία δολοφονήθηκε πάνω σε ένα τρένο. Η Μέιμπλ μετά από τόσα χρόνια έρευνας έχει καταλήξει σε έναν αριθμό υπόπτων. Και η Άγκαθα της προτείνει έναν τρόπο για να βρουν ποιος είναι πραγματικά ο δολοφόνος. Για να το πετύχουν, όμως, θα πρέπει να στήσουν μια ολόκληρη πλεκτάνη και να υποδυθούν άλλα πρόσωπα. Η Αγκάθα φεύγει από το σπίτι της χωρίς να ενημερώσει κανέναν για το που πηγαίνει. Για 12 ολόκληρες μέρες όλη η Αγγλία προσπαθεί να βρει πού χάθηκε η πιο αγαπημένη της συγγραφέας. Για 12 ολόκληρες μέρες η Αγκάθα προσπαθεί να εξιχνιάσει μια δολοφονία. Και στην πορεία οι δολοφονίες γίνονται δύο...
Η άποψή μας: Στην Ελλάδα την αγαπάμε την Άγκαθα Κρίστι και τις ταινίες που είτε βασίζονται σε βιβλία της είτε αφορούν τη ζωή της με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Τα παραδείγματα είναι πολλά - και μάλιστα υπάρχουν και πολύ πρόσφατα. Κατά τη διάρκεια της περσινής κινηματογραφικής περιόδου (2017 – 2018) η ανάγνωση του Kenneth Branagh πάνω στο Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (Murder On The Orient Express) αποτέλεσε την πιο εμπορική ταινία της σεζόν! Αλλά και το «Δέκα ύποπτοι για φόνο», που όπως και η τωρινή ταινία, δεν είχε την «αναγνώριση» από το επίσημο Ίδρυμα που διαχειρίζεται το έργο της σπουδαίας Βρετανής συγγραφέα, και παίχτηκε στο εξωτερικό σχεδόν κατευθείαν στην tv, χωρίς να έχει καριέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες, στη χώρα μας έσκισε στα θερινά – κι ας είχε βγει το torrent πολύ πριν την έξοδο στους κινηματογράφους, στις διάφορες, αγαπημένες, πλατφόρμες.
Όπερ σημαίνει πως οι Έλληνες θεατές, που δεν πολυβλέπουν σινεμά, ας μην γελιόμαστε (τουλάχιστον όχι στους κινηματογράφους), όταν ακούνε Άγκαθα Κρίστι έλκονται όπως οι πεταλούδες στο φως. Οπότε, θεωρητικά, κι αν μιλούσαμε με τους περσινούς όρους, τούτη εδώ η ταινία είχε όλα τα εχέγγυα να γίνει ένα καλοκαιρινό σουξεδάκι. Ίσως όχι όσο το «Δέκα ύποπτοι για φόνο» αλλά παρ' όλα αυτά. Παρά το γεγονός ότι είναι τηλεταινία. Παρά το γεγονός ότι δεν παίζουν διάσημοι ηθοποιοί. Παρά το γεγονός ότι οι συνάδελφοι κριτικοί δεν θα της βάλουν πάνω από 2 αστεράκια, ακριβώς επειδή είναι τηλεταινία κι αυτό... φαίνεται. Υπάρχει ίντριγκα, υπάρχει μυστήριο, υπάρχει σασπένς, καλές ερμηνείες, προχώ καταστάσεις (λεσβίες), και μικρές λεπτομέρειες, όπως η αναρώτηση αν αξίζει η θανατική ποινή ως σωφρονιστικό εργαλείο ή αν, προκειμένου να πιάσεις έναν δολοφόνο, μπορείς να φτάσεις στο σημείο να του φορτώσεις μια δολοφονία διαφορετική από εκείνη που διέπραξε.
Η συνομιλία κατά τη διάρκεια του γκολφ με τον Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, τον συγγραφέα του Σέρλοκ Χολμς, έχει επίσης πλάκα. Γενικά, συμπαθέστατη ταινία, κι ακόμα κι αν λινκάρει, που θα λινκάρει, μια χαρά θα τα πάει. Ή μάλλον, θα τα πήγαινε. Γιατί πλέον, πέρα όλων των άλλων, η ελληνική διανομή έχει να αντιμετωπίσει κι ένα θεριό που ονομάζεται Netflix. Που ήρθε για να δώσει τη χαριστική βολή σε ότι αφορά το σινεμά στη χώρα μας – και μάλλον παγκοσμίως. Το σινεμά καλείται να αντιμετωπίσει μια νέα πρόκληση. Τα όρια μεταξύ του «κινηματογραφική ταινία» και «ταινία για την τηλεόραση» έχουν μπερδευτεί πάρα πολύ. Ελπίζουμε πως η νίκη θα είναι και πάλι για την Έβδομη Τέχνη. Και για να κλείσουμε και με την ταινία: δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο – ίσα ίσα στη μετριότητα κινείται. Και είναι και τηλεταινία – δηλαδή γυρίστηκε επί τούτου για τηλεοπτική κατανάλωση. Έχει όμως κάτι... τέρατα εκεί έξω, που μια χαρά μπορεί να καταναλωθεί...
Η υπόθεση: Δεκέμβριος 1926. Η Άγκαθα Κρίστι μόλις έχει εκδώσει ένα ακόμα βιβλίο της, με τίτλο «The Murder of Roger Ackroyd», το οποίο σημειώνει τεράστια εμπορική επιτυχία. Η ίδια όμως κάθε άλλο παρά χαρούμενη είναι. Από τη μια, ο σύζυγός της, της ζητάει να χωρίσουν, καθώς είναι ερωτευμένος με τη γραμματέα του. Η Άγκαθα, όμως, αρνείται να του δώσει διαζύγιο, γιατί τον αγαπά ακόμα. Από την άλλη, νιώθει δημιουργικά στείρα. Φοβάται πως η γραφή της είναι πλέον προβλέψιμη: όλοι ξέρουν πως στο τέλος των βιβλίων της, ο δολοφόνος είναι εκείνος που κανείς δεν σκέφτεται από την αρχή πως θα είναι ο δολοφόνος! Όταν την επισκέπτεται η νοσοκόμα Μέιμπλ Ρότζερς για να ζητήσει τη βοήθειά της, η Άγκαθα αρχικά την αποπαίρνει.
Εντέλει, όμως, αποφασίζει να βοηθήσει την Μέιμπλ να εξιχνιάσει την προ έξι ετών δολοφονία της – επί 26 χρόνια – συντρόφου της, Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ Σορ, η οποία δολοφονήθηκε πάνω σε ένα τρένο. Η Μέιμπλ μετά από τόσα χρόνια έρευνας έχει καταλήξει σε έναν αριθμό υπόπτων. Και η Άγκαθα της προτείνει έναν τρόπο για να βρουν ποιος είναι πραγματικά ο δολοφόνος. Για να το πετύχουν, όμως, θα πρέπει να στήσουν μια ολόκληρη πλεκτάνη και να υποδυθούν άλλα πρόσωπα. Η Αγκάθα φεύγει από το σπίτι της χωρίς να ενημερώσει κανέναν για το που πηγαίνει. Για 12 ολόκληρες μέρες όλη η Αγγλία προσπαθεί να βρει πού χάθηκε η πιο αγαπημένη της συγγραφέας. Για 12 ολόκληρες μέρες η Αγκάθα προσπαθεί να εξιχνιάσει μια δολοφονία. Και στην πορεία οι δολοφονίες γίνονται δύο...
Η άποψή μας: Στην Ελλάδα την αγαπάμε την Άγκαθα Κρίστι και τις ταινίες που είτε βασίζονται σε βιβλία της είτε αφορούν τη ζωή της με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Τα παραδείγματα είναι πολλά - και μάλιστα υπάρχουν και πολύ πρόσφατα. Κατά τη διάρκεια της περσινής κινηματογραφικής περιόδου (2017 – 2018) η ανάγνωση του Kenneth Branagh πάνω στο Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (Murder On The Orient Express) αποτέλεσε την πιο εμπορική ταινία της σεζόν! Αλλά και το «Δέκα ύποπτοι για φόνο», που όπως και η τωρινή ταινία, δεν είχε την «αναγνώριση» από το επίσημο Ίδρυμα που διαχειρίζεται το έργο της σπουδαίας Βρετανής συγγραφέα, και παίχτηκε στο εξωτερικό σχεδόν κατευθείαν στην tv, χωρίς να έχει καριέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες, στη χώρα μας έσκισε στα θερινά – κι ας είχε βγει το torrent πολύ πριν την έξοδο στους κινηματογράφους, στις διάφορες, αγαπημένες, πλατφόρμες.
Όπερ σημαίνει πως οι Έλληνες θεατές, που δεν πολυβλέπουν σινεμά, ας μην γελιόμαστε (τουλάχιστον όχι στους κινηματογράφους), όταν ακούνε Άγκαθα Κρίστι έλκονται όπως οι πεταλούδες στο φως. Οπότε, θεωρητικά, κι αν μιλούσαμε με τους περσινούς όρους, τούτη εδώ η ταινία είχε όλα τα εχέγγυα να γίνει ένα καλοκαιρινό σουξεδάκι. Ίσως όχι όσο το «Δέκα ύποπτοι για φόνο» αλλά παρ' όλα αυτά. Παρά το γεγονός ότι είναι τηλεταινία. Παρά το γεγονός ότι δεν παίζουν διάσημοι ηθοποιοί. Παρά το γεγονός ότι οι συνάδελφοι κριτικοί δεν θα της βάλουν πάνω από 2 αστεράκια, ακριβώς επειδή είναι τηλεταινία κι αυτό... φαίνεται. Υπάρχει ίντριγκα, υπάρχει μυστήριο, υπάρχει σασπένς, καλές ερμηνείες, προχώ καταστάσεις (λεσβίες), και μικρές λεπτομέρειες, όπως η αναρώτηση αν αξίζει η θανατική ποινή ως σωφρονιστικό εργαλείο ή αν, προκειμένου να πιάσεις έναν δολοφόνο, μπορείς να φτάσεις στο σημείο να του φορτώσεις μια δολοφονία διαφορετική από εκείνη που διέπραξε.
Η συνομιλία κατά τη διάρκεια του γκολφ με τον Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, τον συγγραφέα του Σέρλοκ Χολμς, έχει επίσης πλάκα. Γενικά, συμπαθέστατη ταινία, κι ακόμα κι αν λινκάρει, που θα λινκάρει, μια χαρά θα τα πάει. Ή μάλλον, θα τα πήγαινε. Γιατί πλέον, πέρα όλων των άλλων, η ελληνική διανομή έχει να αντιμετωπίσει κι ένα θεριό που ονομάζεται Netflix. Που ήρθε για να δώσει τη χαριστική βολή σε ότι αφορά το σινεμά στη χώρα μας – και μάλλον παγκοσμίως. Το σινεμά καλείται να αντιμετωπίσει μια νέα πρόκληση. Τα όρια μεταξύ του «κινηματογραφική ταινία» και «ταινία για την τηλεόραση» έχουν μπερδευτεί πάρα πολύ. Ελπίζουμε πως η νίκη θα είναι και πάλι για την Έβδομη Τέχνη. Και για να κλείσουμε και με την ταινία: δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο – ίσα ίσα στη μετριότητα κινείται. Και είναι και τηλεταινία – δηλαδή γυρίστηκε επί τούτου για τηλεοπτική κατανάλωση. Έχει όμως κάτι... τέρατα εκεί έξω, που μια χαρά μπορεί να καταναλωθεί...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική