Αναζητώντας τον Χέντριξ
του Μάριου Πιπερίδη. Με τους Αδάμ Μπουσδούκο, Βίκυ Παπαδοπούλου, Fatih Al, Özgür Karadeniz, Τόνι Αντωνίου, Oya Akin.
Τζίμι Χέντριξ ζεις / εσύ μας οδηγείς!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Πέρα από τα σύνορα
Ο Μάριος Πιπερίδης γεννήθηκε το 1975 στην πρωτεύουσα της Κύπρου, τη Λευκωσία. Σπούδασε Κινηματογράφο και Διοίκηση Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας στις ΗΠΑ. Το 2005 ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής AMP Filmworks. Έχει σκηνοθετήσει ένα ντοκιμαντέρ και δύο ταινίες μικρού μήκους. Το Αναζητώντας τον Χέντριξ είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, στην οποία εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και το σενάριο.
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Tribeca του Robert De Niro, όπου και τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης διεθνούς ταινίας μυθοπλασίας! Στη Θεσσαλονίκη ήταν η μία από τις τρεις ελληνικές ταινίες που συμμετείχαν στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, διεκδικώντας τον Χρυσό Αλέξανδρο – τιμήθηκε εντέλει με ειδική μνεία. Η ταινία κέρδισε ακόμα το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Κεμπέκ στον Καναδά και ειδική μνεία στο φεστιβάλ του Παλμ Σπρινγκς, ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Τέλος, βραβεύτηκε με το Βραβείο Σεναρίου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου ενώ προτάθηκε για τις πέντε σημαντικότερες κατηγορίες: Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Καλύτερου Α’ Ανδρικού Ρόλου και Καλύτερου Β’ Ανδρικού Ρόλου. Ο «Χέντριξ», έχει ως τώρα συμμετοχή σε πάνω από 40 διεθνή φεστιβάλ σε Ευρώπη και Αμερική καθώς επίσης και στην Ασία, την Ταϊβάν και την Λατινική Αμερική. Προβλήθηκε από το κανάλι HBO σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και από το Amazon Prime σε Αμερική και Καναδά. Έχει ήδη κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες της Ουγγαρίας, της Κύπρου και της Ιταλίας, ενώ αναμένεται η διανομή της και σε πολλές ακόμη χώρες, όπως στην Γερμανία, την Αυστρία και το Ισραήλ, ενώ έχει ήδη πάρει διανομή στην Κίνα, κάτι που γίνεται για πρώτη φορά σε κυπριακή ταινία.
Η υπόθεση: Ο Γιάννης είναι ένας αποτυχημένος μουσικός εκεί γύρω στα 40, που ζει στη Λευκωσία και που έχει βγάλει αεροπορικά εισιτήρια προκειμένου να βρει την τύχη του στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Ολλανδία. Η μοναδική του παρέα είναι ο σκύλος του, ο Χέντριξ, που εννοείται πως τον φωνάζει με το μικρό του: Τζίμι. Όταν μια μέρα έχοντας βγάλει βόλτα τον Τζίμι, προσπαθεί ταυτόχρονα να αποφύγει τόσο την πρώην του, την Κίκα, όσο και τον τοκογλύφο Πάμπο και το τσιράκι του, στους οποίους χρωστάει λεφτά, ο Γιάννης επιχειρεί να κρυφτεί. Στην προσπάθειά του αυτή, του ξεφεύγει ο Τζίμι. Ο αγαπησιάρης αυτός σκύλος εντέλει διασχίζει την Πράσινη Γραμμή και περνάει στην κατεχόμενη πλευρά της Λευκωσίας.
Όταν με χίλια βάσανα ο Γιάννης τον ξαναβρίσκει και προσπαθεί να τον γυρίσει πίσω στην ελεύθερη Κύπρο, μαθαίνει πως κάτι τέτοιο απαγορεύεται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ρητά και κατηγορηματικά, απαγορεύει τη μεταφορά ζώων ή φυτών και τροφίμων από τα Κατεχόμενα! Ο Γιάννης, όμως, πρέπει να γυρίσει με τον Τζίμι πίσω. Θα ζητήσει τη βοήθεια του Χασάν, του (συνομήλικού του) γιου Τούρκων εποίκων, που μένουν στο σπίτι των γονιών του Γιάννη, στα Κατεχόμενα. Και μαζί θα ζητήσουν τη βοήθεια του Τουμπέρκ, ενός ζεν λαθρεμπόρου, ο οποίος υποτίθεται ότι μπορεί να περάσει οτιδήποτε προς την άλλη μεριά. Θα τα καταφέρουν;
Η άποψή μας: Τούτη ήταν μία από τις πιο απολαυστικές και ευχάριστες ταινίες που παρακολουθήσαμε κατά τη διάρκεια του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο διαγωνιστικό τμήμα ειδικότερα αλλά και της διοργάνωσης συνολικά. Ο Πιπερίδης έχει κάτι να πει και ξέρει πως να το πει. Καταπιάνεται με ένα καθόλα σημαντικό και σοβαρό θέμα και αποφασίζει να μεταφέρει στο κοινό τους προβληματισμούς του μέσω της πιο ελαφριάς πλευράς του θέματος. Δεν το ευτελίζει όμως. Καθόλου. Ίσα ίσα, το αναδεικνύει. Κι όχι μόνον αυτό: κατορθώνει να το κοινωνήσει απλά και κατανοητά ακόμα και σε ένα ενδεχόμενο διεθνές κοινό που πιθανόν να μην γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει στην Κύπρο. Στην Κύπρο και δη στη Λευκωσία, την τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα στην Ευρώπη!
Χωρίς μεγαλόσχημες δηλώσεις, βαρύγδουπους διαλόγους αλλά και χωρίς να υποβαθμίζει ούτε κατ' ελάχιστο τη σοβαρότητα της κατάστασης. Το μήνυμα, απλό και κατανοητό: για όλα τα ζωντανά αυτής της πλάσης, δεν υπάρχουν σύνορα. Τα σύνορα αποτελούν ανθρώπινο κατασκεύασμα για να χωρίζουν ανθρώπους, που πρέπει να μάθουν να μισούν τους γείτονές τους! Τα σκυλιά, τα γατιά, τα πουλιά, τα ψάρια, όμως, δεν γνωρίζουν από σύνορα. Το ξέρετε το σύνθημα των αναρχικών: Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του! Ο Πιπερίδης χρησιμοποιεί εύστοχα το χιούμορ αλλά δεν φοβάται να ασχοληθεί με πολύ τραυματικές και δύσκολες καταστάσεις. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά δεν «θάβεται» κάτω από το βάρος τους! Ο Γιάννης δεν έχει περάσει ποτέ στα Κατεχόμενα από τότε που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν οικογενειακώς το σπίτι όπου γεννήθηκε. Στο σπίτι εκείνο, όμως, γεννήθηκε ο Χασάν. Γιος Τούρκων εποίκων. Το σπίτι, αν το εξετάσουμε ηθικά, ανήκει στον Γιάννη. Φταίει ο Χασάν, όμως, που βρέθηκε εκεί; Εκεί γεννήθηκε. Εκεί μεγαλώνουν τα δικά του παιδιά. Είναι και οι δυο τους θύματα μιας πολιτικής κατάστασης που τους ξεπερνάει.
Ο Χασάν αναφέρει μια πραγματικότητα που προσωπικά δεν τη γνώριζα. Ως γιος εποίκων δεν διαθέτει διαβατήριο. Δεν είναι αναγνωρισμένος από κανέναν! Οι Ελληνοκύπριοι δεν τον γουστάρουν. Οι Τουρκοκύπριοι δεν τον δέχονται ως δικό τους. Και ο ίδιος δεν γυρνάει πίσω στην Τουρκία! Αναγνωρίζει ως πατρίδα του το μέρος όπου γεννήθηκε. Να γιατί είναι δύσκολο να επιλυθεί το Κυπριακό σχεδόν μισό αιώνα τώρα. Σε μια μικρή σκηνή ακούγεται κάτι που έχει πολύ πλάκα αλλά είναι και τόσο ρεαλιστικό που πονάει: ακούγοντας ραδιόφωνο μέσα στο αυτοκίνητο στην μεριά των Κατεχόμενων, οι εκφωνητές ειδήσεων αναφέρουν ότι οι συνομιλίες ανάμεσα στην Κυπριακή πλευρά και την πλευρά των Τουρκοκυπρίων για άλλη μια φορά διακόπηκαν άσχημα. Οι Τουρκοκύπριοι παρεξηγήθηκαν επειδή οι Ελληνοκύπριοι έφυγαν από τις συνομιλίες. Και ακούγεται το μυθικό: «Από την πλευρά των Ελληνοκυπρίων λέγεται πως διέκοψαν τις συνομιλίες επειδή ήθελαν να κάνουν τσιγάρο»!
Οι σχέσεις μεταξύ των ηρώων περιγράφονται με σαφήνεια, οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι και βγαίνουν ως κανονικοί, τρισδιάστατοι άνθρωποι με σάρκα και οστά και ουχί ως καρικατούρες και η ταινία είναι σοβαρή αλλά βγάζει γέλιο, πολύ γέλιο! Από εκεί που δεν το περιμένεις! Από μια ατάκα του στυλ «Γέρασε ο Καράτε Κιντ». «Ο Ραλφ Μάτσιο;». «Ναι, έγινε 55 ετών». Από τον στρατιώτη που μιλάει για το παιχνίδι με τα ζόμπι. Από του φουσκωτό στρώμα με τις δύο τούρκικες σημαίες. Από την όλη φάση με το πως... γαβγίζουν τα σκυλιά στις διάφορες (ανθρώπινες) γλώσσες. Τέτοια. Ο Αδάμ Μπουσδούκος πάντα είναι απολαυστικός σε ότι και να τον δούμε, η Βίκυ Παπαδοπούλου είναι χάρμα οφθαλμών και φέρνει εις πέρας μια χαρά τον πιο άχαρο ρόλο από το πρωταγωνιστικό κουαρτέτο, ο Fatih Al ως Χασάν είναι εντελώς συμπαθής και σε κερδίζει, γιατί υποδύεται με ειλικρίνεια τον χαρακτήρα του, εκείνος όμως που για μένα κλέβει την παράσταση είναι ο Özgür Karadeniz στο ρόλο του Τουμπέργκ. Απολαυστικός σε κάθε του σκηνή, από εκείνη στο χαμάμ μέχρι εκεί που αναφέρεται για τον... μύθο ότι οι τουλίπες είναι από την Ολλανδία!!! Και βέβαια, να μην ξεχνάμε τον σκυλάκο, τον Τζίμι τον Χέντριξ, που εννοείται πως είναι βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας και είναι γλυκύτατος, κλείνοντας το φιλμ ο ίδιος με ένα υπέροχο φινάλε.
Πολύ καλή ταινία, που ασχολείται με ένα δύσκολο θέμα κι όμως καταφέρνει να κάνει τους θεατές να νιώσουν ευφορία, έχοντας παράλληλα περάσει τα ενδιαφέροντα ερωτήματά της. Όχι με διδακτισμό, όχι με μελοδραματισμό, όχι με ακρότητες. Ανθρώπινα, καθαρά, ξάστερα και προτείνοντας ως μια καλή αρχή την κατανόηση. Μπράβο σε όλους όσοι συμμετείχαν στη δημιουργία αυτής της τόσο έξυπνης και γενναιόδωρης ταινίας. Που έχει και υψηλό δείκτη διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Που απευθύνεται στο μεγάλο κοινό χωρίς να ρίχνει το iq της. Μεγάλο επίτευγμα, πιστέψτε με.
Η υπόθεση: Ο Γιάννης είναι ένας αποτυχημένος μουσικός εκεί γύρω στα 40, που ζει στη Λευκωσία και που έχει βγάλει αεροπορικά εισιτήρια προκειμένου να βρει την τύχη του στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Ολλανδία. Η μοναδική του παρέα είναι ο σκύλος του, ο Χέντριξ, που εννοείται πως τον φωνάζει με το μικρό του: Τζίμι. Όταν μια μέρα έχοντας βγάλει βόλτα τον Τζίμι, προσπαθεί ταυτόχρονα να αποφύγει τόσο την πρώην του, την Κίκα, όσο και τον τοκογλύφο Πάμπο και το τσιράκι του, στους οποίους χρωστάει λεφτά, ο Γιάννης επιχειρεί να κρυφτεί. Στην προσπάθειά του αυτή, του ξεφεύγει ο Τζίμι. Ο αγαπησιάρης αυτός σκύλος εντέλει διασχίζει την Πράσινη Γραμμή και περνάει στην κατεχόμενη πλευρά της Λευκωσίας.
Όταν με χίλια βάσανα ο Γιάννης τον ξαναβρίσκει και προσπαθεί να τον γυρίσει πίσω στην ελεύθερη Κύπρο, μαθαίνει πως κάτι τέτοιο απαγορεύεται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ρητά και κατηγορηματικά, απαγορεύει τη μεταφορά ζώων ή φυτών και τροφίμων από τα Κατεχόμενα! Ο Γιάννης, όμως, πρέπει να γυρίσει με τον Τζίμι πίσω. Θα ζητήσει τη βοήθεια του Χασάν, του (συνομήλικού του) γιου Τούρκων εποίκων, που μένουν στο σπίτι των γονιών του Γιάννη, στα Κατεχόμενα. Και μαζί θα ζητήσουν τη βοήθεια του Τουμπέρκ, ενός ζεν λαθρεμπόρου, ο οποίος υποτίθεται ότι μπορεί να περάσει οτιδήποτε προς την άλλη μεριά. Θα τα καταφέρουν;
Η άποψή μας: Τούτη ήταν μία από τις πιο απολαυστικές και ευχάριστες ταινίες που παρακολουθήσαμε κατά τη διάρκεια του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο διαγωνιστικό τμήμα ειδικότερα αλλά και της διοργάνωσης συνολικά. Ο Πιπερίδης έχει κάτι να πει και ξέρει πως να το πει. Καταπιάνεται με ένα καθόλα σημαντικό και σοβαρό θέμα και αποφασίζει να μεταφέρει στο κοινό τους προβληματισμούς του μέσω της πιο ελαφριάς πλευράς του θέματος. Δεν το ευτελίζει όμως. Καθόλου. Ίσα ίσα, το αναδεικνύει. Κι όχι μόνον αυτό: κατορθώνει να το κοινωνήσει απλά και κατανοητά ακόμα και σε ένα ενδεχόμενο διεθνές κοινό που πιθανόν να μην γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει στην Κύπρο. Στην Κύπρο και δη στη Λευκωσία, την τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα στην Ευρώπη!
Χωρίς μεγαλόσχημες δηλώσεις, βαρύγδουπους διαλόγους αλλά και χωρίς να υποβαθμίζει ούτε κατ' ελάχιστο τη σοβαρότητα της κατάστασης. Το μήνυμα, απλό και κατανοητό: για όλα τα ζωντανά αυτής της πλάσης, δεν υπάρχουν σύνορα. Τα σύνορα αποτελούν ανθρώπινο κατασκεύασμα για να χωρίζουν ανθρώπους, που πρέπει να μάθουν να μισούν τους γείτονές τους! Τα σκυλιά, τα γατιά, τα πουλιά, τα ψάρια, όμως, δεν γνωρίζουν από σύνορα. Το ξέρετε το σύνθημα των αναρχικών: Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του! Ο Πιπερίδης χρησιμοποιεί εύστοχα το χιούμορ αλλά δεν φοβάται να ασχοληθεί με πολύ τραυματικές και δύσκολες καταστάσεις. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά δεν «θάβεται» κάτω από το βάρος τους! Ο Γιάννης δεν έχει περάσει ποτέ στα Κατεχόμενα από τότε που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν οικογενειακώς το σπίτι όπου γεννήθηκε. Στο σπίτι εκείνο, όμως, γεννήθηκε ο Χασάν. Γιος Τούρκων εποίκων. Το σπίτι, αν το εξετάσουμε ηθικά, ανήκει στον Γιάννη. Φταίει ο Χασάν, όμως, που βρέθηκε εκεί; Εκεί γεννήθηκε. Εκεί μεγαλώνουν τα δικά του παιδιά. Είναι και οι δυο τους θύματα μιας πολιτικής κατάστασης που τους ξεπερνάει.
Ο Χασάν αναφέρει μια πραγματικότητα που προσωπικά δεν τη γνώριζα. Ως γιος εποίκων δεν διαθέτει διαβατήριο. Δεν είναι αναγνωρισμένος από κανέναν! Οι Ελληνοκύπριοι δεν τον γουστάρουν. Οι Τουρκοκύπριοι δεν τον δέχονται ως δικό τους. Και ο ίδιος δεν γυρνάει πίσω στην Τουρκία! Αναγνωρίζει ως πατρίδα του το μέρος όπου γεννήθηκε. Να γιατί είναι δύσκολο να επιλυθεί το Κυπριακό σχεδόν μισό αιώνα τώρα. Σε μια μικρή σκηνή ακούγεται κάτι που έχει πολύ πλάκα αλλά είναι και τόσο ρεαλιστικό που πονάει: ακούγοντας ραδιόφωνο μέσα στο αυτοκίνητο στην μεριά των Κατεχόμενων, οι εκφωνητές ειδήσεων αναφέρουν ότι οι συνομιλίες ανάμεσα στην Κυπριακή πλευρά και την πλευρά των Τουρκοκυπρίων για άλλη μια φορά διακόπηκαν άσχημα. Οι Τουρκοκύπριοι παρεξηγήθηκαν επειδή οι Ελληνοκύπριοι έφυγαν από τις συνομιλίες. Και ακούγεται το μυθικό: «Από την πλευρά των Ελληνοκυπρίων λέγεται πως διέκοψαν τις συνομιλίες επειδή ήθελαν να κάνουν τσιγάρο»!
Οι σχέσεις μεταξύ των ηρώων περιγράφονται με σαφήνεια, οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι και βγαίνουν ως κανονικοί, τρισδιάστατοι άνθρωποι με σάρκα και οστά και ουχί ως καρικατούρες και η ταινία είναι σοβαρή αλλά βγάζει γέλιο, πολύ γέλιο! Από εκεί που δεν το περιμένεις! Από μια ατάκα του στυλ «Γέρασε ο Καράτε Κιντ». «Ο Ραλφ Μάτσιο;». «Ναι, έγινε 55 ετών». Από τον στρατιώτη που μιλάει για το παιχνίδι με τα ζόμπι. Από του φουσκωτό στρώμα με τις δύο τούρκικες σημαίες. Από την όλη φάση με το πως... γαβγίζουν τα σκυλιά στις διάφορες (ανθρώπινες) γλώσσες. Τέτοια. Ο Αδάμ Μπουσδούκος πάντα είναι απολαυστικός σε ότι και να τον δούμε, η Βίκυ Παπαδοπούλου είναι χάρμα οφθαλμών και φέρνει εις πέρας μια χαρά τον πιο άχαρο ρόλο από το πρωταγωνιστικό κουαρτέτο, ο Fatih Al ως Χασάν είναι εντελώς συμπαθής και σε κερδίζει, γιατί υποδύεται με ειλικρίνεια τον χαρακτήρα του, εκείνος όμως που για μένα κλέβει την παράσταση είναι ο Özgür Karadeniz στο ρόλο του Τουμπέργκ. Απολαυστικός σε κάθε του σκηνή, από εκείνη στο χαμάμ μέχρι εκεί που αναφέρεται για τον... μύθο ότι οι τουλίπες είναι από την Ολλανδία!!! Και βέβαια, να μην ξεχνάμε τον σκυλάκο, τον Τζίμι τον Χέντριξ, που εννοείται πως είναι βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας και είναι γλυκύτατος, κλείνοντας το φιλμ ο ίδιος με ένα υπέροχο φινάλε.
Πολύ καλή ταινία, που ασχολείται με ένα δύσκολο θέμα κι όμως καταφέρνει να κάνει τους θεατές να νιώσουν ευφορία, έχοντας παράλληλα περάσει τα ενδιαφέροντα ερωτήματά της. Όχι με διδακτισμό, όχι με μελοδραματισμό, όχι με ακρότητες. Ανθρώπινα, καθαρά, ξάστερα και προτείνοντας ως μια καλή αρχή την κατανόηση. Μπράβο σε όλους όσοι συμμετείχαν στη δημιουργία αυτής της τόσο έξυπνης και γενναιόδωρης ταινίας. Που έχει και υψηλό δείκτη διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Που απευθύνεται στο μεγάλο κοινό χωρίς να ρίχνει το iq της. Μεγάλο επίτευγμα, πιστέψτε με.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική