Ο Αξιαγάπητος Κύριος Τροχίδης
του Pierre Godeau. Με τους Benoît Poelvoorde, Edouard Baer, Suzanne Clément, Vincent Desagnat, Grégory Gadebois.
Τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας ξέρουν από...κατηφοριές!
του zerVo (@moviesltd) 
Φαντάζομαι πως χρόνο με τον χρόνο, το ένα μετά το άλλο τα έργα του πολύ σπουδαίου καλλιτέχνη Sempé, είτε σε αυτά συμμετείχε μόνο στο σκίτσο, είτε είχε την πλήρη τους επιμέλεια, θα διαβούν το μονοπάτι από το έντυπο στην μεγάλη οθόνη. Και όχι άδικα, αφού οι ιστορίες που έχει προσφέρει ο άνθρωπος που με το πενάκι του έδωσε πνοή στον Μικρό Νικόλα και στα κείμενα του Goscinny, μηδεμιάς εξαιρουμένης, είναι ανθρώπινες, ειλικρινείς, βγάζουν τον προβληματισμό τους και το κυριότερο, δύνανται να παρακολουθηθούν άνετα από τα κοινά πασών των ηλικιών. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση του Αξιαγάπητου κυρίου Τροχίδη. Κατά κόσμον, Raoul Taburin...
Από τα πιο αγαπητά στελέχη της μικρής κοινωνίας του επαρχιακού χωριού στους καταπράσινους πρόποδες των Άλπεων, είναι ο Ραούλ Ταμπουρέν, ο πιο φημισμένος μάστορας ποδηλάτων, ίσως σε ολάκερη την Γαλλία. Δεν υπάρχει ζημιά που να μην μπορεί να την φέρει βόλτα ο μεσήλικας με την μπλε φόρμα, από την πιο απλή μέχρι την πιο πολύπλοκη, ακόμη κι αν χρειαστεί να βάλει όλη του την τέχνη, έστω και στο μέσον κάποιας ειδικής διαδρομής του αγωνιώδους Τουρ Ντε Φρανς. Παρότι εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα, δεν έχει βγει ποτέ του από το συνεργείο - παράδεισο του, χώρο επαγγελματικό που τρέφει την φαμίλια του, την όμορφη κυρά του, Μαντλέν και τα δυο τους ανήλικα παιδιά, εντούτοις ο διαβόητος Κύριος Τροχίδης κρύβει βαθιά μέσα του ένα μυστικό που κανείς δεν μπορεί καν να διανοηθεί: Δεν γνωρίζει ο ίδιος να κάνει ποδήλατο!!!!
Και να πεις πως δεν το προσπάθησε ο φουκαράς από πιτσιρίκος στα καλντερίμια του Οβέρν να σταθεί στις δύο ρόδες? Πάντοτε το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό! Τούμπα και άντε πάλι από την αρχή. Και προς τεράστια, μάλιστα, ειρωνεία της τύχης, δεν υπάρχει ούτε ένας στον περίγυρο που να μην τον θεωρεί ως μάγο του βολάν, χάρη στο ακροβατικό που κατάφερε μια φορά κι έναν καιρό, χάνοντας τον έλεγχο του δικύκλου στην πραγματικότητα, κάνοντας όμως δυο στροφές γύρω από τον άξονα του πριν προσγειωθεί ανώμαλα στα νερά της παγωμένης λίμνης. Αυτός και αν είναι ο κορυφαίος αρτίστας, εκείνος που κανένα πετάλι δεν μοιάζει ικανό να τον βάλει πλάτη. Τι κι αν στην αλήθεια ο καημένος ποτέ του δεν μπόρεσε να κρατήσει ισορροπία, δίχως τις βοηθητικές? Τουλάχιστον ο ίδιος είναι καλυμμένος, έχοντας δώσει όρκο / κάλυψη στην λατρεμένη του σύζυγο πως ποτέ δεν θα ξανακαβαλήσει Βέλαμος, βγάζοντας από τον νου της τους φόβους μην πάθει κανένα κακό από την περικολοζαμέντε οδήγηση του (...) και απογοητεύοντας συνάμα τους συγχωριανούς του, που μέσα τους καρτερούσαν καινούργια κόλπα από τον κορυφαίο ποδηλάτη!
Ζεστή και άκρως ελκυστική στο μάτι είναι η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου που ο Sempé συνέγραψε και σκιτσάρησε προς στα στερνά της μεγάλης του καριέρας. Ο βασικότερος λόγος της τραβηχτικότητας της, αφορά στο διαρκώς - πλην μόνο μιας βροχερής σκηνής - ηλιόλουστο φόντο, με τον καταγάλανο ουρανό και τα πανέμορφα σε τόνους μοβ λεβάντας τοπία της περιφέρειας του Ντρομ στην Νοτιοανατολική Γαλλία, που κυριολεκτικά ανοίγουν διάπλατα την ψυχή του θεατή. Μπροστά σε αυτό το μοναδικό σκηνικό, ο σκηνοθέτης Pierre Godeau, γνώριμος μας από την δραματική του Juliette, αλλά και από το παράξενα ερωτικής υφής Παράφορα (Éperdument), στήνει την συμμαζεμένη χρονικά σε 90 μόλις λεπτά αφήγηση του, χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία του, ακριβώς τα ίδια που προτιμά και ο συγγραφέας: Την νοσταλγία και τον σουρεαλισμό.
Το πρώτο σχεδόν μισό του Raoul Taburin, λαμβάνει χώρα στο παρελθόν του επισκευαστή, στα νεανικά του χρόνια, από παιδί, ίσαμε τον καιρό της ενηλικίωσης του, μέσα από αναμνήσεις που ο ίδιος αφηγείται, για τον μοναδικό του πατέρα, την γειτονιά, τα πρώτα σκιρτήματα στην καρδιά, αλλά και την παντοτινή αγωνία για την αποτυχημένη ποδηλασία. Το δεύτερο ημίχρονο, εκεί που θα βρει περισσότερα κοινά στοιχεία το 50 γύρω ηλικιακά κοινό της πλατείας, μοιάζει λιγότερο ενδιαφέρον και κάπως άνισα ανατρεπτικό, ενόσω το βίλατζ θα επισκεφθεί ο πιο διάσημος φωτορεπόρτερ της χώρας (ιδανικός ο Edouard Baer) για να τραβήξει πλάνα για το νέο του λεύκωμα. Και φυσικά σε αυτό θα θελήσει να συμπεριλάβει την μυθική μορφή του Ταμπουρέν, πάνω στο δίτροχο, όπως ακριβώς του αξίζει. Νομίζει...
Ποιητικά, αλληγορικά και συμβολικά οδηγείται λοιπόν στην έξοδο του το στόρυ, που παρόλες τις σεναριακές λούπες, γύρω από το μπορεί - δεν μπορεί, ουδέποτε βαρύνει τον θεατή του. Αιτία κύρια, η αξιαγάπητη - εδώ και αν ταιριάζει ο προσδιορισμός - εμφάνιση του καταπληκτικού Βέλγου ρολίστα Benoît Poelvoorde, που μέσα από την αφέλεια των κινήσεων, αλλά και την μελαγχολία στην όψη, δίνει μια ιδιαίτερη υπόσταση στην εικόνα του, σε απόγνωση, έστω και για τόσο ασήμαντη αφορμή, άντρα. Ασήμαντη για όλους εμάς, δηλαδή, που μπορούμε να αποδεχτούμε πανεύκολα την αδυναμία του να σταθεί έστω στην σέλα. Όχι για εκείνον όμως, που το τιμόνι, η αλυσίδα, το δυναμό και η κόντρα, ορίζουν την ζωή του ολάκερη. Τις φιλοδοξίες και τα όνειρα του, που ξέρουν καλά από ανηφοριές. Εχμ, όχι και τόσο από κατηφοριές είναι η αλήθεια...
Και να πεις πως δεν το προσπάθησε ο φουκαράς από πιτσιρίκος στα καλντερίμια του Οβέρν να σταθεί στις δύο ρόδες? Πάντοτε το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό! Τούμπα και άντε πάλι από την αρχή. Και προς τεράστια, μάλιστα, ειρωνεία της τύχης, δεν υπάρχει ούτε ένας στον περίγυρο που να μην τον θεωρεί ως μάγο του βολάν, χάρη στο ακροβατικό που κατάφερε μια φορά κι έναν καιρό, χάνοντας τον έλεγχο του δικύκλου στην πραγματικότητα, κάνοντας όμως δυο στροφές γύρω από τον άξονα του πριν προσγειωθεί ανώμαλα στα νερά της παγωμένης λίμνης. Αυτός και αν είναι ο κορυφαίος αρτίστας, εκείνος που κανένα πετάλι δεν μοιάζει ικανό να τον βάλει πλάτη. Τι κι αν στην αλήθεια ο καημένος ποτέ του δεν μπόρεσε να κρατήσει ισορροπία, δίχως τις βοηθητικές? Τουλάχιστον ο ίδιος είναι καλυμμένος, έχοντας δώσει όρκο / κάλυψη στην λατρεμένη του σύζυγο πως ποτέ δεν θα ξανακαβαλήσει Βέλαμος, βγάζοντας από τον νου της τους φόβους μην πάθει κανένα κακό από την περικολοζαμέντε οδήγηση του (...) και απογοητεύοντας συνάμα τους συγχωριανούς του, που μέσα τους καρτερούσαν καινούργια κόλπα από τον κορυφαίο ποδηλάτη!
Ζεστή και άκρως ελκυστική στο μάτι είναι η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου που ο Sempé συνέγραψε και σκιτσάρησε προς στα στερνά της μεγάλης του καριέρας. Ο βασικότερος λόγος της τραβηχτικότητας της, αφορά στο διαρκώς - πλην μόνο μιας βροχερής σκηνής - ηλιόλουστο φόντο, με τον καταγάλανο ουρανό και τα πανέμορφα σε τόνους μοβ λεβάντας τοπία της περιφέρειας του Ντρομ στην Νοτιοανατολική Γαλλία, που κυριολεκτικά ανοίγουν διάπλατα την ψυχή του θεατή. Μπροστά σε αυτό το μοναδικό σκηνικό, ο σκηνοθέτης Pierre Godeau, γνώριμος μας από την δραματική του Juliette, αλλά και από το παράξενα ερωτικής υφής Παράφορα (Éperdument), στήνει την συμμαζεμένη χρονικά σε 90 μόλις λεπτά αφήγηση του, χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία του, ακριβώς τα ίδια που προτιμά και ο συγγραφέας: Την νοσταλγία και τον σουρεαλισμό.
Το πρώτο σχεδόν μισό του Raoul Taburin, λαμβάνει χώρα στο παρελθόν του επισκευαστή, στα νεανικά του χρόνια, από παιδί, ίσαμε τον καιρό της ενηλικίωσης του, μέσα από αναμνήσεις που ο ίδιος αφηγείται, για τον μοναδικό του πατέρα, την γειτονιά, τα πρώτα σκιρτήματα στην καρδιά, αλλά και την παντοτινή αγωνία για την αποτυχημένη ποδηλασία. Το δεύτερο ημίχρονο, εκεί που θα βρει περισσότερα κοινά στοιχεία το 50 γύρω ηλικιακά κοινό της πλατείας, μοιάζει λιγότερο ενδιαφέρον και κάπως άνισα ανατρεπτικό, ενόσω το βίλατζ θα επισκεφθεί ο πιο διάσημος φωτορεπόρτερ της χώρας (ιδανικός ο Edouard Baer) για να τραβήξει πλάνα για το νέο του λεύκωμα. Και φυσικά σε αυτό θα θελήσει να συμπεριλάβει την μυθική μορφή του Ταμπουρέν, πάνω στο δίτροχο, όπως ακριβώς του αξίζει. Νομίζει...
Ποιητικά, αλληγορικά και συμβολικά οδηγείται λοιπόν στην έξοδο του το στόρυ, που παρόλες τις σεναριακές λούπες, γύρω από το μπορεί - δεν μπορεί, ουδέποτε βαρύνει τον θεατή του. Αιτία κύρια, η αξιαγάπητη - εδώ και αν ταιριάζει ο προσδιορισμός - εμφάνιση του καταπληκτικού Βέλγου ρολίστα Benoît Poelvoorde, που μέσα από την αφέλεια των κινήσεων, αλλά και την μελαγχολία στην όψη, δίνει μια ιδιαίτερη υπόσταση στην εικόνα του, σε απόγνωση, έστω και για τόσο ασήμαντη αφορμή, άντρα. Ασήμαντη για όλους εμάς, δηλαδή, που μπορούμε να αποδεχτούμε πανεύκολα την αδυναμία του να σταθεί έστω στην σέλα. Όχι για εκείνον όμως, που το τιμόνι, η αλυσίδα, το δυναμό και η κόντρα, ορίζουν την ζωή του ολάκερη. Τις φιλοδοξίες και τα όνειρα του, που ξέρουν καλά από ανηφοριές. Εχμ, όχι και τόσο από κατηφοριές είναι η αλήθεια...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαΐου 2019 από την Rosebud 21 και την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική