Ένας Πιστός Άντρας
του Louis Garrel. Με τους Laetitia Casta, Lily-Rose Depp, Joseph Engel, Louis Garrel.
Αγάπη και Θάνατος
του zerVo (@moviesltd) 
Πολύ μακρινή η ιδιοσυγκρασία μας με τους Φραντσέζους. Σε σημείο που να πιστεύω πως μια ρεαλιστικής εξιστόρησης ελληνική παραγωγή, θα είχε τερματίσει κάπου εκεί στο τρίτο λεπτό της ύπαρξης της. - Αντίο αγαπημένε μου, φεύγω με τον κολλητό σου! - Όχι μην μου το κάνεις αυτό και από αύριο κιόλας να με στείλεις να τα πίνω ολονυχτίς στην Πάρο, αγκαλιά με τα Ιταλιδάκια! So Simple! Όχι θα κάτσει να σκάσει ο οποιοσδήποτε για την προδοτική φυγή του αμόρε, που μπορεί και να μην υπήρξε ποτέ in love, αναμένοντας να κυλίσει το σενάριο, που το επόμενο καρέ του θα συμβεί δύο ολόκληρες Ολυμπιάδες μετά. Αυτό θα πει από την άλλη όμως να είσαι Ένας Πιστός Άντρας.
Οκτώ χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την ημέρα που το μαντάτο της εγκατάλειψης της αγαπημένης του Μαριάν, έσκισε στα δύο την καρδιά του μελαγχολικού Αμπέλ. Εγκυμονούσα κιόλας, να κουβαλά τον καρπό του πάθους της, με τον καλύτερο του φίλο. Έτσι όπως τα φέρνει η ζωή όμως, ο τυχεράκιας που έκλεψε το κορίτσι από τον κομπανιέρο του, θα φύγει αιφνιδίως από τον μάταιο τούτο κόσμο από καρδιακή ανακοπή, αφήνοντας την πίσω, σαραντάρα πλέον χήρα, να έχει να φροντίσει ένα μικρό, ορφανό αγόρι.
Η τελετή της εξόδου του απελθόντα, θα σταθεί αφορμή να συναντηθούν και πάλι μετά από τόσο καιρό ο Αμπέλ και η Μαριάν, εκεί που θα καταλάβουν πως κάτι από εκείνο το φλογερό τους παρελθόν, παραμένει ακόμη ζωντανό. Και θα ξανασμίξουν. Μόνο που αυτή η αναθέρμανση ενός παλιού δεσμού, θα συναντήσει δύο σημαντικούς πολέμιους. Τον μικρούλη Ζοζέφ, που θα ρίχνει βολές ένθεν κακείθεν προκειμένου να τρομοκρατήσει το νέο αμόρε της μαμάς του, αλλά και την αδελφή του πεθαμένου μνηστήρα, Ιβ, που από τα μικράτα της νιώθει κάτι περισσότερο από φιλία για τον όμορφο Αμπέλ.
Τι ιδιόμορφο και ετερόκλητο τετράγωνο ε? Από την μια πλευρά το ερωτικό αντικείμενο του πόθου, που δεν σίγασε ποτέ ακόμη κι αν η προδοσία της έσκασε σαν οβίδα στα σωθικά εκείνου που την λάτρεψε. Μόνη πια, ενδέχεται να επιστρέψει στην σιγουριά του παλιού καλού της? Και με τον μικρό κανακάρη της τι τρέχει, που μοιάζει να σκαρφίζεται φανταστικές υποθέσεις με εγκληματική προέκταση, που μπορεί να διαψεύδονται, κανείς όμως δεν παίρνει και όρκο πως δεν ισχύουν? Βέλη που θα πετύχουν ακόμη και την όμορφη Ιβ που λιώνει και μόνο στην σκέψη πως την αγκαλιάζει ο, απορριπτέος κάποτε από την νύφη της, Αμπέλ, νιώθοντας απόλυτα βέβαιη πως αυτό το πάθος, στα αληθινά του, θα είναι ακόμη πιο έντονο. Και μέσα σε όλη αυτή την σιγανή ανακατωσούρα, πως βρίσκει το σθένος ο ωραίος της υπόθεσης, να παραμένει ατάραχος, ακόμη και όταν οι εκβάσεις δεν δείχνουν να πηγαίνουν με τα νερά του?
Περίεργη ταινία, καθαρόαιμα γαλλικής συλλογιστικής, οργάνωσης και φυσικά εκτέλεσης, που περιστρέφεται γύρω από τις ψυχοσυνθέσεις τεσσάρων προσώπων που κινούνται κάτω από τον ίσκιο του εμβληματικού Άιφελ. Εκείνης, εκείνου, της άλλης και του μικρομέγαλου. Που ακόμη κι αν δεν διαθέτει ούτε δευτερόλεπτο αφηγηματικού λόγου, όπως συμβαίνει με τους άλλους τρεις που σχεδόν τον μοιράζονται, σπάζοντας την έννοια του βασικού ναρέιτορ, είναι κι εκείνος που κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση. Μεταλλάσσοντας με την έντονη παρουσία του - κλειδί ο εκφραστικός πιτσιρίκος Joseph Engel - το φιλμ μονομιάς από φάμιλυ σε θρίλερ και από σάτιρα σε αστυνομική νουβέλα. Άνισα η μπίλια δεν κάθεται σε κανένα ζανρ, είναι πασιφανές όμως πως δεν είναι και αυτός ο σκοπός του χαμηλότονου ντιρέκτορα Louis Garrel, γόνου της φημισμένης καλλιτεχνικής φαμίλιας που εκπροσώπησε σθεναρά το Νέο Κύμα.
Ο γοητευτικός αστέρας / δημιουργός, που εδώ κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του συνδετικού κρίκου των επιμέρους περσόνων, στην δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα, έχει την τύχη να συνεργάζεται με ένα θρυλικό όνομα στο σενάριο σαν αυτό του Jean Claude Carriere, γνωστού ψείρα και τελειομανή της γραφής. Το αποτέλεσμα είναι να μην σερβίρουν, οι περιεκτικές και συμπυκνωμένες εικόνες των σκάρτων 75 λεπτών διάρκειας, τίποτα έτοιμο στον θεατή, ούτε όμως να τον αφήνουν εύκολα να τις ξεπεράσει ασχολίαστες. Όπως τέλος οφείλω να υμνήσω την ομορφάδα, τόσο της εντυπωσιακά ώριμης Κυριας Garrel, Laetitia Casta, αλλά και της θυγατέρας του Ωραίου Johnny, Lily-Rose Depp, που αμφότερες δίνουν έναν άλλο, αντικριστό αγέρα, σε αυτή την απόλυτα Fabriqué en France ανακατωσιά.
Η τελετή της εξόδου του απελθόντα, θα σταθεί αφορμή να συναντηθούν και πάλι μετά από τόσο καιρό ο Αμπέλ και η Μαριάν, εκεί που θα καταλάβουν πως κάτι από εκείνο το φλογερό τους παρελθόν, παραμένει ακόμη ζωντανό. Και θα ξανασμίξουν. Μόνο που αυτή η αναθέρμανση ενός παλιού δεσμού, θα συναντήσει δύο σημαντικούς πολέμιους. Τον μικρούλη Ζοζέφ, που θα ρίχνει βολές ένθεν κακείθεν προκειμένου να τρομοκρατήσει το νέο αμόρε της μαμάς του, αλλά και την αδελφή του πεθαμένου μνηστήρα, Ιβ, που από τα μικράτα της νιώθει κάτι περισσότερο από φιλία για τον όμορφο Αμπέλ.
Τι ιδιόμορφο και ετερόκλητο τετράγωνο ε? Από την μια πλευρά το ερωτικό αντικείμενο του πόθου, που δεν σίγασε ποτέ ακόμη κι αν η προδοσία της έσκασε σαν οβίδα στα σωθικά εκείνου που την λάτρεψε. Μόνη πια, ενδέχεται να επιστρέψει στην σιγουριά του παλιού καλού της? Και με τον μικρό κανακάρη της τι τρέχει, που μοιάζει να σκαρφίζεται φανταστικές υποθέσεις με εγκληματική προέκταση, που μπορεί να διαψεύδονται, κανείς όμως δεν παίρνει και όρκο πως δεν ισχύουν? Βέλη που θα πετύχουν ακόμη και την όμορφη Ιβ που λιώνει και μόνο στην σκέψη πως την αγκαλιάζει ο, απορριπτέος κάποτε από την νύφη της, Αμπέλ, νιώθοντας απόλυτα βέβαιη πως αυτό το πάθος, στα αληθινά του, θα είναι ακόμη πιο έντονο. Και μέσα σε όλη αυτή την σιγανή ανακατωσούρα, πως βρίσκει το σθένος ο ωραίος της υπόθεσης, να παραμένει ατάραχος, ακόμη και όταν οι εκβάσεις δεν δείχνουν να πηγαίνουν με τα νερά του?
Περίεργη ταινία, καθαρόαιμα γαλλικής συλλογιστικής, οργάνωσης και φυσικά εκτέλεσης, που περιστρέφεται γύρω από τις ψυχοσυνθέσεις τεσσάρων προσώπων που κινούνται κάτω από τον ίσκιο του εμβληματικού Άιφελ. Εκείνης, εκείνου, της άλλης και του μικρομέγαλου. Που ακόμη κι αν δεν διαθέτει ούτε δευτερόλεπτο αφηγηματικού λόγου, όπως συμβαίνει με τους άλλους τρεις που σχεδόν τον μοιράζονται, σπάζοντας την έννοια του βασικού ναρέιτορ, είναι κι εκείνος που κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση. Μεταλλάσσοντας με την έντονη παρουσία του - κλειδί ο εκφραστικός πιτσιρίκος Joseph Engel - το φιλμ μονομιάς από φάμιλυ σε θρίλερ και από σάτιρα σε αστυνομική νουβέλα. Άνισα η μπίλια δεν κάθεται σε κανένα ζανρ, είναι πασιφανές όμως πως δεν είναι και αυτός ο σκοπός του χαμηλότονου ντιρέκτορα Louis Garrel, γόνου της φημισμένης καλλιτεχνικής φαμίλιας που εκπροσώπησε σθεναρά το Νέο Κύμα.
Ο γοητευτικός αστέρας / δημιουργός, που εδώ κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του συνδετικού κρίκου των επιμέρους περσόνων, στην δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα, έχει την τύχη να συνεργάζεται με ένα θρυλικό όνομα στο σενάριο σαν αυτό του Jean Claude Carriere, γνωστού ψείρα και τελειομανή της γραφής. Το αποτέλεσμα είναι να μην σερβίρουν, οι περιεκτικές και συμπυκνωμένες εικόνες των σκάρτων 75 λεπτών διάρκειας, τίποτα έτοιμο στον θεατή, ούτε όμως να τον αφήνουν εύκολα να τις ξεπεράσει ασχολίαστες. Όπως τέλος οφείλω να υμνήσω την ομορφάδα, τόσο της εντυπωσιακά ώριμης Κυριας Garrel, Laetitia Casta, αλλά και της θυγατέρας του Ωραίου Johnny, Lily-Rose Depp, που αμφότερες δίνουν έναν άλλο, αντικριστό αγέρα, σε αυτή την απόλυτα Fabriqué en France ανακατωσιά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική