Η πιο μεγάλη απάτη
του Diego Lerman. Με τους Kristen Stewart, Laura Dern, Diane Kruger, Jim Sturgess, Kelvin Harrison Jr, Courtney Love, James Jagger, Dave Brown.
Απάτη! Γενικώς...
του zerVo (@moviesltd) 
Σε γενικές γραμμές οι πλοκές που στο επίκεντρο τους έχουν περσόνες με έφεση στην απάτη, μοιάζουν ως ιδιαίτερα πιασάρικες προς το σινεφίλ κοινό, που από την πρώτη στιγμή της εξέλιξης τους ταυτίζεται κατά έναν περίεργο τρόπο μαζί τους. Ακόμη κι αν όλες τους δεν φτάνουν σε επίπεδα Thomas Crown Affair, λίγο πολύ ανεβάζουν εντάσεις και σασπένς στην πορεία φτάνοντας τις στάθμες του θρίλερ στην έξοδο τους σε ψηλές βαθμίδες, ορίζοντας συνάμα ένα ιδιαίτερο θεματικό gernre. Ε λοιπόν κάπου εκεί μέσα διεκδίκησε να μπει και το φιλμ Η Πιο Μεγάλη Απάτη, όπως διατείνεται όχι μόνον ο τίτλος του αλλά ολόκληρο το προμόσιον του, μα από τα εισαγωγικά κιόλας λεπτά, όλοι θα καταλάβουν πως κάποιος έξυπνος έπαιξε παιχνίδι με τις λέξεις και τις φράσεις. Απάτη δηλαδή. Γενικώς...
Αποφασισμένη να εγκαταλείψει ένα οικογενειακό περιβάλλον που μάλλον της μοιάζει στενόχωρο, η νεαρή Σαβάνα θα πάρει την απόφαση να ανοίξει καινούργιο παράθυρο στην ζωή της, μετακομίζοντας στο σπίτι του αδελφού της Τζέφρι, στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί που θα γνωρίσει την μυστηριώδη μέχρι πρότινος μνηστή του, Λόρα, που τον τελευταίο καιρό γνωρίζει ξεχωριστή επιτυχία με το τελευταίο της λογοτεχνικό πόνημα "Σάρα". Η παρουσία της μικροκαμωμένης και κοντοκουρεμένης κοπέλας, θα ξυπνήσει στον νου της Λόρα την ιδέα να την παρουσιάσει στον κόσμο ως τον απροσδιόριστου φύλου εκκεντρικό έφηβο συγγραφέα του έργου της Τζ. Τ. Λερόυ, μιας και τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά φέρνουν πολύ με του αγοριού που έχει κτίσει στο μυαλό της. Και πραγματικά ολόκληρος ο καλλιτεχνικός κόσμος της Καλιφόρνια θα δείξει εκστασιασμένος στην θωριά του λιγομίλητου νέου, που κρυμμένος πίσω από μια κουκούλα και ένα ζευγάρι γιγάντια γυαλιά ηλίου, δεν αποκαλύπτει και πολλά από τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Το ζήτημα για το συνολικό κίβδηλο πλάνο, θα προκύψει από την ώρα που η παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας Σαβ, θα εκδηλώσει συναισθήματα, που θα στοχεύσουν τόσο στον ευαίσθητο συνομήλικο της που διατηρεί ερωτικό δεσμό, όσο όμως και στην κούκλα σούπερ σταρ του σινεμά, Εύα, μια Γαλλίδα ηθοποιό και επίδοξη σκηνοθέτιδα που έχει αναλάβει να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το έργο του Τζερεμάια Τερμινέιτορ (...) και γνωρίζοντας τον / την, θα γίνει σκλάβα του έρωτα του / της.
Ολίγον μπέρδεμα δηλαδή με τους προσδιορισμούς των προσώπων, αφού από την μια μεριά έχουμε το μελαγχολικό μπόυ που στην πραγματικότητα είναι κορίτσι και από την απέναντι έχουμε το γκερλ που όμως γουστάρει να συμπεριφέρεται σαν αγοράκι. Και σύμφωνοι, άντε να το κατανοήσει κανείς το ζόρι των ιδιαιτεροτήτων που μπορεί να απασχολεί τον καθένα, εν προκειμένοις την καταθλιπτική κοπελιά που επί δίωρου ούτε μισό χαμόγελο δεν αμολάει έτσι για το Θεαθήναι. Το ζήτημα της μεγάλης απάτης που υποστηρίζει η πηχυαία μαρκίζα που στην ευχή εντοπίζεται? Εκτός κι αν θα έπρεπε κανείς να γνωρίζει απόξω και ανακατωτά το πραγματικό στόρι που στηρίζει το σενάριο και βασίζεται στα απομνημονεύματα της Savannah Knoop, Girl Boy Girl: How I Became JT Leroy, που κι εγώ δεν ξέρω ποιον έκαναν να νιώσει εξαπατημένος ας πούμε. Πιο πολύ σαν ένα διαφημιστικό τρικ φαντάζει όλο αυτό που σκαρφίστηκε η επιτυχημένη λογοτέχνης, από αυτά που απαντούμε πλέον στην σόου μπιζ με τον σωρό. Οπότε ούτε εκεί υπάρχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, που θα κάνει την πλατεία να νιώσει ενθουσιασμό.
Πόσο μάλλον όταν την ηρωίδα του ανέμπνευστου αυτού χόαξ την αποδίδει η Kristen Stewart, επαναλαμβάνοντας για νηοστή φορά την ίδια και την ίδια σκοτεινόθωρη μανιέρα, που δεν γίνεται καλά ούτε κι αν βουτήξει μέσα στην μαρμίτα με τα Ζάναξ. Διόλου τυχαία που η Μπέλα, αν μου έχει αφήσει έναν ρόλο της να θυμάμαι, δέκακάτι χρόνια τώρα, είναι μόνον αυτός της Τζόαν Τζετ στις Runaways, στην ουσία δηλαδή είναι και εκείνος που την έντυσε για τα καλά με το κοστούμι της πρόμπλεμ-λέσβο-αμφισέξουαλ. Η σκηνοθεσία του σαραντάχρονου Justin Kelly, άνευρη και υποτονική, νανουρίζει εκνευριστικά όσο η υπόθεση κινείται μέσα στα δαιδαλώδη χαμηλόφωτθα διαμερίσματα, ενώ αλλάζει απότομα και μονομιάς, όταν μεταφέρει την δράση στο κόκκινο χαλί των Καννών, προφανώς με τρόπο απαίδευτο και σαν στημένο στο πόδι. Όπως μοιάζει συνολικά όλο αυτό το παραμυθένιο κόλπο της J. T. Leroy, που δεν σώζει εντέλει ούτε η παρουσία της σπουδαίας Laura Dern στον ρόλο της νευρωσικής πεζογράφου, ούτε η προσθήκη της Diane Kruger που υποδύεται το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου της μικράς. Που για να μην μας πουν ότι δεν είμαστε του κουτσομπολιού, στην αλήθεια ήταν η Asia Argento...
Το ζήτημα για το συνολικό κίβδηλο πλάνο, θα προκύψει από την ώρα που η παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας Σαβ, θα εκδηλώσει συναισθήματα, που θα στοχεύσουν τόσο στον ευαίσθητο συνομήλικο της που διατηρεί ερωτικό δεσμό, όσο όμως και στην κούκλα σούπερ σταρ του σινεμά, Εύα, μια Γαλλίδα ηθοποιό και επίδοξη σκηνοθέτιδα που έχει αναλάβει να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το έργο του Τζερεμάια Τερμινέιτορ (...) και γνωρίζοντας τον / την, θα γίνει σκλάβα του έρωτα του / της.
Ολίγον μπέρδεμα δηλαδή με τους προσδιορισμούς των προσώπων, αφού από την μια μεριά έχουμε το μελαγχολικό μπόυ που στην πραγματικότητα είναι κορίτσι και από την απέναντι έχουμε το γκερλ που όμως γουστάρει να συμπεριφέρεται σαν αγοράκι. Και σύμφωνοι, άντε να το κατανοήσει κανείς το ζόρι των ιδιαιτεροτήτων που μπορεί να απασχολεί τον καθένα, εν προκειμένοις την καταθλιπτική κοπελιά που επί δίωρου ούτε μισό χαμόγελο δεν αμολάει έτσι για το Θεαθήναι. Το ζήτημα της μεγάλης απάτης που υποστηρίζει η πηχυαία μαρκίζα που στην ευχή εντοπίζεται? Εκτός κι αν θα έπρεπε κανείς να γνωρίζει απόξω και ανακατωτά το πραγματικό στόρι που στηρίζει το σενάριο και βασίζεται στα απομνημονεύματα της Savannah Knoop, Girl Boy Girl: How I Became JT Leroy, που κι εγώ δεν ξέρω ποιον έκαναν να νιώσει εξαπατημένος ας πούμε. Πιο πολύ σαν ένα διαφημιστικό τρικ φαντάζει όλο αυτό που σκαρφίστηκε η επιτυχημένη λογοτέχνης, από αυτά που απαντούμε πλέον στην σόου μπιζ με τον σωρό. Οπότε ούτε εκεί υπάρχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, που θα κάνει την πλατεία να νιώσει ενθουσιασμό.
Πόσο μάλλον όταν την ηρωίδα του ανέμπνευστου αυτού χόαξ την αποδίδει η Kristen Stewart, επαναλαμβάνοντας για νηοστή φορά την ίδια και την ίδια σκοτεινόθωρη μανιέρα, που δεν γίνεται καλά ούτε κι αν βουτήξει μέσα στην μαρμίτα με τα Ζάναξ. Διόλου τυχαία που η Μπέλα, αν μου έχει αφήσει έναν ρόλο της να θυμάμαι, δέκακάτι χρόνια τώρα, είναι μόνον αυτός της Τζόαν Τζετ στις Runaways, στην ουσία δηλαδή είναι και εκείνος που την έντυσε για τα καλά με το κοστούμι της πρόμπλεμ-λέσβο-αμφισέξουαλ. Η σκηνοθεσία του σαραντάχρονου Justin Kelly, άνευρη και υποτονική, νανουρίζει εκνευριστικά όσο η υπόθεση κινείται μέσα στα δαιδαλώδη χαμηλόφωτθα διαμερίσματα, ενώ αλλάζει απότομα και μονομιάς, όταν μεταφέρει την δράση στο κόκκινο χαλί των Καννών, προφανώς με τρόπο απαίδευτο και σαν στημένο στο πόδι. Όπως μοιάζει συνολικά όλο αυτό το παραμυθένιο κόλπο της J. T. Leroy, που δεν σώζει εντέλει ούτε η παρουσία της σπουδαίας Laura Dern στον ρόλο της νευρωσικής πεζογράφου, ούτε η προσθήκη της Diane Kruger που υποδύεται το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου της μικράς. Που για να μην μας πουν ότι δεν είμαστε του κουτσομπολιού, στην αλήθεια ήταν η Asia Argento...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Μαΐου 2019 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική