Επίθεση Στη Βομβάη
του Anthony Maras. Με τους Dev Patel, Armie Hammer, Nazanin Boniadi, Tilda Cobham-Hervey, Anupam Kher, Jason Isaacs.
Το ξέσπασμα στην Ινδία
του zerVo (@moviesltd) 
Λογικά το αντίθετο θα ήταν πολύ παράξενο. Να μην αποτελέσουν δηλαδή τα αιματηρά πεδία των πρόσφατων εξτρεμιστικών επιθέσεων, με τα φονταμενταλιστικά κίνητρα και κάτω από την σκέπη του Χαλιφάτου, βάση κινηματογραφικών, θρίλερ σεναρίων. Ακόμη κι αν με την παρακολούθηση τους επανέρχονται στην μνήμη εικόνες ανείπωτης απανθρωπιάς. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η ταινία Επίθεση στην Βομβάη (Hotel Mumbai), που ορίζει ένα χρονικό του φονικού τετραημέρου που βίωσε στην καρδιά της η μεγαλύτερη πόλη των Ινδιών - 12 εκατομμύρια πληθυσμός, 22 στην γενικότερη περιφέρεια της - δεχόμενη τα πυρά δεκαμελούς ομάδας της τρομοκρατικής οργάνωσης Λάσκαρ Ε Ταίμπα, με έδρα το Πακιστάν. Συνέπεια της, σε τουλάχιστον 12 διαφορετικά σημεία της μητρόπολης, σφαγής ήταν να χάσουν την ζωή τους 174 άνθρωποι, 9 εκ των οποίων υπαίτιοι για το μακελειό και να τραυματιστούν σοβαρά περισσότεροι από 300. Το φιλμ, εστιάζει στα δραματικά περιστατικά που έλαβαν χώρα στο πλέον πολυτελές κτίριο ολάκερης της Μουμπάι - όπως ονομάζεται πλέον η πόλη, εδώ και 25 περίπου χρόνια.
Ξημέρωμα της 26ης Νοεμβρίου του 2008 και στα παράλια της Μουμπάι, καταφτάνει πάνω σε ένα μικρό βαρκάκι μια ομάδα πάνοπλων μουσουλμάνων αποφασισμένων να φέρουν εις πέρας τις εντολές και να σκορπίσουν τον θάνατο αδιακρίτως. Μετά από ένα μπαράζ εκρήξεων σε κεντρικά σημεία της πόλης, τέσσερις εξ αυτών, μέσα στον γενικό συνωστισμό θα καταφέρουν να εισβάλλουν στο πλέον αριστοκρατικό ξενοδοχείο Ταζ, όπου διαμένουν, ανυποψίαστοι για το ότι συμβαίνει γύρω τους, τουρίστες, κατά κύριο λόγω ευκατάστατοι και δυτικής προέλευσης. Με το που θα λάβουν το σύνθημα από τον φανατισμένο ηγέτη τους, οι αρματωμένοι με πολυβόλα και εκρηκτικά Ισλαμιστές, θα μοιράσουν τον όλεθρο, δίχως να κάνουν την παραμικρή εξαίρεση σε όποιον έχουν απέναντί τους.
Πρόκειται στην ουσία για μια δραματοποιημένη μεταφορά των συμβάντων όπως καταγράφηκε αρχικά στο πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ Surviving Mumbai που και πάλι είχε στο επίκεντρο του την κατάληψη του χλιδάτου Πάλας. Φυσικά και προς χάρη της αφήγησης, τα περιστατικά έχουν μεν βάση στα όσα αληθινά συνέβησαν εντός των τειχών του παλατιού, είναι όμως και σεναριακά διανθισμένα από μυθοπλασίες, που σκοπό τους έχουν να ανεβάσουν το θερμόμετρο της έντασης. Έτσι η κάμερα εστιάζει κατά βάση στον σκληρά εργαζόμενο καμαρότο Αρζούν (ο διασημότερος διεθνώς Ινδός σταρ Dev Patel) που έχει αφήσει πίσω στην φτωχογειτονιά γυναίκα και παιδί, δεν διστάζει όμως να ριχτεί πρώτος στην διάσωση των αθώων, στο ζεύγος του Αμερικάνου Ντέιβιντ και της πάμπλουτης Ιρανικής καταγωγής συζύγου του Ζεχρά (ο Armie Hammer και η Nazanin Boniani αντίστοιχα), που μαζί με το νεογέννητο μωρό τους πραγματοποιούν ταξίδι αναψυχής στην Ινδία και στην ελάχιστα ενδιαφέρουσα περσόνα του Ρώσου επιχειρηματία Βασίλι (Jason Isaacs) που μοιάζει σκληρός και απότομος με όποιον έρχεται σε επικοινωνία.
Αναμφίβολα πάντως η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της υπόθεσης, είναι η ιδιαίτερα κακή αντίδραση των δυνάμεων πολιτικής προστασίας, καθώς το αντίμετρο στους ελάχιστους αν και οπλισμένους σαν αστακούς εγκληματίες, είναι κάποιοι αστείοι κοιλαράδες αστυνομικοί, που δεν γνωρίζουν καν πως να χειριστούν το περίστροφο. Την ώρα που οι επαγγελματίες SWAT βρίσκονται τουλάχιστον χίλια μίλια μακρυά και ωσότου να φτάσουν στον τόπο του χαμού, δεδομένα θα χαθεί πολύτιμος χρόνος, που θα δώσει στους εξτρεμιστές την δυνατότητα να οργανωθούν ακόμη καλύτερα προκειμένου να βάλουν μπροστά το τελικό τους πλάνο: Το Ταζ Μαχάλ πρέπει να ισοπεδωθεί!
Παρότι οι περιφερειακές ρουμπρίκες μοιάζουν επίπεδες, στο σημείο που ο θεατής να μην έχει γνωρίσει καλά μέσω του σεναρίου τις περσόνες που παίρνουν μέρος σε αυτές, εντούτοις το φιλμ τα πηγαίνει πάρα πολύ καλά στο κτίσιμο του κατάλληλου σασπένς, οδηγώντας την αγωνία στα επιθυμητά επίπεδα, καθώς τα κλειστοφοβικά λεπτά κυλούν. Βασική εξήγηση που το Hotel Mumbai καταφέρνει να κερδίσει το κοινό του, είναι το ότι οι ήρωες που αναλαμβάνουν άοπλοι δράση κόντρα στους παρανοϊκούς, δεν είναι τίποτα παραμυθένιοι Marvelικοί, αλλά ανθρώπινοι, χειροπιαστοί και εννοείται θνητοί και ευάλωτοι στις σφαίρες. Άλλωστε τους τίτλους τέλους, δεν θα δουν όλοι τους ζωντανοί, έστω και με τις πληγές στην ψυχή ανεξίτηλες από όσα είδαν να εξελίσσονται μπροστά στα ίδια τους τα μάτια.
Των οποίων σκληρών εικόνων, από λίγο έως πολύ κι εμείς γινόμαστε μάρτυρες μέσα από τα πλάνα του πρωτάρη σκηνοθέτη κι ας μην του φαίνεται Anthony Maras, που δεν διστάζει να δείξει σε πρώτο πλάνο τις εν ψυχρώ εκτελέσεις των απλών ανθρώπων, που απλώς βρέθηκαν στο λάθος σημείο, την πολύ λάθος στιγμή. Σαφώς και ο Αυστραλοέλληνας δεν πιάνει τα λέβελ του Greengrass στο συγκλονιστικό United 93, που δύσκολα άλλη ταινία του είδους θα ξεπεράσει, δεν υπολείπεται όμως σε τίποτα το πόνημα του, του άκυρου 13 Hours ας πούμε, που φέρει την βαρύγδουπη υπογραφή του κάποτε Μίδα Michael Bay. Δίνοντας μάλιστα μια νέα διάσταση στις βασικές αρχές του ακήρυχτου Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου που ζούμε, ρίχνοντας ολοφάνερα και τον χρηματικό - εκτός από τον πολυμασημένο θρησκευτικό - παράγοντα στο τραπέζι, ως βασικό κίνητρο της δράσης των υπηρετούντων το Κοράνι. Που βεβαίως δεν θα επιζήσουν - οι "Μάρτυρες" - για να πληροφορηθούν πως ούτε μισό δολάριο δεν θα μπει στους λογαριασμούς τους...
Πρόκειται στην ουσία για μια δραματοποιημένη μεταφορά των συμβάντων όπως καταγράφηκε αρχικά στο πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ Surviving Mumbai που και πάλι είχε στο επίκεντρο του την κατάληψη του χλιδάτου Πάλας. Φυσικά και προς χάρη της αφήγησης, τα περιστατικά έχουν μεν βάση στα όσα αληθινά συνέβησαν εντός των τειχών του παλατιού, είναι όμως και σεναριακά διανθισμένα από μυθοπλασίες, που σκοπό τους έχουν να ανεβάσουν το θερμόμετρο της έντασης. Έτσι η κάμερα εστιάζει κατά βάση στον σκληρά εργαζόμενο καμαρότο Αρζούν (ο διασημότερος διεθνώς Ινδός σταρ Dev Patel) που έχει αφήσει πίσω στην φτωχογειτονιά γυναίκα και παιδί, δεν διστάζει όμως να ριχτεί πρώτος στην διάσωση των αθώων, στο ζεύγος του Αμερικάνου Ντέιβιντ και της πάμπλουτης Ιρανικής καταγωγής συζύγου του Ζεχρά (ο Armie Hammer και η Nazanin Boniani αντίστοιχα), που μαζί με το νεογέννητο μωρό τους πραγματοποιούν ταξίδι αναψυχής στην Ινδία και στην ελάχιστα ενδιαφέρουσα περσόνα του Ρώσου επιχειρηματία Βασίλι (Jason Isaacs) που μοιάζει σκληρός και απότομος με όποιον έρχεται σε επικοινωνία.
Αναμφίβολα πάντως η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της υπόθεσης, είναι η ιδιαίτερα κακή αντίδραση των δυνάμεων πολιτικής προστασίας, καθώς το αντίμετρο στους ελάχιστους αν και οπλισμένους σαν αστακούς εγκληματίες, είναι κάποιοι αστείοι κοιλαράδες αστυνομικοί, που δεν γνωρίζουν καν πως να χειριστούν το περίστροφο. Την ώρα που οι επαγγελματίες SWAT βρίσκονται τουλάχιστον χίλια μίλια μακρυά και ωσότου να φτάσουν στον τόπο του χαμού, δεδομένα θα χαθεί πολύτιμος χρόνος, που θα δώσει στους εξτρεμιστές την δυνατότητα να οργανωθούν ακόμη καλύτερα προκειμένου να βάλουν μπροστά το τελικό τους πλάνο: Το Ταζ Μαχάλ πρέπει να ισοπεδωθεί!
Παρότι οι περιφερειακές ρουμπρίκες μοιάζουν επίπεδες, στο σημείο που ο θεατής να μην έχει γνωρίσει καλά μέσω του σεναρίου τις περσόνες που παίρνουν μέρος σε αυτές, εντούτοις το φιλμ τα πηγαίνει πάρα πολύ καλά στο κτίσιμο του κατάλληλου σασπένς, οδηγώντας την αγωνία στα επιθυμητά επίπεδα, καθώς τα κλειστοφοβικά λεπτά κυλούν. Βασική εξήγηση που το Hotel Mumbai καταφέρνει να κερδίσει το κοινό του, είναι το ότι οι ήρωες που αναλαμβάνουν άοπλοι δράση κόντρα στους παρανοϊκούς, δεν είναι τίποτα παραμυθένιοι Marvelικοί, αλλά ανθρώπινοι, χειροπιαστοί και εννοείται θνητοί και ευάλωτοι στις σφαίρες. Άλλωστε τους τίτλους τέλους, δεν θα δουν όλοι τους ζωντανοί, έστω και με τις πληγές στην ψυχή ανεξίτηλες από όσα είδαν να εξελίσσονται μπροστά στα ίδια τους τα μάτια.
Των οποίων σκληρών εικόνων, από λίγο έως πολύ κι εμείς γινόμαστε μάρτυρες μέσα από τα πλάνα του πρωτάρη σκηνοθέτη κι ας μην του φαίνεται Anthony Maras, που δεν διστάζει να δείξει σε πρώτο πλάνο τις εν ψυχρώ εκτελέσεις των απλών ανθρώπων, που απλώς βρέθηκαν στο λάθος σημείο, την πολύ λάθος στιγμή. Σαφώς και ο Αυστραλοέλληνας δεν πιάνει τα λέβελ του Greengrass στο συγκλονιστικό United 93, που δύσκολα άλλη ταινία του είδους θα ξεπεράσει, δεν υπολείπεται όμως σε τίποτα το πόνημα του, του άκυρου 13 Hours ας πούμε, που φέρει την βαρύγδουπη υπογραφή του κάποτε Μίδα Michael Bay. Δίνοντας μάλιστα μια νέα διάσταση στις βασικές αρχές του ακήρυχτου Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου που ζούμε, ρίχνοντας ολοφάνερα και τον χρηματικό - εκτός από τον πολυμασημένο θρησκευτικό - παράγοντα στο τραπέζι, ως βασικό κίνητρο της δράσης των υπηρετούντων το Κοράνι. Που βεβαίως δεν θα επιζήσουν - οι "Μάρτυρες" - για να πληροφορηθούν πως ούτε μισό δολάριο δεν θα μπει στους λογαριασμούς τους...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική