Το Πρόβλημά μου Είσαι Εσύ!
του Pierre Salvadori. Με τους Adèle Haenel, Pio Marmaï, Vincent Elbaz, Audrey Tautou, Damien Bonnard, Sylvain Katan.
Η μεγάλη των Γάλλων σχολή!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους... αθώους;
Ο Pierre Salvadori έχει γράψει τη δική του ιστορία στη γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία. Γεννημένος στην Τύνιδα της Τυνησίας το 1964, είναι ένας από τους πιο εμπορικούς σκηνοθέτες της πατρίδας του. Αυτή είναι η ένατη μεγάλου μήκους της καριέρας του, είναι όμως μόλις η πρώτη που συμμετείχε σε τμήμα του φεστιβάλ των Καννών – στο περσινό, επετειακό, 50ο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών»! Στην Ελλάδα έχουμε δει ήδη τρεις από τις προηγούμενες ταινίες του – και από τις συνολικά τέσσερις με τούτη εδώ, που θα έχουν προβληθεί στη χώρα μας, στις τρεις από αυτές βασικό ρόλο – αν όχι πρωταγωνιστικό – κρατάει η Audrey Tautou. Θυμίζουμε τους τίτλους των ταινιών του Salvadori που έχουν προβληθεί στην Ελλάδα: «Μετά από σας...» (Après vous..., 2003), «Κορίτσι για σπίτι» (Hors de prix, 2006) και «Γλυκό ψέμα» (De vrais mensonges, 2010).
Την παγκόσμια πρώτη της λοιπόν η ταινία Το Πρόβλημά μου Είσαι Εσύ! (En liberté!) την πραγματοποίησε στο περσινό φεστιβάλ των Καννών! Εκεί, η ταινία κέρδισε το Βραβείο της SACD για την καλύτερη γαλλική ταινία του τμήματος! Επίσης, ήταν υποψήφια για εννέα Cesar (τα γαλλικά Όσκαρ) μη κερδίζοντας τελικά κανένα! Συνολικά, στη Γαλλία η ταινία έκοψε πάνω από 600 χιλιάδες εισιτήρια.
Η υπόθεση: Η Ιβόν είναι αστυνομικός σε μια πόλη στη γαλλική Ριβιέρα. Κάθε βράδυ λέει και μια ιστορία – πάντα την ίδια – για να κοιμίσει τον πιτσιρικά γιο της. Ήρωας της ιστορίας είναι ο πατέρας του μικρού, ο πιο διάσημος αστυνομικός της πόλης, ο οποίος έπεσε την ώρα του καθήκοντος. Η Ιβόν τονίζει τον ατρόμητο χαρακτήρα του νεκρού συζύγου της, του Σαντί, και με αυτόν τον τρόπο κατορθώνει να μειώσει κάπως τον πόνο από την απώλειά του. Κι ενώ μέχρι και άγαλμα του στήνουν για τη δράση του εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος, η Ιβόν μαθαίνει από σπόντα πως ο άνδρας της τελικά, όχι μόνον ήρωας δεν ήταν, αλλά ήταν βρώμικος αστυνομικός, που «λαδωνόταν».
Την ώρα που το μαθαίνει αυτό, αποφυλακίζεται μετά από 7 χρόνια στην ψειρού ένας άνδρας, ο Αντουάν, τον οποίο είχε παγιδεύσει ο Σαντί για τη ληστεία ενός κοσμηματοπωλείου. Ο Αντουάν γυρίζει πίσω στην αγαπημένη του, δεν είναι όμως ο άντρας που ήταν πριν μπει φυλακή. Δεν πιστεύει πλέον καθόλου στη δικαιοσύνη – ίσα ίσα ρέπει προς την παρανομία. Για να εξιλεωθεί απέναντί του και για να τον προστατέψει, η Ιβόν, αφού του συστήνεται με άλλη ταυτότητα από την πραγματική της, γίνεται σκιά του. Κι όλα αυτά ενώ έχει να διαχειριστεί κι ένα ειδύλλιο με έναν ανασφαλή συνεργάτη της και φίλο του νεκρού συζύγου της...
Η άποψή μας: Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Salvadori ότι πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ο άνθρωπος είναι ταγμένος στο εμπορικό σινεμά. Και συνήθως οι ταινίες του είναι καλές για το είδος τους. Είναι διασκεδαστικές. Περνάς καλά βλέποντάς τες και σου μένει και κάτι ως μήνυμα. Στη συγκεκριμένη ταινία ενώ είναι περισσότερο υπερβολικός από ποτέ, το μήνυμα που κομίζει έχει το ενδιαφέρον του. Όπως και να έχει, προσωπικά ποτέ δεν θα επέλεγα τη συγκεκριμένη ταινία να λάβει μέρος σε ένα τόσο σπουδαίο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως στα περισσότερα φεστιβάλ, η σοβαροφάνεια περισσεύει, οι πιο πολλές ταινίες θαρρείς ότι κουβαλούν όλο το βάρος του κόσμου και ταινίες όπως αυτή είναι κατά μία έννοια απαραίτητες για να χαλαρώσουν από την πολύ κουλτούρα οι συνάδελφοι, αλλά τούτη... παραείναι εμπορική.
Προσπερνώντας το σκόπελο του κατά πόσο ταιριάζει ή όχι στο πρόγραμμα ενός φεστιβάλ προχωράμε στο δια ταύτα: deep down που λένε και στο χωριό μου, αυτή είναι μια ταινία πάνω στην ανθρώπινη καλοσύνη. Στο πόσο λυτρωτική είναι η αγάπη. Στο πόσο πολύ μπορεί να συντρίψει έναν άνθρωπο η αδικία που βιώνει. Στο πόσο πολύ έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε μύθους, είτε όταν είμαστε μικρά παιδιά είτε όταν ενηλικιωνόμαστε. Τη γουστάρουμε την παραμύθα, πως να γίνει. Το τελευταίο αποτελεί και μια έμμεση αναφορά στο ίδιο το σινεμά. Προφανή πράγματα όλα αυτά. Όντως. Αλλά κατά βάση, όμορφα αποτυπωμένα, με μια ματιά που δεν απομακρύνει τον θεατή από την ταινία και τον βάζει και σε διαδικασία σκέψης.
Bingo! Κάθε ένας από τους πρωταγωνιστές έχει μια βασική ανάγκη. Ο ορφανός πιτσιρίκος χρειάζεται τον μύθο του ήρωα πατέρα, ακόμα κι αν αυτός ο ήρωας ήταν διεφθαρμένος. Ο Αντουάν θέλει να βρει τρόπο να του επιστραφούν με κάποιον τρόπο τα επτά χρόνια που πέρασε άδικα στη φυλακή. Η Ιβόν θέλει να βοηθήσει τον Αντουάν για να εξιλεωθεί για τις ατιμίες του συζύγου της. Ο Λουί θέλει την αποδοχή της Ιβόν με την οποία είναι ερωτευμένος από πάντα. Και η Ανιές θέλει η σχέση της με τον Αντουάν να γίνει όπως ήταν παλιά. Οι ηθοποιοί τα πάνε μια χαρά, με άνεση φέρνουν εις πέρας τους ρόλους τους, ιδίως η Adèle Haenel, την οποία δεν θυμάμαι να έχουμε ξαναδεί σε κωμωδία.
Η ταινία κυλάει ομαλά και υπάρχουν σκηνές που βγάζουν μπόλικο γέλιο. Όπως εκείνη με το απαράδεκτο άγαλμα του εκλιπόντος. Ή εκείνη με τον πάτερ που πιάνεται σε ένα όργιο και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ή εκείνη με τον... καλοκάγαθο σίριαλ κίλερ, που κανείς δεν του δίνει σημασία - ιδίως ο Λουί, μιας που έχει μάτια και αυτιά και - σώμα - μόνο για την Ιβόν. Ή εκείνη της ληστείας με τα S&M κοστούμια και τις αλλαγμένες φωνές. Μια σκρούμπολ κωμωδία λοιπόν, διασκεδαστική, ότι πρέπει για θερινό σινεμά, χωρίς να δράττει ιδιαίτερες δάφνες ποιότητας, αλλά και χωρίς να πολυνοιάζεται ιδιαίτερα γι' αυτό. Κάτι που είναι σαφώς υπέρ της.
Η υπόθεση: Η Ιβόν είναι αστυνομικός σε μια πόλη στη γαλλική Ριβιέρα. Κάθε βράδυ λέει και μια ιστορία – πάντα την ίδια – για να κοιμίσει τον πιτσιρικά γιο της. Ήρωας της ιστορίας είναι ο πατέρας του μικρού, ο πιο διάσημος αστυνομικός της πόλης, ο οποίος έπεσε την ώρα του καθήκοντος. Η Ιβόν τονίζει τον ατρόμητο χαρακτήρα του νεκρού συζύγου της, του Σαντί, και με αυτόν τον τρόπο κατορθώνει να μειώσει κάπως τον πόνο από την απώλειά του. Κι ενώ μέχρι και άγαλμα του στήνουν για τη δράση του εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος, η Ιβόν μαθαίνει από σπόντα πως ο άνδρας της τελικά, όχι μόνον ήρωας δεν ήταν, αλλά ήταν βρώμικος αστυνομικός, που «λαδωνόταν».
Την ώρα που το μαθαίνει αυτό, αποφυλακίζεται μετά από 7 χρόνια στην ψειρού ένας άνδρας, ο Αντουάν, τον οποίο είχε παγιδεύσει ο Σαντί για τη ληστεία ενός κοσμηματοπωλείου. Ο Αντουάν γυρίζει πίσω στην αγαπημένη του, δεν είναι όμως ο άντρας που ήταν πριν μπει φυλακή. Δεν πιστεύει πλέον καθόλου στη δικαιοσύνη – ίσα ίσα ρέπει προς την παρανομία. Για να εξιλεωθεί απέναντί του και για να τον προστατέψει, η Ιβόν, αφού του συστήνεται με άλλη ταυτότητα από την πραγματική της, γίνεται σκιά του. Κι όλα αυτά ενώ έχει να διαχειριστεί κι ένα ειδύλλιο με έναν ανασφαλή συνεργάτη της και φίλο του νεκρού συζύγου της...
Η άποψή μας: Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Salvadori ότι πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ο άνθρωπος είναι ταγμένος στο εμπορικό σινεμά. Και συνήθως οι ταινίες του είναι καλές για το είδος τους. Είναι διασκεδαστικές. Περνάς καλά βλέποντάς τες και σου μένει και κάτι ως μήνυμα. Στη συγκεκριμένη ταινία ενώ είναι περισσότερο υπερβολικός από ποτέ, το μήνυμα που κομίζει έχει το ενδιαφέρον του. Όπως και να έχει, προσωπικά ποτέ δεν θα επέλεγα τη συγκεκριμένη ταινία να λάβει μέρος σε ένα τόσο σπουδαίο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως στα περισσότερα φεστιβάλ, η σοβαροφάνεια περισσεύει, οι πιο πολλές ταινίες θαρρείς ότι κουβαλούν όλο το βάρος του κόσμου και ταινίες όπως αυτή είναι κατά μία έννοια απαραίτητες για να χαλαρώσουν από την πολύ κουλτούρα οι συνάδελφοι, αλλά τούτη... παραείναι εμπορική.
Προσπερνώντας το σκόπελο του κατά πόσο ταιριάζει ή όχι στο πρόγραμμα ενός φεστιβάλ προχωράμε στο δια ταύτα: deep down που λένε και στο χωριό μου, αυτή είναι μια ταινία πάνω στην ανθρώπινη καλοσύνη. Στο πόσο λυτρωτική είναι η αγάπη. Στο πόσο πολύ μπορεί να συντρίψει έναν άνθρωπο η αδικία που βιώνει. Στο πόσο πολύ έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε μύθους, είτε όταν είμαστε μικρά παιδιά είτε όταν ενηλικιωνόμαστε. Τη γουστάρουμε την παραμύθα, πως να γίνει. Το τελευταίο αποτελεί και μια έμμεση αναφορά στο ίδιο το σινεμά. Προφανή πράγματα όλα αυτά. Όντως. Αλλά κατά βάση, όμορφα αποτυπωμένα, με μια ματιά που δεν απομακρύνει τον θεατή από την ταινία και τον βάζει και σε διαδικασία σκέψης.
Bingo! Κάθε ένας από τους πρωταγωνιστές έχει μια βασική ανάγκη. Ο ορφανός πιτσιρίκος χρειάζεται τον μύθο του ήρωα πατέρα, ακόμα κι αν αυτός ο ήρωας ήταν διεφθαρμένος. Ο Αντουάν θέλει να βρει τρόπο να του επιστραφούν με κάποιον τρόπο τα επτά χρόνια που πέρασε άδικα στη φυλακή. Η Ιβόν θέλει να βοηθήσει τον Αντουάν για να εξιλεωθεί για τις ατιμίες του συζύγου της. Ο Λουί θέλει την αποδοχή της Ιβόν με την οποία είναι ερωτευμένος από πάντα. Και η Ανιές θέλει η σχέση της με τον Αντουάν να γίνει όπως ήταν παλιά. Οι ηθοποιοί τα πάνε μια χαρά, με άνεση φέρνουν εις πέρας τους ρόλους τους, ιδίως η Adèle Haenel, την οποία δεν θυμάμαι να έχουμε ξαναδεί σε κωμωδία.
Η ταινία κυλάει ομαλά και υπάρχουν σκηνές που βγάζουν μπόλικο γέλιο. Όπως εκείνη με το απαράδεκτο άγαλμα του εκλιπόντος. Ή εκείνη με τον πάτερ που πιάνεται σε ένα όργιο και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ή εκείνη με τον... καλοκάγαθο σίριαλ κίλερ, που κανείς δεν του δίνει σημασία - ιδίως ο Λουί, μιας που έχει μάτια και αυτιά και - σώμα - μόνο για την Ιβόν. Ή εκείνη της ληστείας με τα S&M κοστούμια και τις αλλαγμένες φωνές. Μια σκρούμπολ κωμωδία λοιπόν, διασκεδαστική, ότι πρέπει για θερινό σινεμά, χωρίς να δράττει ιδιαίτερες δάφνες ποιότητας, αλλά και χωρίς να πολυνοιάζεται ιδιαίτερα γι' αυτό. Κάτι που είναι σαφώς υπέρ της.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική