Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Από τις πιο πολυδιαβασμένες, αλλά και πολυσυζητημένες, ως ενοχλητικές στην εξέλιξη τους, νουβέλες του ενός, μοναδικού και ανεπανάληπτου Stephen King, το Pet Sematary, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το 1983, ελάχιστους μήνες μετά την έκδοση της επίσης μεταφυσικού χαρακτήρα Christine. Ακολουθώντας την νόρμα της εποχής, πολύ σύντομα το έργο πήρε την μορφή σεναρίου - από τον ίδιο τον συγγραφέα μάλιστα - με συνέπεια να ταξιδέψει, καταγράφοντας αξιοσημείωτη πορεία στα box office, στην μεγάλη οθόνη, έξι χρόνια κατοπινά, φέροντας την σκηνοθετική υπογραφή της Mary Lambert. Στα πλαίσια του κλεισίματος της τριακονταετίας από εκείνη την αρχική φιλμική βερσιόν, η Paramount σχεδίασε ένα σύγχρονο ριμέικ, που εντέλει όμως δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στις, ανάλογα υψηλές, προσδοκίες.

Επιχειρώντας ένα καινούργιο ξεκίνημα, τόσο για εκείνον όσο και για την οικογένεια του, την αγαπημένη του σύζυγο Ρέιτσελ και τα δυο του παιδιά, την χαριτωμένη Έλλι και τον μικρούλη Γκέιτζ, ο διακεκριμένος γιατρός Λούις Κριντ, θα αφήσει για πάντα πίσω του την Βοστόνη, μετακομίζοντας στην πολύ πιο φιλήσυχη και ήρεμη κωμόπολη του Λάντλοου, στο επαρχιακό Μέιν. Ένα μοιραίο δυστύχημα με θύμα έναν νεαρό μαθητή, τις πρώτες κιόλας ώρες του στην καινούργια κλινική, θα αποτελέσει κακό οιωνό, προδιαθέτοντας τον αρνητικά για τον τόπο που επέλεξε να μεταφέρει το σπιτικό του.

Παρήγορο γεγονός για τον Δόκτορα, που θα ακολουθήσει τους μικροτραυματισμούς των παιδιών του και τους σκοτεινούς εφιάλτες που βασανίζουν την κυρά του, θα είναι η γνωριμία με τον καλοσυνάτο, εκ πρώτης όψης, ηλικιωμένο και ολομόναχο γείτονα Τζαντ, που θα δείξει την διάθεση να του μάθει τα κόλπα της δύσβατης περιοχής. Το πιο μυστηριώδες από αυτά, θα το πληροφορηθεί την ημέρα που θα αναγκαστεί να θάψει το κατοικίδιο γατί, τον Τσερτς που έπεσε θύμα διερχόμενου οχήματος, καθώς ο χήρος γέροντας θα οδηγήσει τον Λούις πέρα από το τοπικό νεκροταφείο ζώων, σε μια βαλτώδη ερημιά, καταμεσίς του δάσους, που ο θρύλος αναφέρει πως κρύβει μια αλλόκοτη δυναμική...

Η οποία ελάχιστοι φαντάζομαι από όσους έχουν γνώση του ορίτζιναλ δεν γνωρίζουν πως έχει τις ρίζες της στις παραδόσεις της φυλής των ιθαγενών Μίκμακ, που στον ίδιο τόπο αποχαιρετούσαν τους νεκρούς τους, επιδιώκοντας μέσα από μυστικιστικές τελετές την επιστροφή τους από τον Άλλο Κόσμο, παντί τρόπω. Όπερ και εγένετο δηλαδή, τόσο τον καιρό των Ινδιάνων, όπως όμως εντελώς ανεξήγητα και τώρα, καθώς το μαγιό βαλτοτόπι θα αναστήσει το φουντωτό τετράποδο, που προς γενική κατάπληξη όλων, θα επιστρέψει ζωντανό, όχι όμως και αβλαβές στην οικία του. Τα κτυπήματα της ατυχίας, δεν θα έχουν τέρμα για τους προβληματισμένους Κριντ, που δεν έχουν φανταστεί πως το χειρότερο, το δυσβάσταχτο δεν έχει ακόμη επέλθει.

Η αλήθεια είναι πως από την εποχή της παντοδυναμίας του King την δεκαετία του 80', είχε γίνει σαφές πως σε αντίθεση με την απορρόφηση του αναγνώστη στα κείμενα των σελίδων του, στην οπτικοποίηση τους στο εκράν κάτι πήγαινε στραβά, χώλαινε, δεν ήταν ακριβώς το ίδιο. Εξηγήσιμο φαινόμενο όχι και τόσο δύσκολα, αφού η πολυπλοκότητα του γραπτού του λόγου δεν ήταν και τόσο απλό να μεταβεί στο πανί, ενόσω κάποιες από τις βασικές ιδέες του, χάνονταν στην πορεία. Δεδομένο από το οποίο δεν ξεφεύγει ούτε η περίπτωση του νέου Νεκρωταφίου Ζώων, από ένα δίδυμο δημιουργικό, όχι και τόσο σημαντικής εμπειρίας.

Αν και η ντιρεκτορική χείρα των Kolsch και Widmyer δεν φαίνεται να παίζει και πολύ μεγάλο ρόλο σε ετούτη την ανακατασκευή, όσο φαίνεται στην πράξη να συμβαίνει με το σενάριο, που εναλλάσσει σε μεγάλο βαθμό, πάμπολλα από τα λεγόμενα του πρωτότυπου. Καμιά φορά με επιτυχία (το κορίτσι, εύκολα κερδίζει τον τίτλο της πιο εμπνευσμένης μεταστροφής) τις περισσότερες όμως όχι και τόσο, αφού οι προσθαφαιρέσεις στήνουν ένα συνολικό παζλ με ανομοιόμορφα και αδέξια κομματάκια. Συνέπεια τούτου είναι η τάση να φροντίσει μεν για το στιγμιαίο τρόμαγμα της πλατείας - εφόσον παίζει γατί, τα νιάου και τα γρυλίσματα είναι δεδομένα - όχι όμως και για το σωστό κτίσιμο των χαρακτήρων της υπόθεσης, που εκ των πραγμάτων είναι υπερβολικά λίγοι, καθώς δεν ξεπερνούν την πεντάδα.

Δηλαδή ούτε τα φλασμπάκ αιματηρά οράματα της Κυρίας Κριντ (αόρατη η Amy Seimetz), απόρροια των διαταραγμένων ψυχικά νιάτων της δίπλα σε μια διαλυμένη από την μηνιγγίτιδα αδελφή, λειτουργούν, ούτε τα αινιγματικώς φιλικά (?) χαμόγελα του γεράκου από το διπλανό καλύβι (ο δυο φορές υποψήφιος για όσκαρ, καρατερίστας John Lithgow) δικαιολογούν την ακαταλαβίστικη κίνηση του, να υποδείξει τον λάκκο της ανάστασης, ούτε σοβαρά μελετημένες τις λες τις περσόνες της πιτσιρικαρίας - κλειδί της εξέλιξης. Άρα, τα πάντα πέφτουν πάνω στους ώμους του, σε σταρική πτώση, Jason Clarke, που ως μπερδεμένος πατέρας, δεν παίρνει από το πρώτο δευτερόλεπτο στο ερημητήριο την φαμελιά και βουρ πίσω στην Μασατσούσετς και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Μιλώντας για το οικόσιτο αιλουροειδές, μάλλον είναι και εκείνο που με την φοβιστικά παχουλή του όψη κλέβει την παράσταση, σε ετούτη την φιλόδοξη, αλλά και μέτρια εκτελεσμένη διασκευή. Που στέκεται αποκλειστικά και μόνο στα βασικά δεδομένα, του τσικ τρομάγματος και της οδυνηρής απώλειας, ξεχνώντας να ρίξει στο τραπέζι το παρανόρμαλ, φολκλόρ χαρτί, που θα βοηθούσε σημαντικά στο κτίσιμο ανάλογα ανατριχιαστικής ατμόσφαιρας σασπένς, εν αντιθέσει με το υπερ-φλάτ τετριμμένο χόρορ, κακέκτυπου Blumhouse. Συνεπώς τριάντα χρόνια ύστερα, μάλλον θα αναγκαστώ να αναθεωρήσω και να δω με πιο καλό μάτι το πρώτο εκείνο b-movie, που ίσως είχα αδικήσει. Κι ας διέθετε στο σάουντρακ Ramones...