Πόλη Υπό Κατοχή
του Rupert Wyatt. Με τους John Goodman, Ashton Sanders, Jonathan Majors, Machine Gun Kelly, Vera Farmiga, Alan Ruck, Kevin Dunn.
War Of All The Different Worlds!
του zerVo (@moviesltd) 
Ποια είναι η ιδέα πίσω από την μεταφορά? Όσο υπάρχει αυτός ο κόσμος που ζούμε, πάντα οι ισχυροί θα επιβάλλονται στους αδύναμους, χρησιμοποιώντας κάθε λογής όπλο, συμβατικό στρατιωτικό είτε πολιτικοοικονομικό. Στην μεριά των ηττημένων τώρα, είναι που παίζεται το ύπουλο παιχνίδι, καθώς πάντοτε θα υπάρχουν οι λίγοι τσολιάδες που θα τακιμιάσουν με τους κατέχοντες, αποσπώντας προνόμια για αυτή τους την προδοτική συμπεριφορά, όπως και οι πολλοί παρτιζάνοι, που θα χύνουν το αίμα τους για την πολυπόθητη ελευθερία. Απλή είναι η συλλογιστική, απλή καρτερείς και την εκτέλεση. Ε, άμα βαλθείς να την σερβίρεις ως πολύπλοκη, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα το χάσεις το παιχνίδι.
Εννέα έτη έχουν διαβεί από την μαύρη εκείνη ημέρα για τον πλανήτη Γη, που υποτάχθηκε για τα καλά στην επίθεση του πάνοπλου εξωγήινου στρατού. Σε αυτό το διάστημα, κάποιοι κατέχοντες θέσεις στα υψηλά διοικητικά κλιμάκια, θα συνεργαστούν δοσιλογικά με τους κυβερνώντες - αποκαλώντας τους με διάθεση υποταγής, Νομοθέτες - παίρνοντας πίσω σαν αμοιβή για τις υπηρεσίες τους, μια θέση στον επίγειο παράδεισο. Αντιθέτως οι λαϊκές μάζες στοιβάζονται στις παραγκουπόλεις, υποχρεωμένες να εργάζονται δωρεάν και κάτω από αυστηρή παρακολούθηση, στις φάμπρικες παραγωγής πλούτου, εκμεταλλεύσιμη αποκλειστικά από τους Άλιενς. Κάτω από αυτές τις άθλιες και δυσβάσταχτες συνθήκες, θα αναπτυχθεί το αίσθημα αντίστασης κάτω από την σημαία της οργάνωσης Φίνιξ, που σκοπό της έχει την αναγέννηση και ανεξαρτησία του ανθρώπινου είδους, από τις φονικές, κυρίαρχες Κατσαρίδες.
Από τα κορυφαία στελέχη της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Σικάγο, ο βαθμοφόρος ντέτεκτιβ Ουίλιαμ Μάλιγκαν, έχει λάβει την άνωθεν εντολή, του διαρκούς ελέγχου των κινήσεων του νεαρού Γκάμπριελ Ντράμοντ, ενός φτωχού εργάτη στο εργοστάσιο παραγωγής τσιπ, ο αδελφός του οποίου, ο διαβόητος Ρέιφ, θεωρείται ένα από τα πλέον σημαίνοντα πρόσωπα των Αγωνιστών. Αν και οι φήμες αναφέρουν πως έχει πέσει νεκρός, στις πρόσφατες συμπλοκές με τους Ξένους, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, σε σημείο που θα εκπλήξει τόσο τον αποστασιοποιημένο από τον ενεργό αγώνα και φοβισμένο Γκάμπριελ, αλλά και όλους όσους βρίσκονται με την χρήση των υπερσύγχρονων μεθόδων στο κατόπι του.
Για να βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά, το πιο σημαντικό όπλο των απρόσωπων σχεδόν σε όλη την διάρκεια της ταινίας, εχθρών, προκειμένου να διατηρήσουν εσαεί την, κατ εκείνους πολυπόθητη, τάξη, εκτός από την συσκευή GPS που φυτεύουν στην ραχοκοκαλιά των πολιτών προς άμεσο έλεγχο τους, είναι ο κανόνας του διαίρει και βασίλευε. Από την από εδώ μεριά οι προσκυνημένοι, οι ρίπτες των ασπίδων που έχουν δωρίσει γη και Ύδωρ στους παντοδύναμους κατακτητές, από την άλλη οι αντιδραστικοί, οι επαναστάτες, που ολοένα και συρρικνώνεται η ισχύς τους, καθώς ο ένας μετά τον άλλο αποκαλύπτονται και αυτομάτως αφανίζονται δια παντός. Ποιανού η μάνα λέει δεν θα κλάψει ποτέ? Του αντρειωμένου? Ε, όχι δα, το ζήτημα είναι αν και κατά πόσο οι ορδές του Φοίνικα θα καταφέρουν να πετύχουν έστω και μία νίκη ενάντια στο καθεστώς τρόμου που έχει επιβάλλει η νέα Ε.Τ. κατάσταση πραγμάτων. Θα είναι πολύ σημαντικό, για την διατήρηση του αντάρτικου κινήματος ζωντανού στο εξής.
Εννοείται λοιπόν πως όλα αυτά που εξιστορεί το φιλόδοξο Captive State δεν συμβαίνουν σε κάποιο απτό, υπαρκτό πόλεμο που μπορεί να τρέχει κάπου κοντά, αλλά σε μια science fiction σκακιέρα, μελλοντολογική φυσικά, σε ημερομηνία απροσδιόριστη από το σενάριο. Σκριπτ που αποφεύγει πάντως να δώσει σαφείς απαντήσεις και στα καίρια ερωτηματικά, περί του τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, του πως δύναται κανείς να ενταχθεί στην φράξια των αντιφρονούντων, του αν υπάρχει, το κυριότερο, στοιχειώδης λόγος ύπαρξης σε μια κοινωνία που τα πάντα έχουν εκμηδενιστεί. Όσο για την σύνταξη των σεκάνς, εκεί κι αν επικρατεί ένα κομφούζιο. Κατόπιν του ολιγόλεπτου, καταδιωκτικού ύφους, ίντρο, ξεκινά ένας καταιγισμός όχι και τόσο χρήσιμων, ούτε και εύκολα διαχειρίσιμων πληροφοριών προς τον θεατή, που καλείται να βάλει σε μια σειρά, ντουζίνες ονομάτων και προσώπων, που μπαινοβγαίνουν άγαρμπα στο εκράν, χωρίς να έχει την δυνατότητα να τους καρφιτσώσει, με απόλυτη βεβαιότητα, στην ταυτότητα το αυτοκόλλητο του friend or enemy.
Κι εκεί παίζει η μεγαλύτερη αδυναμία της Πόλεως Υπό Κατοχή, αφού ο σκοπός του ντιρέκτορα Rupert Wyatt είναι να κλιμακώσει μέσα από σεκάνς άνισου τέμπο, την δράση ίσαμε την τελευταία πράξη που θα λάβει χώρα μια ανατροπή, πενιχρής έκπληξης για όλους. Από τους βασικούς πρωταγωνιστές, σαν τον αξιόλογο πιτσιρικά Ashton Sanders που πρωτογνωρίσαμε στο οσκαρικό Moonlight ή τον κορυφαίο καρατερίστα ever John Goodman, που του πηγαίνει αποκλειστικά και μόνο ο ρόλος ο δεύτερος, μέχρι το κοινό που παρακολουθεί με βασική αγωνία για το που το πάει ο ποιητής, παρά για την έκβαση της μάχης επιβίωσης που δίνει το είδος του. Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία δηλαδή, για ένα κινηματογραφικό είδος που φθίνει, αδυνατώντας να προσφέρει τεκμηριωμένο λόγο, που δεν θα λησμονηθεί μονομιάς με την πτώση του The End.
Από τα κορυφαία στελέχη της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Σικάγο, ο βαθμοφόρος ντέτεκτιβ Ουίλιαμ Μάλιγκαν, έχει λάβει την άνωθεν εντολή, του διαρκούς ελέγχου των κινήσεων του νεαρού Γκάμπριελ Ντράμοντ, ενός φτωχού εργάτη στο εργοστάσιο παραγωγής τσιπ, ο αδελφός του οποίου, ο διαβόητος Ρέιφ, θεωρείται ένα από τα πλέον σημαίνοντα πρόσωπα των Αγωνιστών. Αν και οι φήμες αναφέρουν πως έχει πέσει νεκρός, στις πρόσφατες συμπλοκές με τους Ξένους, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, σε σημείο που θα εκπλήξει τόσο τον αποστασιοποιημένο από τον ενεργό αγώνα και φοβισμένο Γκάμπριελ, αλλά και όλους όσους βρίσκονται με την χρήση των υπερσύγχρονων μεθόδων στο κατόπι του.
Για να βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά, το πιο σημαντικό όπλο των απρόσωπων σχεδόν σε όλη την διάρκεια της ταινίας, εχθρών, προκειμένου να διατηρήσουν εσαεί την, κατ εκείνους πολυπόθητη, τάξη, εκτός από την συσκευή GPS που φυτεύουν στην ραχοκοκαλιά των πολιτών προς άμεσο έλεγχο τους, είναι ο κανόνας του διαίρει και βασίλευε. Από την από εδώ μεριά οι προσκυνημένοι, οι ρίπτες των ασπίδων που έχουν δωρίσει γη και Ύδωρ στους παντοδύναμους κατακτητές, από την άλλη οι αντιδραστικοί, οι επαναστάτες, που ολοένα και συρρικνώνεται η ισχύς τους, καθώς ο ένας μετά τον άλλο αποκαλύπτονται και αυτομάτως αφανίζονται δια παντός. Ποιανού η μάνα λέει δεν θα κλάψει ποτέ? Του αντρειωμένου? Ε, όχι δα, το ζήτημα είναι αν και κατά πόσο οι ορδές του Φοίνικα θα καταφέρουν να πετύχουν έστω και μία νίκη ενάντια στο καθεστώς τρόμου που έχει επιβάλλει η νέα Ε.Τ. κατάσταση πραγμάτων. Θα είναι πολύ σημαντικό, για την διατήρηση του αντάρτικου κινήματος ζωντανού στο εξής.
Εννοείται λοιπόν πως όλα αυτά που εξιστορεί το φιλόδοξο Captive State δεν συμβαίνουν σε κάποιο απτό, υπαρκτό πόλεμο που μπορεί να τρέχει κάπου κοντά, αλλά σε μια science fiction σκακιέρα, μελλοντολογική φυσικά, σε ημερομηνία απροσδιόριστη από το σενάριο. Σκριπτ που αποφεύγει πάντως να δώσει σαφείς απαντήσεις και στα καίρια ερωτηματικά, περί του τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, του πως δύναται κανείς να ενταχθεί στην φράξια των αντιφρονούντων, του αν υπάρχει, το κυριότερο, στοιχειώδης λόγος ύπαρξης σε μια κοινωνία που τα πάντα έχουν εκμηδενιστεί. Όσο για την σύνταξη των σεκάνς, εκεί κι αν επικρατεί ένα κομφούζιο. Κατόπιν του ολιγόλεπτου, καταδιωκτικού ύφους, ίντρο, ξεκινά ένας καταιγισμός όχι και τόσο χρήσιμων, ούτε και εύκολα διαχειρίσιμων πληροφοριών προς τον θεατή, που καλείται να βάλει σε μια σειρά, ντουζίνες ονομάτων και προσώπων, που μπαινοβγαίνουν άγαρμπα στο εκράν, χωρίς να έχει την δυνατότητα να τους καρφιτσώσει, με απόλυτη βεβαιότητα, στην ταυτότητα το αυτοκόλλητο του friend or enemy.
Κι εκεί παίζει η μεγαλύτερη αδυναμία της Πόλεως Υπό Κατοχή, αφού ο σκοπός του ντιρέκτορα Rupert Wyatt είναι να κλιμακώσει μέσα από σεκάνς άνισου τέμπο, την δράση ίσαμε την τελευταία πράξη που θα λάβει χώρα μια ανατροπή, πενιχρής έκπληξης για όλους. Από τους βασικούς πρωταγωνιστές, σαν τον αξιόλογο πιτσιρικά Ashton Sanders που πρωτογνωρίσαμε στο οσκαρικό Moonlight ή τον κορυφαίο καρατερίστα ever John Goodman, που του πηγαίνει αποκλειστικά και μόνο ο ρόλος ο δεύτερος, μέχρι το κοινό που παρακολουθεί με βασική αγωνία για το που το πάει ο ποιητής, παρά για την έκβαση της μάχης επιβίωσης που δίνει το είδος του. Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία δηλαδή, για ένα κινηματογραφικό είδος που φθίνει, αδυνατώντας να προσφέρει τεκμηριωμένο λόγο, που δεν θα λησμονηθεί μονομιάς με την πτώση του The End.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική