Vox Lux
του Brady Corbet. Με τους Natalie Portman, Jude Law, Stacy Martin, Jennifer Ehle, Raffey Cassidy.
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία και σου μοιάζω?
του zerVo (@moviesltd) 
Το πορτρέτο, λέει, του 21ου αιώνα. Για στάσου ρε μεγάλε γιατί κάτι τέτοιο δεν έχουν επιχειρήσει να φκιάσουν άλλοι κι άλλοι, που την έχουν πιο ισχυρή την ικανότητα. Κι έρχεσαι εσύ, 30 χρονώ μπόμπιρας, όπερ σημαίνει πως την βραδιά του μιλένιουμ θα την έβγαλες παίζοντας λέγκο, να στήσεις αφιέρωμα στο σέντσουρυ που δεν έχει ακόμη διανύσει ούτε τα 19 του εκατοστά, μέσα από την αποκρυπτογράφηση στο πανί μιας ενδεικτικής περσόνας της εποχής? Ας αφήσω στην άκρη τα δεκάδες θέματα που καταπιάνεσαι μέσα σε μόλις 120 λεπτά κινηματογραφικού χρόνου. Δεν σου φαίνεται ακόμη κι εσένα λιγουλάκι σόλοικο όλο αυτό, ειδικά όταν η δημιουργική σου εμπειρία, μετρά όλη κι όλη μια ταινία? Κι αυτή κομμένη και ραμμένη με το πατρόν της ίδιας ματαιοδοξίας, αν και εντελώς διαφορετικού ύφους από το μεταμοντέρνα σοσιολογικά καυστικό Vox Lux...
Εκείνο το μοιραίο πρωινό του '99, όταν στην γεμάτη σχολική αίθουσα εισέβαλε ο αγριεμένος συμμαθητής με το ημιαυτόματο, σκορπώντας τον θάνατο, είναι αυτό που σημάδεψε ολόκληρη την μετέπειτα ζωή της έφηβης, τότε, Σελέστ. που γλύτωσε σαν από θαύμα της ομαδικής σφαγής. Επιστρέφοντας δυο χρόνια κατοπινά, έχοντας επουλώσει τα σωματικά της τραύματα, όχι όμως και τα ψυχικά, χάρη στην μουσική δημιουργική έμπνευση της αγαπημένης της αδελφής Έλι, θα εκμεταλλευτεί την πέραση της εικόνας της, ως θύμα, στην κοινή γνώμη και θα εξελιχθεί σε κορυφαίο αστέρι της νεανικής ποπ, έχοντας την καθοδήγηση ενός εκκεντρικών μεθόδων ιμπρεσάριου.
Ελάχιστα προτού συμπληρωθεί η δεύτερη δεκαετία του αιώνα, η Σελέστ βαδίζοντας στα 35 της κι έχοντας γνωρίσει συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα στην πορεία της στο πεντάγραμμο, ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει το ηχηρό της καμ μπάκ, με την κυκλοφορία του καινούργιου της δίσκου με τον τίτλο Βοξ Λουξ, που θα συνοδευτεί από μια νέα παγκόσμια περιοδεία. Και σαν να μην της φτάνουν τα προσωπικά ζόρια, που ξεκινούν από τα ζητήματα υγείας, που της έχουν προκαλέσει το ποτό και οι καταχρήσεις και συμπεριφοράς απέναντι σε μια ασυμβίβαστα προβληματική κόρη, έχει να αντιμετωπίσει και την συγκυρία μιας πολύνεκρης τρομοκρατικής επίθεσης στα Βαλκάνια, όπου οι εξτρεμιστές χρησιμοποίησαν την μάσκα σήμα κατατεθέν στα live της.
Ας τα βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά, αν κάτι τέτοιο είναι εύκολο, αποφεύγοντας να καταπιαστούμε με τα μύρια όσα μας έριξε στο τραπέζι προς συζήτηση ο σκηνοθέτης. Ο βασικός άξονας της υπόθεσης είναι μια περσόνα γνώριμη στην κοινή γνώμη, εκείνη του λαϊκού ειδώλου όπως έχει σκιτσαριστεί στις ημέρες μας. Δηλαδή του καλλιτέχνη που δεν σφύζει από ταλέντο, αλλά χάρη στο προμόσιον του ίματζ του από χίλιες δυο μεριές, έχει μετεξελιχθεί σε σούπερ είδωλο, σε εικόνισμα που στην θωριά του όλοι οι φανς πέφτουν στα γόνατα. Η εξωτερική εμφάνιση μετρά, το καλοσχεδιασμένο σόου, η τεχνητή λάμψη τριγύρω από την (σαθρή στην πραγματικότητα) αύρα, τα παραμύθια που ακούγονται υπέροχα για εκείνον και εκτοξεύουν την δημοτικότητα του στα ουράνια. Αυτός λοιπόν είναι ο φτιαχτός αστέρας των ημερών μας, που σήμερα στην μόδα του, περνάει η μπογιά του, αύριο όμως ενδέχεται τα πάντα να αλλάξουν και να πέσει στην γενική δυσμένεια.
Γύρω από αυτή την μορφή, που στην ταινία παρουσιάζεται σε δύο χρόνους, ως τινέιτζερ και ως ώριμη γυναίκα, σπάζοντας την πρακτικά σε αντίστοιχες πράξεις, ο πρώην ηθοποιός Brady Corbet στην sophomore απόπειρα του, σκορπίζει ένα σωρό άσχημα γνωρίσματα του σύγχρονου κοινωνικού γίγνεσθαι. Και που στο σύνολο τους, κοπιαρισμένα σχεδόν από ανείπωτες τραγωδίες σαν της 11ης Νοέμβρη, των εκτελέσεων σε παραλία της Τυνησίας ή της τυφλής βόμβας ενάντια σε ανήλικα σε συναυλία της Ariana Grande, φωτογραφίζουν έναν από τους βασικότερους λόγους που ωθούν τους θύτες στο να πατήσουν την σκανδάλη: Την δημοσιότητα! Την αναγνώριση! Το ότι η μουτσούνα τους, είτε είναι νεκροί, είτε ζωντανοί, θα παίξει για συνεχόμενες ημέρες ως πρώτο θέμα στο δελτίο ειδήσεων. Έστω και με τόσο αρνητική, στα όρια του σιχαμερού, χροιά.
Κι εκεί εισέρχεται το μπέρδεμα σε όλα όσα επιθυμεί να μοστράρει το Vox Lux, ανακατεύοντας τον υπαρκτό σελεμπριτισμό με τον βρώμικο φανατισμό, εκτιμώντας πως κάπου μπορεί να λειτουργήσουν οι μέθοδοι της κάθε μεριάς σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Και αυτό είναι ουσιαστικό δομικό φάουλ, που σαφώς και θα λειτουργήσει αρνητικά στην ψυχοσύνθεση των πιο ευαίσθητων στην θωριά των θυμάτων βίας, από όπου κι αν προέρχονται. Όπως και μπερδευτικά σε όσους παλέψουν να βάλουν τα παζλάκια σε μια γραμμή, μη βοηθούμενοι και από το ασυνάρτητο, γεμάτο φανφαρόνικες ατάκες, σε πάμπολλα σημεία του fuzzy σενάριο. Και εντέλει φτάνει να μην προσθέτει το παραμικρό καινούργιο, ούτε ενδιαφέρον, για κανέναν από τους άξονες της αφήγησης, την διασημότητα, το τραύμα, το μάταιο όνειρο.
Μπορεί να φαίνεται παράξενο, τον περισσότερο χρόνο πρωταγωνιστικά στο έργο, δεν τον κατέχει το μεγάλο όνομα, η Natalie Portman, αλλά η μικρούλα Raffey Cassidy, που σε ένα παιχνίδισμα του καστινγκ, στο πρώτο μέρος υποδύεται την Σελέστ, ενώ στο δεύτερο την, σε ίδια ηλικία, κόρη της. Ταλαντούχα αναμφίβολα η πιτσιρίκα και η τριβή της σε τέτοιες παραγωγές, θα την βελτιώσει στο μέλλον. Απεναντίας η Οσκαρούχα της ομήγυρης, δεν βαδίζει στα γνωστά της στάνταρ, δεν ερμηνεύει αλλά φωνάζει, γενικά δεν μοιάζει ταιριαστή ως επιλογή για να αποδώσει το κάτι σαν Μαντόνα στα πειραγμένα της, που ζητά ο ρόλος. Άρα αυτό που μένει από το βαρύγδουπα άνισο αποτέλεσμα, είναι η ικανότητα του Corbet να οργανώσει σεκάνς που να φέρνουν σε βίντεο κλιπ, γρήγορες, κοφτές και μπιτάτες, αποκαλύπτοντας ενδεχόμενα τον λόγο δηλαδή που του έδωσε την ώθηση, να συντάξει σε εικόνα την ιδέα του. Την μεγαλεπήβολη ιδέα του, που δεν ολοκλήρωσε ποτέ. Τουλάχιστον είχε την πυγμή να το προσπαθήσει κι αυτό του πιστώνεται στα συν.
Ελάχιστα προτού συμπληρωθεί η δεύτερη δεκαετία του αιώνα, η Σελέστ βαδίζοντας στα 35 της κι έχοντας γνωρίσει συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα στην πορεία της στο πεντάγραμμο, ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει το ηχηρό της καμ μπάκ, με την κυκλοφορία του καινούργιου της δίσκου με τον τίτλο Βοξ Λουξ, που θα συνοδευτεί από μια νέα παγκόσμια περιοδεία. Και σαν να μην της φτάνουν τα προσωπικά ζόρια, που ξεκινούν από τα ζητήματα υγείας, που της έχουν προκαλέσει το ποτό και οι καταχρήσεις και συμπεριφοράς απέναντι σε μια ασυμβίβαστα προβληματική κόρη, έχει να αντιμετωπίσει και την συγκυρία μιας πολύνεκρης τρομοκρατικής επίθεσης στα Βαλκάνια, όπου οι εξτρεμιστές χρησιμοποίησαν την μάσκα σήμα κατατεθέν στα live της.
Ας τα βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά, αν κάτι τέτοιο είναι εύκολο, αποφεύγοντας να καταπιαστούμε με τα μύρια όσα μας έριξε στο τραπέζι προς συζήτηση ο σκηνοθέτης. Ο βασικός άξονας της υπόθεσης είναι μια περσόνα γνώριμη στην κοινή γνώμη, εκείνη του λαϊκού ειδώλου όπως έχει σκιτσαριστεί στις ημέρες μας. Δηλαδή του καλλιτέχνη που δεν σφύζει από ταλέντο, αλλά χάρη στο προμόσιον του ίματζ του από χίλιες δυο μεριές, έχει μετεξελιχθεί σε σούπερ είδωλο, σε εικόνισμα που στην θωριά του όλοι οι φανς πέφτουν στα γόνατα. Η εξωτερική εμφάνιση μετρά, το καλοσχεδιασμένο σόου, η τεχνητή λάμψη τριγύρω από την (σαθρή στην πραγματικότητα) αύρα, τα παραμύθια που ακούγονται υπέροχα για εκείνον και εκτοξεύουν την δημοτικότητα του στα ουράνια. Αυτός λοιπόν είναι ο φτιαχτός αστέρας των ημερών μας, που σήμερα στην μόδα του, περνάει η μπογιά του, αύριο όμως ενδέχεται τα πάντα να αλλάξουν και να πέσει στην γενική δυσμένεια.
Γύρω από αυτή την μορφή, που στην ταινία παρουσιάζεται σε δύο χρόνους, ως τινέιτζερ και ως ώριμη γυναίκα, σπάζοντας την πρακτικά σε αντίστοιχες πράξεις, ο πρώην ηθοποιός Brady Corbet στην sophomore απόπειρα του, σκορπίζει ένα σωρό άσχημα γνωρίσματα του σύγχρονου κοινωνικού γίγνεσθαι. Και που στο σύνολο τους, κοπιαρισμένα σχεδόν από ανείπωτες τραγωδίες σαν της 11ης Νοέμβρη, των εκτελέσεων σε παραλία της Τυνησίας ή της τυφλής βόμβας ενάντια σε ανήλικα σε συναυλία της Ariana Grande, φωτογραφίζουν έναν από τους βασικότερους λόγους που ωθούν τους θύτες στο να πατήσουν την σκανδάλη: Την δημοσιότητα! Την αναγνώριση! Το ότι η μουτσούνα τους, είτε είναι νεκροί, είτε ζωντανοί, θα παίξει για συνεχόμενες ημέρες ως πρώτο θέμα στο δελτίο ειδήσεων. Έστω και με τόσο αρνητική, στα όρια του σιχαμερού, χροιά.
Κι εκεί εισέρχεται το μπέρδεμα σε όλα όσα επιθυμεί να μοστράρει το Vox Lux, ανακατεύοντας τον υπαρκτό σελεμπριτισμό με τον βρώμικο φανατισμό, εκτιμώντας πως κάπου μπορεί να λειτουργήσουν οι μέθοδοι της κάθε μεριάς σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Και αυτό είναι ουσιαστικό δομικό φάουλ, που σαφώς και θα λειτουργήσει αρνητικά στην ψυχοσύνθεση των πιο ευαίσθητων στην θωριά των θυμάτων βίας, από όπου κι αν προέρχονται. Όπως και μπερδευτικά σε όσους παλέψουν να βάλουν τα παζλάκια σε μια γραμμή, μη βοηθούμενοι και από το ασυνάρτητο, γεμάτο φανφαρόνικες ατάκες, σε πάμπολλα σημεία του fuzzy σενάριο. Και εντέλει φτάνει να μην προσθέτει το παραμικρό καινούργιο, ούτε ενδιαφέρον, για κανέναν από τους άξονες της αφήγησης, την διασημότητα, το τραύμα, το μάταιο όνειρο.
Μπορεί να φαίνεται παράξενο, τον περισσότερο χρόνο πρωταγωνιστικά στο έργο, δεν τον κατέχει το μεγάλο όνομα, η Natalie Portman, αλλά η μικρούλα Raffey Cassidy, που σε ένα παιχνίδισμα του καστινγκ, στο πρώτο μέρος υποδύεται την Σελέστ, ενώ στο δεύτερο την, σε ίδια ηλικία, κόρη της. Ταλαντούχα αναμφίβολα η πιτσιρίκα και η τριβή της σε τέτοιες παραγωγές, θα την βελτιώσει στο μέλλον. Απεναντίας η Οσκαρούχα της ομήγυρης, δεν βαδίζει στα γνωστά της στάνταρ, δεν ερμηνεύει αλλά φωνάζει, γενικά δεν μοιάζει ταιριαστή ως επιλογή για να αποδώσει το κάτι σαν Μαντόνα στα πειραγμένα της, που ζητά ο ρόλος. Άρα αυτό που μένει από το βαρύγδουπα άνισο αποτέλεσμα, είναι η ικανότητα του Corbet να οργανώσει σεκάνς που να φέρνουν σε βίντεο κλιπ, γρήγορες, κοφτές και μπιτάτες, αποκαλύπτοντας ενδεχόμενα τον λόγο δηλαδή που του έδωσε την ώθηση, να συντάξει σε εικόνα την ιδέα του. Την μεγαλεπήβολη ιδέα του, που δεν ολοκλήρωσε ποτέ. Τουλάχιστον είχε την πυγμή να το προσπαθήσει κι αυτό του πιστώνεται στα συν.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική