Ακίνητο Ποτάμι
του Άγγελου Φραντζή. Με τους Κάτια Γκουλιώνη, Ανδρέα Κωνσταντίνου, Indra Burkovska, Juris Bartkevics, Ivars Puga, Guna Zarina, Katrine Pasternaka.
Θάνατος στη Σιβηρία
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Τίνος είναι, βρε γυναίκα, το μωρό;
Ο Άγγελος Φραντζής γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα και σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στην INSAS στις Βρυξέλλες. Οι ταινίες του έχουν βραβευθεί και προβληθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Ασχολήθηκε με την κινηματογραφική κριτική και θεωρητικά κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε αρκετά έντυπα και βιβλία. Επίσης, διδάσκει Κινηματογράφο στο Τμήμα Κινηματογράφου της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια έχει ασχοληθεί και με έργα μικτών τεχνικών (εγκαταστάσεις, περφόρμανς). Παραστάσεις και έργα του έχουν φιλοξενηθεί μεταξύ άλλων στο Φεστιβάλ Αθηνών, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών καθώς και στην Μπιενάλε αρχιτεκτονικής της Βενετίας. Η ταινία «Ακίνητο ποτάμι» είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους της καριέρας του. Έχουν προηγηθεί τα: «Polaroid» (2000), «Το όνειρο του σκύλου» (2005), «Μέσα στο δάσος» (2010) και Σύμπτωμα (2015).
Η ταινία Ακίνητο Ποτάμι (Still River) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου τιμήθηκε με το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.) ως η καλύτερη ταινία του ελληνικού τμήματος. Έλαβε μέρος και στο φεστιβάλ «Black Nights» του Ταλίν, στο διαγωνιστικό τμήμα. Και το HBO ενέταξε το φιλμ στην ταινιοθήκη του.
Η υπόθεση: Η Άννα και ο Πέτρος, ένα ζευγάρι από την Ελλάδα, που πρόσφατα μετακόμισε σε μια βιομηχανική πόλη της Σιβηρίας λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του Πέτρου, ανακαλύπτει με έκπληξη ότι η Άννα είναι έγκυος, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν ολοκληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις το τελευταίο διάστημα. Τον απάτησε; Μήπως έχουν πέσει θύματα συνωμοσίας; Ή μήπως ευλογηθηκαν με ένα θαύμα; Αναζητώντας μια λογική εξήγηση, ο Πέτρος αμφισβητεί την Άννα, η οποία στρέφεται προς τη θρησκεία. Ο μέχρι πρότινος ακλόνητος δεσμός τους βρίσκεται σε κρίση, καθώς η σχέση τους μετατρέπεται σε πεδίο μάχης ανάμεσα στο ορθολογικό και το πνευματικό.
Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από εκείνες τις ταινίες, που τις παρακολουθείς με ανοιχτό το στόμα. Το καλό... άνοιγμα οφείλεται στην ομορφιά που ξεχειλίζει από την οθόνη, από κάθε κάδρο, από κάθε παιχνίδισμα του φωτός. Το κακό... άνοιγμα έχει να κάνει – ναι, καλά το καταλάβατε – με το σενάριο. Είναι θεμιτό να πάρεις οποιοδήποτε θέμα, να το καταγράψεις ως σενάριο και να το κάνεις ταινία. Η μαγκιά και το ταλέντο κρίνονται από το πώς θα μεταφέρεις αυτό το θέμα. Το πως είναι γραμμένο το σενάριο. Το πως μπορείς να το υποστηρίξεις κατασκευαστικά. Και το αν οι ηθοποιοί σου λειτουργούν ως ζωντανοί άνθρωποι με βάθος, με τρεις διαστάσεις ή ως ντεκόρ, που συμπληρώνει το γενικότερο σκηνικό της ταινίας.
Σε τούτη λοιπόν την ελληνο-γαλλο-λετονική συμπαραγωγή έχει πράγματα για να κάνεις «like». Μέχρι και πράγματα για να κάνεις «γουάου». Ο Φραντζής αποδεικνύεται για άλλη μια φορά εξαιρετικός στο να κινηματογραφεί εξωτερικά και χώρους. Με τη συνδρομή του φοβερού και τρομερού διευθυντή φωτογραφίας Simon Beaufils μας προσφέρει σκηνές που σου κόβουν την ανάσα από την ομορφιά τους. Δεν θυμάμαι να έχω δει πρόσφατα τόσο όμορφες σκηνές όπου αυτό που κυριαρχεί είναι το πάλλευκο χιόνι! Από το απλό κύλισμα νερού μέσα στα χιόνια έως το να βλέπει ένας από τους ήρωες τη λευκή απεραντοσύνη και να προσπαθεί – όπως και ο θεατής – να τη χορτάσει! Και η μουσική του Coti K. είναι από τα πράγματα στην ταινία, στα οποία κάνεις like. Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα «λυπάμαι». Το σενάριο προσπαθεί να συγκεράσει ένα γενικότερο, οικολογικό μήνυμα, με το θέμα του πώς μπορούν να κρατηθούν ζωντανές τη σήμερον ημέρα οι ανθρώπινες σχέσεις κι όλα αυτά με ακόμα πιο κυρίαρχο το θέμα της πίστης.
Με αναφορές που ξεκινούν από το «Λεβιάθαν» του Zvyagintsev και φτάνουν μέχρι το... «Αόρατος βιαστής» του Sidney J. Furie και κυρίως «Το μωρό της Ρόζμαρι» του Roman Polanski, υπό τον μανδύα μιας χριστιανικής παραβολής. Για να το προχωρήσουμε λίγο: Η εκτροπή ενός μολυσμένου ποταμού στη Σιβηρία από τη μια, η ερωτική σχέση ενός ζευγαριού που φθίνει από την άλλη, κι ένα μωρό που έρχεται με τον... κρίνο (;), με θρησκευτικά υπονοούμενα κι έτσι, δημιουργούν έναν σεναριακό μύλο πέρα από κάθε φαντασία. Κι ένας ξανθός Ρώσος scarface (!!!) που πνίγεται, ενώ είναι πρωταθλητής κολύμβησης, πηγαίνοντας να σώσει κάποιον, είναι ένα ακόμα από τα πολλά σύμβολα που υπάρχουν στην ταινία: κάτι θέλει να μας πει όλο αυτό, αλλά τι ακριβώς; Και να οι σταυροί (ακόμα και στον τίτλο, στην αφίσα της ταινίας) και να τα σταυρουδάκια και τίνος είναι βρε γυναίκα το παιδί; Του θεούλη; Ή του... σατανά;
Η Κάτια Γκουλιώνη σ' αυτήν την ταινία είναι περισσότερο ατρόμητη παρά καλή ερμηνευτικά. Θέλω να πω, τουρτούριζα και μόνο που την έβλεπα να βυθίζεται σε νερά μέσα στους πάγους ή που έβγαζε τα ρούχα της από έξαψη πάνω σε μια παγωμένη γέφυρα. Στις δραματικές της κορυφώσεις, όμως, ως άπιστος Θωμάς, δεν την... πίστευα με τίποτα. Δεν με πείθει κι αρχίζω να πιστεύω πως δεν ευθύνομαι εγώ γι' αυτό... Επίσης, ο Ανδρέας Κωνσταντίνου: τι στιβαρός και to the point που ήταν στο «Τελευταίο σημείωμα»! Είναι καλός ηθοποιός. Εδώ, όμως, εμ δεν ταιριάζει νομίζω ως κάστινγκ, εμ δεν έχει έναν ρόλο να τον πιστέψει για να τον υποδυθεί κατά πως πρέπει. Κι έρχεται και το φινάλε να μην ταράξει τα νερά σε αυτό το ακίνητο ποτάμι. Αμήχανο, ανοιχτό και ανίκανο να σηκώσει το βάρος συμβόλων και αναφορών. Καλή η μυσταγωγία αλλά από κάπου πρέπει να πιαστεί ο θεατής, διαφορετικά... τρελαίνεται! Κι εδώ, έχει να πιαστεί μόνον από την ομορφιά. Θα μου πείτε: δεν είναι και λίγο. Θα σας απαντήσω: ναι, αλλά και οι απαιτήσεις είναι αυξημένες...
Αυτή είναι καταφανώς η πιο φιλόδοξη ταινία του Άγγελου Φραντζή. Και μια στροφή του σε ένα πιο «βατό» σινεμά, πέρα από πειραματισμούς και ποζεράδικες ακροβασίες. Όμως, ήθελε να είναι πιο τολμηρές οι καίριες σεναριακές αποφάσεις. Να βυθιστεί η ταινία μέσα στη μυσταγωγία ή να μπορεί να ερμηνευτεί ορθολογικά. Δεν γίνεται τίποτε από τα δύο. Ναι, σαφώς και χρειάζονται υποστήριξη τέτοιες ελληνικές ταινίες, από την άλλη, όμως, ελάτε στη θέση του θεατή. Πανέμορφη να τη βλέπεις ταινία, μεγάλης σχετικά διάρκειας, που δείχνει έναν σκηνοθέτη να έχει αλλάξει πορεία πλεύσης, να βρίσκεται πλέον στο σωστό δρόμο, αλλά να χρήζει σεναριακής υποστήριξης. Και ερμηνευτικής – γιατί να το κρύψομεν άλλωστε; Όλα τα υπόλοιπα κρίνονται στο... πεδίο της μάχης, που είναι η κινηματογραφική αίθουσα. Για να δούμε λοιπόν, πόσα απίδια βάνει ο σάκος...
Η υπόθεση: Η Άννα και ο Πέτρος, ένα ζευγάρι από την Ελλάδα, που πρόσφατα μετακόμισε σε μια βιομηχανική πόλη της Σιβηρίας λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του Πέτρου, ανακαλύπτει με έκπληξη ότι η Άννα είναι έγκυος, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν ολοκληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις το τελευταίο διάστημα. Τον απάτησε; Μήπως έχουν πέσει θύματα συνωμοσίας; Ή μήπως ευλογηθηκαν με ένα θαύμα; Αναζητώντας μια λογική εξήγηση, ο Πέτρος αμφισβητεί την Άννα, η οποία στρέφεται προς τη θρησκεία. Ο μέχρι πρότινος ακλόνητος δεσμός τους βρίσκεται σε κρίση, καθώς η σχέση τους μετατρέπεται σε πεδίο μάχης ανάμεσα στο ορθολογικό και το πνευματικό.
Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από εκείνες τις ταινίες, που τις παρακολουθείς με ανοιχτό το στόμα. Το καλό... άνοιγμα οφείλεται στην ομορφιά που ξεχειλίζει από την οθόνη, από κάθε κάδρο, από κάθε παιχνίδισμα του φωτός. Το κακό... άνοιγμα έχει να κάνει – ναι, καλά το καταλάβατε – με το σενάριο. Είναι θεμιτό να πάρεις οποιοδήποτε θέμα, να το καταγράψεις ως σενάριο και να το κάνεις ταινία. Η μαγκιά και το ταλέντο κρίνονται από το πώς θα μεταφέρεις αυτό το θέμα. Το πως είναι γραμμένο το σενάριο. Το πως μπορείς να το υποστηρίξεις κατασκευαστικά. Και το αν οι ηθοποιοί σου λειτουργούν ως ζωντανοί άνθρωποι με βάθος, με τρεις διαστάσεις ή ως ντεκόρ, που συμπληρώνει το γενικότερο σκηνικό της ταινίας.
Σε τούτη λοιπόν την ελληνο-γαλλο-λετονική συμπαραγωγή έχει πράγματα για να κάνεις «like». Μέχρι και πράγματα για να κάνεις «γουάου». Ο Φραντζής αποδεικνύεται για άλλη μια φορά εξαιρετικός στο να κινηματογραφεί εξωτερικά και χώρους. Με τη συνδρομή του φοβερού και τρομερού διευθυντή φωτογραφίας Simon Beaufils μας προσφέρει σκηνές που σου κόβουν την ανάσα από την ομορφιά τους. Δεν θυμάμαι να έχω δει πρόσφατα τόσο όμορφες σκηνές όπου αυτό που κυριαρχεί είναι το πάλλευκο χιόνι! Από το απλό κύλισμα νερού μέσα στα χιόνια έως το να βλέπει ένας από τους ήρωες τη λευκή απεραντοσύνη και να προσπαθεί – όπως και ο θεατής – να τη χορτάσει! Και η μουσική του Coti K. είναι από τα πράγματα στην ταινία, στα οποία κάνεις like. Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα «λυπάμαι». Το σενάριο προσπαθεί να συγκεράσει ένα γενικότερο, οικολογικό μήνυμα, με το θέμα του πώς μπορούν να κρατηθούν ζωντανές τη σήμερον ημέρα οι ανθρώπινες σχέσεις κι όλα αυτά με ακόμα πιο κυρίαρχο το θέμα της πίστης.
Με αναφορές που ξεκινούν από το «Λεβιάθαν» του Zvyagintsev και φτάνουν μέχρι το... «Αόρατος βιαστής» του Sidney J. Furie και κυρίως «Το μωρό της Ρόζμαρι» του Roman Polanski, υπό τον μανδύα μιας χριστιανικής παραβολής. Για να το προχωρήσουμε λίγο: Η εκτροπή ενός μολυσμένου ποταμού στη Σιβηρία από τη μια, η ερωτική σχέση ενός ζευγαριού που φθίνει από την άλλη, κι ένα μωρό που έρχεται με τον... κρίνο (;), με θρησκευτικά υπονοούμενα κι έτσι, δημιουργούν έναν σεναριακό μύλο πέρα από κάθε φαντασία. Κι ένας ξανθός Ρώσος scarface (!!!) που πνίγεται, ενώ είναι πρωταθλητής κολύμβησης, πηγαίνοντας να σώσει κάποιον, είναι ένα ακόμα από τα πολλά σύμβολα που υπάρχουν στην ταινία: κάτι θέλει να μας πει όλο αυτό, αλλά τι ακριβώς; Και να οι σταυροί (ακόμα και στον τίτλο, στην αφίσα της ταινίας) και να τα σταυρουδάκια και τίνος είναι βρε γυναίκα το παιδί; Του θεούλη; Ή του... σατανά;
Η Κάτια Γκουλιώνη σ' αυτήν την ταινία είναι περισσότερο ατρόμητη παρά καλή ερμηνευτικά. Θέλω να πω, τουρτούριζα και μόνο που την έβλεπα να βυθίζεται σε νερά μέσα στους πάγους ή που έβγαζε τα ρούχα της από έξαψη πάνω σε μια παγωμένη γέφυρα. Στις δραματικές της κορυφώσεις, όμως, ως άπιστος Θωμάς, δεν την... πίστευα με τίποτα. Δεν με πείθει κι αρχίζω να πιστεύω πως δεν ευθύνομαι εγώ γι' αυτό... Επίσης, ο Ανδρέας Κωνσταντίνου: τι στιβαρός και to the point που ήταν στο «Τελευταίο σημείωμα»! Είναι καλός ηθοποιός. Εδώ, όμως, εμ δεν ταιριάζει νομίζω ως κάστινγκ, εμ δεν έχει έναν ρόλο να τον πιστέψει για να τον υποδυθεί κατά πως πρέπει. Κι έρχεται και το φινάλε να μην ταράξει τα νερά σε αυτό το ακίνητο ποτάμι. Αμήχανο, ανοιχτό και ανίκανο να σηκώσει το βάρος συμβόλων και αναφορών. Καλή η μυσταγωγία αλλά από κάπου πρέπει να πιαστεί ο θεατής, διαφορετικά... τρελαίνεται! Κι εδώ, έχει να πιαστεί μόνον από την ομορφιά. Θα μου πείτε: δεν είναι και λίγο. Θα σας απαντήσω: ναι, αλλά και οι απαιτήσεις είναι αυξημένες...
Αυτή είναι καταφανώς η πιο φιλόδοξη ταινία του Άγγελου Φραντζή. Και μια στροφή του σε ένα πιο «βατό» σινεμά, πέρα από πειραματισμούς και ποζεράδικες ακροβασίες. Όμως, ήθελε να είναι πιο τολμηρές οι καίριες σεναριακές αποφάσεις. Να βυθιστεί η ταινία μέσα στη μυσταγωγία ή να μπορεί να ερμηνευτεί ορθολογικά. Δεν γίνεται τίποτε από τα δύο. Ναι, σαφώς και χρειάζονται υποστήριξη τέτοιες ελληνικές ταινίες, από την άλλη, όμως, ελάτε στη θέση του θεατή. Πανέμορφη να τη βλέπεις ταινία, μεγάλης σχετικά διάρκειας, που δείχνει έναν σκηνοθέτη να έχει αλλάξει πορεία πλεύσης, να βρίσκεται πλέον στο σωστό δρόμο, αλλά να χρήζει σεναριακής υποστήριξης. Και ερμηνευτικής – γιατί να το κρύψομεν άλλωστε; Όλα τα υπόλοιπα κρίνονται στο... πεδίο της μάχης, που είναι η κινηματογραφική αίθουσα. Για να δούμε λοιπόν, πόσα απίδια βάνει ο σάκος...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Danaos Films!
1 σχόλια:
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ελληνική ταινία ΤΟ ΑΚΙΝΗΤΟ ΠΟΤΑΜΙ του Α Φραντζή παρακολουθήσαμε χθες στην ταινιοθήκη ..Διακρίναμε βέβαια τόσο
προτερήματα όσο και ελαττώματα. Η εξαιρετική ιδέα και η τόλμη του θέματος αλλά και ωραία κινηματογραφηση εμποδίζονταν από υπερβολές και επεξηγήσεις στην υποκριτικη και την σεναριακή δομή. Ωστόσο μια ταινία που επιτέλους αντιμετωπίζει την ελληνική κρίση με κρίση..
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική