Mektoub, Αγάπη Μου
του Abdellatif Kechiche. Με τους Shaïn Boumédine, Ophélie Bau, Salim Kechiouche, Lou Luttiau, Alexia Chardard, Hafsia Herzi, Kamel Saadi.
The Power Of Love...
του zerVo (@moviesltd) 
Στην γνωριμία μου με το έργο του Τυνήσιου, σε μια Βενετσιάνικη Μόστρα θυμάμαι, πάνω από μια δεκαετία πριν, με την ταινία του La Graine Et Le Mulet, θυμάμαι είχα ενθουσιαστεί, χάρη στην μέθοδο που ακολούθησε για να σμίξει την ηθογραφία με τα στοιχεία σασπένς και τον κοινωνικό προβληματισμό. Θετικότατη άποψη που εδραιώθηκε με το επόμενο βήμα του, χάρη στην επίσης εξαιρετική δημιουργία Venus Noire, με τα πάμπολλα αλληγορικά της μηνύματα. Άντε για την πάρτη της Adele να δεχτώ την μεταστροφή του ύφους του, προς το πιο προβοκατόρικο, με το Blue Is The Warmest Colour, που τον φοινικοστεφάνωσε στις Κάννες, μάλλον άδικα, περιμένοντας απλά να επανέλθει στην παλαιότερη, αν και επίσης πολυλογάδικη χρονικά, γραμμή. Αντ αυτού ο Kechiche επιστρέφει με μια ακόμη τρίωρη Οδύσσεια, που λέει τόσα...πολλά, σε σημείο που να μην γίνεται να συνταχθούν πέντε, έξι σειρές σύνοψης γύρω από το περιεχόμενο της.
Καλοκαίρι του 94. Ο με ρίζες από τον αφρικάνικο, αραβικό βορρά, νεαρός Αμίν, αφήνει πρόσκαιρα το Παρίσι που διαμένει, φιλοδοξώντας να γίνει μεγάλος και τρανός φωτογράφος, για να περάσει λίγες εβδομάδες ξενοιασιάς στο παραθαλάσσιο θέρετρο του γαλλικού Νότου. Γυρεύοντας τις συντροφιές που είχε γνωρίσει στις περασμένες του διακοπές, θα αναζητήσει την όμορφη Οφελί, δίχως να είναι προετοιμασμένος για την έκπληξη που θα νιώσει στο άκουσα της (κρυφής από όλους, υποτίθεται) ερωτικής σχέσης της με τον εξάδελφο του, Τόνυ. Ελαφρώς απογοητευμένος που η ντόπια συνομήλικη του κτηνοτρόφος, δεν τον καρτερούσε για ταίρι της, ο μελαχρινός εικοσάρης, θα ψάξει άλλες, καινούργιες αγάπες, στα πρόσωπα των τουριστριών που θα επιλέξουν το ίδιο μέρος για να κάνουν τα μπάνια τους.
Αυτό είναι το πλοτ λες? Αυτό! Και μάλιστα παρατραβηγμένο μπας και κοτσαριστούν καμιά δεκαριά ακόμη λέξεις που θα μεγεθύνουν το ενδιαφέρον της πλοκής, μπας και γνοιαστεί ο θεατής να πληροφορηθεί, το τι πρόκειται να παρακολουθήσει. Για να το κάμω ελαφρώς πιο πιπεράτο το σεξουάλε υπόβαθρο του δεσμού της ομορφονιάς με το ξαδελφάκι, οι δύο νέοι προσπαθούν να μην μάθει κανείς πέρα από τους τοίχους τους σπιτιού τους την σχέση τους, άσχετα αν όλο το χωριό του έχει τούμπανο. Εννοείται πως ο καταγόμενος από την Χαμαμέτ σούπερ εραστής, όπως κάθε φιλμικός Τόνυ που σέβεται τον εαυτό του, από τον χορευτικό Πυρετό ίσαμε τον γκανγκστερικό Σκαρφέις, την πιτσιρίκα την έχει για καβάντζα, την ώρα που δεν έχει αφήσει σε ησυχία ούτε θηλυκή μύγα πέριξ της παραλίας. Η κορασίδα αρχικώς δυσανασχετεί, κατοπινά αποδέχεται και στο φινάλε εκρήγνυται με τα τερτίπια του τζαναμπέτη καλού της. Έκρηξη πάντως που παλεύει σε οποιαδήποτε εμφάνιση της στο εκράν να μας την προειδοποιήσει, φορώντας μαγιουδάκια, σορτσάκια και τοπάκια, τρία μεγέθη τουλάχιστον μικρότερα της. Λεπτομέρειες...
Η αφήγηση πραγματοποιείται μέσα από τα single lens reflex μάτια του συνεσταλμένου Αμίν, που περικυκλωμένος από ένα τσούρμο ημιντυμένα κοπελάκια, μοιάζει να διστάζει να κάνει το βήμα μπρος και να τα σπρώξει στην αγκάλη του. Προκλήσεις? Να! Κι εκείνος με τα χέρια σταυρωμένα, σαν να μην τρέχει τίποτα: Αφήστε με να βγάλω μερικές πόζες που θέλω, με τα νεογέννητα κατσικάκια! Σεκάνς ποίησης, εύρους ημιώρου, ολοσχερώς άσχετη σε συνάφεια με αυτό το κάτι που τρέχει τα προηγούμενα 120 λεπτά, που μάλλον θέλει να μας αναδείξει την ευαίσθητη καρδούλα ενός άμαθου και αγαθού αγοριού, ο οποίος δίχως να την νιώσει να σκιρτά, δεν πρόκειται ποτέ του να την "πέσει" στις λυσσάρες που τον τριγυρίζουν. Και να πεις πως οι παραινέσεις δεν υπάρχουν? Τόσο ο Δον Ζουάν εξάδελφος, όσο κυρίως ένας μπάρμπας, κοιλαράς, μονίμως σουρωμένος, που δεν έχει αφήσει μπουτάκι για μπουτάκι ανέγγιχτο, διαρκώς τον σπρώχνουν προς το ανεπανόρθωτο. Φευ! Αυτός μπερδεμένος σε μια καλούμπα χιλιομέτρων, έχει για μοναδική του έγνοια το πως θα οπλίσει την manual focus Canon του. Φωτογράφος σου λέει ο άλλος, όχι με τίποτα Rolleiflex στο χέρι, ούτε καν με μηχανή αυτόματης εστίασης. Το 94'...
Στην ουσία, μάλλον γινόμαστε μάρτυρες κάποιων καλοκαιρινών διακοπών που πρέπει να είχε περάσει ο σκηνοθέτης στην νιότη του, θύμησες που πήρε την απόφαση να τις κάνει σενάριο χιλίων σελίδων, ακόμη κι αν σε κανέναν άλλον που τις ακούει, δεν λένε το παραμικρό. Στην κυριολεξία μιλάμε για τον Αύγουστο του Κανένα, αφού λίγο έως πολύ όλοι μας θα είχαμε να αναφέρουμε δυο, τρεις, πέντε αναμνήσεις από εκείνο το ταξίδι μας στην Σαντορίνη, την Πάρο ή την Κέρκυρα ασούμε. Εδώ δεν κινείται φύλλο. Θάλασσα, καβαλαρίες, μπύρες, βόλτες, μπαράκια, ματιές από κοριτσόπουλα που βγάζουν φλόγες και στην μέση ένας Αμίν που μας έχει φτάσει στο Αμήν! Βρε ούτε χέρι να μην πιάνει αυτό το παιδί? Τότε αλήθεια τι στην ευχή ήρθαμε να δούμε από τις επτά το απόγευμα και η ώρα κοντεύει έντεκα? Ε. τα στείρα και τάχαμου αρτχάουζ απομνημονεύματα του Kechiche...
...άντε και την - αριστοτεχνική, για να μην τον αδικούμε - δυνατότητα του να αναλύει τα ήθη και τις συνήθειες της φυλής του, με τον ποιοτικότερο δυνατό κινηματογραφικό τρόπο. Που όμως επί της παρούσης δεν κολλούν πουθενά με το υπόλοιπο αχταρμικό σύνολο, άσε που δεν είναι δα η πρώτη φορά που κάνει λόγο για τις ηθικές αρχές και βάσεις των προερχόμενων από τα μέρη του Άτλαντα λαών. Κανόνες που σταδιακά κι εκείνοι ξεφτίζουν στο πέρασμα του χρόνου και όσο οι ισλαμιστές μετανάστες αλλάζουν γενιά και ανακατεύουν τις αυστηρές ανατολίτικες τάσεις με τις πιο φιλελεύθερες δυτικές παρεμβολές. Το βασικό πρόβλημα, για να επανερχόμαστε στην περίπτωση Mektoub, είναι που όλη αυτή η εξαντλητική υπερανάλυση χαρακτήρων, ποτέ δεν οδηγεί σε κάτι, έστω κουτό ρε φίλε. Έναν χωρισμό, δυο δάκρυα, έναν τσαμπουκά, κάπου! Απλά η αφήγηση τραβά την ανηφόρα, ωσότου φτάσουμε στο στρόμπο φινάλε της disco, όπου η κάμερα υπό τους ήχους των Black Box δεν αφήνει ούτε μεμέ, ούτε πωπό - και τι δεν θα έδινα, να εκφραζόμουν όπως θα γούσταρα, χωρίς να ακούσω σχόλια περί σεξισμού και λοιπής βλακείας - αφιλμάριστο! Όλες πάνω στην πίστα, με τους γοφούς καδραριστούς και τους στηθόδεσμους σε θέση Ραιμένταλ, απλά και μόνο για να τονιστεί η ντροπαλότητα του φιλαράκου μας, κεντρικού ήρωα, που πολύ θα ήθελε δίπλα του μια κοπέλα να βολτάρουν επί ώρες διαλεκτικά, πάνω στην ζεστή άμμο. Δεν καίγομαι! Ο Abdellatif έχει εξαγγείλει τριλογία με κεντρικό άξονα τον Αμίν! Κανένα έλεος...
Οπότε μας μένει κάτι στον νου, όσο αδημονούμε για το Empire Strikes Back του? Να μιλήσω για την ασύμφορα μακροσκελή ίντρο σεκάνς του πηδήματος, όπου οι προσεχτικοί μην διαρρεύσει το τοπ σίκρετ τους εραστές, έχουν αφήσει τα παράθυρα ορθάνοιχτα, για να ακουστούν οι ηδονές τους, ίσαμε την Μασσαλία? Ντεκαβλέ! Να πω για την εμφανώς πρωτάρα μπροστά στην κάμερα Ophélie Bau, που και τι δεν κάνει για να προβοκάρει την σερνική ματιά, μα εντέλει αποδεικνύεται ερασιτέχνης μπροστά στην τορπίλη Εξαρχό? Πληθωρικότατη μα λίγη, πολύ λίγη! Να δεχτώ την χαμηλοβλεπούσα, σε αντίθεση με αυτή την δυναμική που θα έπρεπε να διαθέτει ένας φιλόδοξος photographer, θωριά του Αμίν - Shaïn Boumedine? Ευειδής, πλην μπαγλαμάς! Να το δω σαν έναν ύμνο, ενός οτέρ που έχω επαινέσει στο παρελθόν, στον ερωτισμό και την παραδεισένια σεξουαλική φυσικότητα? Αυτά μας τα είπαν κι άλλοι, που είχαν και περιεχόμενο στο πόνημα τους. Νάδα το λοιπόν. Και όχι τίποτα άλλο, δεν πετάχτηκε από καμιά γωνιά και καμιά προξενήτρα Μπακοδήμου, για να το δέσει τέλεια, ετούτο το Power Of Love ραβανί...
Αυτό είναι το πλοτ λες? Αυτό! Και μάλιστα παρατραβηγμένο μπας και κοτσαριστούν καμιά δεκαριά ακόμη λέξεις που θα μεγεθύνουν το ενδιαφέρον της πλοκής, μπας και γνοιαστεί ο θεατής να πληροφορηθεί, το τι πρόκειται να παρακολουθήσει. Για να το κάμω ελαφρώς πιο πιπεράτο το σεξουάλε υπόβαθρο του δεσμού της ομορφονιάς με το ξαδελφάκι, οι δύο νέοι προσπαθούν να μην μάθει κανείς πέρα από τους τοίχους τους σπιτιού τους την σχέση τους, άσχετα αν όλο το χωριό του έχει τούμπανο. Εννοείται πως ο καταγόμενος από την Χαμαμέτ σούπερ εραστής, όπως κάθε φιλμικός Τόνυ που σέβεται τον εαυτό του, από τον χορευτικό Πυρετό ίσαμε τον γκανγκστερικό Σκαρφέις, την πιτσιρίκα την έχει για καβάντζα, την ώρα που δεν έχει αφήσει σε ησυχία ούτε θηλυκή μύγα πέριξ της παραλίας. Η κορασίδα αρχικώς δυσανασχετεί, κατοπινά αποδέχεται και στο φινάλε εκρήγνυται με τα τερτίπια του τζαναμπέτη καλού της. Έκρηξη πάντως που παλεύει σε οποιαδήποτε εμφάνιση της στο εκράν να μας την προειδοποιήσει, φορώντας μαγιουδάκια, σορτσάκια και τοπάκια, τρία μεγέθη τουλάχιστον μικρότερα της. Λεπτομέρειες...
Η αφήγηση πραγματοποιείται μέσα από τα single lens reflex μάτια του συνεσταλμένου Αμίν, που περικυκλωμένος από ένα τσούρμο ημιντυμένα κοπελάκια, μοιάζει να διστάζει να κάνει το βήμα μπρος και να τα σπρώξει στην αγκάλη του. Προκλήσεις? Να! Κι εκείνος με τα χέρια σταυρωμένα, σαν να μην τρέχει τίποτα: Αφήστε με να βγάλω μερικές πόζες που θέλω, με τα νεογέννητα κατσικάκια! Σεκάνς ποίησης, εύρους ημιώρου, ολοσχερώς άσχετη σε συνάφεια με αυτό το κάτι που τρέχει τα προηγούμενα 120 λεπτά, που μάλλον θέλει να μας αναδείξει την ευαίσθητη καρδούλα ενός άμαθου και αγαθού αγοριού, ο οποίος δίχως να την νιώσει να σκιρτά, δεν πρόκειται ποτέ του να την "πέσει" στις λυσσάρες που τον τριγυρίζουν. Και να πεις πως οι παραινέσεις δεν υπάρχουν? Τόσο ο Δον Ζουάν εξάδελφος, όσο κυρίως ένας μπάρμπας, κοιλαράς, μονίμως σουρωμένος, που δεν έχει αφήσει μπουτάκι για μπουτάκι ανέγγιχτο, διαρκώς τον σπρώχνουν προς το ανεπανόρθωτο. Φευ! Αυτός μπερδεμένος σε μια καλούμπα χιλιομέτρων, έχει για μοναδική του έγνοια το πως θα οπλίσει την manual focus Canon του. Φωτογράφος σου λέει ο άλλος, όχι με τίποτα Rolleiflex στο χέρι, ούτε καν με μηχανή αυτόματης εστίασης. Το 94'...
Στην ουσία, μάλλον γινόμαστε μάρτυρες κάποιων καλοκαιρινών διακοπών που πρέπει να είχε περάσει ο σκηνοθέτης στην νιότη του, θύμησες που πήρε την απόφαση να τις κάνει σενάριο χιλίων σελίδων, ακόμη κι αν σε κανέναν άλλον που τις ακούει, δεν λένε το παραμικρό. Στην κυριολεξία μιλάμε για τον Αύγουστο του Κανένα, αφού λίγο έως πολύ όλοι μας θα είχαμε να αναφέρουμε δυο, τρεις, πέντε αναμνήσεις από εκείνο το ταξίδι μας στην Σαντορίνη, την Πάρο ή την Κέρκυρα ασούμε. Εδώ δεν κινείται φύλλο. Θάλασσα, καβαλαρίες, μπύρες, βόλτες, μπαράκια, ματιές από κοριτσόπουλα που βγάζουν φλόγες και στην μέση ένας Αμίν που μας έχει φτάσει στο Αμήν! Βρε ούτε χέρι να μην πιάνει αυτό το παιδί? Τότε αλήθεια τι στην ευχή ήρθαμε να δούμε από τις επτά το απόγευμα και η ώρα κοντεύει έντεκα? Ε. τα στείρα και τάχαμου αρτχάουζ απομνημονεύματα του Kechiche...
...άντε και την - αριστοτεχνική, για να μην τον αδικούμε - δυνατότητα του να αναλύει τα ήθη και τις συνήθειες της φυλής του, με τον ποιοτικότερο δυνατό κινηματογραφικό τρόπο. Που όμως επί της παρούσης δεν κολλούν πουθενά με το υπόλοιπο αχταρμικό σύνολο, άσε που δεν είναι δα η πρώτη φορά που κάνει λόγο για τις ηθικές αρχές και βάσεις των προερχόμενων από τα μέρη του Άτλαντα λαών. Κανόνες που σταδιακά κι εκείνοι ξεφτίζουν στο πέρασμα του χρόνου και όσο οι ισλαμιστές μετανάστες αλλάζουν γενιά και ανακατεύουν τις αυστηρές ανατολίτικες τάσεις με τις πιο φιλελεύθερες δυτικές παρεμβολές. Το βασικό πρόβλημα, για να επανερχόμαστε στην περίπτωση Mektoub, είναι που όλη αυτή η εξαντλητική υπερανάλυση χαρακτήρων, ποτέ δεν οδηγεί σε κάτι, έστω κουτό ρε φίλε. Έναν χωρισμό, δυο δάκρυα, έναν τσαμπουκά, κάπου! Απλά η αφήγηση τραβά την ανηφόρα, ωσότου φτάσουμε στο στρόμπο φινάλε της disco, όπου η κάμερα υπό τους ήχους των Black Box δεν αφήνει ούτε μεμέ, ούτε πωπό - και τι δεν θα έδινα, να εκφραζόμουν όπως θα γούσταρα, χωρίς να ακούσω σχόλια περί σεξισμού και λοιπής βλακείας - αφιλμάριστο! Όλες πάνω στην πίστα, με τους γοφούς καδραριστούς και τους στηθόδεσμους σε θέση Ραιμένταλ, απλά και μόνο για να τονιστεί η ντροπαλότητα του φιλαράκου μας, κεντρικού ήρωα, που πολύ θα ήθελε δίπλα του μια κοπέλα να βολτάρουν επί ώρες διαλεκτικά, πάνω στην ζεστή άμμο. Δεν καίγομαι! Ο Abdellatif έχει εξαγγείλει τριλογία με κεντρικό άξονα τον Αμίν! Κανένα έλεος...
Οπότε μας μένει κάτι στον νου, όσο αδημονούμε για το Empire Strikes Back του? Να μιλήσω για την ασύμφορα μακροσκελή ίντρο σεκάνς του πηδήματος, όπου οι προσεχτικοί μην διαρρεύσει το τοπ σίκρετ τους εραστές, έχουν αφήσει τα παράθυρα ορθάνοιχτα, για να ακουστούν οι ηδονές τους, ίσαμε την Μασσαλία? Ντεκαβλέ! Να πω για την εμφανώς πρωτάρα μπροστά στην κάμερα Ophélie Bau, που και τι δεν κάνει για να προβοκάρει την σερνική ματιά, μα εντέλει αποδεικνύεται ερασιτέχνης μπροστά στην τορπίλη Εξαρχό? Πληθωρικότατη μα λίγη, πολύ λίγη! Να δεχτώ την χαμηλοβλεπούσα, σε αντίθεση με αυτή την δυναμική που θα έπρεπε να διαθέτει ένας φιλόδοξος photographer, θωριά του Αμίν - Shaïn Boumedine? Ευειδής, πλην μπαγλαμάς! Να το δω σαν έναν ύμνο, ενός οτέρ που έχω επαινέσει στο παρελθόν, στον ερωτισμό και την παραδεισένια σεξουαλική φυσικότητα? Αυτά μας τα είπαν κι άλλοι, που είχαν και περιεχόμενο στο πόνημα τους. Νάδα το λοιπόν. Και όχι τίποτα άλλο, δεν πετάχτηκε από καμιά γωνιά και καμιά προξενήτρα Μπακοδήμου, για να το δέσει τέλεια, ετούτο το Power Of Love ραβανί...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική