Make the Economy Scream
του Άρη Χατζηστεφάνου.
No News Are Good News. And How About… Fake News?
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Καιρός να σταματήσουμε να καταπίνουμε αμάσητα ότι μας ταΐζουν…
Το σενάριο και τη σκηνοθεσία αυτού του ντοκιμαντέρ, που έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα του στο πρόσφατο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, υπογράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου και το μοντάζ ο Άρης Τριανταφύλλου. Το post production έκανε ο Θάνος Τσάντας, ενώ μουσική για το ντοκιμαντέρ έγραψε ο Ερμής Γεωργιάδης. Το Make the economy scream, όπως και τα τέσσερα προηγούμενα ντοκιμαντέρ της Moviementa Productions, χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τους θεατές του. Να θυμίσουμε εδώ τις προηγούμενες τέσσερις ταινίες: «Debtocracy», «Catastroika», «Fascism Inc» και «This Is Not A Coup».
Εδώ παραθέτουμε και το σημείωμα των δημιουργών: «Το χαρτί υγείας μιας χώρας, η οποία απέχει 9.415 χιλιόμετρα, προκαλεί θυελλώδεις αντιδράσεις στο ελληνικό κοινοβούλιο. Η Ουάσινγκτον θεωρεί ότι ένα κράτος στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης αποτελεί μέγιστη απειλή για την εθνική της ασφάλεια. Διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία ψεύδονται συγκρίνοντας τη μεταναστευτική κρίση στη Βενεζουέλα με αυτή των Ροχίνγκια στη Μιανμάρ. Ένα ντοκιμαντέρ για τη Βενεζουέλα δεν αφορά μόνο τη Βενεζουέλα. Ένα ντοκιμαντέρ για τη Βενεζουέλα αποτελεί μια μελέτη στις σύγχρονες (και λιγότερο σύγχρονες) μορφές προπαγάνδας και ανατροπής καθεστώτων, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την καρδιά της Ευρώπης. Είναι όμως και ένα ψυχογράφημα όσων τρέμουν κάθε οικονομικό μοντέλο που αμφισβητεί την οικονομική ορθοδοξία τους. Είναι μια αφορμή για να μετρήσεις τη δημοκρατία στην Καταλονία των πολιτικών κρατουμένων και στη Γαλλία της διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Είναι μια ευκαιρία να σκεφτείς γιατί δεν υπάρχουν αρκετά φάρμακα στο Καράκας, αλλά και γιατί κάποιοι έχουν σάπια δόντια στο Λος Άντζελες. Κάθε βήμα αυτού του ταξιδιού αποτελεί και μία αυτοτελή δημοσιογραφική αποστολή. Και όπως πάντα ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ, που ασκεί κριτική στην κυρίαρχη αφήγηση, διατηρεί την ανεξαρτησία του στηριζόμενο οικονομικά μόνο από τους θεατές του».
Η υπόθεση: Το ντοκιμαντέρ καταγράφει μια προσωπική περιπλάνηση από τις παραγκουπόλεις του Καράκας μέχρι τα σύνορα της Κολομβίας, μέσω της οποίας ο δημιουργός του αναζητά τις πραγματικές αιτίες της οικονομικής κατάρρευσης της Βενεζουέλας. Ευθύνεται για όλα ο αμερικανικός οικονομικός αποκλεισμός, όπως υποστηρίζει ο Νικολάς Μαδούρο ή ο «σοσιαλισμός», όπως υποστηρίζει ο Ντόναλντ Τραμπ; Μπορεί η hip hop σκηνή του Καράκας να εξηγήσει όσα πραγματικά συνέβησαν τα τελευταία 20 χρόνια στη Βενεζουέλα; Και πώς πρέπει να απαντάς σε κάποιον στο twitter όταν ζητά να βομβαρδίσουν την ίδια του τη χώρα; Γνωστοί αναλυτές, όπως ο πρώην διευθυντής της Monde Diplomatique, Ιγνάσιο Ραμονέ, ο πρώην εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ, Άλφρεντ Ντεζάγιας, και αρκετοί ακόμη δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί, αναλύουν και εξηγούν με τον δικό τους τρόπο τις εμπειρίες που καταγράφει η κάμερα των δημιουργών. Το ντοκιμαντέρ έχει ως αφετηρία τη φράση «Make the economy scream», με την οποία ο Ρίτσαρντ Νίξον έδωσε εντολή στη CIA να διαλύσει την οικονομία της Χιλής πριν από το πραξικόπημα του Πινοσέτ, και φτάνει μέχρι τις σημερινές εξελίξεις και την προσπάθεια του Χουάν Γκουαϊδό και των ΗΠΑ να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας.
Η άποψή μας: Ο Άρης Χατζηστεφάνου και η ομάδα του έχουν αποδείξει πολλάκις πως κατέχουν την τέχνη του πολιτικού ντοκιμαντέρ. Του ντοκιμαντέρ, που πιάνεται από ζητήματα του σήμερα και αναδεικνύει τις πλευρές εκείνες κάποιων γεγονότων και καταστάσεων, οι οποίες επιμελώς βρίσκονται στη… σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Δεν μπαίνω στη λογική του να μιλήσω για τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ – θα ήταν φάουλ. Αλλά Χατζηστεφάνου, Αυγερόπουλος και Κούλογλου έχουν τολμήσει, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να πουν τα αντίθετα από αυτά που μας ταΐζουν τα συστημικά media. Ή καλύτερα, να μας πουν αυτά που δεν θέλουν τα συστημικά media να γνωρίζουμε. Και εν πολλοίς, το πράττουν με μια πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική γλώσσα. Βατή, εύληπτη και μη στερούμενη αρετών.
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ είναι απίστευτα επίκαιρο. Όσοι παρακολουθούν ειδήσεις σε κανάλια που έχουν χάσει κάθε επαφή με την αλήθεια και την πραγματικότητα και απλά προπαγανδίζουν ανάλογα με τα συμφέροντα των αφεντικών τους και των αφεντικών των αφεντικών τους, θα έχουν διαμορφώσει μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα σήμερα. Ο Μαδούρο είναι δικτάτορας. Ο λαός πεινάει. Τα σούπερ μάρκετ είναι άδεια. Η χώρα αποτελεί απειλή για την παγκόσμια ειρήνη!!! Μάλιστα. Τι ακριβώς όμως πραγματικά ισχύει; Ο Μαδούρο είναι εκλεγμένος ηγέτης και στη χώρα έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται συνεχώς εκλογικές διαδικασίες, τις οποίες η αντιπολίτευση στη χώρα τις σαμποτάρει. Η αντιπολίτευση δεν θέλει να βρίσκονται διεθνείς παρατηρητές σε εκλογές στη χώρα!
Έτσι, το αφήγημά τους ότι οι εκλογές είναι παράνομες και διαβλητές, δεν θα υπήρχε μια ανεξάρτητη αρχή να το διαψεύσει. Και οι διεθνείς παρατηρητές (από οργανισμούς, όπως εκείνον του Τζίμι Κάρτερ, πρώην Προέδρου των ΗΠΑ, μην τα ξεχνάμε αυτά) που παρακολουθούν τις εκλογές παρ’ όλα αυτά, δηλώνουν πως αυτές είναι οι πλέον αδιάβλητες παγκοσμίως! Εντάξει, στη Βενεζουέλα λοιπόν, δεν ψηφίζουν τα δέντρα (κρύβε λόγια). Τα σούπερ μάρκετ δεν είναι άδεια. Σαφέστατα υπάρχουν ελλείψεις τόσο σε τρόφιμα όσο κυρίως σε φάρμακα. Γιατί; Φταίει ο Μαδούρο; Όχι βέβαια. Φταίνε οι κυρώσεις των ΗΠΑ και άλλων «δημοκρατικών δυνάμεων», που έχουν επιβάλλει εμπάργκο στη Βενεζουέλα και επιχειρούν τον οικονομικό στραγγαλισμό της! Ο τίτλος της ταινίας είναι δανεισμένος από το δόγμα που κατέστρωσαν από κοινού Χένρι Κίσινγκερ και Ρίτσαρντ Νίξον. Ένα δόγμα πολύ απλό: αν κάποιες χώρες δεν σκύβουν το κεφάλι και το παίζουν ανεξάρτητες, προκαλείς μια τεχνητή φτωχοποίηση, εξαθλιώνεται ο λαός, και εξεγείρεται εναντίον δικαίων και αδίκων.
Οπότε, πουφ, πάει το πρόβλημα. Και μάλιστα, αντιμετωπίζεται εκ των έσω! Έτσι προκύπτουν μαριονέτες τύπου Γκουαϊδό, που αυτoανακηρύσσεται (!!!) πρόεδρος της χώρας του, χωρίς εκλογές! Κι άντε, αυτός είναι τρελός και… αυτoανακηρύσσεται. Ναι, αλλά ΗΠΑ και λοιποί παρατρεχάμενοι, τον αναγνωρίζουν!!!!!!! Κι όχι μόνον αυτό. Αλλά επειδή είναι ψυχοπονιάρες, μωρέ, στέλνουν τρόφιμα για να αντιμετωπίσουν την… ανθρωπιστική κρίση! Σε μια άλλη κυρίαρχη χώρα! Την οποία οι ίδιοι εν πολλοίς προκάλεσαν! Κι ας υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, κάτω από το επίπεδο της φτώχειας! Εκεί, όμως, δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση. Όχι. Εκεί απλώς είναι… Τετάρτη. Μια συνηθισμένη μέρα. Το ντοκιμαντέρ του Χατζηστεφάνου δεν είναι συνηθισμένο. Είναι καίριο, ουσιαστικό και αποκαλυπτικό. Και εν πάση περιπτώσει, αν ψάχνεστε λίγο, κοιτάξτε και κάτι πέρα από τα προφανή.
Τα ταξίδια ανοίγουν το μυαλό. Και τα ντοκιμαντέρ, όπως τούτο εδώ, πετυχαίνουν ακριβώς το ίδιο. Και γιατί γίνονται όλα αυτά; Μα επειδή η Βενεζουέλα διαθέτει πετρέλαιο. Και αρχικά ο Τσάβεζ και μετά ο Μαδούρο έχουν κρατικοποιήσει τις εταιρίες που διαχειρίζονται τον ορυκτό πλούτο της χώρας του. Οπότε, οι μεγάλες εταιρίες έχουν χάσει την ευκαιρία να προσθέσουν μερικά δισεκατομμύρια δολάρια στους λογαριασμούς τους. Χμ, κράτα καλά Μαδούρο. Ο Σαντάμ στο Ιράν και ο Καντάφι στη Λιβύη την πάτησαν μεγαλοπρεπώς. Και οι φιλάνθρωποι Αμερικάνοι και οι εταιρίες τους, έχουν αφήσει πίσω τους καμμένη γη. Μόνο. Α, και αυξήσανε και τα κέρδη τους...
Η υπόθεση: Το ντοκιμαντέρ καταγράφει μια προσωπική περιπλάνηση από τις παραγκουπόλεις του Καράκας μέχρι τα σύνορα της Κολομβίας, μέσω της οποίας ο δημιουργός του αναζητά τις πραγματικές αιτίες της οικονομικής κατάρρευσης της Βενεζουέλας. Ευθύνεται για όλα ο αμερικανικός οικονομικός αποκλεισμός, όπως υποστηρίζει ο Νικολάς Μαδούρο ή ο «σοσιαλισμός», όπως υποστηρίζει ο Ντόναλντ Τραμπ; Μπορεί η hip hop σκηνή του Καράκας να εξηγήσει όσα πραγματικά συνέβησαν τα τελευταία 20 χρόνια στη Βενεζουέλα; Και πώς πρέπει να απαντάς σε κάποιον στο twitter όταν ζητά να βομβαρδίσουν την ίδια του τη χώρα; Γνωστοί αναλυτές, όπως ο πρώην διευθυντής της Monde Diplomatique, Ιγνάσιο Ραμονέ, ο πρώην εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ, Άλφρεντ Ντεζάγιας, και αρκετοί ακόμη δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί, αναλύουν και εξηγούν με τον δικό τους τρόπο τις εμπειρίες που καταγράφει η κάμερα των δημιουργών. Το ντοκιμαντέρ έχει ως αφετηρία τη φράση «Make the economy scream», με την οποία ο Ρίτσαρντ Νίξον έδωσε εντολή στη CIA να διαλύσει την οικονομία της Χιλής πριν από το πραξικόπημα του Πινοσέτ, και φτάνει μέχρι τις σημερινές εξελίξεις και την προσπάθεια του Χουάν Γκουαϊδό και των ΗΠΑ να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας.
Η άποψή μας: Ο Άρης Χατζηστεφάνου και η ομάδα του έχουν αποδείξει πολλάκις πως κατέχουν την τέχνη του πολιτικού ντοκιμαντέρ. Του ντοκιμαντέρ, που πιάνεται από ζητήματα του σήμερα και αναδεικνύει τις πλευρές εκείνες κάποιων γεγονότων και καταστάσεων, οι οποίες επιμελώς βρίσκονται στη… σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Δεν μπαίνω στη λογική του να μιλήσω για τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ – θα ήταν φάουλ. Αλλά Χατζηστεφάνου, Αυγερόπουλος και Κούλογλου έχουν τολμήσει, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να πουν τα αντίθετα από αυτά που μας ταΐζουν τα συστημικά media. Ή καλύτερα, να μας πουν αυτά που δεν θέλουν τα συστημικά media να γνωρίζουμε. Και εν πολλοίς, το πράττουν με μια πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική γλώσσα. Βατή, εύληπτη και μη στερούμενη αρετών.
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ είναι απίστευτα επίκαιρο. Όσοι παρακολουθούν ειδήσεις σε κανάλια που έχουν χάσει κάθε επαφή με την αλήθεια και την πραγματικότητα και απλά προπαγανδίζουν ανάλογα με τα συμφέροντα των αφεντικών τους και των αφεντικών των αφεντικών τους, θα έχουν διαμορφώσει μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα σήμερα. Ο Μαδούρο είναι δικτάτορας. Ο λαός πεινάει. Τα σούπερ μάρκετ είναι άδεια. Η χώρα αποτελεί απειλή για την παγκόσμια ειρήνη!!! Μάλιστα. Τι ακριβώς όμως πραγματικά ισχύει; Ο Μαδούρο είναι εκλεγμένος ηγέτης και στη χώρα έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται συνεχώς εκλογικές διαδικασίες, τις οποίες η αντιπολίτευση στη χώρα τις σαμποτάρει. Η αντιπολίτευση δεν θέλει να βρίσκονται διεθνείς παρατηρητές σε εκλογές στη χώρα!
Έτσι, το αφήγημά τους ότι οι εκλογές είναι παράνομες και διαβλητές, δεν θα υπήρχε μια ανεξάρτητη αρχή να το διαψεύσει. Και οι διεθνείς παρατηρητές (από οργανισμούς, όπως εκείνον του Τζίμι Κάρτερ, πρώην Προέδρου των ΗΠΑ, μην τα ξεχνάμε αυτά) που παρακολουθούν τις εκλογές παρ’ όλα αυτά, δηλώνουν πως αυτές είναι οι πλέον αδιάβλητες παγκοσμίως! Εντάξει, στη Βενεζουέλα λοιπόν, δεν ψηφίζουν τα δέντρα (κρύβε λόγια). Τα σούπερ μάρκετ δεν είναι άδεια. Σαφέστατα υπάρχουν ελλείψεις τόσο σε τρόφιμα όσο κυρίως σε φάρμακα. Γιατί; Φταίει ο Μαδούρο; Όχι βέβαια. Φταίνε οι κυρώσεις των ΗΠΑ και άλλων «δημοκρατικών δυνάμεων», που έχουν επιβάλλει εμπάργκο στη Βενεζουέλα και επιχειρούν τον οικονομικό στραγγαλισμό της! Ο τίτλος της ταινίας είναι δανεισμένος από το δόγμα που κατέστρωσαν από κοινού Χένρι Κίσινγκερ και Ρίτσαρντ Νίξον. Ένα δόγμα πολύ απλό: αν κάποιες χώρες δεν σκύβουν το κεφάλι και το παίζουν ανεξάρτητες, προκαλείς μια τεχνητή φτωχοποίηση, εξαθλιώνεται ο λαός, και εξεγείρεται εναντίον δικαίων και αδίκων.
Οπότε, πουφ, πάει το πρόβλημα. Και μάλιστα, αντιμετωπίζεται εκ των έσω! Έτσι προκύπτουν μαριονέτες τύπου Γκουαϊδό, που αυτoανακηρύσσεται (!!!) πρόεδρος της χώρας του, χωρίς εκλογές! Κι άντε, αυτός είναι τρελός και… αυτoανακηρύσσεται. Ναι, αλλά ΗΠΑ και λοιποί παρατρεχάμενοι, τον αναγνωρίζουν!!!!!!! Κι όχι μόνον αυτό. Αλλά επειδή είναι ψυχοπονιάρες, μωρέ, στέλνουν τρόφιμα για να αντιμετωπίσουν την… ανθρωπιστική κρίση! Σε μια άλλη κυρίαρχη χώρα! Την οποία οι ίδιοι εν πολλοίς προκάλεσαν! Κι ας υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, κάτω από το επίπεδο της φτώχειας! Εκεί, όμως, δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση. Όχι. Εκεί απλώς είναι… Τετάρτη. Μια συνηθισμένη μέρα. Το ντοκιμαντέρ του Χατζηστεφάνου δεν είναι συνηθισμένο. Είναι καίριο, ουσιαστικό και αποκαλυπτικό. Και εν πάση περιπτώσει, αν ψάχνεστε λίγο, κοιτάξτε και κάτι πέρα από τα προφανή.
Τα ταξίδια ανοίγουν το μυαλό. Και τα ντοκιμαντέρ, όπως τούτο εδώ, πετυχαίνουν ακριβώς το ίδιο. Και γιατί γίνονται όλα αυτά; Μα επειδή η Βενεζουέλα διαθέτει πετρέλαιο. Και αρχικά ο Τσάβεζ και μετά ο Μαδούρο έχουν κρατικοποιήσει τις εταιρίες που διαχειρίζονται τον ορυκτό πλούτο της χώρας του. Οπότε, οι μεγάλες εταιρίες έχουν χάσει την ευκαιρία να προσθέσουν μερικά δισεκατομμύρια δολάρια στους λογαριασμούς τους. Χμ, κράτα καλά Μαδούρο. Ο Σαντάμ στο Ιράν και ο Καντάφι στη Λιβύη την πάτησαν μεγαλοπρεπώς. Και οι φιλάνθρωποι Αμερικάνοι και οι εταιρίες τους, έχουν αφήσει πίσω τους καμμένη γη. Μόνο. Α, και αυξήσανε και τα κέρδη τους...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Trianon Filmcenter!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική