Ντάμπο
του Tim Burton. Με τους Colin Farrell, Michael Keaton, Danny DeVito, Eva Green, Alan Arkin.
Fly Like An...Elephant!
του zerVo (@moviesltd) 
Υπήρξε η τέταρτη κατά χρονολογική σειρά, δημιουργία κινουμένων της Disney, ακολουθώντας τα μονοπάτια που χάραξαν η πρωτοπόρα Snow White, ο εκπληκτικός Pinocchio, η μαγευτική Fantasia. Κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους ελάχιστα πριν οι Πολιτείες τυλιχτούν για τα καλά με τις φλόγες του WWII, σε διεύθυνση του Ben Sharpsteen, που ήδη διέθετε την πρότερη εμπειρία, έχοντας υπογράψει τις περιπέτειες του ξύλινου ζωντανού κούκλου, που όποτε έλεγε ψέμματα, μεγάλωνε η μύτη. Και μολονότι η έξοδος του animation Dumbo συνέπεσε με δύσκολες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας, έχοντας μάλιστα στοιχίσει στα ταμεία του στούντιο ελάχιστα χρήματα σε σχέση με τα πανάκριβα προηγούμενα, υπήρξε αξιοσημείωτη εμπορική επιτυχία, καταφέρνοντας να γυρίσει πίσω, στην πρώτη του προβολή, περισσότερα από όσα κόστισε. Εννοείται πως έκτοτε αμέτρητες φορές επανήλθε τόσο στις μεγάλες οθόνες, όσο και στις μικρές, είτε τηλεοπτικά, είτε μέσω του βίντεο, εκτοξεύοντας τα κέρδη της μπράντας που στις προθήκες της είχε ένα πραγματικό χρυσωρυχείο δολαριοφόρων τίτλων. Λογικό λοιπόν το στήσιμο της live action διασκευής του, που τις διεργασίες της εκκίνησε στα 75α γενέθλια από εκείνη την πρώτη φορά στο σινεμά...
Απογοητευμένος, θλιμμένος και βαριά τραυματισμένος θα επιστρέψει στα πάτρια εδάφη ο βετεράνος στρατιώτης, χήρος και πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, Χολτ Φάριερ, από το μέτωπο του αιματηρού Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, που μόλις ολοκληρώθηκε. Εξαιρετικός ιππέας και άριστος γητευτής αλόγων, θα ζητήσει να εργαστεί και πάλι όπως στο παρελθόν στο περιφερόμενο βαριετέ του φανφαρόνου πλην καλόκαρδου Μέντιτσι, που αντιμετωπίζοντας όμως αβάσταχτες οικονομικές δυσκολίες, απλά θα του προσφέρει το πόστο του φροντιστή των εξημερωμένων θηρίων. Ανάμεσα τους και της εγκυμονούσας ελεφαντίνας Τζάμπο, μιας από τις σπουδαιότερες ατραξιόν του τσίρκο, που πολύ σύντομα θα την βοηθήσει να φέρει στον κόσμο το παιδί της, τον Τζάμπο Τζούνιορ.
Προς πλήρη απογοήτευση του ιδιοκτήτη όμως, ο μικρούλης ελέφαντας, δεν δείχνει να διαθέτει την ιδανική εμφάνιση για να χρησιμοποιηθεί στα νούμερα της παράστασης, καθώς τα υπερβολικά σε μέγεθος αυτιά του, δημιουργούν μια εικόνα όχι και τόσο ευχάριστη στο κοινό. Κατάσταση που θα εξελιχθεί ακόμη αρνητικότερα, καθώς στην πρεμιέρα του στην τέντα και έχοντας ήδη αποχωριστεί από την αγαπημένη του μητέρα, που πουλήθηκε στον ζωολογικό κήπο, θα προκαλέσει άθελα του ένα μοιραίο δυστύχημα, με συνέπεια να τεθεί άμεσα στο περιθώριο. Κι όμως τα πιτσιρίκια του εργατικού Χολτ, η Μίλλυ και ο Τζο, πολύ σύντομα θα ανακαλύψουν πως ο αστείος Ντάμπο - όπως τον έχει βαφτίσει πλέον κοροϊδευτικά ο κόσμος - διαθέτει ένα μοναδικό χάρισμα: Χάρη στο γιγάντιο σχήμα των αυτιών του, που τα χρησιμοποιεί ως φτερά, μπορεί και πετά!!!!
Θρίαμβος λοιπόν για το σόου των Μεδίκων (που ουσιαστικά ένας και μοναδικός είναι ο Γέρο Μαξ, τι ωραίος στον ρόλο ο αγαπημένος Danny De Vito) που θα δει τις εισπράξεις να παίρνουν τα πάνω τους, εφόσον ο κοσμάκης θα τρέξει για να παρακολουθήσει το απίστευτο φαινόμενο του ιπτάμενου παχύδερμου. Μαντάτο που θα φτάσει ίσαμε το κατώφλι του πλεονέκτη μεγιστάνα Βαντεβέρ (μια χαρά επιλογή, η γερακίσια ματιά του Michael Keaton), αφεντικού του τεράστιου θεματικού πάρκου της Ντρίμλαντ, που εκμεταλλευόμενος τα χρέη του Μέντιτσι, σύντομα θα πάρει στην ιδιοκτησία του το ζωντανό. Και φυσικά θα το ρίξει μονομιάς στον στίβο του ριψοκίνδυνου μεροκάματου, στο πλευρό της όμορφης Γαλλίδας ακροβάτισσας Κολέτ Μαρσάν (κρύα ετούτη την φορά, η συνήθως εκρηκτική Eva Green).
Στην ουσία δηλαδή μπροστά μας έχουμε μια ελεύθερη διασκευή του χιλιοιδωμένου ορίτζιναλ, με την βασική διαφορά πως τα σκάρτα 60 λεπτά διάρκειας της βερσιόν του 41', θα έπρεπε σχεδόν να διπλασιαστούν εδώ, αφαιρουμένων μάλιστα των μιούζικαλ σεκάνς, με αποτέλεσμα την προσθήκη ουκ ολίγων χαρακτήρων στην πλοκή, από την ομάδα των γραφιάδων. Γεγονός που ενδεχόμενα θα δυσαρεστήσει τους σκληροπυρηνικούς σινεφίλ, φανς του κλασικού, πλην όμως αναγκαίο για να σταθεί το προϊόν ως ολοκληρωμένο, μοντέρνο και φυσικά ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Και που ακολουθώντας τις προσταγές της αναπαράστασης του σκίτσου σε ζωντανή δράση, να μην πέσει στην παγίδα της κατά γράμμα επανάληψης, αλλά να προσθέσει καινούργια δεδομένα στην αφήγηση του, προκειμένου να συνδυάσει στα μηνύματα του, συγκίνηση, περιπέτεια, αλλά και έναν κάποιο επιδερμικό, κοινωνικό προβληματισμό.
Με απευθείας ανάθεση πέρασε από την παραγωγή, στην αγκάλη ενός από τους κορυφαίους πλάστες φανταστικών σελιλόιντ ιστοριών, το πρότζεκτ, με σκοπό να το αναδείξει όπως έπραξε σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως τα χέρια του Tim Burton φαντάζουν κάπως δεμένα εδώ, αφού δεν κάνουν την εμφάνιση τους, τουλάχιστον σε πλήρες εύρος, στοιχεία της δημιουργικής του ταυτότητας. Δεν υπάρχουν ακρότητες, πειραματισμοί, αλλόκοτες σκηνές ποίησης, ιδιωματισμοί αναγνώρισης της καλλιτεχνικής πορείας του Καλιφορνέζου, γι αυτό και το σύνολο μοιάζει, κομματάκι, σαν κατά παραγγελία. Προσοχή όμως, αυτό στην περίπτωση του πολύ πιο παιδικού σε γενικότερη φιλοσοφία Ντάμπο, σε σύγκριση ας πούμε με την ομόσταυλη, αλλά και εκκεντρική Αλίκη, δεν είναι κατ ανάγκη αρνητικό, μα λειτουργεί πιότερο στην κατεύθυνση του φιλμ προς το πιο οικογενειακό. Απαίτηση της διοργανώτριας αρχής φαντάζομαι, ώστε στα γκισέ να σχηματιστούν mixed ηλικιακά ουρές, που δεν θα μουρμουράνε για πιθανά πλάνα με σκελετούς που χορεύουν ή τρομακτικά στοιχειά που τραγουδούν σιμά στον φτερ-ωτών ελέφα.
Άρα περιορίζεται ενδεχόμενα η δράση του μάστρο Tim - που και βέβαια δεν αφήνει την ευκαιρία να βάλει στην ρουμπρίκα με τις σχηματοποιημένες ροζ σαπουνόφουσκες την προσωπική του πινελιά - όμως παραμένει αναλλοίωτο το Disneyικό πνεύμα, που μεταξύ μας, είναι και το πιο ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση. Στην οποία τα ονειρικά ειδικά εφέ - σε καμία στιγμή δεν νιώθεις πως το βουρκωμένο ελεφαντάκι είναι CGI δημιούργημα - μιξάρονται άριστα με την αγωνιώδη ανακατωσούρα της ίντριγκας, τονισμένης υπερβολικά όπως πάντα, από τις νότες του Elfman, ώστε να αναδειχθεί το σωτήριο πλάνο της ηρωικής τριάδας των δυο άφοβων μπόμπιρων και του μοναχικού μπαμπά Colin Farrell. Το υπερθέαμα άρα μοιάζει σίγουρο, σε βαθμό που δύσκολα να μην χορτάσει την απαίτηση του συνόλου της νεαρής πλατείας, αλλά και των ενήλικων συνοδών τους. Που όμως αν από την μεριά τους καρτερούσαν τίποτα Nightmare Before Xmas, Sleepy Hollow ή Corpse Bride προεκτάσεις, μάλλον θα πρέπει να τις αναζητήσουν στις προσεχείς δουλειές του μάγου του μπιζάρ.
Προς πλήρη απογοήτευση του ιδιοκτήτη όμως, ο μικρούλης ελέφαντας, δεν δείχνει να διαθέτει την ιδανική εμφάνιση για να χρησιμοποιηθεί στα νούμερα της παράστασης, καθώς τα υπερβολικά σε μέγεθος αυτιά του, δημιουργούν μια εικόνα όχι και τόσο ευχάριστη στο κοινό. Κατάσταση που θα εξελιχθεί ακόμη αρνητικότερα, καθώς στην πρεμιέρα του στην τέντα και έχοντας ήδη αποχωριστεί από την αγαπημένη του μητέρα, που πουλήθηκε στον ζωολογικό κήπο, θα προκαλέσει άθελα του ένα μοιραίο δυστύχημα, με συνέπεια να τεθεί άμεσα στο περιθώριο. Κι όμως τα πιτσιρίκια του εργατικού Χολτ, η Μίλλυ και ο Τζο, πολύ σύντομα θα ανακαλύψουν πως ο αστείος Ντάμπο - όπως τον έχει βαφτίσει πλέον κοροϊδευτικά ο κόσμος - διαθέτει ένα μοναδικό χάρισμα: Χάρη στο γιγάντιο σχήμα των αυτιών του, που τα χρησιμοποιεί ως φτερά, μπορεί και πετά!!!!
Θρίαμβος λοιπόν για το σόου των Μεδίκων (που ουσιαστικά ένας και μοναδικός είναι ο Γέρο Μαξ, τι ωραίος στον ρόλο ο αγαπημένος Danny De Vito) που θα δει τις εισπράξεις να παίρνουν τα πάνω τους, εφόσον ο κοσμάκης θα τρέξει για να παρακολουθήσει το απίστευτο φαινόμενο του ιπτάμενου παχύδερμου. Μαντάτο που θα φτάσει ίσαμε το κατώφλι του πλεονέκτη μεγιστάνα Βαντεβέρ (μια χαρά επιλογή, η γερακίσια ματιά του Michael Keaton), αφεντικού του τεράστιου θεματικού πάρκου της Ντρίμλαντ, που εκμεταλλευόμενος τα χρέη του Μέντιτσι, σύντομα θα πάρει στην ιδιοκτησία του το ζωντανό. Και φυσικά θα το ρίξει μονομιάς στον στίβο του ριψοκίνδυνου μεροκάματου, στο πλευρό της όμορφης Γαλλίδας ακροβάτισσας Κολέτ Μαρσάν (κρύα ετούτη την φορά, η συνήθως εκρηκτική Eva Green).
Στην ουσία δηλαδή μπροστά μας έχουμε μια ελεύθερη διασκευή του χιλιοιδωμένου ορίτζιναλ, με την βασική διαφορά πως τα σκάρτα 60 λεπτά διάρκειας της βερσιόν του 41', θα έπρεπε σχεδόν να διπλασιαστούν εδώ, αφαιρουμένων μάλιστα των μιούζικαλ σεκάνς, με αποτέλεσμα την προσθήκη ουκ ολίγων χαρακτήρων στην πλοκή, από την ομάδα των γραφιάδων. Γεγονός που ενδεχόμενα θα δυσαρεστήσει τους σκληροπυρηνικούς σινεφίλ, φανς του κλασικού, πλην όμως αναγκαίο για να σταθεί το προϊόν ως ολοκληρωμένο, μοντέρνο και φυσικά ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Και που ακολουθώντας τις προσταγές της αναπαράστασης του σκίτσου σε ζωντανή δράση, να μην πέσει στην παγίδα της κατά γράμμα επανάληψης, αλλά να προσθέσει καινούργια δεδομένα στην αφήγηση του, προκειμένου να συνδυάσει στα μηνύματα του, συγκίνηση, περιπέτεια, αλλά και έναν κάποιο επιδερμικό, κοινωνικό προβληματισμό.
Με απευθείας ανάθεση πέρασε από την παραγωγή, στην αγκάλη ενός από τους κορυφαίους πλάστες φανταστικών σελιλόιντ ιστοριών, το πρότζεκτ, με σκοπό να το αναδείξει όπως έπραξε σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως τα χέρια του Tim Burton φαντάζουν κάπως δεμένα εδώ, αφού δεν κάνουν την εμφάνιση τους, τουλάχιστον σε πλήρες εύρος, στοιχεία της δημιουργικής του ταυτότητας. Δεν υπάρχουν ακρότητες, πειραματισμοί, αλλόκοτες σκηνές ποίησης, ιδιωματισμοί αναγνώρισης της καλλιτεχνικής πορείας του Καλιφορνέζου, γι αυτό και το σύνολο μοιάζει, κομματάκι, σαν κατά παραγγελία. Προσοχή όμως, αυτό στην περίπτωση του πολύ πιο παιδικού σε γενικότερη φιλοσοφία Ντάμπο, σε σύγκριση ας πούμε με την ομόσταυλη, αλλά και εκκεντρική Αλίκη, δεν είναι κατ ανάγκη αρνητικό, μα λειτουργεί πιότερο στην κατεύθυνση του φιλμ προς το πιο οικογενειακό. Απαίτηση της διοργανώτριας αρχής φαντάζομαι, ώστε στα γκισέ να σχηματιστούν mixed ηλικιακά ουρές, που δεν θα μουρμουράνε για πιθανά πλάνα με σκελετούς που χορεύουν ή τρομακτικά στοιχειά που τραγουδούν σιμά στον φτερ-ωτών ελέφα.
Άρα περιορίζεται ενδεχόμενα η δράση του μάστρο Tim - που και βέβαια δεν αφήνει την ευκαιρία να βάλει στην ρουμπρίκα με τις σχηματοποιημένες ροζ σαπουνόφουσκες την προσωπική του πινελιά - όμως παραμένει αναλλοίωτο το Disneyικό πνεύμα, που μεταξύ μας, είναι και το πιο ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση. Στην οποία τα ονειρικά ειδικά εφέ - σε καμία στιγμή δεν νιώθεις πως το βουρκωμένο ελεφαντάκι είναι CGI δημιούργημα - μιξάρονται άριστα με την αγωνιώδη ανακατωσούρα της ίντριγκας, τονισμένης υπερβολικά όπως πάντα, από τις νότες του Elfman, ώστε να αναδειχθεί το σωτήριο πλάνο της ηρωικής τριάδας των δυο άφοβων μπόμπιρων και του μοναχικού μπαμπά Colin Farrell. Το υπερθέαμα άρα μοιάζει σίγουρο, σε βαθμό που δύσκολα να μην χορτάσει την απαίτηση του συνόλου της νεαρής πλατείας, αλλά και των ενήλικων συνοδών τους. Που όμως αν από την μεριά τους καρτερούσαν τίποτα Nightmare Before Xmas, Sleepy Hollow ή Corpse Bride προεκτάσεις, μάλλον θα πρέπει να τις αναζητήσουν στις προσεχείς δουλειές του μάγου του μπιζάρ.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική