Τα Δύο Πρόσωπα του Νόμου
του S. Craig Zahler. Με τους Mel Gibson, Vince Vaughn, Tory Kittles, Michael Jai White, Jennifer Carpenter, Laurie Holden, Fred Melamed, Udo Kier, Thomas Kretschmann, Don Johnson.
Everybody Wants To Rule The Jungle!
του zerVo (@moviesltd) 
Και το δυσμενές μαντάτο είναι πως το δεύτερο, το σαθρό και άτιμο πρόσωπο του νόμου, όσο οι δυτικές κοινωνίες μετεξελίσσονται ολοένα σε ζούγκλες, θα είναι και εκείνο που θα επικρατήσει. Η ιεραρχία πλέον δεν έχει αξιοκρατικό χαρακτήρα δεξιοτεχνιών και ικανοτήτων, αλλά βαθμονομεί τους πολίτες με μοναδικό κριτήριο την ισχύ, την δύναμη, την ρώμη. Στα χαμηλά οι φουκαράδες οι ισχνοί, τα δεδομένα, θύματα, στο μέσον οι μέτριοι που κυριαρχούν φυσικά των κατωτέρων, αναμένοντας όμως το πότε θα γίνουν βορά με την σειρά τους, στις ορμές των κορυφαίων. Των λεόντων δηλαδή, όπως ισχύει στην κατάταξη των μη λογικών όντων, στα οποία δεν συμπεριλαμβάνεται, ως γνωστόν, ο άνθρωπος. Και πάντοτε, βασική φιλοδοξία των πληβείων, είναι να αναρριχηθούν όσα πιο πολλά στρώματα μπορούν, ποδοπατώντας πτώματα, ώστε να γίνουν με την σειρά τους κι εκείνοι λιοντάρια...
Βετεράνος μπάτσος του Σώματος Δίωξης Εγκλημάτων της μεγαλούπολης του Μπούλγουορκ, είναι ο εξηντάρης Μπρετ Ρίτζμαν, που παρότι έμπειρος και επιτυχημένος στο κυνήγι των κακοποιών, εντούτοις παραμένει ακόμη στάσιμος στην περιπολία και δεν έχει πάρει ποτέ του γαλόνι, εξαιτίας της ιδιότροπης, στα όρια της βαναυσότητας συμπεριφοράς, εν ώρα καθήκοντος. Λογική άγρια και πολλές φορές ρατσιστική, που συμμερίζεται και ο νεότερος του συνεργάτης, Άντονι Λουρασέτι, με συνέπεια όχι και λίγες φορές με την δράση τους να φέρνουν σε δύσκολη θέση την Υπηρεσία. Όπως ακριβώς συνέβη και τώρα, αφού κατά την διάρκεια της σύλληψης ενός λατίνου υπόπτου για παράνομη οπλοκατοχή, οι κινήσεις τους καταγράφηκαν από τις κάμερες, με αποτέλεσμα την άνευ αποδοχών προσωρινή τους παύση, διάρκειας εξήντα ημερών, προκειμένου να καταλαγιάσει η έκρηξη της κοινής γνώμης. Τα έξοδα όμως τρέχουν βασανιστικά...
...αφού ο μεν γηραιότερος πρέπει να καλύψει τις φαρμακευτικές ανάγκες της άρρωστης συζύγου του, όπως και τα δίδακτρα της αγαθής θυγατέρας του, ο δε παρτενέρ του, υποχρεούται να βρει πάση θυσία τα χρήματα, για να αγοράσει δώρο αρραβώνων στην καλή του. Μπροστά στο φάσμα της απόγνωσης, αμφότεροι θα συμφωνήσουν να βάλουν χέρι στα παράνομα κέρδη του υποκόσμου, στοχεύοντας να αρπάξουν την λεία μιας τοπικής συμμορίας, που σύμφωνα με τις πληροφορίες τους σκοπεύει να ληστέψει την μεγαλύτερη τράπεζα της περιοχής. Ένα κόλπο στο οποίο θα συμμετάσχει ως οδηγός, ο επίσης προβληματισμένος Χένρι Τζονς, που έχοντας βγει μόλις από την φυλακή, είναι αναγκασμένος να φροντίσει την εθισμένη στις ουσίες πόρνη μάνα του, αλλά και τον μικρούλη, παραπληγικό αδελφό του.
Και για να υπάρχει πλοκή, που στον χρονικό της ορίζοντα ξεπερνά τις δυόμισι ώρες, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τίποτα δεν πρόκειται να πάει σύμφωνα με το πλάνο, σωστά, για κανέναν εμπλεκόμενο στο διεφθαρμένο ετούτο παιχνίδι, που γοργά θα μετατραπεί σε λουτρό αίματος. Και θα ήταν ίσως περίεργο να μην οδηγηθούμε σε μια μια τέτοια ανεξέλεγκτη έξαρση βίας, αναλογιζόμενοι το παρελθόν του δημιουργού S. Craig Zahler, που δικές του εμπνεύσεις και εκτελέσεις υπήρξαν επίσης η Φαρ Ουέστ σφαγή του Bone Tomahawk και το μακελειό φυλακής Brawl In Cell Block 99, που πέρα από τα μεγάλα φιλμικά φεστιβάλ, πήραν διανομή και στην χώρα μας. Είναι πολυλογάς για να λέμε του στραβού το δίκαιο ο 46χρονος κινηματογραφιστής, που δεν πρέπει να έχει αφήσει ούτε μισό Ταραντινικό πλάνο αφιλμάριστο και στον δικό του νου, ούτε μία Pulpfictionική ατάκα που να μην την έχει κάνει μεταποίηση, κατά πως εκείνος θα επιθυμούσε.
Και κάτι παρόμοιο συμβαίνει κι εδώ, στο ιδιωματικά αλληγορικής μαρκίζας παρανάλωμα, που στην πραγματικότητα μοιάζει με ράλι για το ποιος θα αποδειχθεί στην εκπνοή εκείνος που έχει μεγαλύτερη ανάγκη τους παράδες, άρα και θα στεφανωθεί ως Lion King. Από την μια μεριά του (υποτιθέμενα δίκαιου) Νόμου, ο κτηνώδης αστυνομικός, από την απέναντι του έτερου Κανόνα της επιβίωσης του πεζοδρομίου, ο αποφυλακισμένος έγχρωμος - έκπληξη θετική o επιβλητικός Tory Kittles - που το ριζικό του έχει γράψει να μην ακολουθήσει ποτέ του τον δρόμο της αρετής. Αργά ή γρήγορα, οι παράλληλες ρότες των δύο αντρών, τέμνονται σε μια συνάντηση σκοτεινή, πνιγμένη στον βούρκο και την μυρωδιά του θανατικού, αφού ο ένας μετά τον άλλο οι περιφερειακοί χαρακτήρες, θα φεύγουν από την μέση, σε ένα μπαράζ βαρβαροτήτων.
Βασικό χαρακτηριστικό της δουλειάς του Zahler, πέραν της αυστηρώς ακατάλληλης αγριότητας, είναι οι εξαντλητικοί ρυθμοί, στην απόπειρα προσέγγισης των περσόνων της μυθοπλασίας του. Ουσιαστικά ο ντιρέκτορας δεν αφήνει καν την ελάχιστη πτυχή ακάλυπτη της προσωπικότητας του καθενός που συμμετέχει στην κούρσα θανάτου με έπαθλο τον ανεκτίμητο χρυσό, μέσα από πλάνα μακρόσυρτα, που υπό άλλες συνθήκες, μακρινές του Quentin μπούσουλα, θα είχαν σωθεί σε δευτερόλεπτα. Όχι όμως, οι διαλεκτικές σεκάνς, ξεπερνώντας πολλές φορές το δεκάλεπτο, επεξηγούν όλα όσα έχουν σχέση με την ροπή των υποκειμένων προς το ανήθικο. Κι αυτή η καλλιτεχνική άποψη δεν είναι διόλου άσχημη ως υλοποίηση, ίσως να απαιτεί δυο τρία ποτήρια σόδα για να διευκολυνθεί η πέψη της, στην έξοδο της, όμως θα ικανοποιήσει ακόμη και τον πιο εκνευρισμένο, λόγω της ακατάσχετης αλεγκρίας, θεατή.
Το φάουλ πρακτικά του φιλμ, είναι η επιμονή στον χαρακτήρα του συνεταίρου - ο Vince Vaughn είναι αυτός, που τα πηγαίνει παρασάγγες καλύτερα στην κομεντί - αφού λανθασμένα τρώει τόσα λεπτά επί σκηνής, ενώ στην ουσία είναι ρόλος δεύτερος, βοηθητικός, περιφερειακός. Ο Zahler προφανώς για να ανεβάσει την υπεραξία του κολλητού του (πρωταγωνιστή στην προηγούμενη ταινία του) άτσαλα μοιράζει σχεδόν ισόποσα το ρολόι σε αυτόν και τον Gibson, ξεχειλώνοντας κατά ένα μισάωρο, το λιγότερο, τον Μαραθώνιο. Προσοχή, δεν υπάρχει έντονο σεναριακό σφάλμα, αλλά υφίσταται πλεονασμός, άλλωστε η μεγέθυνση της μορφής του διπλανού, βοηθά πολύ στο σκιτσάρισμα του βασικού φλικ της ίντριγκας, που ο Μπάρμπα Mel, τον αποδίδει άριστα, χάρη στην τόση πείρα που του έχει χαρίσει το μπατσικό τετράπτυχο - εμπορικό ζενίθ μιας τεράστιας καριέρας. Γέρασε απότομα ο "Αυστραλός", που έχει κλείσει τα 63 του πια. Μυαλό όμως έβαλε και δεν μοστράρει όπως άλλοι, συνομήλικοι του, όπου και σε ότι νάναι. Ακόμη κι αν πρόκειται για καθαρόαιμα b-movies όπως το Dragged Across Concrete, που έχουν τόσα πολλά κοινωνιολογικά ερωτηματικά να ρίξουν στο τραπέζι, μέσα από τα πιστολιασμένα, βαμμένα κόκκινα καρέ τους...
...αφού ο μεν γηραιότερος πρέπει να καλύψει τις φαρμακευτικές ανάγκες της άρρωστης συζύγου του, όπως και τα δίδακτρα της αγαθής θυγατέρας του, ο δε παρτενέρ του, υποχρεούται να βρει πάση θυσία τα χρήματα, για να αγοράσει δώρο αρραβώνων στην καλή του. Μπροστά στο φάσμα της απόγνωσης, αμφότεροι θα συμφωνήσουν να βάλουν χέρι στα παράνομα κέρδη του υποκόσμου, στοχεύοντας να αρπάξουν την λεία μιας τοπικής συμμορίας, που σύμφωνα με τις πληροφορίες τους σκοπεύει να ληστέψει την μεγαλύτερη τράπεζα της περιοχής. Ένα κόλπο στο οποίο θα συμμετάσχει ως οδηγός, ο επίσης προβληματισμένος Χένρι Τζονς, που έχοντας βγει μόλις από την φυλακή, είναι αναγκασμένος να φροντίσει την εθισμένη στις ουσίες πόρνη μάνα του, αλλά και τον μικρούλη, παραπληγικό αδελφό του.
Και για να υπάρχει πλοκή, που στον χρονικό της ορίζοντα ξεπερνά τις δυόμισι ώρες, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τίποτα δεν πρόκειται να πάει σύμφωνα με το πλάνο, σωστά, για κανέναν εμπλεκόμενο στο διεφθαρμένο ετούτο παιχνίδι, που γοργά θα μετατραπεί σε λουτρό αίματος. Και θα ήταν ίσως περίεργο να μην οδηγηθούμε σε μια μια τέτοια ανεξέλεγκτη έξαρση βίας, αναλογιζόμενοι το παρελθόν του δημιουργού S. Craig Zahler, που δικές του εμπνεύσεις και εκτελέσεις υπήρξαν επίσης η Φαρ Ουέστ σφαγή του Bone Tomahawk και το μακελειό φυλακής Brawl In Cell Block 99, που πέρα από τα μεγάλα φιλμικά φεστιβάλ, πήραν διανομή και στην χώρα μας. Είναι πολυλογάς για να λέμε του στραβού το δίκαιο ο 46χρονος κινηματογραφιστής, που δεν πρέπει να έχει αφήσει ούτε μισό Ταραντινικό πλάνο αφιλμάριστο και στον δικό του νου, ούτε μία Pulpfictionική ατάκα που να μην την έχει κάνει μεταποίηση, κατά πως εκείνος θα επιθυμούσε.
Και κάτι παρόμοιο συμβαίνει κι εδώ, στο ιδιωματικά αλληγορικής μαρκίζας παρανάλωμα, που στην πραγματικότητα μοιάζει με ράλι για το ποιος θα αποδειχθεί στην εκπνοή εκείνος που έχει μεγαλύτερη ανάγκη τους παράδες, άρα και θα στεφανωθεί ως Lion King. Από την μια μεριά του (υποτιθέμενα δίκαιου) Νόμου, ο κτηνώδης αστυνομικός, από την απέναντι του έτερου Κανόνα της επιβίωσης του πεζοδρομίου, ο αποφυλακισμένος έγχρωμος - έκπληξη θετική o επιβλητικός Tory Kittles - που το ριζικό του έχει γράψει να μην ακολουθήσει ποτέ του τον δρόμο της αρετής. Αργά ή γρήγορα, οι παράλληλες ρότες των δύο αντρών, τέμνονται σε μια συνάντηση σκοτεινή, πνιγμένη στον βούρκο και την μυρωδιά του θανατικού, αφού ο ένας μετά τον άλλο οι περιφερειακοί χαρακτήρες, θα φεύγουν από την μέση, σε ένα μπαράζ βαρβαροτήτων.
Βασικό χαρακτηριστικό της δουλειάς του Zahler, πέραν της αυστηρώς ακατάλληλης αγριότητας, είναι οι εξαντλητικοί ρυθμοί, στην απόπειρα προσέγγισης των περσόνων της μυθοπλασίας του. Ουσιαστικά ο ντιρέκτορας δεν αφήνει καν την ελάχιστη πτυχή ακάλυπτη της προσωπικότητας του καθενός που συμμετέχει στην κούρσα θανάτου με έπαθλο τον ανεκτίμητο χρυσό, μέσα από πλάνα μακρόσυρτα, που υπό άλλες συνθήκες, μακρινές του Quentin μπούσουλα, θα είχαν σωθεί σε δευτερόλεπτα. Όχι όμως, οι διαλεκτικές σεκάνς, ξεπερνώντας πολλές φορές το δεκάλεπτο, επεξηγούν όλα όσα έχουν σχέση με την ροπή των υποκειμένων προς το ανήθικο. Κι αυτή η καλλιτεχνική άποψη δεν είναι διόλου άσχημη ως υλοποίηση, ίσως να απαιτεί δυο τρία ποτήρια σόδα για να διευκολυνθεί η πέψη της, στην έξοδο της, όμως θα ικανοποιήσει ακόμη και τον πιο εκνευρισμένο, λόγω της ακατάσχετης αλεγκρίας, θεατή.
Το φάουλ πρακτικά του φιλμ, είναι η επιμονή στον χαρακτήρα του συνεταίρου - ο Vince Vaughn είναι αυτός, που τα πηγαίνει παρασάγγες καλύτερα στην κομεντί - αφού λανθασμένα τρώει τόσα λεπτά επί σκηνής, ενώ στην ουσία είναι ρόλος δεύτερος, βοηθητικός, περιφερειακός. Ο Zahler προφανώς για να ανεβάσει την υπεραξία του κολλητού του (πρωταγωνιστή στην προηγούμενη ταινία του) άτσαλα μοιράζει σχεδόν ισόποσα το ρολόι σε αυτόν και τον Gibson, ξεχειλώνοντας κατά ένα μισάωρο, το λιγότερο, τον Μαραθώνιο. Προσοχή, δεν υπάρχει έντονο σεναριακό σφάλμα, αλλά υφίσταται πλεονασμός, άλλωστε η μεγέθυνση της μορφής του διπλανού, βοηθά πολύ στο σκιτσάρισμα του βασικού φλικ της ίντριγκας, που ο Μπάρμπα Mel, τον αποδίδει άριστα, χάρη στην τόση πείρα που του έχει χαρίσει το μπατσικό τετράπτυχο - εμπορικό ζενίθ μιας τεράστιας καριέρας. Γέρασε απότομα ο "Αυστραλός", που έχει κλείσει τα 63 του πια. Μυαλό όμως έβαλε και δεν μοστράρει όπως άλλοι, συνομήλικοι του, όπου και σε ότι νάναι. Ακόμη κι αν πρόκειται για καθαρόαιμα b-movies όπως το Dragged Across Concrete, που έχουν τόσα πολλά κοινωνιολογικά ερωτηματικά να ρίξουν στο τραπέζι, μέσα από τα πιστολιασμένα, βαμμένα κόκκινα καρέ τους...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική