Βερολίνο Σ' Αγαπώ
των Dianna Agron, Peter Chelsom, Fernando Eimbcke, Justin Franklin, Dennis Gansel, Dani Levy, Daniel Lwowski, Josef Rusnak, Til Schweiger, Massy Tadjedin, Gabriela Tscherniak. Με τους Helen Mirren, Keira Knightley, Mickey Rourke, Diego Luna, Jim Sturgess, Dianna Agron, Rafaëlle Cohen, Jenna Dewan, Toni Garrn, Sibel Kekilli, Hannelore Elsner, Robert Stadlober, Luke Wilson.
Πέριξ του γκρεμισμένου τείχους...
του zerVo (@moviesltd) 
Και αισίως φτάσαμε στην πέμπτη μεγάλου μήκους δημιουργία, που είναι αφιερωμένη σε μια μεγαλούπολη του πλανήτη μας και ανήκει στο κίνημα Cities Of Love, που εμπνεύστηκε στις αρχές του αιώνα ο Γάλλο κινηματογραφιστής Emannuel Benbihy. Από τις τέσσερις προηγούμενες δε, Paris, je t'aime (2006), New York, I Love You (2008), Tbilisi, I Love You (2014) και Rio, Eu Te Amo (2014), μόνον η περίπτωση της Γεωργιανής πρωτεύουσας δεν έχει πάρει επίσημη διανομή στην χώρα μας, μάλλον λόγω της προφανούς ελάχιστα τουριστικής της δυναμικής. Γνωρίζοντας πάντως την επιρροή της Γερμανικής πρωτεύουσας στους καλλιτέχνες, ειδικά του προοδευτικού νέου κύματος, το αποτέλεσμα των εννέα συν μιας ιστοριών του Berlin, I Love You ούτε καν πλησίασε τις προσδοκίες μου.
Ένας απογοητευμένος ερωτικά νέος, που βρίσκεται στα πρόθυρα του απονενοημένου διαβήματος, θα βρει αντίσταση στην μοιραία απόφαση του από το ομιλών αμάξι που μόλις περιήλθε στην κατοχή του. / Προβληματισμένος από τις συνεχείς επαγγελματικές του αποτυχίες, ένας φιλόδοξος Χολιγουντιανός παραγωγός, θα πάρει το κουράγιο και την δύναμη που ζητά για να συνεχίσει, από μια αρτίστα του δρόμου, που παίζει κουκλοθέατρο σιμά στην Πύλη του Βραδεμβούργου. / Ένας ηλικιωμένος Αμερικάνος επιχειρηματίας, κάνει ότι περνά από το χέρι του, προκειμένου να ρίξει στην αγκαλιά του εντυπωσιακή και πολύ νεότερη του καλλονή, σε μπαρ πολυτελούς ξενοδοχείου. / Πιτσιρίκος που κατά την ημέρα των γενεθλίων του δεν έχει δεχθεί ευχές από κανέναν, αναπάντεχα θα τις λάβει από περιφερόμενη δίπλα στο ποτάμι ντραγκ κουίν. / Ζορισμένη και μοναχική εργαζόμενη στο κέντρο υποδοχής μεταναστών, θα αποφασίσει να πάρει για λίγο καιρό μαζί της στο σπίτι έναν μικρό Άραβα, παρόλες τις αντιρρήσεις της συντηρητικής της μητέρας.
Σε ένα δημόσιο πλυντήριο πλάι στην Αλεξάντερπλατζ, μια ομάδα γυναικών θα μαζευτεί, νύχτα, με πρόσχημα τον καθαρισμό ρούχων, στην ουσία όμως για να δημοσιοποιήσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η καθεμιά τους. / Καλλιτέχνιδα περιφερόμενη στα σοκάκια της Ανατολικής πλευράς, θα ανακαλύψει τον έρωτα, πίσω από πρασιά όπου πραγματοποιείται φανταστικό μουσικοχορευτικό πάρτι περασμένων δεκαετιών. / Ένα εκκολαπτόμενο μοντέλο που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο ψάχνοντας την καλή, θα την πατήσει για ακόμη μια φορά, καθώς ο φωτογράφος που συνεργάστηκε θα εκμεταλλευτεί την αφέλεια της. / Άφραγκη ταξιτζού, στην μοναδική κούρσα της ημέρας της, θα φορτώσει κυνηγημένο διπλωμάτη, που στον χαρτοφύλακα του κρύβει ένα πανάκριβο μυστικό.
Λίγο έως πολύ, αυτή είναι η εννιάδα των μικροιστοριών που ορίζουν το σπονδυλωτό κορμί του φιλμ και ενώνονται με το γεφυράκι της ρουμπρίκας που αφορά την σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ μιας νεαρής Ισραηλινής κιθαρίστριας κι ενός Γερμανού που παριστάνει, βγάζοντας τα προς το ζην, κάτω από τον Πύργο της τηλεόρασης, τον φτερωτό άγγελο του Wenders. Πάντως μια ματιά αν ρίξει κανείς στα ονόματα που υπογράφουν τα σκετς, δεν θα συναντήσει τίποτα κορυφαία της διεθνούς σκηνής, μα πιο πολύ ελπιδοφόρα, στοιχείο που διαφοροποιεί άμεσα το Βερολινέζικο πρότζεκτ από όλα τα πιο γκλάμουρ προηγούμενα.
Εννοείται πως για ακόμη μια φορά, αυτό που παρατηρούμε στον συσχετισμό των παζλ, είναι η πλήρης ανισότητα, τόσο στο ενδιαφέρον, μα κυρίως στην ποιότητα του καθενός. Υπάρχουν στιγμές σαφώς πιο ελκυστικές, όπως ας πούμε εκείνη που πρωταγωνιστούν τα πιο βαριά ονόματα του συνολικού καστ, δηλαδή η μαμά Mirren με την θυγατέρα Knightley ή η πιο όμορφα φωτογραφήσιμη που ζωντανεύει μια ολόκληρη παλιά Βερολινέζικη ορχήστρα, της οποίας ηγείται ο διεθνούς φήμης Max Raabe. Όπως όμως υπάρχουν και κραυγαλέες φλόπες, με προεξάρχουσα την δεκάλεπτη σεκάνς με σταρ τον μόνο για λύπηση Mickey Rourke, που κάνει καμάκι σε μια θεά, πλην ηλικιακά σαν κόρη του, που στο τέλος αποδεικνύεται ότι πραγματικά είναι. Κανένα σπόιλερ, η σκηνή, γραμμένη κιόλας από τον γνωστό προβοκάτορα Neil LaBute, είναι τόσο ηλίθια, που μάλλον καταστρέφει την οποιαδήποτε καλή διάθεση έχει κανείς για να παρακολουθήσει το φιλμ.
Το οποίο τελικά αποδεικνύεται το πιο αδύναμο από τα τρία περασμένα Cities που έχουμε παρακολουθήσει, κυρίως λόγω του γεγονότος πως δεν καταφέρνει να περάσει την ταυτότητα του Βερολίνου παρά σε ελάχιστες από τις βινιέτες του. Σχεδιασμένο και υλοποιημένο δε από δέκα διαφορετικά συνεργεία, αντιμετωπίζει εμφανές θέμα ρυθμού - παλεύει να κρατήσει φιλότιμα το μπόσικο κάπως, το μοναδικό στόρι διαρκείας, επί ματαίω - καθώς από το νήμα της ιστορίας που λήγει, περνάμε αποξαρχής στον βατήρα της καινούργιας που ξεκινά. Και το κενό, ειδικά αν το θέμα που πέρασε ήταν απογοητευτικό, δεν μπαλώνεται με κανέναν απολύτως τρόπο, οπότε μια αμήχανη βαριεστημάρα πλανάται στον αέρα...
Σε ένα δημόσιο πλυντήριο πλάι στην Αλεξάντερπλατζ, μια ομάδα γυναικών θα μαζευτεί, νύχτα, με πρόσχημα τον καθαρισμό ρούχων, στην ουσία όμως για να δημοσιοποιήσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η καθεμιά τους. / Καλλιτέχνιδα περιφερόμενη στα σοκάκια της Ανατολικής πλευράς, θα ανακαλύψει τον έρωτα, πίσω από πρασιά όπου πραγματοποιείται φανταστικό μουσικοχορευτικό πάρτι περασμένων δεκαετιών. / Ένα εκκολαπτόμενο μοντέλο που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο ψάχνοντας την καλή, θα την πατήσει για ακόμη μια φορά, καθώς ο φωτογράφος που συνεργάστηκε θα εκμεταλλευτεί την αφέλεια της. / Άφραγκη ταξιτζού, στην μοναδική κούρσα της ημέρας της, θα φορτώσει κυνηγημένο διπλωμάτη, που στον χαρτοφύλακα του κρύβει ένα πανάκριβο μυστικό.
Λίγο έως πολύ, αυτή είναι η εννιάδα των μικροιστοριών που ορίζουν το σπονδυλωτό κορμί του φιλμ και ενώνονται με το γεφυράκι της ρουμπρίκας που αφορά την σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ μιας νεαρής Ισραηλινής κιθαρίστριας κι ενός Γερμανού που παριστάνει, βγάζοντας τα προς το ζην, κάτω από τον Πύργο της τηλεόρασης, τον φτερωτό άγγελο του Wenders. Πάντως μια ματιά αν ρίξει κανείς στα ονόματα που υπογράφουν τα σκετς, δεν θα συναντήσει τίποτα κορυφαία της διεθνούς σκηνής, μα πιο πολύ ελπιδοφόρα, στοιχείο που διαφοροποιεί άμεσα το Βερολινέζικο πρότζεκτ από όλα τα πιο γκλάμουρ προηγούμενα.
Εννοείται πως για ακόμη μια φορά, αυτό που παρατηρούμε στον συσχετισμό των παζλ, είναι η πλήρης ανισότητα, τόσο στο ενδιαφέρον, μα κυρίως στην ποιότητα του καθενός. Υπάρχουν στιγμές σαφώς πιο ελκυστικές, όπως ας πούμε εκείνη που πρωταγωνιστούν τα πιο βαριά ονόματα του συνολικού καστ, δηλαδή η μαμά Mirren με την θυγατέρα Knightley ή η πιο όμορφα φωτογραφήσιμη που ζωντανεύει μια ολόκληρη παλιά Βερολινέζικη ορχήστρα, της οποίας ηγείται ο διεθνούς φήμης Max Raabe. Όπως όμως υπάρχουν και κραυγαλέες φλόπες, με προεξάρχουσα την δεκάλεπτη σεκάνς με σταρ τον μόνο για λύπηση Mickey Rourke, που κάνει καμάκι σε μια θεά, πλην ηλικιακά σαν κόρη του, που στο τέλος αποδεικνύεται ότι πραγματικά είναι. Κανένα σπόιλερ, η σκηνή, γραμμένη κιόλας από τον γνωστό προβοκάτορα Neil LaBute, είναι τόσο ηλίθια, που μάλλον καταστρέφει την οποιαδήποτε καλή διάθεση έχει κανείς για να παρακολουθήσει το φιλμ.
Το οποίο τελικά αποδεικνύεται το πιο αδύναμο από τα τρία περασμένα Cities που έχουμε παρακολουθήσει, κυρίως λόγω του γεγονότος πως δεν καταφέρνει να περάσει την ταυτότητα του Βερολίνου παρά σε ελάχιστες από τις βινιέτες του. Σχεδιασμένο και υλοποιημένο δε από δέκα διαφορετικά συνεργεία, αντιμετωπίζει εμφανές θέμα ρυθμού - παλεύει να κρατήσει φιλότιμα το μπόσικο κάπως, το μοναδικό στόρι διαρκείας, επί ματαίω - καθώς από το νήμα της ιστορίας που λήγει, περνάμε αποξαρχής στον βατήρα της καινούργιας που ξεκινά. Και το κενό, ειδικά αν το θέμα που πέρασε ήταν απογοητευτικό, δεν μπαλώνεται με κανέναν απολύτως τρόπο, οπότε μια αμήχανη βαριεστημάρα πλανάται στον αέρα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική