Επιστροφή στην Κορυφή
του Στρατή Χατζηελενούδα.
Ολύμπιος!
του zerVo (@moviesltd) 
Η φιγούρα του είναι τόσο χαρακτηριστική, που δεν την λησμονείς εύκολα. Και παρότι δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, πρέπει να τον έχω πετύχει πάνω από πεντακόσιες φορές στο αγαπημένο (μας) Κυριακάτικο "εκκλησίασμα", εκεί στον μαζικό καφέ, λίγο πριν εισέλθουμε στον Ιερό Ναό. Φυσικά και δεν ήξερα το σπουδαίο επίτευγμα που κατάφερε μαζί με τους αφοσιωμένους του κολλητούς, γι αυτό όμως υπάρχει η κινηματογραφική μέθοδος της τεκμηρίωσης, προκειμένου να γνωστοποιούνται τέτοιου είδους εξαιρετικές περιπτώσεις, που μαζί τους, αδικαιολόγητα, δεν ασχολείται κανείς από τους ειδησεογράφους. Γι αυτό και όταν θα τον συναντήσω ξανά, στο επόμενο εντός φαντάζομαι, θα του σφίξω το χέρι, αφού είναι και ο πρώτος μάγκας!
Ήταν το 2007 όταν για δεύτερη φορά στην ορειβατική του καριέρα, κατάφερε να σκαρφαλώσει τον Μύτικα, την πιο ψηλή κορφή του Ολύμπου. Ένα παιχνίδι της μοίρας κατά την επιστροφή του στην Αθήνα, ένα τροχαίο ατύχημα, θα έχει σαν αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό του, που θα τον καθηλώσει στα 25 του στο αναπηρικό καρότσι. Δέκα χρόνια μετά, δίχως ποτέ να έχει εγκαταλείψει από την σκέψη του το πότε θα βρεθεί και πάλι στον θρόνο του Δϊα, ο ριψοκίνδυνος Λεωνίδας, θα πάρει και πάλι την απόφαση να πραγματοποιήσει το αδύνατο αυτό εγχείρημα, με την αρωγή μιας ομάδας φίλων, που δεν φοβούνται να πάρουν το ρίσκο. Κι έτσι να γίνει ο πρώτος στα χρονικά που πάτησε την στέγη της Ελλάδας, παρότι καθισμένος σε αμαξίδιο.
Φαντάσου λοιπόν, για τι κατόρθωμα συζητάμε, αφού ακόμη και στους αρτιμελείς μοιάζει αδύνατο το ανέβασμα στα τρία κάθετα χιλιόμετρα, μέσα από τις κακοτράχαλες, πετρώδεις πλαγιές και τα διάσελα, πόσο μάλλον για ένα παλικάρι που το χτύπησε η ατυχία, ουδέποτε όμως απόλεσε την ψυχική δύναμη και το κουράγιο. Και ακράδαντα μέσα του πιστεύει πως είναι πολύ πιο ισχυρός και δυνατός κι από πριν. Κι αν τα πόδια δεν ανταποκρίνονται κατά πως θα ήθελε, υπάρχουν δίπλα του καμιά εικοσαριά ακόμη ζευγάρια, που δεν τον άφησαν στα ζόρικα μονάχο, δεν θα το κάνουν τώρα που μπροστά δεν παίζει μια σκληρή ζωή, αλλά μια κορυφή. Θα την τσακίσουμε Λεό, στυλό να έχεις μονάχα μαζί για να γράψεις μήνυμα στο βιβλίο των κατακτητών της.
Όμορφα δομημένη η ιστορία που αφηγείται ο αξιόλογος και πολυβραβευμένος κινηματογραφιστής Στρατής Χατζηελενούδας, στην προσπάθεια του να οπτικοποιήσει - οκ, δίχως τα μοντέρνα τεχνικά μέσα του Nat Geo, στο πολυδιαφημισμένο Free Sοlo, να πούμε - μέσα σε ενενήντα λεπτά, τα τριάμισι χρόνια προετοιμασίας του αναρριχητή. Σε μια γραμμή, στήνεται σαν σε μικρά επεισόδια το μεγάλο κόλπο, αρχικά με την εισαγωγική παρουσίαση της κεντρικής, ιδιαίτερης περσόνας του Λεωνίδα, κατοπινά με την προπόνηση του σε συνθήκες ανάλογες με εκείνες που θα βρει στο όρος, στην συνέχεια με την οργάνωση του αλληλέγγυου τιμ στους πρόποδες και στο φινάλε της δόξας με το άγγιγμα του στύλου του Σκολιού στα 2.912 μέτρα. Πέντε δηλαδή, μόλις λιγότερα, από το Πάνθεον, που είμαι σίγουρος πως τριβελίζουν ήδη στο μυαλό του, για το πότε θα τα ξεκινήσει...
Μέσα από τις πεντακάθαρες εικόνες του φακού του ντοκιμαντερίστα, προβάλλονται όλες οι δυσκολίες της απόπειρας, διανθισμένες από το πάνκικα απελευθερωμένο στυλ του ορειβάτη, συνοδευόμενες από την ταιριαστά παρτιζάνικη, προσεγμένη, ρυθμική μουσική επένδυση, υπογεγραμμένη από τους Vodka Juniors. Συναισθηματικά και καρέ με το καρέ, εναλλάσσονται στο εκράν οι αγωνίες, οι ανθρώπινες στιγμές, τα γέλια, οι συντροφικότητες, οι αμφιβολίες, οι άγνοιες, οι εξυπνάδες ("ούτε μια στο εκατομμύριο" προβλέπει ένας απαισιόδοξος φαφλατάς, ευτυχώς όχι της ομάδας) ακόμη και οι οι ώρες χαλάρωσης της νυχτιάς, μέσα στον θάλαμο των καταφυγίων. Και στο επίκεντρο των πάντων ο κατορθωτής, ο Λεωνίδας, αυθεντικός, αλάνι, ζόρικος ανά στιγμές, μελαγχολικά ευαίσθητος, όταν καμιά φορά η καρέκλα τον καταβάλλει, πρωταγωνιστεί σε ένα από τα πιο όμορφα εγχώρια cine docs της σεζόν. Που κανονικά πρέπει να το πάρει και να το βάλει, δικαωματικά, να παίζει επαναλαμβανόμενα σε οθόνη εκεί στα αποδυτήρια του Καραΐσκάκη, για να αντιληφθούν ορισμένοι, πόσο πιο κοντά στον ουρανό μπορεί να φτάσει, όποιος φορά την φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο στο στήθος!
Φαντάσου λοιπόν, για τι κατόρθωμα συζητάμε, αφού ακόμη και στους αρτιμελείς μοιάζει αδύνατο το ανέβασμα στα τρία κάθετα χιλιόμετρα, μέσα από τις κακοτράχαλες, πετρώδεις πλαγιές και τα διάσελα, πόσο μάλλον για ένα παλικάρι που το χτύπησε η ατυχία, ουδέποτε όμως απόλεσε την ψυχική δύναμη και το κουράγιο. Και ακράδαντα μέσα του πιστεύει πως είναι πολύ πιο ισχυρός και δυνατός κι από πριν. Κι αν τα πόδια δεν ανταποκρίνονται κατά πως θα ήθελε, υπάρχουν δίπλα του καμιά εικοσαριά ακόμη ζευγάρια, που δεν τον άφησαν στα ζόρικα μονάχο, δεν θα το κάνουν τώρα που μπροστά δεν παίζει μια σκληρή ζωή, αλλά μια κορυφή. Θα την τσακίσουμε Λεό, στυλό να έχεις μονάχα μαζί για να γράψεις μήνυμα στο βιβλίο των κατακτητών της.
Όμορφα δομημένη η ιστορία που αφηγείται ο αξιόλογος και πολυβραβευμένος κινηματογραφιστής Στρατής Χατζηελενούδας, στην προσπάθεια του να οπτικοποιήσει - οκ, δίχως τα μοντέρνα τεχνικά μέσα του Nat Geo, στο πολυδιαφημισμένο Free Sοlo, να πούμε - μέσα σε ενενήντα λεπτά, τα τριάμισι χρόνια προετοιμασίας του αναρριχητή. Σε μια γραμμή, στήνεται σαν σε μικρά επεισόδια το μεγάλο κόλπο, αρχικά με την εισαγωγική παρουσίαση της κεντρικής, ιδιαίτερης περσόνας του Λεωνίδα, κατοπινά με την προπόνηση του σε συνθήκες ανάλογες με εκείνες που θα βρει στο όρος, στην συνέχεια με την οργάνωση του αλληλέγγυου τιμ στους πρόποδες και στο φινάλε της δόξας με το άγγιγμα του στύλου του Σκολιού στα 2.912 μέτρα. Πέντε δηλαδή, μόλις λιγότερα, από το Πάνθεον, που είμαι σίγουρος πως τριβελίζουν ήδη στο μυαλό του, για το πότε θα τα ξεκινήσει...
Μέσα από τις πεντακάθαρες εικόνες του φακού του ντοκιμαντερίστα, προβάλλονται όλες οι δυσκολίες της απόπειρας, διανθισμένες από το πάνκικα απελευθερωμένο στυλ του ορειβάτη, συνοδευόμενες από την ταιριαστά παρτιζάνικη, προσεγμένη, ρυθμική μουσική επένδυση, υπογεγραμμένη από τους Vodka Juniors. Συναισθηματικά και καρέ με το καρέ, εναλλάσσονται στο εκράν οι αγωνίες, οι ανθρώπινες στιγμές, τα γέλια, οι συντροφικότητες, οι αμφιβολίες, οι άγνοιες, οι εξυπνάδες ("ούτε μια στο εκατομμύριο" προβλέπει ένας απαισιόδοξος φαφλατάς, ευτυχώς όχι της ομάδας) ακόμη και οι οι ώρες χαλάρωσης της νυχτιάς, μέσα στον θάλαμο των καταφυγίων. Και στο επίκεντρο των πάντων ο κατορθωτής, ο Λεωνίδας, αυθεντικός, αλάνι, ζόρικος ανά στιγμές, μελαγχολικά ευαίσθητος, όταν καμιά φορά η καρέκλα τον καταβάλλει, πρωταγωνιστεί σε ένα από τα πιο όμορφα εγχώρια cine docs της σεζόν. Που κανονικά πρέπει να το πάρει και να το βάλει, δικαωματικά, να παίζει επαναλαμβανόμενα σε οθόνη εκεί στα αποδυτήρια του Καραΐσκάκη, για να αντιληφθούν ορισμένοι, πόσο πιο κοντά στον ουρανό μπορεί να φτάσει, όποιος φορά την φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο στο στήθος!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαρτίου 2019 από την Neo Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική