Arctic
του Joe Penna. Με τους Mads Mikkelsen, Maria Thelma Smaradottir.
Σιδερένια Θέληση
του zerVo (@moviesltd) 
Το πράγμα δεν είναι πια όπως πολύ παλιά, όπου το καλό, μαχητικό, παθιασμένο να βγει νικητής ενάντια στις αντιξοότητες παλικάρι, ελέω χάπι έντ, στο φινάλε τα κατάφερνε, έστω και την τελευταία στιγμή. Έχει αλλάξει το ρητό και πλέον οι κινηματογραφικοί ήρωες που τα βάζουν με τα στοιχεία της φύσης, στις αποκαλούμενες ταινίες επιβίωσης, μοιράζονται τους θριάμβους και τις ήττες, σε τέτοιο βαθμό που να μην υπάρχει η παραμικρή προβλέψιμη έκβαση. Είτε η δράση εκτυλίσσεται στην θάλασσα (Cast Away / All Is Lost / Adrift), είτε στην απέραντη ερημιά (The Revenant / Wild / The Grey), ακόμη ακόμη και στο αχανές διάστημα (Gravity / The Martian) κανείς θεατής πλέον δεν μπορεί να θεωρήσει μετά βεβαιότητος πως ο πρωταγωνιστής, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους θα σωθεί. Κι αυτό το δεδομένο πια, ευτυχώς για όλους μας, ισχύει σε απόλυτη τιμή, σε όλη την χρονική διάρκεια του Arctic.
Μοναδικός ζωντανός, από ένα τραγικό αεροπορικό δυστύχημα με μονοκινητήριο, σε μια απόμερη και δύσβατη περιοχή του Αρκτικού Κύκλου είναι ο Όβεργκαρντ, που μέσα στην αγωνία του, δεν έχει εναποθέσει τις ελπίδες σωτήριας του μόνο στον Θεό, αλλά έχει πάρει για τα καλά την κατάσταση στα χέρια του. Φροντίζοντας να μην ξεμείνει ποτέ από τρόφιμα, ψαρεύοντας με την αυτοσχέδια πετονιά του φρέσκα ψάρια, αλλά και παλεύοντας με κάθε δυνατό τρόπο να επικοινωνήσει με τον πολιτισμό, είτε στήνοντας σημάδια που μπορεί να κινήσουν την υποψία των συνεργείων διάσωσης, είτε παλεύοντας να βάλει μπροστά τον δυσκίνητο ασύρματο, που κι αυτός έχει καταστραφεί από την πτώση. Και πραγματικά η τύχη φαίνεται να του χαμογελά, καθώς ένα ελικόπτερο αντιλαμβανόμενο την ύπαρξη του, θα τον πλησιάσει προς περισυλλογή.
Με τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες να χτυπούν μανιασμένα, το ιπτάμενο κήτος όχι απλά δεν θα πετύχει τον σκοπό του, αλλά θα τσακιστεί κι αυτό στους πάγους, με αποτέλεσμα τον ακαριαίο θάνατο του πιλότου και τον βαρύ τραυματισμό της συνοδού. Ένα συμβάν που μονομιάς θα αλλάξει τα μελετημένα πλάνα του Όβεργκαρντ, που πλέον δεν θα κοιτάξει την δική του σωτηρία, αλλά το πως θα βοηθήσει την άτυχη κοπέλα, αποφασίζοντας να την μεταφέρει με το αυτοσχέδιο έλκηθρο του, όσο γίνεται πιο σύντομα στην πλησιέστερη πόλη. Που ούτε όμως γνωρίζει προς τα που πέφτει, ούτε μπορεί να υπολογίσει με ελάχιστα εφόδια πλοήγησης, πόσες απροσπέλαστες χιονισμένες πλαγιές πρέπει να διαβεί.
Βασικό ατού αυτής της ρεαλιστικά αγωνιώδους περιπέτειας, είναι πως όσα εξιστορεί, δεν είναι τραβηγμένα, παρά θα μπορούσαν να συμβούν και στην αλήθεια, εφόσον οι καταστάσεις του περιβάλλοντος, είναι τόσο ακραίες, σαν και αυτές που ισχύουν όσο πλησιάζουμε την νοητή κουκκίδα του Βορείου Πόλου. Η αφήγηση δε, στην προσέγγιση του "ναυαγίου", λειτουργώντας με προσεκτική οικονομία, δεν σερβίρει έτοιμα τα στοιχεία του στην πλατεία, αλλά αφήνει το κοινό να φανταστεί τι έχει συμβεί και ο άμοιρος άντρας έχει περιέλθει σε τόσο απελπιστική θέση. Στην πρώτη μας σύνδεση μαζί του δηλαδή, το αεροσκάφος του έχει ήδη καταπέσει και απλά μέσα σε μια απόλυτη σιγή γινόμαστε μάρτυρες της ρουτίνας του: Ψάρεμα, γύρισμα της τροχαλίας του σχεδόν νεκρού πομπού, ανείπωτο ψύχος, ξεκούραση μέσα στην άτρακτο με την ελπίδα να αναγεννιέται μπας και εντοπιστεί η ύπαρξη του, για το επόμενο ξημέρωμα. Και οι απειλές διαρκώς πολλαπλασιάζονται, καθώς οι φονικές πεινασμένες αρκούδες τον κυκλώνουν.
Μπορεί λοιπόν όλη αυτή η τραγωδία να εξελιχθεί ακόμη χειρότερα? Όπως μας διαβεβαιώνει ο πρώην διακεκριμένος κιθαρίστας στην πατρίδα του την Βραζιλία και νυν ταλαντούχος σκηνοθέτης, Joe Penna, πάντοτε, όσο κι αν έχουμε φτάσει στα ανθρώπινα όρια μας, είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε προετοιμασμένοι για το ακόμη χειρότερο κτύπημα της λάχεσης. Στηριγμένος σε ένα πειστικά αρνητικό συμβάν, ο Παουλίστα, τοποθετεί το υποκείμενο του στο μέσον των διαρκών και συνεχόμενων αντιξοοτήτων, επαναλαμβάνοντας τις στο πανί, μετατρέποντας τον έτσι σε αγρίμι που σαν μοναδικό του στόχο έχει να βγει νικητής. Και η δεύτερη καταστροφή που θα ακολουθήσει, θα είναι και εκείνη που θα τον πεισμώσει ακόμη πιο πολύ. Τώρα έχει να σκεφτεί για δύο σωτηρίες και είναι υποχρεωμένος να φτάσει ίσα με το τέρμα για να κερδίσει, ακόμη κι αν δεν ξέρει καν, πόσο πολύ μπορεί να απέχει αυτό, από την αχαρτογράφητη βούλα που είναι παγιδευμένος.
Αργοί, βασανιστικοί παλμοί, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο τέμπο τους, αναμένοντας την επόμενη συμφορά, υπέροχη φωτογραφία του δύσκολα προσεγγίσιμου κάτασπρου του πάγου, μέτρια για να λέμε την αλήθεια τα ειδικά εφέ στις σεκάνς έντασης, ειδικά όταν εμφανίζεται η όχι και τόσο προσεγμένων CGI πολική άρκτος. Χάρη στην πειστικά άλαλη παρουσία του πλέον αναγνωρίσιμου Σκανδιναβού πρωταγωνιστή των ημερών μας, Mads Mikkelsen, το μελετημένο θρίλερ κυλά ολόσωστα και χωρίς να δημιουργεί παραξενιές, σε όποιον το παρακολουθεί, κρίνοντας το πιθανά ως υπερβολικό. Αντιθέτως η γνώμη που υπερισχύει είναι πως πρόκειται για ένα προσεγμένα χτισμένο δράμα, που υμνεί την θέληση και το κουράγιο, ακόμη κι αν δεν κατανόησα πόσο το (απτό ή μεταφυσικό?) φινάλε την ανταμείβει όπως της αρμόζει.
Με τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες να χτυπούν μανιασμένα, το ιπτάμενο κήτος όχι απλά δεν θα πετύχει τον σκοπό του, αλλά θα τσακιστεί κι αυτό στους πάγους, με αποτέλεσμα τον ακαριαίο θάνατο του πιλότου και τον βαρύ τραυματισμό της συνοδού. Ένα συμβάν που μονομιάς θα αλλάξει τα μελετημένα πλάνα του Όβεργκαρντ, που πλέον δεν θα κοιτάξει την δική του σωτηρία, αλλά το πως θα βοηθήσει την άτυχη κοπέλα, αποφασίζοντας να την μεταφέρει με το αυτοσχέδιο έλκηθρο του, όσο γίνεται πιο σύντομα στην πλησιέστερη πόλη. Που ούτε όμως γνωρίζει προς τα που πέφτει, ούτε μπορεί να υπολογίσει με ελάχιστα εφόδια πλοήγησης, πόσες απροσπέλαστες χιονισμένες πλαγιές πρέπει να διαβεί.
Βασικό ατού αυτής της ρεαλιστικά αγωνιώδους περιπέτειας, είναι πως όσα εξιστορεί, δεν είναι τραβηγμένα, παρά θα μπορούσαν να συμβούν και στην αλήθεια, εφόσον οι καταστάσεις του περιβάλλοντος, είναι τόσο ακραίες, σαν και αυτές που ισχύουν όσο πλησιάζουμε την νοητή κουκκίδα του Βορείου Πόλου. Η αφήγηση δε, στην προσέγγιση του "ναυαγίου", λειτουργώντας με προσεκτική οικονομία, δεν σερβίρει έτοιμα τα στοιχεία του στην πλατεία, αλλά αφήνει το κοινό να φανταστεί τι έχει συμβεί και ο άμοιρος άντρας έχει περιέλθει σε τόσο απελπιστική θέση. Στην πρώτη μας σύνδεση μαζί του δηλαδή, το αεροσκάφος του έχει ήδη καταπέσει και απλά μέσα σε μια απόλυτη σιγή γινόμαστε μάρτυρες της ρουτίνας του: Ψάρεμα, γύρισμα της τροχαλίας του σχεδόν νεκρού πομπού, ανείπωτο ψύχος, ξεκούραση μέσα στην άτρακτο με την ελπίδα να αναγεννιέται μπας και εντοπιστεί η ύπαρξη του, για το επόμενο ξημέρωμα. Και οι απειλές διαρκώς πολλαπλασιάζονται, καθώς οι φονικές πεινασμένες αρκούδες τον κυκλώνουν.
Μπορεί λοιπόν όλη αυτή η τραγωδία να εξελιχθεί ακόμη χειρότερα? Όπως μας διαβεβαιώνει ο πρώην διακεκριμένος κιθαρίστας στην πατρίδα του την Βραζιλία και νυν ταλαντούχος σκηνοθέτης, Joe Penna, πάντοτε, όσο κι αν έχουμε φτάσει στα ανθρώπινα όρια μας, είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε προετοιμασμένοι για το ακόμη χειρότερο κτύπημα της λάχεσης. Στηριγμένος σε ένα πειστικά αρνητικό συμβάν, ο Παουλίστα, τοποθετεί το υποκείμενο του στο μέσον των διαρκών και συνεχόμενων αντιξοοτήτων, επαναλαμβάνοντας τις στο πανί, μετατρέποντας τον έτσι σε αγρίμι που σαν μοναδικό του στόχο έχει να βγει νικητής. Και η δεύτερη καταστροφή που θα ακολουθήσει, θα είναι και εκείνη που θα τον πεισμώσει ακόμη πιο πολύ. Τώρα έχει να σκεφτεί για δύο σωτηρίες και είναι υποχρεωμένος να φτάσει ίσα με το τέρμα για να κερδίσει, ακόμη κι αν δεν ξέρει καν, πόσο πολύ μπορεί να απέχει αυτό, από την αχαρτογράφητη βούλα που είναι παγιδευμένος.
Αργοί, βασανιστικοί παλμοί, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο τέμπο τους, αναμένοντας την επόμενη συμφορά, υπέροχη φωτογραφία του δύσκολα προσεγγίσιμου κάτασπρου του πάγου, μέτρια για να λέμε την αλήθεια τα ειδικά εφέ στις σεκάνς έντασης, ειδικά όταν εμφανίζεται η όχι και τόσο προσεγμένων CGI πολική άρκτος. Χάρη στην πειστικά άλαλη παρουσία του πλέον αναγνωρίσιμου Σκανδιναβού πρωταγωνιστή των ημερών μας, Mads Mikkelsen, το μελετημένο θρίλερ κυλά ολόσωστα και χωρίς να δημιουργεί παραξενιές, σε όποιον το παρακολουθεί, κρίνοντας το πιθανά ως υπερβολικό. Αντιθέτως η γνώμη που υπερισχύει είναι πως πρόκειται για ένα προσεγμένα χτισμένο δράμα, που υμνεί την θέληση και το κουράγιο, ακόμη κι αν δεν κατανόησα πόσο το (απτό ή μεταφυσικό?) φινάλε την ανταμείβει όπως της αρμόζει.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική