Η Θετική Πλευρά της Ζωής
του Neil Burger. Με τους Kevin Hart, Bryan Cranston, Nicole Kidman, Genevieve Angelson, Aja Naomi King, Julianna Margulies, Rachel Alana Handler, Tate Donovan.
The Untouchables...
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν είναι δα η πρώτη ταινία που βαρύγδουπα υποστηρίζει πως βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός. Μόνο που εγώ δεν στέκομαι στο συγκινητικό θεματικό, που ελάχιστοι σινεφίλ, φαντάζομαι, δεν γνωρίζουν, μα στο πιο ρεαλιστικό, εκείνο που έχει να κάνει με τα νούμερα και τα ρεκόρ. Η Φραντσέζικη παραγωγή Intouchables σε σκηνοθεσία του ταλαντούχου ντουέτου Nakache / Toledano βγήκε στις αίθουσες σιμά της Νοτραντάμ, τον χειμώνα του 2012, με κάποιες φιλοδοξίες να αποτελέσει εμπορικό χιτ. Αυτό που επακολούθησε της εξόδους των Άθικτων, υπήρξε κυριολεκτικά μνημειώδες μιας και η προσέλευση του κόσμου υπήρξε τόσο σαρωτική, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας, με συνέπεια να καταχωρηθεί στο λίμπρο ντόρο των επιτευγμάτων ως η πιο επιτυχημένη made in France δημιουργία όλων των εποχών, κόβοντας περισσότερα από 54 εκ. εισιτήρια ανά την υφήλιο, 10 εκ. παραπάνω από το Πέμπτο Στοιχείο που φιγουράριζε μέχρι ώρας στην κορυφή της σχετικής λίστας. Ταυτόχρονα την ίδια χρονιά βρέθηκε στο τοπ των πιο εμπορικών φιλμς από όλη την γη στην αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφήνοντας δεύτερο και καταιδρωμένο τον ύστατο Χάρι Πόττερ! Την ίδια ώρα που αμέτρητα ήταν τα βραβεία που απέσπασε στις διεθνείς διοργανώσεις. Ανάμεσα σε αυτά το σπουδαίο Cesar που τσίμπησε ο άσημος μέχρι πρότινος μαύρος ηθοποιός Omar Sy, που πλέον είναι ιντερνάσιοναλ αστέρας, παίζοντας το ένα μισό του επί της οθόνης διδύμου, στο πλευρό του γοητευτικού Francois Cluzet. Τέτοιο αληθινό συμβάν λοιπόν, σιγά μην το άφηνε το Χόλιγουντ ανεκμετάλλευτο και δεν του άναβε το πράσινο φως για ένα αγγλόφωνο ριμέικ. The Upside το λοιπόν...
Έχοντας περάσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής του πίσω από τα κάγκελα, αποφασισμένος να αφήσει πίσω μια για πάντα τον παραβατικό βίο που του στέρησε την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, μα κυρίως την λατρεμένη του οικογένεια, ο ασυγκράτητος όσο και ευαίσθητος Ντελ Σκοτ, αναζητώντας κανονική εργασία, θα πάρει από τα χέρια του κοινωνικού του λειτουργού την λίστα των υποψήφιων εργοδοτών. Σε μια από αυτές θα βρεθεί σε πλήρη αδιαφορία του, υποψήφιος να πάρει την θέση του φροντιστή του εύπορου Φιλίπ Λακάς, που μια μοιραία πτώση με το ανεμόπτερο του, τον έχει καθηλώσει μια για πάντα στο αναπηρικό καροτσάκι. Και παρότι από όλους όσους παρέλασαν μπροστά από τον τετραπληγικό άντρα, ήταν εκείνος που διέθετε, μακράν, τα λιγότερα προσόντα, εντούτοις προς τεράστια έκπληξη του, θα πάρει την δουλειά!
Που συν τοις άλλοις και γερό μεροκάματο έχει και ιδανικές συνθήκες διαβίωσης στο πανάκριβο σπίτι του αναγνωρισμένου εμπόρου έργων τέχνης. Σταδιακά και όσο οι δύο αντιδιαμετρικά αντίθετης ψυχοσύνθεσης άντρες θα γνωρίζονται καλύτερα, καθώς θα περνούν το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας τους μαζί, χάρη στην απρόβλεπτα άναρχη συμπεριφορά του φτωχού στην τσέπη, μα πλούσιου σε συναισθήματα Ντελ, ο κατακερματισμένος ψυχικά Φιλίπ θα καταλάβει πως υπάρχει ακόμη ζωή κι ελπίδα, ακόμη κι αν η τύχη του γύρισε με τέτοιο βάναυσο τρόπο την πλάτη.
Εντάξει, οι μόνοι που δεν το έχουν κατανοήσει ακόμη πως είναι το λιγότερο σαχλαμάρα να παίρνεις μια ευρωπαϊκή δημιουργία για να την μεταποιήσεις, ακόμη και αξιοπρεπώς, στα δικά σου αμερικάνικα μέτρα, είναι οι ίδιοι οι Γιάνκηδες. Και ετούτο ισχύει και στην παρούσα περίπτωση, που τα πιασάρικα americain στοιχεία στο σενάριο του ορίτζιναλ - και που φυσικά μεταφέρονται αυτούσια και στην ρέπλικα - δεν ήσαν διόλου λίγα, το αντίθετο μάλιστα. Φυσικά και η κάμερα εστιάζει αρχικώς στην ανάλυση των προσωπικοτήτων της ετερόκλητης δυάδας, στην εισαγωγική απιθανότητα ταιριάσματος των χνότων ενός μπον βιβέρ κι ενός φυλακόβιου, στα διαρκή περάσματα από το γλαφυρό στο δραματικό και τούμπαλιν, όπως επακριβώς είχε συμβεί και στο πρωτότυπο. Φυσικά όπως και εκείνο είχε τόσο καλά γραφεί ώστε από μια κόκκινη γραμμή και μετά να αναπτυχθεί η σωστή χημεία ανάμεσα σε έναν κοσμοπολίτη και έναν (κάποια γενιάς) μετανάστη, έτσι κι εδώ ο πρώτος πόλος παραμένει αναλλοίωτος με την θέση του δεύτερου να παίρνει ένας Αφροαμερικάνος περιθωριακός τύπος, μεγαλωμένος στα γκέτο και τα κακόφημα μπλοκς. Στα Αγγλικά όμως, το κατά εννιά δέκατα ίδιο σκριπτ δεν πείθει για την αληθοφάνεια του...
...διότι είναι άλλο Νέα Υόρκη και άλλο Παρίσι, αλλιώς αντιλαμβάνεται κανείς φρεσκοσιδερωμένος πίσω από τα τζάμια της παγωμένης μητρόπολης τους έγχρωμους με τα hoodies, τα tattoos, τα κίτρινα απολυτήρια από το φρέσκο και αλλιώς ένας όμοιος λευκός, πλην liberation, αριστοκράτης τους μαύρους, όταν στο φόντο παίζει ο Άιφελ και η τρικολόρ σημαία. Δεν υπάρχει εξήγηση περί τούτου, δεν μιλάμε για θεώρημα, αλλά για πρακτική μιας άλλης κοινωνίας, διαφορετικής, που και βέβαια έχει τα ρατσιστικά ζητήματα της, δεν την νοιάζουν όμως τόσο οι δερματικές αποχρώσεις, τόσο όσο ισχύει στην Νέα Γη. Με ζωντανό αυτό λοιπόν το μισμάτς, πέραν του λογικού δεδομένου του ξαναζεσταμένου φαγητού, δεν κυλούν ούτε τριάντα λεπτά της ώρας, πριν καταλάβουμε πως Η Θετική Πλευρά της Ζωής δεν έχει και τόσους ρούμπους να προσμετρηθούν υπέρ της.
Είναι που από την μια μεριά οι δευτερεύουσες ιστορίες - κυρίως με την κατεστραμμένη οικογένεια του Ντελ - δεν τσουλάνε, είναι που οι περιφερειακοί ρόλοι μοιάζουν πολύ χάρτινοι και επίπεδοι - φάουλ της Nicole, δεν είχε καμία δουλειά να μπλεχτεί σε τριτοτέταρτο ρολάκι - είναι κι αυτό το ρημάδι το αίσθημα του ντέζα βου, ε, δεν θέλει και πολύ το πράγμα για να χάσει την οποιαδήποτε νότα φρεσκάδας μπορεί να είχε υποσχεθεί στην εξαγγελία του. Το μείγμα αστείων και τραγικών σεκάνς, μην αποφεύγοντας τα κλισέ όπως το σερβίρει ο όχι και τίποτα πρώτης γραμμής ντιρέκτορας Neil Burger, δεν προσφέρει όχι απλά κάποια καινοτομία, αλλά ούτε μια δυο μικρο εκπλήξεις που ενδεχόμενα θα υποκινούσαν τον υποψήφιο θεατή, να επιλέξει να (ματα)δει το αντίγραφο.
Άρα αν σώζει κάτι το εργάκι από το ναυάγιο, δεν είναι άλλο από το δέσιμο των δύο αστέρων που έχουν αναλάβει να φέρουν εις πέρας τους βασικούς ρόλους της ιστορίας. Και το πλας στην περίπτωση μας δεν είναι φυσικά ο Bryan Cranston, ένας ηθοποιός οσκαρικός, δοκιμασμένος σχεδόν στα πάντα μέσα στα σαράντα χρόνια πορείας του. Αλλά ο μαυρούκος Kevin Hart, απόφοιτος κι αυτός της Μεγάλης του Murphy Σχολής, που ευτυχώς εδώ δεν εξαντλείται μόνο σε λογοδιάρροιες και ραπ συνήθειες, αλλά βγάζει και ένα κάποιο τάλαντο, που δεν είχε δείξει στις β εθνικής κομεντί που έχει πρωταγωνιστήσει. Ατυχώς και για τους δύο, το φτωχό σε δυναμικές ατάκες σενάριο, δεν βοηθά στο να εκτοξεύσουν όσο θα έπρεπε το bromance, συνεπώς δεν βρίσκω το λόγο να τραβήξει κανείς την ρότα προς το σινεμά για την κόπια, αντί να ξεχαστεί για μια ακόμη φορά, με το όμορφο γαλλόφωνο πατρόν.
Που συν τοις άλλοις και γερό μεροκάματο έχει και ιδανικές συνθήκες διαβίωσης στο πανάκριβο σπίτι του αναγνωρισμένου εμπόρου έργων τέχνης. Σταδιακά και όσο οι δύο αντιδιαμετρικά αντίθετης ψυχοσύνθεσης άντρες θα γνωρίζονται καλύτερα, καθώς θα περνούν το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας τους μαζί, χάρη στην απρόβλεπτα άναρχη συμπεριφορά του φτωχού στην τσέπη, μα πλούσιου σε συναισθήματα Ντελ, ο κατακερματισμένος ψυχικά Φιλίπ θα καταλάβει πως υπάρχει ακόμη ζωή κι ελπίδα, ακόμη κι αν η τύχη του γύρισε με τέτοιο βάναυσο τρόπο την πλάτη.
Εντάξει, οι μόνοι που δεν το έχουν κατανοήσει ακόμη πως είναι το λιγότερο σαχλαμάρα να παίρνεις μια ευρωπαϊκή δημιουργία για να την μεταποιήσεις, ακόμη και αξιοπρεπώς, στα δικά σου αμερικάνικα μέτρα, είναι οι ίδιοι οι Γιάνκηδες. Και ετούτο ισχύει και στην παρούσα περίπτωση, που τα πιασάρικα americain στοιχεία στο σενάριο του ορίτζιναλ - και που φυσικά μεταφέρονται αυτούσια και στην ρέπλικα - δεν ήσαν διόλου λίγα, το αντίθετο μάλιστα. Φυσικά και η κάμερα εστιάζει αρχικώς στην ανάλυση των προσωπικοτήτων της ετερόκλητης δυάδας, στην εισαγωγική απιθανότητα ταιριάσματος των χνότων ενός μπον βιβέρ κι ενός φυλακόβιου, στα διαρκή περάσματα από το γλαφυρό στο δραματικό και τούμπαλιν, όπως επακριβώς είχε συμβεί και στο πρωτότυπο. Φυσικά όπως και εκείνο είχε τόσο καλά γραφεί ώστε από μια κόκκινη γραμμή και μετά να αναπτυχθεί η σωστή χημεία ανάμεσα σε έναν κοσμοπολίτη και έναν (κάποια γενιάς) μετανάστη, έτσι κι εδώ ο πρώτος πόλος παραμένει αναλλοίωτος με την θέση του δεύτερου να παίρνει ένας Αφροαμερικάνος περιθωριακός τύπος, μεγαλωμένος στα γκέτο και τα κακόφημα μπλοκς. Στα Αγγλικά όμως, το κατά εννιά δέκατα ίδιο σκριπτ δεν πείθει για την αληθοφάνεια του...
...διότι είναι άλλο Νέα Υόρκη και άλλο Παρίσι, αλλιώς αντιλαμβάνεται κανείς φρεσκοσιδερωμένος πίσω από τα τζάμια της παγωμένης μητρόπολης τους έγχρωμους με τα hoodies, τα tattoos, τα κίτρινα απολυτήρια από το φρέσκο και αλλιώς ένας όμοιος λευκός, πλην liberation, αριστοκράτης τους μαύρους, όταν στο φόντο παίζει ο Άιφελ και η τρικολόρ σημαία. Δεν υπάρχει εξήγηση περί τούτου, δεν μιλάμε για θεώρημα, αλλά για πρακτική μιας άλλης κοινωνίας, διαφορετικής, που και βέβαια έχει τα ρατσιστικά ζητήματα της, δεν την νοιάζουν όμως τόσο οι δερματικές αποχρώσεις, τόσο όσο ισχύει στην Νέα Γη. Με ζωντανό αυτό λοιπόν το μισμάτς, πέραν του λογικού δεδομένου του ξαναζεσταμένου φαγητού, δεν κυλούν ούτε τριάντα λεπτά της ώρας, πριν καταλάβουμε πως Η Θετική Πλευρά της Ζωής δεν έχει και τόσους ρούμπους να προσμετρηθούν υπέρ της.
Είναι που από την μια μεριά οι δευτερεύουσες ιστορίες - κυρίως με την κατεστραμμένη οικογένεια του Ντελ - δεν τσουλάνε, είναι που οι περιφερειακοί ρόλοι μοιάζουν πολύ χάρτινοι και επίπεδοι - φάουλ της Nicole, δεν είχε καμία δουλειά να μπλεχτεί σε τριτοτέταρτο ρολάκι - είναι κι αυτό το ρημάδι το αίσθημα του ντέζα βου, ε, δεν θέλει και πολύ το πράγμα για να χάσει την οποιαδήποτε νότα φρεσκάδας μπορεί να είχε υποσχεθεί στην εξαγγελία του. Το μείγμα αστείων και τραγικών σεκάνς, μην αποφεύγοντας τα κλισέ όπως το σερβίρει ο όχι και τίποτα πρώτης γραμμής ντιρέκτορας Neil Burger, δεν προσφέρει όχι απλά κάποια καινοτομία, αλλά ούτε μια δυο μικρο εκπλήξεις που ενδεχόμενα θα υποκινούσαν τον υποψήφιο θεατή, να επιλέξει να (ματα)δει το αντίγραφο.
Άρα αν σώζει κάτι το εργάκι από το ναυάγιο, δεν είναι άλλο από το δέσιμο των δύο αστέρων που έχουν αναλάβει να φέρουν εις πέρας τους βασικούς ρόλους της ιστορίας. Και το πλας στην περίπτωση μας δεν είναι φυσικά ο Bryan Cranston, ένας ηθοποιός οσκαρικός, δοκιμασμένος σχεδόν στα πάντα μέσα στα σαράντα χρόνια πορείας του. Αλλά ο μαυρούκος Kevin Hart, απόφοιτος κι αυτός της Μεγάλης του Murphy Σχολής, που ευτυχώς εδώ δεν εξαντλείται μόνο σε λογοδιάρροιες και ραπ συνήθειες, αλλά βγάζει και ένα κάποιο τάλαντο, που δεν είχε δείξει στις β εθνικής κομεντί που έχει πρωταγωνιστήσει. Ατυχώς και για τους δύο, το φτωχό σε δυναμικές ατάκες σενάριο, δεν βοηθά στο να εκτοξεύσουν όσο θα έπρεπε το bromance, συνεπώς δεν βρίσκω το λόγο να τραβήξει κανείς την ρότα προς το σινεμά για την κόπια, αντί να ξεχαστεί για μια ακόμη φορά, με το όμορφο γαλλόφωνο πατρόν.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική