Θα Μπορούσες Ποτέ να με Συγχωρέσεις?
της Marielle Heller. Με τους Melissa McCarthy, Richard E. Grant, Dolly Wells, Ben Falcone, Gregory Korostishevsky, Jane Curtin, Stephen Spinella.
Παραχάραξη της ίδιας της ζωής
του zerVo (@moviesltd) 
Κι έρχεται εκείνη η στιγμή, που εσύ ο ταλαντούχος και αναγνωρισμένος γραφιάς, στρογγυλοκάθεσαι απέναντι από την, φορτωμένη με καινούργια μελανοταινία, γραφομηχανή σου, νιώθοντας πανέτοιμος να πατήσεις το πλήκτρο που θα ξεκινήσει την δημιουργία του καινούργιου σου πονήματος. Και τότε συμβαίνει το αναπάντεχο. Κενό! Δεν ξέρεις καν από που να αρχίσεις, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα του πως να κινηθείς, ούτε μισή έστω έμπνευση για να βάλεις επιτέλους μπροστά το θορυβώδες μηχανάκι. Και το αρχικό άγχος εξελίσσεται σε απόγνωση, φόβο, υπερστρές. Οι κακεντρεχείς λένε πως το συγγραφικό μπλακάουτ είναι μια εφεύρεση των λογοτεχνών για να δικαιολογήσουν την αδυναμία τους στο γεννήσουν καινούργιες φόρμες. Ας φύγουμε λοιπόν από το στενό επαγγελματικό πλαίσιο του όρου και ας μεταθέσουμε το ζήτημα στην καθημερινότητα. Τι συμβαίνει όταν την θέση της ακινητοποιημένης Olympia παίρνει το ίδιο σου το μέλλον και δεν έχεις την παραμικρή υπόνοια του πως να δράσεις, για να ξεπεράσεις τις αντιξοότητες που φυτρώνουν διαρκώς στο διάβα σου?
Απόμακρη, μοναχική, κυνική, αθυρόστομη, αγέλαστη και με τσακισμένα τα νεύρα από την ολοήμερη κατανάλωση του αλκοόλ, η αναγνωρισμένη συγγραφέας βιογραφικών έργων Λι Ίσραελ, νιώθει πως ένα μαύρο πέπλο έχει τυλίξει την σκέψη της, μην αφήνοντας την να προχωρήσει στο επόμενο δημιουργικό της βήμα. Παρατημένη από όλους και κυρίως από την συμφεροντολόγα ιμπρεσάριο της που την θεωρεί τελειωμένη, η πενηντάχρονη Νεουορκέζα με μόλις έντεκα δολάρια στην τσέπη, αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο, αδυνατώντας να καλύψει τις βασικές, έστω, προσωπικές της ανάγκες. Και σε τέτοιες στιγμές, ο άγγελος της ανηθικότητας πάντοτε κάνει την εμφάνιση του για να τσιμπήσει με την τρίαινα του τον αδύναμο.
Συλλέγοντας στοιχεία που ενδεχόμενα θα την βοηθήσουν να μελετήσει τον βίο της φημισμένης Φάννυ Μπράις, στα χέρια της θα πέσει ένα παλιοκαιρισμένο ενυπόγραφο προσωπικό σημείωμα από την ίδια, από εκείνα που οι συλλέκτες θα έδινα μια περιουσία για να αποκτήσουν. Και μοσχοπουλώντας το στο κλασάτο παλαιοπωλείο της γειτονιάς της, από τον νου της θα περάσει η σκέψη της δημιουργίας και άλλων πλαστών τέτοιων επιστολών, που ίσως να κατάφερνε να τα πλασάρει ως αυθεντικά στους αφελείς αγοραστές. Και πραγματικά, χάρη στην επιδεξιότητα της στην παραχάραξη, η ασταμάτητη πλέον Λι, θα γεμίσει όλες τις τις γκαλερί της πόλης με πάσης φύσεως κίβδηλα μεμοραμπίλια, υπογεγραμμένα από τις κορυφαίες φιλολογικές προσωπικότητες.
Ο Θεός τον αγαπάει λένε τον κλέφτη. Ακόμη κι αν εκ πρώτης όψης είναι όχι απλά ασυμπάθιστος, μα σχεδόν αποκρουστικός. Όπως η Μίσιζ Ίσραελ της πλοκής μας, μια άγαρμπη, κακότροπη, βρωμιάρα και σιχαμένη με την πραγματική έννοια του όρου, μεσήλικη, που κοιμάται σε μια εμετική γκαρσονιέρα του Κουίνς, αγκαλιά με το γηρασμένο της γατί και τις χιλιάδες μύγες που έχει γεννήσει η απλυσιά της. Αυτόν τον χαρακτήρα αλήθεια ποιος μπορεί να τον αγαπήσει? Ειδικά από την ώρα που θα περάσει στην παρανομία, κοροιδεύοντας τους πάντες, ακόμη κι εκείνους που μπορεί να της δείξουν την ελάχιστη συμπόνοια, που καν δεν δικαιούται.
Πρόκειται για μια από τις αμέτρητες ιστορίες που έχει γεννήσει η καλλιτεχνική φύτρα της αμερικάνικης μητρόπολης και που κυριολεκτικά σόκαρε την κοινή της γνώμη, κυρίως με την μέθοδο που πιάστηκαν κορόιδα στις αρχές των 80s, επαγγελματίες γκαλερίστες με φήμη και πείρα στο να διακρίνουν τα κάλπικα από τα γνήσια αναμνηστικά. Και που αποτέλεσε κατόπιν της σύλληψης της Ίσραελ από τις αρχές, την απαρχή της καταγραφής όλων των απατεωνιών της στα απομνημονεύματα, που αποτέλεσαν και το πιο εμπορικό έργο της καριέρας της. Αυτή ακριβώς η υπόθεση γίνεται ταινία από μια λιγόπειρη, με μόλις μια ακόμη στιγμή στο ενεργητικό της (The Diary Of A Teenage Girl, 2015) σκηνοθέτιδα, που ακολουθεί πιστά τις κινηματογραφικές προσταγές που έχουν ορίσει άλλοι, πολύ πριν εκείνη αποφασίσει να πιάσει κάμερα στα χέρια της.
Το πνεύμα άλλωστε του Woody και των κόλπων που εκείνος όρισε για να σκιτσάρει την fuzzy λογική του Μεγάλου Μήλου, είναι διάχυτα σε όλο το εύρος της χρονικής διάρκειας που η παπατζού μοιράζει ένθεν κακείθεν τις παραμυθένιες της, δακτυλογραφημένες σελίδες με τα πιπεράτα, ενίοτε, προσωπικά δεδομένα. Μουντή ατμόσφαιρα απογοήτευσης στην φωτογραφία, κενές περσόνες στον περίγυρο που αποστρέφουν το βλέμμα μπροστά στο θλιβερό από κάθε άποψη υποκείμενο, όπως όμως και μια κυρίαρχη αισιοδοξία, υπερτονισμένη με τις νότες του brand name κλαρινέτου, παντού, που υπόσχεται πως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τα πάντα θα πάνε υπέροχα στο Ματς Πόιντ του φινάλε. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά, Μακάρι να ήταν πάντα έτσι, που ακόμη κι αν δεν είναι, μην λησμονούμε πως μιλάμε για μυθοπλασία, εντέλει για σινεμά.
Πολλοί, αν όχι όλοι, κάνουν λόγο για την καλύτερη ερμηνευτική στιγμή στην πορεία της κωμικού Melissa McCarthy. Κομματάκι θα διαφωνήσω ή μάλλον θα συμπληρώσω πως είναι η μοναδική άξια αναφοράς, απορρίπτοντας ακόμη κι εκείνη στις Bridesmaids που την οδήγησε για πρώτη φορά μέχρι τις Οσκαρικές πεντάδες. Η θηλυκή (και υπέρβαρη) εκδοχή του φαφλατά Will Ferrell, ουδέποτε έπεισε κοινά πέραν των States για την αξία της, παίζοντας πάντα ρόλους αντιπαθητικούς, μέχρι και αχώνευτους σε κομεντί από το πανέρι - που όμως έκαναν επιτυχία στον τόπο της. Εδώ σε όχι και λίγα σημεία, καθοδηγούμενη από τα πατρόν της Marielle Heller και συνεπικουρούμενη από την υποστηρικτική εμφάνιση στον ρόλο της ηλικιωμένης, κοκαϊνομανούς λούγκρας - κομπανιέρου στο crime, του κορυφαίου καρατερίστα Richard E. Grant, είναι καθηλωτική! Βοηθούμενη άλλωστε από ένα υπέροχο, τιγκάτο στις καυστικές ατάκες σενάριο, που διασχίζει μόνιμα το γεφύρι από την τραγωδία στην γλαφυρότητα, η μπουμπούκα Mel πετυχαίνει να αποδώσει άψογα την απαιτητική, ελέω συνεχών μεταπτώσεων στην ψυχοσύνθεση της περσόνα. Με έπεισε! Κι έτσι θα την συγχωρήσω για όλες εκείνες τις σαχλαμάρες που υποχρεώθηκα να παρακολουθήσω μέχρι ώρας, με εκείνη πρωταγωνίστρια.
Συλλέγοντας στοιχεία που ενδεχόμενα θα την βοηθήσουν να μελετήσει τον βίο της φημισμένης Φάννυ Μπράις, στα χέρια της θα πέσει ένα παλιοκαιρισμένο ενυπόγραφο προσωπικό σημείωμα από την ίδια, από εκείνα που οι συλλέκτες θα έδινα μια περιουσία για να αποκτήσουν. Και μοσχοπουλώντας το στο κλασάτο παλαιοπωλείο της γειτονιάς της, από τον νου της θα περάσει η σκέψη της δημιουργίας και άλλων πλαστών τέτοιων επιστολών, που ίσως να κατάφερνε να τα πλασάρει ως αυθεντικά στους αφελείς αγοραστές. Και πραγματικά, χάρη στην επιδεξιότητα της στην παραχάραξη, η ασταμάτητη πλέον Λι, θα γεμίσει όλες τις τις γκαλερί της πόλης με πάσης φύσεως κίβδηλα μεμοραμπίλια, υπογεγραμμένα από τις κορυφαίες φιλολογικές προσωπικότητες.
Ο Θεός τον αγαπάει λένε τον κλέφτη. Ακόμη κι αν εκ πρώτης όψης είναι όχι απλά ασυμπάθιστος, μα σχεδόν αποκρουστικός. Όπως η Μίσιζ Ίσραελ της πλοκής μας, μια άγαρμπη, κακότροπη, βρωμιάρα και σιχαμένη με την πραγματική έννοια του όρου, μεσήλικη, που κοιμάται σε μια εμετική γκαρσονιέρα του Κουίνς, αγκαλιά με το γηρασμένο της γατί και τις χιλιάδες μύγες που έχει γεννήσει η απλυσιά της. Αυτόν τον χαρακτήρα αλήθεια ποιος μπορεί να τον αγαπήσει? Ειδικά από την ώρα που θα περάσει στην παρανομία, κοροιδεύοντας τους πάντες, ακόμη κι εκείνους που μπορεί να της δείξουν την ελάχιστη συμπόνοια, που καν δεν δικαιούται.
Πρόκειται για μια από τις αμέτρητες ιστορίες που έχει γεννήσει η καλλιτεχνική φύτρα της αμερικάνικης μητρόπολης και που κυριολεκτικά σόκαρε την κοινή της γνώμη, κυρίως με την μέθοδο που πιάστηκαν κορόιδα στις αρχές των 80s, επαγγελματίες γκαλερίστες με φήμη και πείρα στο να διακρίνουν τα κάλπικα από τα γνήσια αναμνηστικά. Και που αποτέλεσε κατόπιν της σύλληψης της Ίσραελ από τις αρχές, την απαρχή της καταγραφής όλων των απατεωνιών της στα απομνημονεύματα, που αποτέλεσαν και το πιο εμπορικό έργο της καριέρας της. Αυτή ακριβώς η υπόθεση γίνεται ταινία από μια λιγόπειρη, με μόλις μια ακόμη στιγμή στο ενεργητικό της (The Diary Of A Teenage Girl, 2015) σκηνοθέτιδα, που ακολουθεί πιστά τις κινηματογραφικές προσταγές που έχουν ορίσει άλλοι, πολύ πριν εκείνη αποφασίσει να πιάσει κάμερα στα χέρια της.
Το πνεύμα άλλωστε του Woody και των κόλπων που εκείνος όρισε για να σκιτσάρει την fuzzy λογική του Μεγάλου Μήλου, είναι διάχυτα σε όλο το εύρος της χρονικής διάρκειας που η παπατζού μοιράζει ένθεν κακείθεν τις παραμυθένιες της, δακτυλογραφημένες σελίδες με τα πιπεράτα, ενίοτε, προσωπικά δεδομένα. Μουντή ατμόσφαιρα απογοήτευσης στην φωτογραφία, κενές περσόνες στον περίγυρο που αποστρέφουν το βλέμμα μπροστά στο θλιβερό από κάθε άποψη υποκείμενο, όπως όμως και μια κυρίαρχη αισιοδοξία, υπερτονισμένη με τις νότες του brand name κλαρινέτου, παντού, που υπόσχεται πως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τα πάντα θα πάνε υπέροχα στο Ματς Πόιντ του φινάλε. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά, Μακάρι να ήταν πάντα έτσι, που ακόμη κι αν δεν είναι, μην λησμονούμε πως μιλάμε για μυθοπλασία, εντέλει για σινεμά.
Πολλοί, αν όχι όλοι, κάνουν λόγο για την καλύτερη ερμηνευτική στιγμή στην πορεία της κωμικού Melissa McCarthy. Κομματάκι θα διαφωνήσω ή μάλλον θα συμπληρώσω πως είναι η μοναδική άξια αναφοράς, απορρίπτοντας ακόμη κι εκείνη στις Bridesmaids που την οδήγησε για πρώτη φορά μέχρι τις Οσκαρικές πεντάδες. Η θηλυκή (και υπέρβαρη) εκδοχή του φαφλατά Will Ferrell, ουδέποτε έπεισε κοινά πέραν των States για την αξία της, παίζοντας πάντα ρόλους αντιπαθητικούς, μέχρι και αχώνευτους σε κομεντί από το πανέρι - που όμως έκαναν επιτυχία στον τόπο της. Εδώ σε όχι και λίγα σημεία, καθοδηγούμενη από τα πατρόν της Marielle Heller και συνεπικουρούμενη από την υποστηρικτική εμφάνιση στον ρόλο της ηλικιωμένης, κοκαϊνομανούς λούγκρας - κομπανιέρου στο crime, του κορυφαίου καρατερίστα Richard E. Grant, είναι καθηλωτική! Βοηθούμενη άλλωστε από ένα υπέροχο, τιγκάτο στις καυστικές ατάκες σενάριο, που διασχίζει μόνιμα το γεφύρι από την τραγωδία στην γλαφυρότητα, η μπουμπούκα Mel πετυχαίνει να αποδώσει άψογα την απαιτητική, ελέω συνεχών μεταπτώσεων στην ψυχοσύνθεση της περσόνα. Με έπεισε! Κι έτσι θα την συγχωρήσω για όλες εκείνες τις σαχλαμάρες που υποχρεώθηκα να παρακολουθήσω μέχρι ώρας, με εκείνη πρωταγωνίστρια.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική