Τοσοδούλικα 2: Περιπέτεια στην Άκρη του Κόσμου
των Hélène Giraud, Thomas Szabo. Χωρίς διαλόγους.
Επικίνδυνες αποστολές στην Καραϊβική!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
«So when you're near me, darling can't you hear me S. O. S.»
Τα «Τοσοδούλικα» ξεκίνησαν ως μία μικρού μήκους ταινία, η οποία ενέπνευσε μία τηλεοπτική σειρά και μία ταινία μεγάλου μήκους. Τα σενάρια για τη σειρά και την ταινία ξεκίνησαν να γράφονται ταυτόχρονα. Η σειρά μεταδόθηκε σε περισσότερες από 100 χώρες παγκοσμίως, ενώ στη Γαλλία μόνο, έχει πουλήσει περισσότερα από ένα εκατομμύριο DVD. Η πρώτη ταινία, «Τοσοδούλικα: Η κοιλάδα των χαμένων μυρμηγκιών» (Minuscule - La vallée des fourmis perdues, 2013), που σκηνοθέτησε το ίδιο δίδυμο, κυκλοφόρησε σε περισσότερες από 50 χώρες, κόβοντας σχεδόν 5 εκατομμύρια εισιτήρια παγκοσμίως, ενώ το 2015 κέρδισε το Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων.
Τα Τοσοδούλικα 2: Περιπέτεια στην Άκρη του Κόσμου (Minuscule 2 : Les Mandibules du bout du monde) είναι η μόνη γαλλική ταινία των τελευταίων ετών που έχει παραχθεί εξ ολοκλήρου στη Γαλλία. Η τεχνική που χρησιμοποιείται είναι η ίδια τόσο για την ταινία όσο και για τη σειρά. Πρώτα γίνονται τα γυρίσματα των φυσικών τοπίων κι έπειτα προστίθενται τα έντομα με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Η προσθήκη γίνεται αργά στη διαδικασία με φωτορεαλιστικό rendering.
Η υπόθεση: Καθώς οι πρώτες νιφάδες χιονιού πέφτουν στην κοιλάδα, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει ο απαραίτητος εφοδιασμός για το χειμώνα! Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας όμως, μια μικρή πασχαλίτσα, ο Τζούνιορ, παγιδεύεται σε ένα κουτί γεμάτο συσκευασμένα κάστανα - κονσέρβα… με προορισμό την Καραϊβική! Πλέον, υπάρχει μόνο μία επιλογή. Η πασχαλίτσα, το μυρμήγκι και η αράχνη πρέπει να ενώσουν ξανά τις δυνάμεις τους, να διασχίσουν τον Ατλαντικό και να τον φέρουν πίσω. Εκεί, θα τους περιμένει ένας νέος κόσμος γεμάτος ασυνήθιστες συναντήσεις. Το αλογάκι της παναγίας, οι ασυνήθιστες κάμπιες και τα εκκεντρικά καβούρια, είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτήρες που θα βρεθούν στο δρόμο των ηρώων μας. Όλοι μαζί όμως, θα αντιμετωπίσουν μια ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση, αφού ο εξωτικός αυτός παράδεισος θα απειληθεί από τους ανθρώπους που θέλουν να τον αφανίσουν και να χτίσουν στη θέση του ένα ξενοδοχείο. Οι λιλιπούτειοι ήρωές μας, θα έχουν ξαφνικά και μία νέα, δύσκολη αποστολή: να σώσουν το σπίτι των νέων τους φίλων. Θα τα καταφέρουν;
Η άποψή μας: Εξαρχής αυτό ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Πασχαλίτσες που τρομπονάρουν, μυρμήγκια που σφυρίζουν, καθόλου (να τα πω χαζοχαρούμενα;) τραγούδια, καθόλου (άλλη) ομιλία: η φύση σε όλο της το μεγαλείο και τα... τοσοδούλικα. Πώς μπορεί κάτι τέτοιο, στο όριο του μινιμαλιστικού, να κρατήσει το ενδιαφέρον μιας πιτσιρικαρίας εθισμένης στο έντονο, το φανταχτερό, το γρήγορο, το εκκωφαντικό, το φαντασμαγορικό; Ε, να που μπορεί. Οι δημιουργοί όλου αυτού του πρότζεκτ τα καταφέρνουν γι' άλλη μια φορά – κι αυτήν τη φορά ίσως και καλύτερα. Εντάξει, το οικολογικό μήνυμα στο φινάλε δείχνει ελαφρώς αφελές για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αλλά still, υπάρχει, και στα παιδικά μυαλά – τα παιδιά, μην ξεχνάμε, είναι το target group τούτης της ταινίας κατά βάση – λειτουργεί αν μη τι άλλο σπουδαία (φαντάζομαι).
Κι επειδή είμαστε και της καβαφικής σχολής, με footnotes, καλό το τελικό μήνυμα, αλλά σημασία έχει το ταξίδι. Και τι μαγικό ταξίδι είναι αυτό! Από το μικρό, χιονισμένο χωριό κάπου στη δασώδη Γαλλία, στον μαγικό, νέο κόσμο, τον γεμάτο ήλιο και καρύδες της Καραϊβικής, στη Γουαδελούπη! Η μικρή πασχαλίτσα έσωσε το μυρμήγκι και το μυρμήγκι θεωρεί χρέος του να τη βρει και να τη γυρίσει σπίτι της. Εντάξει, ο τρόπος ταξιδιού από τη μια μεριά της γης στην άλλη θυμίζει αρκετά τον αντίστοιχο στο «Up», να τα λέμε αυτά. Κι έτσι, όσο ξετυλίγεται η ταινία, ουσιαστικά παρακολουθούμε ταυτόχρονα δύο διαδρομές δράσεις: από τη μία το πως η πασχαλίτσα προσπαθεί να προσαρμοστεί στο εντελώς άγνωστο γι' αυτήν νέο περιβάλλον, το γεμάτο κινδύνους αλλά και μικρά θαύματα και από την άλλη το ταξίδι της... ομάδας διάσωσης! Πολλές οι αστείες σκηνές, ακόμα περισσότερες οι συγκινητικές (όλη η σκηνή με την «ανύψωση» της πασχαλίτσας και της αγωνίας για το αν θα καταφέρει να επιζήσει, είναι καταπληκτική) και η ταινία καταφέρνει το πολλές φορές και σε... κανονικές ταινίες ακατόρθωτο: να έχει αναγνωρίσιμους ήρωες, για τους οποίους το κοινό ενδιαφέρεται για την τύχη τους.
Και κάπου στο βάθος ξεπροβάλλει ο έρωτας (εντάξει, σε παιδάκια απευθύνεται η ταινία, δεν υπάρχει κάτι το... σαρκικό, κάτι φιλάκια εκεί πέρα, για να μην καρφωνόμαστε). Και η πασχαλίτσα με το κόκκινο περιβάλλον και τις μαύρες βουλίτσες συναντά την πασχαλίτσα με το μαύρο περιβάλλον και τη μία, μεγάλη, κόκκινη βούλα. Και η έννοια «σπίτι» μεγαλώνει. Home is where the heart is. Είπαμε, σημασία είχε το ταξίδι. Αν στο φινάλε του βρίσκει ο ταξιδιώτης κάτι τόσο μεγάλο, που δεν το περίμενε και δεν το προσδοκούσε, πόση σημασία έχει αν τελικά γυρίσει πίσω; Πραγματικά πολύ όμορφη ταινία, γλυκύτατη, αστεία και – να το ξεκαθαρίσουμε αυτό για να μην παρεξηγηθούμε – πολύ πιο κοντά στο ντοκιμαντέρ ως κατάσταση παρά στις ταινίες κινουμένων σχεδίων της Pixar. Αλλά τόσο μα τόσο απολαυστική. Enjoy!
Η υπόθεση: Καθώς οι πρώτες νιφάδες χιονιού πέφτουν στην κοιλάδα, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει ο απαραίτητος εφοδιασμός για το χειμώνα! Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας όμως, μια μικρή πασχαλίτσα, ο Τζούνιορ, παγιδεύεται σε ένα κουτί γεμάτο συσκευασμένα κάστανα - κονσέρβα… με προορισμό την Καραϊβική! Πλέον, υπάρχει μόνο μία επιλογή. Η πασχαλίτσα, το μυρμήγκι και η αράχνη πρέπει να ενώσουν ξανά τις δυνάμεις τους, να διασχίσουν τον Ατλαντικό και να τον φέρουν πίσω. Εκεί, θα τους περιμένει ένας νέος κόσμος γεμάτος ασυνήθιστες συναντήσεις. Το αλογάκι της παναγίας, οι ασυνήθιστες κάμπιες και τα εκκεντρικά καβούρια, είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτήρες που θα βρεθούν στο δρόμο των ηρώων μας. Όλοι μαζί όμως, θα αντιμετωπίσουν μια ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση, αφού ο εξωτικός αυτός παράδεισος θα απειληθεί από τους ανθρώπους που θέλουν να τον αφανίσουν και να χτίσουν στη θέση του ένα ξενοδοχείο. Οι λιλιπούτειοι ήρωές μας, θα έχουν ξαφνικά και μία νέα, δύσκολη αποστολή: να σώσουν το σπίτι των νέων τους φίλων. Θα τα καταφέρουν;
Η άποψή μας: Εξαρχής αυτό ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Πασχαλίτσες που τρομπονάρουν, μυρμήγκια που σφυρίζουν, καθόλου (να τα πω χαζοχαρούμενα;) τραγούδια, καθόλου (άλλη) ομιλία: η φύση σε όλο της το μεγαλείο και τα... τοσοδούλικα. Πώς μπορεί κάτι τέτοιο, στο όριο του μινιμαλιστικού, να κρατήσει το ενδιαφέρον μιας πιτσιρικαρίας εθισμένης στο έντονο, το φανταχτερό, το γρήγορο, το εκκωφαντικό, το φαντασμαγορικό; Ε, να που μπορεί. Οι δημιουργοί όλου αυτού του πρότζεκτ τα καταφέρνουν γι' άλλη μια φορά – κι αυτήν τη φορά ίσως και καλύτερα. Εντάξει, το οικολογικό μήνυμα στο φινάλε δείχνει ελαφρώς αφελές για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αλλά still, υπάρχει, και στα παιδικά μυαλά – τα παιδιά, μην ξεχνάμε, είναι το target group τούτης της ταινίας κατά βάση – λειτουργεί αν μη τι άλλο σπουδαία (φαντάζομαι).
Κι επειδή είμαστε και της καβαφικής σχολής, με footnotes, καλό το τελικό μήνυμα, αλλά σημασία έχει το ταξίδι. Και τι μαγικό ταξίδι είναι αυτό! Από το μικρό, χιονισμένο χωριό κάπου στη δασώδη Γαλλία, στον μαγικό, νέο κόσμο, τον γεμάτο ήλιο και καρύδες της Καραϊβικής, στη Γουαδελούπη! Η μικρή πασχαλίτσα έσωσε το μυρμήγκι και το μυρμήγκι θεωρεί χρέος του να τη βρει και να τη γυρίσει σπίτι της. Εντάξει, ο τρόπος ταξιδιού από τη μια μεριά της γης στην άλλη θυμίζει αρκετά τον αντίστοιχο στο «Up», να τα λέμε αυτά. Κι έτσι, όσο ξετυλίγεται η ταινία, ουσιαστικά παρακολουθούμε ταυτόχρονα δύο διαδρομές δράσεις: από τη μία το πως η πασχαλίτσα προσπαθεί να προσαρμοστεί στο εντελώς άγνωστο γι' αυτήν νέο περιβάλλον, το γεμάτο κινδύνους αλλά και μικρά θαύματα και από την άλλη το ταξίδι της... ομάδας διάσωσης! Πολλές οι αστείες σκηνές, ακόμα περισσότερες οι συγκινητικές (όλη η σκηνή με την «ανύψωση» της πασχαλίτσας και της αγωνίας για το αν θα καταφέρει να επιζήσει, είναι καταπληκτική) και η ταινία καταφέρνει το πολλές φορές και σε... κανονικές ταινίες ακατόρθωτο: να έχει αναγνωρίσιμους ήρωες, για τους οποίους το κοινό ενδιαφέρεται για την τύχη τους.
Και κάπου στο βάθος ξεπροβάλλει ο έρωτας (εντάξει, σε παιδάκια απευθύνεται η ταινία, δεν υπάρχει κάτι το... σαρκικό, κάτι φιλάκια εκεί πέρα, για να μην καρφωνόμαστε). Και η πασχαλίτσα με το κόκκινο περιβάλλον και τις μαύρες βουλίτσες συναντά την πασχαλίτσα με το μαύρο περιβάλλον και τη μία, μεγάλη, κόκκινη βούλα. Και η έννοια «σπίτι» μεγαλώνει. Home is where the heart is. Είπαμε, σημασία είχε το ταξίδι. Αν στο φινάλε του βρίσκει ο ταξιδιώτης κάτι τόσο μεγάλο, που δεν το περίμενε και δεν το προσδοκούσε, πόση σημασία έχει αν τελικά γυρίσει πίσω; Πραγματικά πολύ όμορφη ταινία, γλυκύτατη, αστεία και – να το ξεκαθαρίσουμε αυτό για να μην παρεξηγηθούμε – πολύ πιο κοντά στο ντοκιμαντέρ ως κατάσταση παρά στις ταινίες κινουμένων σχεδίων της Pixar. Αλλά τόσο μα τόσο απολαυστική. Enjoy!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιανουαρίου 2019 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική