Περιμένοντας τη Νονά
του Νίκου Ζαπατίνα. Με τους Θανάση Τσαλταμπάση, Λευτέρη Ελευθερίου, Demy, Κατερίνα Παπουτσάκη, Joel Ceredberg, Νατάσα Τσακαρισιάνου.
Πολυτεχνίτες κι Ερημοσπίτηδες
του zerVo (@moviesltd) 
Πριν από καμιά δεκαπενταριά, είκοσι χρόνια, η αλήθεια είναι πως με πείραζε. Μα ούτε μισό χαμόγελο ολόκληρη ταινία που προμοτάρεται και ως σπαρταριστή κωμωδία? Στο πέρασμα του καιρού άρχισα να συμβιβάζομαι με το γεγονός πως το συγκεκριμένο είδος παγκοσμίως περνά τεράστια κρίση και μάλλον το κόβω και αδύνατον να ανακάμψει σύντομα, αν κρίνω κιόλας από το γεγονός πως ούτε οι τυπικές αμερικάνικες με τα βαριά ονόματα, ούτε κυρίως οι ευρωπαϊκές που κατακλύζουν τα θερινά κάθε χρόνο, δίνουν τον παραμικρό κεφάτο τόνο, μπας και σκάσει κομματάκι το χειλάκι της πλατείας. Συνεπώς ούτε κρύο μου έκαμε, ούτε και καμία ζέστη η παρακολούθηση μιας ακόμη εγχώριας - πενιχρού μπάτζετ - παραγωγής σαν το Περιμένοντας την Νονά, που με έπεισε μετά από τα 90 λεπτά της διάρκειας της, πως οι μόνοι που πέρασαν φίνα μαζί της, ήσαν οι συντελεστές της, μιας και έκαναν ωραιότατες διακοπές σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά του καταγάλανου πελάγους...
Φίλοι, τι φίλοι αδέρφια, είναι από τα μικράτα τους ο Αγησίλαος και ο Ηρακλής και μέσα σε όλες αυτές τις δεκαετίες που έχουν περάσει αντάμα, έχουν ζήσει μαζί σχεδόν τα πάντα. Και τώρα που έχουν ζυγώσει τα σαράντα τους, φαίνεται πως έχει αρχίσει να τους βαραίνει το γεγονός πως ποτέ τους δεν πήραν την απόφαση να νοικοκυρευτούν. Και κάπως έτσι έφτασαν μέσα στην ντάλα του καλοκαιριού, άστεγοι, πεινασμένοι και με μόλις 80 ευρώ στην κοινή τσέπη, να ψάχνουν που να γείρουν το κεφάλι τους, αφού όλες οι πόρτες που κτύπησαν είναι ερμητικά σφαλιστές. Και κάπου εκεί θα ακουστεί το κινητό τηλέφωνο...
...για να ενημερώσει τον μικρό το δέμας Ηρακλή, πως η υπερήλικας λατρεμένη του Νονά, που τον ανάθρεψε με όλη της την αγάπη, είναι βαρύτατα άρρωστη και ενδεχόμενα να περνά τις τελευταίες ημέρες της ζωής της, στο σπίτι της στην όμορφη Νάξο. Δίχως πολλή σκέψη, τα φιλαράκια θα σαλπάρουν με το Blue Star και μια και δυο θα φτάσουν στο διαμάντι των Κυκλάδων για να συμπαρασταθούν στην Νονά που περνά δύσκολες στιγμές. Και αφού δεν έχουν ούτε σέντσι στο παντελόνι, θα διαμείνουν για όσο καιρό επιθυμούν, στην καλοδιατηρημένη βιλίτσα της γιαγιάς, πλάι στο κύμα, επιβιώνοντας με τα πεσκέσια που θα τους κερνούν οι συγχωριανοί. Μα και συνάμα για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους, θα κάνουν ότι δουλειά περνά από το χέρι τους, μιας και ο καιρός περνά και η ασθενής ανάδοχος δείχνει να βάζει πλάτη τον Χάροντα...
Ακαμάτηδες δεν τους λες τους κομπανιέρους, ούτε τεμπέληδες, αφού δεν διστάζουν να κουβαλήσουν από μαρμαρόπετρες μέχρι πατάτες, να πιάσουν την μπαντανόβουρτσα, να αρμέξουν γελάδια, ακόμη ακόμη και να παίξουν τους βαστάζους του στεφανιού στις κηδείες των γειτόνων, που μακαβρίως ο ένας μετά τον άλλο αποχαιρετά τα εγκόσμια. Τους λες όμως επιπόλαιους και παλιμπαιδιστές, εφόσον ποτέ δεν κοίταξαν τον κόσμο με την στοιχειώδη σοβαρότητα, δεν έβαλαν ποτέ τους έναν κάποιο σκοπό για να αντιμετωπίσουν το αύριο και τώρα που οι αντιξοότητες βαρούν με ορμή το κατώφλι τους, βρίσκονται μπροστά στο αδιέξοδο. Ώσπου θα εμφανιστεί ο από μηχανής Θεός για να σώσει αυτά τα καλόκαρδα και πάντα γελαστά ανθρωπάκια από την ολοκληρωτική καταστροφή, δείχνοντας τους έναν καινούργιο, δύσκολο μεν, αλλά με γερές ανταμοιβές αν τον προχωρήσουν, δρόμο, μακρυά από την βουή της πρωτεύουσας.
Το βασικό στην οργάνωση μιας ταινίας που διαθέτει - και - κοινωνικό πρόσωπο, θα ήταν κάποιος να καθίσει καιρό πριν τα γυρίσματα, να συντάξει ένα υποτυπώδες σενάριο, που θα εντοπίσει πάνω στην ανθρώπινη απόγνωση του διδύμου, τα ανέκδοτα αυτά που θα του έδιναν την γλαφυρή όψη, πετώντας μακριά την μελαγχολία και αναδεικνύοντας την ελπίδα και την αισιοδοξία. Ανταυτού, μετά από μια απαράδεκτη εισαγωγή, ανάρμοστη για κινηματογραφιστή που κάνει καριέρα για τρεις και βάλε δεκαετίες, το όλο κόλπο ακολουθεί μια συνταγή κουτή, τύπου Dumb And Dumber, με εμβόλιμα σλάπστικ σκετσάκια, τα οποία εννοείται δεν γαργαλούν ούτε τον πιο θετικά προδιατεθειμένο θεατή, ούτε βέβαια σκιτσάρουν έναν σαφή ειρμό εξέλιξης της υπόθεσης. Που για να γίνει και ακόμη πιο ιντριγκαδόρικη, θερμαίνει και μια άψυχη παράλληλη υποιστορία, γύρω από την άφιξη ενός νεαρού ζευγαριού από την μακρινή Κολωνία στο νησί, ενός κρύου Γερμανού και μιας συνεσταλμένης κοπελίτσας, που στον ορισμό της υπερβολής, (δεν) θα δέσει (ποτέ) κατόπιν του κραυγαλέου τουίστ, με το γενικό σύνολο.
Κρατάμε τις αξιώτικες ομορφιές, που ο 74 y.o. Ζαπατίνας φιλμάρει με θέρμη τουριστική, όπως είχε κάμει άλλωστε και στο αναλόγως πενιχρού χιούμορ Φιλί της Ζωής με την Σίφνο, άντε κρατάμε και το κέφι του πρωταγωνιστικού ντουέτου, που φτιάχνει με την χημεία του μια δυάδα ρόλων στο εκράν, που κακή δεν την λες. Κακές όμως, κάκιστες, λες τις ατάκες τους, που από μηδενικές έως ανύπαρκτες, δεν εμφανίζουν την παραμικρή συγγραφική έμπνευση, με αποτέλεσμα τόσο ο μυστακιοφόρος εδώ Τσαλταμπάσης, όσο και ο πιο ευέλικτος Ελευθερίου, να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε αυτοσχέδιες σαχλαμάρες, μπας και κλείσει η σεκάνς για να πάμε στα επόμενα. Κι έτσι η Νονά που αποδεικνύεται Λάζαρος, πλανάκι το πλανάκι, γεμίζει το παρατραβηγμένο χρονικό της όριο, βασισμένη στις ορέξεις των δύο συμπαθέστατων στο κοινό ερμηνευτών και μόνο, μιας και στον κοντινό περίγυρο τους - την φωτεινή ποπ σταρ Demy δηλαδή, τον άγνωστο Αλεμάνο και την πειραγμένη Παπουτσάκη, που για τις ανάγκες της πλοκής, μάλλον θα παντρεύτηκε στα...14 - ουδείς άλλος μπορεί να υποστηρίξει πως διαθέτει ταλέντο υποκριτικό.
...για να ενημερώσει τον μικρό το δέμας Ηρακλή, πως η υπερήλικας λατρεμένη του Νονά, που τον ανάθρεψε με όλη της την αγάπη, είναι βαρύτατα άρρωστη και ενδεχόμενα να περνά τις τελευταίες ημέρες της ζωής της, στο σπίτι της στην όμορφη Νάξο. Δίχως πολλή σκέψη, τα φιλαράκια θα σαλπάρουν με το Blue Star και μια και δυο θα φτάσουν στο διαμάντι των Κυκλάδων για να συμπαρασταθούν στην Νονά που περνά δύσκολες στιγμές. Και αφού δεν έχουν ούτε σέντσι στο παντελόνι, θα διαμείνουν για όσο καιρό επιθυμούν, στην καλοδιατηρημένη βιλίτσα της γιαγιάς, πλάι στο κύμα, επιβιώνοντας με τα πεσκέσια που θα τους κερνούν οι συγχωριανοί. Μα και συνάμα για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους, θα κάνουν ότι δουλειά περνά από το χέρι τους, μιας και ο καιρός περνά και η ασθενής ανάδοχος δείχνει να βάζει πλάτη τον Χάροντα...
Ακαμάτηδες δεν τους λες τους κομπανιέρους, ούτε τεμπέληδες, αφού δεν διστάζουν να κουβαλήσουν από μαρμαρόπετρες μέχρι πατάτες, να πιάσουν την μπαντανόβουρτσα, να αρμέξουν γελάδια, ακόμη ακόμη και να παίξουν τους βαστάζους του στεφανιού στις κηδείες των γειτόνων, που μακαβρίως ο ένας μετά τον άλλο αποχαιρετά τα εγκόσμια. Τους λες όμως επιπόλαιους και παλιμπαιδιστές, εφόσον ποτέ δεν κοίταξαν τον κόσμο με την στοιχειώδη σοβαρότητα, δεν έβαλαν ποτέ τους έναν κάποιο σκοπό για να αντιμετωπίσουν το αύριο και τώρα που οι αντιξοότητες βαρούν με ορμή το κατώφλι τους, βρίσκονται μπροστά στο αδιέξοδο. Ώσπου θα εμφανιστεί ο από μηχανής Θεός για να σώσει αυτά τα καλόκαρδα και πάντα γελαστά ανθρωπάκια από την ολοκληρωτική καταστροφή, δείχνοντας τους έναν καινούργιο, δύσκολο μεν, αλλά με γερές ανταμοιβές αν τον προχωρήσουν, δρόμο, μακρυά από την βουή της πρωτεύουσας.
Το βασικό στην οργάνωση μιας ταινίας που διαθέτει - και - κοινωνικό πρόσωπο, θα ήταν κάποιος να καθίσει καιρό πριν τα γυρίσματα, να συντάξει ένα υποτυπώδες σενάριο, που θα εντοπίσει πάνω στην ανθρώπινη απόγνωση του διδύμου, τα ανέκδοτα αυτά που θα του έδιναν την γλαφυρή όψη, πετώντας μακριά την μελαγχολία και αναδεικνύοντας την ελπίδα και την αισιοδοξία. Ανταυτού, μετά από μια απαράδεκτη εισαγωγή, ανάρμοστη για κινηματογραφιστή που κάνει καριέρα για τρεις και βάλε δεκαετίες, το όλο κόλπο ακολουθεί μια συνταγή κουτή, τύπου Dumb And Dumber, με εμβόλιμα σλάπστικ σκετσάκια, τα οποία εννοείται δεν γαργαλούν ούτε τον πιο θετικά προδιατεθειμένο θεατή, ούτε βέβαια σκιτσάρουν έναν σαφή ειρμό εξέλιξης της υπόθεσης. Που για να γίνει και ακόμη πιο ιντριγκαδόρικη, θερμαίνει και μια άψυχη παράλληλη υποιστορία, γύρω από την άφιξη ενός νεαρού ζευγαριού από την μακρινή Κολωνία στο νησί, ενός κρύου Γερμανού και μιας συνεσταλμένης κοπελίτσας, που στον ορισμό της υπερβολής, (δεν) θα δέσει (ποτέ) κατόπιν του κραυγαλέου τουίστ, με το γενικό σύνολο.
Κρατάμε τις αξιώτικες ομορφιές, που ο 74 y.o. Ζαπατίνας φιλμάρει με θέρμη τουριστική, όπως είχε κάμει άλλωστε και στο αναλόγως πενιχρού χιούμορ Φιλί της Ζωής με την Σίφνο, άντε κρατάμε και το κέφι του πρωταγωνιστικού ντουέτου, που φτιάχνει με την χημεία του μια δυάδα ρόλων στο εκράν, που κακή δεν την λες. Κακές όμως, κάκιστες, λες τις ατάκες τους, που από μηδενικές έως ανύπαρκτες, δεν εμφανίζουν την παραμικρή συγγραφική έμπνευση, με αποτέλεσμα τόσο ο μυστακιοφόρος εδώ Τσαλταμπάσης, όσο και ο πιο ευέλικτος Ελευθερίου, να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε αυτοσχέδιες σαχλαμάρες, μπας και κλείσει η σεκάνς για να πάμε στα επόμενα. Κι έτσι η Νονά που αποδεικνύεται Λάζαρος, πλανάκι το πλανάκι, γεμίζει το παρατραβηγμένο χρονικό της όριο, βασισμένη στις ορέξεις των δύο συμπαθέστατων στο κοινό ερμηνευτών και μόνο, μιας και στον κοντινό περίγυρο τους - την φωτεινή ποπ σταρ Demy δηλαδή, τον άγνωστο Αλεμάνο και την πειραγμένη Παπουτσάκη, που για τις ανάγκες της πλοκής, μάλλον θα παντρεύτηκε στα...14 - ουδείς άλλος μπορεί να υποστηρίξει πως διαθέτει ταλέντο υποκριτικό.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική