Glass
του M. Night Shyamalan. Με τους James McAvoy, Bruce Willis, Samuel L. Jackson, Sarah Paulson, Anya Taylor-Joy, Spencer Treat Clark, Charlayne Woodard, Adam David Thompson, Luke Kirby.
Το Πείραμα της Φιλαδέλφεια
του zerVo (@moviesltd) 
Να εξομολογηθώ κάτι. Δεν ανήκω σε εκείνο το συντριπτικό κομμάτι του σινεφίλ πληθυσμού, που τελειώνοντας μόλις ο Διχασμένος, ένιωσε ρίγη συγκίνησης, σύγκρυο, τα γόνατα του να λυγίζουν και την ραχοκοκαλιά του να τσακίζει, αντιλαμβανόμενος το ανατρεπτικό λινκ με τα από εικοσαετίας - σχεδόν - προηγούμενα. Προσωπικά δεν έβρισκα τον λόγο της διασύνδεσης ενός καλοστημένου ψυχολογικού θρίλερ, με το πιο φιλοσοφημένο πόνημα του ιδίου δημιουργού, που όντας απόλυτα πετυχημένο καλλιτεχνικά, ξεπέρασε το πανδύσκολο εμπόδιο του καμ μπακ μετά το τζακ ποτ της Έκτης Αισθήσεως. Διότι για εμέ ο Άφθαρτος τελείωσε εκεί ακριβώς που έπρεπε να τελειώσει και δεν είχε καμία ανάγκη επαναφοράς σε δεύτερο χρόνο. Πόσο μάλλον σε τρίτο, περιττοσύνη που όχι απλά τσαλαπατά την σταδιακά ανοδική (και πάλι) πορεία του Ινδού, αλλά μου μπέρδεψε όλα όσα είχα βάλει σε τάξη, παρακολουθώντας τον πραγματικά όμορφα δομημένο Unbreakable, εκεί στις παρυφές του μιλένιουμ.
Ελάχιστες ημέρες μετά την απαγωγή των τριών κοριτσιών, που είχε σαν τραγικό αποτέλεσμα την στυγερή δολοφονία των δύο και τον βαρύ τραυματισμό της μοναδικής που κατάφερε να διαφύγει από τον παλαβό απαγωγέα, μια νέα περίπτωση απασχολεί την κοινή γνώμη της Φιλαδέλφεια, καθώς όπως φαίνεται ο ψυχικά διαταραγμένος, υπάλληλος του ζωολογικού κήπου της πόλης, Κέβιν Γουέντελ Κραμπ, έχει αιχμαλωτίσει τέσσερις ακόμη κοπέλες. Αποφασισμένος να βρει την άκρη του νήματος που θα τον οδηγήσει μέχρι την στυγερή Ορδή, τις 24 διαφορετικές προσωπικότητες του Κραμπ, προλαβαίνοντας την ύστατη, κτηνώδη και φονική, ο υπεύθυνος συστημάτων ασφαλείας Ντέιβιντ Νταν, λειτουργώντας μυστικά ως ο διαβόητος τιμωρός Επιτηρητής, με την βοήθεια του γιου του θα αποκαλύψει το κρησφύγετο του, παραδίδοντας τον απειλητικό εγκληματία στις αρχές.
Έστω κι αν γι αυτό χρειάστηκε να αποκαλύψει και ο ίδιος την ταυτότητα του, στοιχείο που θα σημάνει αυτόματα την δική του σύλληψη και τον εγκλεισμό του στην ψυχιατρική μονάδα για περαιτέρω έλεγχο - και εξουδετέρωση - των υπερφυσικών του δυνάμεων. Τρόφιμος στην ίδια κλινική τόσο με τον πολυδιάστατο Κραμπ, όσο όμως και με τον επί δεκαετίες αντίπαλο του Ελάιτζα Πράις, τον φιλάσθενο έμπορο έργων τέχνης, που 19 χρόνια πριν είχε σχεδιάσει και προκαλέσει το πολύνεκρο δυστύχημα της αμαξοστοιχίας, από όπου μόνο εκείνος είχε βγει ζωντανός και κυρίως αβλαβής. Γεγονός που του είχε δώσει να καταλάβει πως η αιώνια αφθαρτοσύνη του δεν εξηγείται ορθολογικά και η συγκεκριμένη τεράστια ικανότητα, τον καθιστά σούπερ ήρωα...
Και κάπως έτσι η αναπάντεχη στροφή που κατάφερε ο πενηντάχρονος, πια, ντιρέκτορας, από το παραθαλάσσιο Πονττσέρι, στον Νότο της Ινδικής Χερσονήσου, στα τελευταία δευτερόλεπτα του Split, δίχως κανείς ομολογουμένως να το περιμένει, μπαίνει στην τελική της ευθεία καθώς οι τρεις βγαλμένοι από την έμπνευση του X-Men, καλούνται πλέον να ενώσουν τις μορφές τους σε εικόνα μία, σε μια κοινή ταινία που θα κλείσει το τρίπτυχο. Που βέβαια ποτέ του δεν συστάθηκε σαν κάτι τέτοιο, μα ενδεχόμενα στην πορεία ο Shyammi πέφτοντας από την μια λούμπα στην άλλη το σκαρφίστηκε σαν τρίκ, τόσο για να επανέλθει στην επικαιρότητα ως επιτυχημένος (ως αποτυχημένο και μάλιστα κραυγαλέα, επί σειρά ετών τον καμαρώσαμε άλλωστε) όσο και για να κεντρίσει το ενδιαφέρον του λαουτζίκου, ειδικά εκείνου που αρέσκεται στο να πληρώνει μπιλιέτο για να απολαύσει τις κομικένιες μεταφορές της Marvel ή της DC στο πανί. Κονκλούζιο? Ενενήντα (ΕΝΕΝΗΝΤΑ!!!!) εκατομμύρια δολάρια πετυχεσά στον παγκόσμιο μποξόφη, σε τρία μόνο μερόνυχτα, με κόστος μόνο ένα εικοσάρι. Δεν το λες και λίγο ε? Μόνο που όσοι βγήκαν από τον σινεμά έτρεχαν να προλάβουν να ενημερώσουν τους επόμενους, για να κρατήσουν το επτάευρω στην τσέπη, αφού το εργάκι ούτε Spider-man είναι, ούτε Hulk, ούτε κυρίως Avengers όπως διαλαλεί το προμόσιον του. Αλλά είναι τι εντέλει?
Καταρχήν είναι ένα ανακατωσούρικο πολυλογίδι στο πρώτο του μισό, όπου πρωταγωνιστές δεν είναι ούτε ο αγαπημένος Overseer, ούτε ο πολύπλοκος Μπιστ, ούτε καν ο τ. λοβοτομημένος Μίστερ Γκλας, που η μορφή του βαφτίζει άλλωστε και το part 3 της υπόθεσης. Αλλά μια ντοτορέσσα, που μονίμως σε πρώτο πλάνο, μιλώντας με όρους επιστημονικούς, ενίοτε και ακαταλαβίστικους, προσπαθεί να πείσει το Dynamic Trio πως άνετα μπορεί να πάρει θέση στο τιμ των Justice League (άντε και οι κακοί των αντιπάλων τους). Με μια φρενίτιδα περί των κόμιξ να πλανάται στον αγέρα διαρκώς, τεύχος εδώ, τεύχος εκεί, εκτός από τους τρεις τροφίμους του υπερσύγχρονου μουρλοκομείου, ασούμε ότι πείθεται και η πλατεία περί τούτου. Σε κομφούζιο όμως και το κοινό, αφού το εν τρίτο του έχει παραμείνει στα πεπραγμένα του yin και yang, Unbreakable, το έτερο μέρισμα στα ημιφωτισμένα δωμάτια φυλακές του Split και το ύστατο περιμένει να απολαύσει κάτι σαν Σούπερμαν εναντίον Άιρονμαν, μέσα σε συνεχόμενο χασμουρητό από το ακατάσχετο κουβεντολόι οδηγείται στο δεύτερο ημίχρονο που με τα χίλια βάσανα ο Glass, βάζει επιτέλους τελεία στην αόριστη φιλοδοξία του.
Μέσα σε έναν συρφετό φιλοσοφιών της αμπέλου για το ποιος είναι ο πραγματικός ήρωας την σήμερον ημέρα, για το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ολισθήσει από την αρετή στην κακία, για το κατόρθωμα των έξυπνων να βάλουν πλάτη τις κατά τόπους λέσχες Μπίλντενμπεργκ, ο M. Night τηρεί μόνο το ένα από τα τρία trade mark του ετούτη την φορά. Που είναι και το πιο ελάχιστης σημασίας δηλαδή, μιας και το καμέο του (και) εδώ είναι μια σαχλαμάρα και μισή. Ούτε σασπένς υπάρχει, αφού ουδείς νοιάζεται για το αν οι (δυο κακοί κι ο ένας καλός) superheroes διαθέτουν φτέρνες του Αχιλλέα, ούτε κυρίως τουίστ ικανό να μείνει στην μνήμη του θεατή ωσότου αποχωρήσει από την αίθουσα. Συνεπώς το μόνο που απομένει για να περισώσει κάπως το σύνολο είναι η εκρηκτική, ξανά, παρουσία του McAvoy, που σε αναγκάζει να φορέσεις μέχρι και 24 καπέλα για να τα βγάλεις ένα προς ένα για την χάρη του. Σε αντίθεση με τους άλλους δυο βαριά στημένους, που σε κάνουν να νιώθεις πως έχουν διαβεί πέντε αιώνες, από τον καιρό που πέταγαν σπίθες στον τρίτο Die Hard. Kαλά για τον Άφθαρτο δεν το συζητώ. Έτσι κι αλλιώς ο Shyamalan μια χαρά μου το τσαλάκωσε όλο εκείνο το όμορφο, που είχα σχηματίσει τότες, με αυτό το ματαιόδοξο σχέδιο του.
Έστω κι αν γι αυτό χρειάστηκε να αποκαλύψει και ο ίδιος την ταυτότητα του, στοιχείο που θα σημάνει αυτόματα την δική του σύλληψη και τον εγκλεισμό του στην ψυχιατρική μονάδα για περαιτέρω έλεγχο - και εξουδετέρωση - των υπερφυσικών του δυνάμεων. Τρόφιμος στην ίδια κλινική τόσο με τον πολυδιάστατο Κραμπ, όσο όμως και με τον επί δεκαετίες αντίπαλο του Ελάιτζα Πράις, τον φιλάσθενο έμπορο έργων τέχνης, που 19 χρόνια πριν είχε σχεδιάσει και προκαλέσει το πολύνεκρο δυστύχημα της αμαξοστοιχίας, από όπου μόνο εκείνος είχε βγει ζωντανός και κυρίως αβλαβής. Γεγονός που του είχε δώσει να καταλάβει πως η αιώνια αφθαρτοσύνη του δεν εξηγείται ορθολογικά και η συγκεκριμένη τεράστια ικανότητα, τον καθιστά σούπερ ήρωα...
Και κάπως έτσι η αναπάντεχη στροφή που κατάφερε ο πενηντάχρονος, πια, ντιρέκτορας, από το παραθαλάσσιο Πονττσέρι, στον Νότο της Ινδικής Χερσονήσου, στα τελευταία δευτερόλεπτα του Split, δίχως κανείς ομολογουμένως να το περιμένει, μπαίνει στην τελική της ευθεία καθώς οι τρεις βγαλμένοι από την έμπνευση του X-Men, καλούνται πλέον να ενώσουν τις μορφές τους σε εικόνα μία, σε μια κοινή ταινία που θα κλείσει το τρίπτυχο. Που βέβαια ποτέ του δεν συστάθηκε σαν κάτι τέτοιο, μα ενδεχόμενα στην πορεία ο Shyammi πέφτοντας από την μια λούμπα στην άλλη το σκαρφίστηκε σαν τρίκ, τόσο για να επανέλθει στην επικαιρότητα ως επιτυχημένος (ως αποτυχημένο και μάλιστα κραυγαλέα, επί σειρά ετών τον καμαρώσαμε άλλωστε) όσο και για να κεντρίσει το ενδιαφέρον του λαουτζίκου, ειδικά εκείνου που αρέσκεται στο να πληρώνει μπιλιέτο για να απολαύσει τις κομικένιες μεταφορές της Marvel ή της DC στο πανί. Κονκλούζιο? Ενενήντα (ΕΝΕΝΗΝΤΑ!!!!) εκατομμύρια δολάρια πετυχεσά στον παγκόσμιο μποξόφη, σε τρία μόνο μερόνυχτα, με κόστος μόνο ένα εικοσάρι. Δεν το λες και λίγο ε? Μόνο που όσοι βγήκαν από τον σινεμά έτρεχαν να προλάβουν να ενημερώσουν τους επόμενους, για να κρατήσουν το επτάευρω στην τσέπη, αφού το εργάκι ούτε Spider-man είναι, ούτε Hulk, ούτε κυρίως Avengers όπως διαλαλεί το προμόσιον του. Αλλά είναι τι εντέλει?
Καταρχήν είναι ένα ανακατωσούρικο πολυλογίδι στο πρώτο του μισό, όπου πρωταγωνιστές δεν είναι ούτε ο αγαπημένος Overseer, ούτε ο πολύπλοκος Μπιστ, ούτε καν ο τ. λοβοτομημένος Μίστερ Γκλας, που η μορφή του βαφτίζει άλλωστε και το part 3 της υπόθεσης. Αλλά μια ντοτορέσσα, που μονίμως σε πρώτο πλάνο, μιλώντας με όρους επιστημονικούς, ενίοτε και ακαταλαβίστικους, προσπαθεί να πείσει το Dynamic Trio πως άνετα μπορεί να πάρει θέση στο τιμ των Justice League (άντε και οι κακοί των αντιπάλων τους). Με μια φρενίτιδα περί των κόμιξ να πλανάται στον αγέρα διαρκώς, τεύχος εδώ, τεύχος εκεί, εκτός από τους τρεις τροφίμους του υπερσύγχρονου μουρλοκομείου, ασούμε ότι πείθεται και η πλατεία περί τούτου. Σε κομφούζιο όμως και το κοινό, αφού το εν τρίτο του έχει παραμείνει στα πεπραγμένα του yin και yang, Unbreakable, το έτερο μέρισμα στα ημιφωτισμένα δωμάτια φυλακές του Split και το ύστατο περιμένει να απολαύσει κάτι σαν Σούπερμαν εναντίον Άιρονμαν, μέσα σε συνεχόμενο χασμουρητό από το ακατάσχετο κουβεντολόι οδηγείται στο δεύτερο ημίχρονο που με τα χίλια βάσανα ο Glass, βάζει επιτέλους τελεία στην αόριστη φιλοδοξία του.
Μέσα σε έναν συρφετό φιλοσοφιών της αμπέλου για το ποιος είναι ο πραγματικός ήρωας την σήμερον ημέρα, για το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ολισθήσει από την αρετή στην κακία, για το κατόρθωμα των έξυπνων να βάλουν πλάτη τις κατά τόπους λέσχες Μπίλντενμπεργκ, ο M. Night τηρεί μόνο το ένα από τα τρία trade mark του ετούτη την φορά. Που είναι και το πιο ελάχιστης σημασίας δηλαδή, μιας και το καμέο του (και) εδώ είναι μια σαχλαμάρα και μισή. Ούτε σασπένς υπάρχει, αφού ουδείς νοιάζεται για το αν οι (δυο κακοί κι ο ένας καλός) superheroes διαθέτουν φτέρνες του Αχιλλέα, ούτε κυρίως τουίστ ικανό να μείνει στην μνήμη του θεατή ωσότου αποχωρήσει από την αίθουσα. Συνεπώς το μόνο που απομένει για να περισώσει κάπως το σύνολο είναι η εκρηκτική, ξανά, παρουσία του McAvoy, που σε αναγκάζει να φορέσεις μέχρι και 24 καπέλα για να τα βγάλεις ένα προς ένα για την χάρη του. Σε αντίθεση με τους άλλους δυο βαριά στημένους, που σε κάνουν να νιώθεις πως έχουν διαβεί πέντε αιώνες, από τον καιρό που πέταγαν σπίθες στον τρίτο Die Hard. Kαλά για τον Άφθαρτο δεν το συζητώ. Έτσι κι αλλιώς ο Shyamalan μια χαρά μου το τσαλάκωσε όλο εκείνο το όμορφο, που είχα σχηματίσει τότες, με αυτό το ματαιόδοξο σχέδιο του.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική