Ποιος θα σου τραγουδήσει
του Carlos Vermut. Με τους Najwa Nimri, Eva Llorach, Natalia de Molina, Carme Elias
Ο Almodovar πέθανε. Ζήτω ο νέος Almodovar!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη...
Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 6 Μαρτίου του 1980 στη Μαδρίτη Carlos López del Rey, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Carlos Vermut. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν το «Diamond Flash» (2011) και η δεύτερη, αυτή που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό, το «Magical Girl» (2014). Το «Magical Girl» του χάρισε το βραβείο καλύτερης ταινίας και καλύτερης σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και οδήγησε τον Pedro Almodovar να δηλώσει κατ' επανάληψη πως ο Vermut αποτελεί εθνικό θησαυρό για τον ισπανικό κινηματογράφο.
Το Ποιος θα σου τραγουδήσει έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ του Τορόντο, ενώ έλαβε μέρος στα φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, της Βαρσοβίας, της Ζυρίχης και της Θεσσαλονίκης. Το φιλμ είναι υποψήφιο για 7 βραβεία Goya (τα ισπανικά Όσκαρ), όχι όμως για εκείνα καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας ή σεναρίου!
Η υπόθεση: Η Λίλα Κάσεν ήταν μία από τις πιο διάσημες ποπ τραγουδίστριες της Ισπανίας κατά τη δεκαετία του '90. Κάποια στιγμή, όμως, αποφάσισε να αποσυρθεί. Έχει να δώσει συναυλία για πάνω από μία δεκαετία, από τότε που πέθανε η μητέρα της. Να, όμως, που ετοιμάζει την επάνοδό της. Λίγες μέρες πριν την πρώτη της συναυλία μετά από χρόνια, όμως, λιποθυμά στην ακρογιαλιά μπροστά από το σπίτι της στην πόλη Ρότα της Ανδαλουσίας. Και χάνει τη μνήμη της. Η αφοσιωμένη μάνατζερ Μπιάνκα προσπαθεί να τη βοηθήσει. Η Λίλα αρνείται να τραγουδήσει. Δεν θυμάται πως. Η Μπιάνκα της εξηγεί το πόσο σημαντικές είναι οι συναυλίες που είχαν προαναγγελθεί: χωρίς αυτές, η Λίλα δεν θα μπορεί πλέον να έχει οικονομική ανεξαρτησία και να συνεχίσει να ζει την πλούσια ζωή της.
Η Μπιάνκα ακούει σε ένα καραόκε μπαρ την Βιολέτα να τραγουδά τραγούδια της Λίλα. Η Βιολέτα είναι η μεγαλύτερη θαυμάστρια της Λίλα. Είναι ταλαντούχα αλλά εγκατέλειψε τα όνειρά της για καριέρα στο τραγούδι με τη γέννηση της κόρης της, της Μάρτα. Η Μάρτα είναι πλέον 23ων ετών και είναι νευρωτική. Η σχέση της με τη μητέρα της είναι προβληματική. Η Μπιάνκα προτείνει στη Βιολέτα να βοηθήσει τη Λίλα να θυμηθεί τον εαυτό της! Να της μάθει να τραγουδά ξανά. Η Βιολέτα δέχεται! Θα βρεθεί κοντά στο απόλυτο είδωλό της. Κάτω από απόλυτη μυστικότητα, τα μαθήματα ξεκινούν. Πώς θα επηρεάσουν οι δύο αυτές γυναίκες η μία την άλλη αλλά και τους άλλους γύρω τους;
Η άποψή μας: Επιτρέψτε μου έναν εξομολογητικό και προσωποκεντρικό (ε, χμ) τόνο στην αρχή αυτού του κειμένου. Στις ταινίες, μου αρέσει πάρα πολύ ο ρεαλισμός, αρκεί να είναι ταινίες... μυθοπλασίας! Δεν τα πάω πολύ καλά με τα ντοκιμαντέρ γιατί δεν με βάζουν σε μια σύμβαση παραμυθίας. Επίσης, δεν πολυτρελαίνομαι με τα μιούζικαλ. Δεν μου κάθεται καλά, έτσι, στα ξαφνικά, οι ήρωες να αρχίζουν να τραγουδούν και να λένε τραγουδιστά αυτά που υποτίθεται πως θέλουν να εκφράσουν. Από την άλλη, γουστάρω τρελά ταινίες που έχουν μέσα τους ήρωες, που τραγουδάνε! Που είναι δηλαδή τραγουδιστές και η πλοκή επιβάλλει να τους ακούσουμε να τραγουδούν κιόλας. Και φέτος είχαμε τέτοιες ταινίες. Από τη μια το «Bohemian Rhapsody», από την άλλη το «Ένα αστέρι γεννιέται», τώρα τούτη εδώ η ταινία. Δεν μιλάμε για μιούζικαλ αλλά ταινίες όπου η μουσική και το τραγούδι παίζουν βασικό ρόλο στην πλοκή. Κι αν τα τραγούδια είναι κολλητικά, μπορεί να μου μείνουν μόνο αυτά σε κάποιες περιπτώσεις, να διαλύουν και να εξαφανίζουν κάθε άλλη θύμηση από την ταινία.
Το προχωράω παραπάνω: αρκεί η ερμηνεία ενός τραγουδιού σε μια ταινία όπου δεν χρειάζεται καν να υπάρχει ήρωας τραγουδιστής, αλλά μαζί με τους ήρωες, παρακολουθούμε αυτήν την ερμηνεία. Αν η συγκεκριμένη σκηνή είναι καλή, μου μένει. Αν είναι μαγική, μπορεί να λατρέψω! Για να σας δώσω να καταλάβετε: η σκηνή όπου ερμηνεύεται το «Llorando» στην ταινία «Οδός Μαλχόλαντ» του David Lynch είναι ουσιαστικά η μόνη που θυμάμαι από την ταινία (εντάξει, με πιάσατε, και η σκηνή με τα τζιβιτζιλίκια δεν μπορεί να ξεχαστεί ρε φίλε). Σκέτη ανατριχίλα! Ίσως επειδή συνυπάρχουν με αυτόν τον τρόπο αρμονικά και λειτουργικά ως ένα σώμα, μια ψυχή, οι δύο μεγάλες μου αγάπες: το σινεμά και η μουσική. Ε, λοιπόν, σε τούτη την ταινία του Vermut, «κόλλησα».
Κόλλησα με τη μουσική που συνέθεσε ο Alberto Iglesias (από τα πιο παράξενα σάουντρακ που έχει υπογράψει ο σπουδαίος Ισπανός συνθέτης). Αλλά με τα τραγούδια, έπαθα παράκρουση! Εκείνο το «Procuro olvidarte» λίγο πριν το φινάλε... τι ύμνος μάγκα μου! Έσκισε! Και να το ακούω μετά από το youtube στο repeat ίσα με 300 φορές συνεχόμενα! Αλλά και τα άλλα τραγούδια, τι φάση; Τόσο εκείνο που δανείζει στην ταινία τον τίτλο της όσο κι εκείνα που έγραψε η ίδια η Nimri (η οποία, πέρα από καριέρα στον κινηματογράφο έχει καριέρα και στο τραγούδι) ταιριάζουν απόλυτα στο κλίμα της ταινίας, σ' αυτά που θέλει να πει ο σκηνοθέτης, και υποβάλλουν τον θεατή σε ένα συγκεκριμένο mood, το επιδιωκόμενο. Νομίζω πως όσοι ξεπεράσουν τα τραγούδια της ταινίας και δεν τους δώσουν τη δέουσα σημασία, απλά δεν θα γουστάρουν και την ίδια την ταινία! Τόσο μεγάλη είναι η σημασία τους!
Η ταινία (θα το διαβάσετε παντού, ακριβώς επειδή ισχύει) δανείζεται πράγματα από το γυναικείο σύμπαν του Almodovar, ενώ φαίνεται να κάνει αναφορές σε ταινίες όπως η «Ρεβέκκα» του Hitchcock και η «Persona» του Bergman! Συνδιαλέγεται με μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Το θέμα της διασημότητας. Πολλοί κοινοί θνητοί την επιδιώκουν, πολλοί διάσημοι την απεχθάνονται. Δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως απλοί άνθρωποι. Δεν μπορούν να έχουν ανθρώπινες σχέσεις όπως οι υπόλοιποι. Η εικόνα τους προηγείται. Οι... αστικοί μύθοι ακολουθούν. Όπως πχ ότι τρώνε μόνον ζωντανά ζώα! Η Λίλα είναι σπουδαία καλλιτέχνιδα. Είναι διάσημη. Ο θάνατος της μητέρας της, όμως, είναι πολύ σημαντικός, πέρα από την ορφάνια στην οποία την οδηγεί. Φτάνει στο σημείο να μισήσει τη δημόσια εικόνα της.
Η Λίλα Κάσεν είναι μια κατασκευή. Μια κατασκευή βασισμένη στο ψέμα, την απάτη, την εκμετάλλευση. Θα αποκαλυφθεί αργά στην ταινία αυτό, σε έναν σπουδαίο μονόλογο της Nimri. Μετά τον καταλυτικό θάνατο της μητέρας της, η Λίλα Κάσεν δεν μπορεί να λειτουργήσει. Γι' αυτό αρνείται να τραγουδήσει η Λίλα. Δεν είναι μόνο η αμνησία. Δηλαδή, ίσως να είναι και η αμνησία. Μήπως όμως η αμνησία είναι... αμυντικός μηχανισμός; Άλλο ένα ψέμα – αυτήν τη φορά κατά συνθήκη – ώστε να μην χρειαστεί η Λίλα να αντικρίσει αυτό που φοβάται περισσότερο: την αυτοκριτική της; Γιατί, σε μια κομβική σκηνή, θυμάται. Και θυμάται συγκλονιστικά. Θυμάται... ξαφνικά; Ή από την αρχή θυμόταν; Πάντως, όταν το αίσθημα της αυτοσυντήρησης υπερισχύσει του αισθήματος της ενοχής, η Λίλα Κάσεν θα ξαναγεννηθεί. Η ίδια. Αλλά αλλαγμένη. Με μια μικρή, αλλά σημαντική – σημαδιακή διαφορά. Έτσι είναι οι σταρ. Αυτό κάνει η διασημότητα: σαν βρικόλακας «ρουφάει το αίμα» εκείνων που βρίσκονται γύρω της. Εκείνων που την αγαπούν περισσότερο από όλους...
Από την άλλη, έχουμε τη Βιολέτα. Μια γυναίκα με ματαιωμένα όνειρα. Σε μια από τις αρχικές σκηνές δέχεται ουσιαστικά μπούλινγκ από την κόρη της. Γιατί το δέχεται; Γιατί δεν αντιδρά; Μα γιατί και η Βιολέτα έχει τις ενοχές της. Γιατί πιστεύει πως στη ζωή της έδειξε στην κόρη της πως εξαιτίας της δεν έγινε... διάσημη – να ξανά η διασημότητα. Πιστεύει πως δεν τη μεγάλωσε έτσι όπως έπρεπε, με τη δέουσα αγάπη, με τη δέουσα φροντίδα. Το ότι συγκυριακά θα βρεθεί όχι μόνον τετ α τετ με το ίνδαλμά της αλλά και σε τέτοια συνθήκη ώστε να μάθει τα μύχια μυστικά της, είναι ότι πιο σημαντικό συμβαίνει στη ζωή της. Αυτή, μια άσημη θαυμάστρια, να μάθει στο είδωλό της πως να γίνει ο... εαυτός της! Γουάου! Η ταινία κάνει κύκλο. Η Λίλα βρίσκεται λιπόθυμη στην ακροθαλασσιά. Μήπως προσπάθησε να κάνει κάτι για να γλιτώσει μια καλή από τις Ερινύες; Ποιος ξέρει (κανείς – όλοι μας όμως επιτρέπεται να φανταζόμαστε). Θα περάσει από το στάδιο της άρνησης. Θα συναντηθεί με την Βιολέτα. Οι δυο γυναίκες θα έρθουν πολύ κοντά. Τόσο ώστε να λειτουργήσουν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Το δοχείο της Λίλα θα γεμίσει από το δοχείο της Βιολέτα. Και θα γίνει νέος άνθρωπος. Ξανά διάσημος. Εκ νέου εφευρημένος. Αφού προηγουμένως έχει... απαλλαγεί από τον μόνο άνθρωπο που ξέρει όλα της τα μυστικά, τον άνθρωπο που βρίσκονταν δίπλα της τόσα χρόνια: τη μάνατζέρ της, τη Μπιάνκα.
Η ιστορία της Βιολέτα δεν έχει καλό τέλος. Από την απόλυτη ασημότητα, θα έρθει κοντά στο όνειρο. Σ' αυτό που αγάπησε πραγματικά και ολοκληρωτικά σε όλη της τη ζωή: στη Λίλα. Θα της δοθεί ολοκληρωτικά. Στο κρίσιμο σημείο θα «αποδεσμευτεί» από την κόρη της. Για λίγο, θα γίνει εκείνη Λίλα. Θα φορέσει το φόρεμά της. Και θα πάει στη θάλασσα. Εκεί που ξεκίνησαν όλα. Για να δώσει ένα τέλος... Τρομερή ταινία, πραγματικά. Ο Vermut ξέρει να στήνει απίστευτες σκηνές. Είναι τόσο μεγάλο ταλέντο που κατορθώνει κάτι τόσο απλό να το μετασχηματίζει σε μεγάλη τέχνη. Αν προχωρήσεις στην ανατομία της ταινίας καταλήγεις στο ότι ένα μελόδραμα είναι ουσιαστικά. Ένα μελόδραμα για τη διασημότητα. Ένα μελόδραμα για την ταυτότητα: για το πως την αποκτάς, για το πως τη διαχειρίζεσαι, για το πως την αλλάζεις. Ένα μελόδραμα για τη μητρότητα: τις δυσκολίες της, τις θυσίες της, τις ματαιώσεις της. Ένα μελόδραμα για τις γυναίκες.
Ο μόνος ανδρικός ρόλος είναι εκείνος του πωλητή κούκλων, που κάνει καμάκι στη Βιολέτα μέσα στο καραόκε μπαρ, καθώς την μπερδεύει (ηθελημένα;) με τη Λίλα. Αυτά που λέει η Βιολέτα για το τι θα έπρεπε κανονικά να λένε οι κούκλες που τις πατάς και μιλούν, εκστομίζοντας χαριτωμένες φράσεις συνήθως, είναι λίγο η συνολική ματιά του καλλιτέχνη στα πράγματα. Απαισιόδοξη, σκοτεινή, κυνική. Η Najwa Nimri είναι σπουδαία στο ρόλο της Λίλα. Όπως και η Λίλα, έτσι κι αυτή, είχε πολύ καιρό να εμφανιστεί στο σινεμά: πέντε ολόκληρα χρόνια! Εδώ, να δώσω και την είδηση: θα εμφανιστεί και στο νέο κύκλο του «Casa de papel»!!! Μάλιστα! Εκείνη που κλέβει την παράσταση, όμως, είναι η Eva Llorach στο ρόλο της Βιολέτα. Έχει παίξει και στις τρεις ταινίες του Vermut και κατά πως φαίνεται, έχει μάθει να διαχειρίζεται σωστά τους κώδικές του. Απλά είναι συγκλονιστική.
Αυτή δεν είναι μια ταινία άψογη. Δεν είναι μια ταινία χωρίς λάθη ή υπερβολές. Είναι όμως μια ταινία που μπαίνει μέσα στα σωθικά σου. Και τα συνταράσσει. Εσείς θα την αφήσετε να σας τραγουδήσει;
Η υπόθεση: Η Λίλα Κάσεν ήταν μία από τις πιο διάσημες ποπ τραγουδίστριες της Ισπανίας κατά τη δεκαετία του '90. Κάποια στιγμή, όμως, αποφάσισε να αποσυρθεί. Έχει να δώσει συναυλία για πάνω από μία δεκαετία, από τότε που πέθανε η μητέρα της. Να, όμως, που ετοιμάζει την επάνοδό της. Λίγες μέρες πριν την πρώτη της συναυλία μετά από χρόνια, όμως, λιποθυμά στην ακρογιαλιά μπροστά από το σπίτι της στην πόλη Ρότα της Ανδαλουσίας. Και χάνει τη μνήμη της. Η αφοσιωμένη μάνατζερ Μπιάνκα προσπαθεί να τη βοηθήσει. Η Λίλα αρνείται να τραγουδήσει. Δεν θυμάται πως. Η Μπιάνκα της εξηγεί το πόσο σημαντικές είναι οι συναυλίες που είχαν προαναγγελθεί: χωρίς αυτές, η Λίλα δεν θα μπορεί πλέον να έχει οικονομική ανεξαρτησία και να συνεχίσει να ζει την πλούσια ζωή της.
Η Μπιάνκα ακούει σε ένα καραόκε μπαρ την Βιολέτα να τραγουδά τραγούδια της Λίλα. Η Βιολέτα είναι η μεγαλύτερη θαυμάστρια της Λίλα. Είναι ταλαντούχα αλλά εγκατέλειψε τα όνειρά της για καριέρα στο τραγούδι με τη γέννηση της κόρης της, της Μάρτα. Η Μάρτα είναι πλέον 23ων ετών και είναι νευρωτική. Η σχέση της με τη μητέρα της είναι προβληματική. Η Μπιάνκα προτείνει στη Βιολέτα να βοηθήσει τη Λίλα να θυμηθεί τον εαυτό της! Να της μάθει να τραγουδά ξανά. Η Βιολέτα δέχεται! Θα βρεθεί κοντά στο απόλυτο είδωλό της. Κάτω από απόλυτη μυστικότητα, τα μαθήματα ξεκινούν. Πώς θα επηρεάσουν οι δύο αυτές γυναίκες η μία την άλλη αλλά και τους άλλους γύρω τους;
Η άποψή μας: Επιτρέψτε μου έναν εξομολογητικό και προσωποκεντρικό (ε, χμ) τόνο στην αρχή αυτού του κειμένου. Στις ταινίες, μου αρέσει πάρα πολύ ο ρεαλισμός, αρκεί να είναι ταινίες... μυθοπλασίας! Δεν τα πάω πολύ καλά με τα ντοκιμαντέρ γιατί δεν με βάζουν σε μια σύμβαση παραμυθίας. Επίσης, δεν πολυτρελαίνομαι με τα μιούζικαλ. Δεν μου κάθεται καλά, έτσι, στα ξαφνικά, οι ήρωες να αρχίζουν να τραγουδούν και να λένε τραγουδιστά αυτά που υποτίθεται πως θέλουν να εκφράσουν. Από την άλλη, γουστάρω τρελά ταινίες που έχουν μέσα τους ήρωες, που τραγουδάνε! Που είναι δηλαδή τραγουδιστές και η πλοκή επιβάλλει να τους ακούσουμε να τραγουδούν κιόλας. Και φέτος είχαμε τέτοιες ταινίες. Από τη μια το «Bohemian Rhapsody», από την άλλη το «Ένα αστέρι γεννιέται», τώρα τούτη εδώ η ταινία. Δεν μιλάμε για μιούζικαλ αλλά ταινίες όπου η μουσική και το τραγούδι παίζουν βασικό ρόλο στην πλοκή. Κι αν τα τραγούδια είναι κολλητικά, μπορεί να μου μείνουν μόνο αυτά σε κάποιες περιπτώσεις, να διαλύουν και να εξαφανίζουν κάθε άλλη θύμηση από την ταινία.
Το προχωράω παραπάνω: αρκεί η ερμηνεία ενός τραγουδιού σε μια ταινία όπου δεν χρειάζεται καν να υπάρχει ήρωας τραγουδιστής, αλλά μαζί με τους ήρωες, παρακολουθούμε αυτήν την ερμηνεία. Αν η συγκεκριμένη σκηνή είναι καλή, μου μένει. Αν είναι μαγική, μπορεί να λατρέψω! Για να σας δώσω να καταλάβετε: η σκηνή όπου ερμηνεύεται το «Llorando» στην ταινία «Οδός Μαλχόλαντ» του David Lynch είναι ουσιαστικά η μόνη που θυμάμαι από την ταινία (εντάξει, με πιάσατε, και η σκηνή με τα τζιβιτζιλίκια δεν μπορεί να ξεχαστεί ρε φίλε). Σκέτη ανατριχίλα! Ίσως επειδή συνυπάρχουν με αυτόν τον τρόπο αρμονικά και λειτουργικά ως ένα σώμα, μια ψυχή, οι δύο μεγάλες μου αγάπες: το σινεμά και η μουσική. Ε, λοιπόν, σε τούτη την ταινία του Vermut, «κόλλησα».
Κόλλησα με τη μουσική που συνέθεσε ο Alberto Iglesias (από τα πιο παράξενα σάουντρακ που έχει υπογράψει ο σπουδαίος Ισπανός συνθέτης). Αλλά με τα τραγούδια, έπαθα παράκρουση! Εκείνο το «Procuro olvidarte» λίγο πριν το φινάλε... τι ύμνος μάγκα μου! Έσκισε! Και να το ακούω μετά από το youtube στο repeat ίσα με 300 φορές συνεχόμενα! Αλλά και τα άλλα τραγούδια, τι φάση; Τόσο εκείνο που δανείζει στην ταινία τον τίτλο της όσο κι εκείνα που έγραψε η ίδια η Nimri (η οποία, πέρα από καριέρα στον κινηματογράφο έχει καριέρα και στο τραγούδι) ταιριάζουν απόλυτα στο κλίμα της ταινίας, σ' αυτά που θέλει να πει ο σκηνοθέτης, και υποβάλλουν τον θεατή σε ένα συγκεκριμένο mood, το επιδιωκόμενο. Νομίζω πως όσοι ξεπεράσουν τα τραγούδια της ταινίας και δεν τους δώσουν τη δέουσα σημασία, απλά δεν θα γουστάρουν και την ίδια την ταινία! Τόσο μεγάλη είναι η σημασία τους!
Η ταινία (θα το διαβάσετε παντού, ακριβώς επειδή ισχύει) δανείζεται πράγματα από το γυναικείο σύμπαν του Almodovar, ενώ φαίνεται να κάνει αναφορές σε ταινίες όπως η «Ρεβέκκα» του Hitchcock και η «Persona» του Bergman! Συνδιαλέγεται με μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Το θέμα της διασημότητας. Πολλοί κοινοί θνητοί την επιδιώκουν, πολλοί διάσημοι την απεχθάνονται. Δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως απλοί άνθρωποι. Δεν μπορούν να έχουν ανθρώπινες σχέσεις όπως οι υπόλοιποι. Η εικόνα τους προηγείται. Οι... αστικοί μύθοι ακολουθούν. Όπως πχ ότι τρώνε μόνον ζωντανά ζώα! Η Λίλα είναι σπουδαία καλλιτέχνιδα. Είναι διάσημη. Ο θάνατος της μητέρας της, όμως, είναι πολύ σημαντικός, πέρα από την ορφάνια στην οποία την οδηγεί. Φτάνει στο σημείο να μισήσει τη δημόσια εικόνα της.
Η Λίλα Κάσεν είναι μια κατασκευή. Μια κατασκευή βασισμένη στο ψέμα, την απάτη, την εκμετάλλευση. Θα αποκαλυφθεί αργά στην ταινία αυτό, σε έναν σπουδαίο μονόλογο της Nimri. Μετά τον καταλυτικό θάνατο της μητέρας της, η Λίλα Κάσεν δεν μπορεί να λειτουργήσει. Γι' αυτό αρνείται να τραγουδήσει η Λίλα. Δεν είναι μόνο η αμνησία. Δηλαδή, ίσως να είναι και η αμνησία. Μήπως όμως η αμνησία είναι... αμυντικός μηχανισμός; Άλλο ένα ψέμα – αυτήν τη φορά κατά συνθήκη – ώστε να μην χρειαστεί η Λίλα να αντικρίσει αυτό που φοβάται περισσότερο: την αυτοκριτική της; Γιατί, σε μια κομβική σκηνή, θυμάται. Και θυμάται συγκλονιστικά. Θυμάται... ξαφνικά; Ή από την αρχή θυμόταν; Πάντως, όταν το αίσθημα της αυτοσυντήρησης υπερισχύσει του αισθήματος της ενοχής, η Λίλα Κάσεν θα ξαναγεννηθεί. Η ίδια. Αλλά αλλαγμένη. Με μια μικρή, αλλά σημαντική – σημαδιακή διαφορά. Έτσι είναι οι σταρ. Αυτό κάνει η διασημότητα: σαν βρικόλακας «ρουφάει το αίμα» εκείνων που βρίσκονται γύρω της. Εκείνων που την αγαπούν περισσότερο από όλους...
Από την άλλη, έχουμε τη Βιολέτα. Μια γυναίκα με ματαιωμένα όνειρα. Σε μια από τις αρχικές σκηνές δέχεται ουσιαστικά μπούλινγκ από την κόρη της. Γιατί το δέχεται; Γιατί δεν αντιδρά; Μα γιατί και η Βιολέτα έχει τις ενοχές της. Γιατί πιστεύει πως στη ζωή της έδειξε στην κόρη της πως εξαιτίας της δεν έγινε... διάσημη – να ξανά η διασημότητα. Πιστεύει πως δεν τη μεγάλωσε έτσι όπως έπρεπε, με τη δέουσα αγάπη, με τη δέουσα φροντίδα. Το ότι συγκυριακά θα βρεθεί όχι μόνον τετ α τετ με το ίνδαλμά της αλλά και σε τέτοια συνθήκη ώστε να μάθει τα μύχια μυστικά της, είναι ότι πιο σημαντικό συμβαίνει στη ζωή της. Αυτή, μια άσημη θαυμάστρια, να μάθει στο είδωλό της πως να γίνει ο... εαυτός της! Γουάου! Η ταινία κάνει κύκλο. Η Λίλα βρίσκεται λιπόθυμη στην ακροθαλασσιά. Μήπως προσπάθησε να κάνει κάτι για να γλιτώσει μια καλή από τις Ερινύες; Ποιος ξέρει (κανείς – όλοι μας όμως επιτρέπεται να φανταζόμαστε). Θα περάσει από το στάδιο της άρνησης. Θα συναντηθεί με την Βιολέτα. Οι δυο γυναίκες θα έρθουν πολύ κοντά. Τόσο ώστε να λειτουργήσουν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Το δοχείο της Λίλα θα γεμίσει από το δοχείο της Βιολέτα. Και θα γίνει νέος άνθρωπος. Ξανά διάσημος. Εκ νέου εφευρημένος. Αφού προηγουμένως έχει... απαλλαγεί από τον μόνο άνθρωπο που ξέρει όλα της τα μυστικά, τον άνθρωπο που βρίσκονταν δίπλα της τόσα χρόνια: τη μάνατζέρ της, τη Μπιάνκα.
Η ιστορία της Βιολέτα δεν έχει καλό τέλος. Από την απόλυτη ασημότητα, θα έρθει κοντά στο όνειρο. Σ' αυτό που αγάπησε πραγματικά και ολοκληρωτικά σε όλη της τη ζωή: στη Λίλα. Θα της δοθεί ολοκληρωτικά. Στο κρίσιμο σημείο θα «αποδεσμευτεί» από την κόρη της. Για λίγο, θα γίνει εκείνη Λίλα. Θα φορέσει το φόρεμά της. Και θα πάει στη θάλασσα. Εκεί που ξεκίνησαν όλα. Για να δώσει ένα τέλος... Τρομερή ταινία, πραγματικά. Ο Vermut ξέρει να στήνει απίστευτες σκηνές. Είναι τόσο μεγάλο ταλέντο που κατορθώνει κάτι τόσο απλό να το μετασχηματίζει σε μεγάλη τέχνη. Αν προχωρήσεις στην ανατομία της ταινίας καταλήγεις στο ότι ένα μελόδραμα είναι ουσιαστικά. Ένα μελόδραμα για τη διασημότητα. Ένα μελόδραμα για την ταυτότητα: για το πως την αποκτάς, για το πως τη διαχειρίζεσαι, για το πως την αλλάζεις. Ένα μελόδραμα για τη μητρότητα: τις δυσκολίες της, τις θυσίες της, τις ματαιώσεις της. Ένα μελόδραμα για τις γυναίκες.
Ο μόνος ανδρικός ρόλος είναι εκείνος του πωλητή κούκλων, που κάνει καμάκι στη Βιολέτα μέσα στο καραόκε μπαρ, καθώς την μπερδεύει (ηθελημένα;) με τη Λίλα. Αυτά που λέει η Βιολέτα για το τι θα έπρεπε κανονικά να λένε οι κούκλες που τις πατάς και μιλούν, εκστομίζοντας χαριτωμένες φράσεις συνήθως, είναι λίγο η συνολική ματιά του καλλιτέχνη στα πράγματα. Απαισιόδοξη, σκοτεινή, κυνική. Η Najwa Nimri είναι σπουδαία στο ρόλο της Λίλα. Όπως και η Λίλα, έτσι κι αυτή, είχε πολύ καιρό να εμφανιστεί στο σινεμά: πέντε ολόκληρα χρόνια! Εδώ, να δώσω και την είδηση: θα εμφανιστεί και στο νέο κύκλο του «Casa de papel»!!! Μάλιστα! Εκείνη που κλέβει την παράσταση, όμως, είναι η Eva Llorach στο ρόλο της Βιολέτα. Έχει παίξει και στις τρεις ταινίες του Vermut και κατά πως φαίνεται, έχει μάθει να διαχειρίζεται σωστά τους κώδικές του. Απλά είναι συγκλονιστική.
Αυτή δεν είναι μια ταινία άψογη. Δεν είναι μια ταινία χωρίς λάθη ή υπερβολές. Είναι όμως μια ταινία που μπαίνει μέσα στα σωθικά σου. Και τα συνταράσσει. Εσείς θα την αφήσετε να σας τραγουδήσει;
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική