Mortal Engines
του Christian Rivers. Με τους Hugo Weaving, Hera Hilmar, Robert Sheehan, Jihae, Ronan Raftery, Leila George, Patrick Malahide, Stephen Lang
Scarface...
του zerVo (@moviesltd) 
Η νουβέλα φαντασίας Φονικές Μηχανές, με τον πρωτότυπο ξένο τίτλο Mortal Engines, δια χειρός του εμπνευσμένου Βρετανού συγγραφέα νεανικού ενδιαφέροντος έργων, Philip Reeve, κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Scholastic, το 2001 και σχεδόν άμεσα σκαρφάλωσε στις κορυφαίες θέσεις της λίστας των μπεστ σέλλερς. Αποσπώντας ουκ ολίγα διεθνή βραβεία, χάρη στην ενδιαφέρουσα πλοκή του, το σύγγραμμα έπεσε τάχιστα στην αντίληψη του δαιμόνιου Peter Jackson, που αγοράζοντας τα δικαιώματα του βιβλίου το 2009, έβαλε άμεσα μπρος την παραγωγική διαδικασία της κινηματογραφικής του μεταφοράς. Σκοπεύοντας βεβαίως να ακολουθήσουν τον κοινό δρόμο και τα τρία ακόλουθα βιβλία του ιδίου, που ορίζουν την θεματική συνέχεια. Οκ, Μίδας, Μίδας ο Νεοζηλανδός, κάποιες φορές τα πράγματα δεν πηγαίνουν τόσο πρίμα όσο θα τα ήθελε...
Κόσμος, Μέλλον. Μετά από τον καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο των Εξήντα Λεπτών, η σχεδόν ισοπεδωμένη γη δεν μπορεί να προσφέρει πλέον τα εχέγγυα σωστής διαβίωσης στους κατοίκους της. Εκτός από τον ολοκληρωτικό αφανισμό των αναγκαίων πρώτων υλών, που καθιστούν αδύνατη την επιβίωση, τα ακραία γεωφυσικά φαινόμενα που ακολούθησαν των αρμαγγεδόνα, έχουν ωθήσει τους ανθρώπους να ζουν σε πόλεις θηριώδεις, που κινούνται ακατάπαυστα πάνω σε τροχούς. Που παρέχουν εκτός από την όποια ασφάλεια, την δυνατότητα αναζήτησης πλουτοπαραγωγικών πηγών, σε περιοχές που άγγιξε λιγότερο η καταστροφή, στις παρυφές της Ανατολικής Ασίας. Και η ισχυρότερη από όλες τις κινούμενες γιγάντιες μηχανές είναι εκείνη που αντιπροσωπεύει το Λονδίνο, την πρώην εγγλέζικη πρωτεύουσα, που ακολουθώντας τον νόμο του δυνατού, καταπίνει την μία μετά την άλλη όλες τις μικρές πόλεις που θα βρεθούν στο διάβα της.
Σε μια τέτοια ένδειξη ισχύος, η κάτω από την εποπτεία του πλεονέκτη και αλαζόνα Ταντέους Βάλεντάιν, μάκινα, υπερισχύοντας επί ενός αδύναμου αντιπάλου, θα πάρει ως λάφυρα τα πενιχρά της πλούτη και ως αιχμαλώτους τους λιγοστούς κατοίκους της. Δίχως να γνωρίζει ο ανήθικος άρχοντας πως ανάμεσα τους βρίσκεται η μασκοφόρος πολεμίστρια Χέστερ Σόου, μια δυναμική κοπέλα που έχει ορκιστεί από τα παιδικά της χρόνια να εκδικηθεί τον αφανισμό της οικογένειας της, για τον οποίο εκείνος είναι ο μοναδικός υπαίτιος. Η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Βάλεντάιν, αυτομάτως θα την θέσει παράνομη, στην απόδραση της όμως από τα νύχια του στρατού του, στα αφιλόξενα και άγνωστα για εκείνη εδάφη, δεν θα είναι μόνο, καθώς στο πλευρό της θα βρεθεί ο έξυπνος και ένθερμος πατριώτης Τομ Νάτσγουόρθυ. Ένας εργάτης από τις χαμηλότερες Λονδρέζικες κοινωνικές τάξεις, που θα εξοριστεί από τον Ταντέους, εξαιτίας της ιδιαίτερης σχέσης που έχει αναπτύξει με την αριστοκράτισσα κόρη του, Κάθριν.
Πεδίο όλης αυτής της ακατάπαυστης επί διώρου δράσης, μια δυστοπική ερημιά, που από την εποχή του πρωτοπόρου Μαντ Μαξ, ουκ ολίγες ντουζίνες παρόμοιας υφής φιλμς έχουν κοπιάρει. Όπως άλλωστε ακολουθείται με ευλάβεια ολάκερη η αφηγηματική πορεία του αυστραλιανού εκείνου έπους, από την στιγμή που όπως εκεί έτσι κι εδώ ως βασικοί πρωταγωνιστές ορίζονται οι βαριές λαμαρίνες με τις αδηφάγες ερπύστριες, με την μοναδική διαφορά πως το μέγεθος τους είναι σημαντικά πολλαπλάσιο. Και φυσικά δεν συντρέχει η παραμικρή ανατροπή στους συσχετισμούς της κοινωνικής ιεραρχίας. Οι πλούσιοι όπως πάντα έχουν το πάνω χέρι, οι φτωχοί δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να εργάζονται ολημερίς προκειμένου να μην σταματήσει ποτέ η κίνηση του θηρίου, ενώ οι ενδιάμεσες κάστες, όπως οι έμποροι και οι ιστορικοί, έχουν σαν σκοπό την διατήρηση της καθημερινότητας σε ένα βιώσιμο επίπεδο. Δεν απουσιάζουν βεβαίως και οι ακρότητες στους κανόνες αυτού του εκκεντρικού κόσμου, όπως επί παραδείγματι της απόσυρσης των ηλικιωμένων, που μόλις προσπερνούν το όριο, οδηγούνται προς...σαλαμοποίηση, ώστε να καλυφθούν βασικές διατροφικές ανάγκες!!!
Δεν διαφωνώ πως το ορίτζιναλ έργο του λογοτέχνη, είχε κάτι άλλο στο μυαλό του, να θέσει τον προβληματισμό στους αναγνώστες του, για ζητήματα βασικά, σοσιολογικού ή οικολογικού περιεχομένου, μοιράζοντας ένθεν κακείθεν κεντρικές ιδέες και διδακτικά μηνύματα. Η ταινία είναι κάτι άλλο, διαφορετικό, μιας και πολύ σύντομα η ματαιοδοξία (βασικά) των σεναριογράφων οδηγεί σε χάσιμο του ελέγχου, δημιουργώντας μια και μοναδική κατεύθυνση, προς τον εφετζίδικο εντυπωσιασμό και την περιπετειώδη φανφάρα, που προστιθέμενη στις τόσες ίδιες ακόμη, δεν προσθέτει την παραμικρή καινοτομία. Με τους βασικούς χαρακτήρες της πλοκής να προβάλλονται μονοδιάστατα και χωρίς εμβάθυνση στα συναισθήματα τους, είναι πολύ λογικό η βαθμιαία κλιμάκωση προς την ύστατη μάχη της τελικής πράξης, να παραπαίει και να ουσιαστικά να σκάει με ανάλογο κρότο στο έδαφος, στα σημεία που υπό άλλες, πιο προσεγμένες συνθήκες θα έπρεπε να έχει εκτοξευτεί στα ύψη.
Μονομαχίες πομπώδεις και εκκωφαντικές, πολλές φορές δίχως το παραμικρό νόημα ύπαρξης, που ενδεχόμενα να τραβήξουν την ματιά των φανατικών οπαδών του θορύβου και του διαρκώς εργαζόμενου subwoofer, δεδομένα θα αποστασιοποιήσουν όμως εκείνη την (μεγαλύτερη) μερίδα που θα επιζητούσε από τις Mortal Engines το κατιτίς παραπάνω. Που ας πούμε θα μπορούσε να προσφέρει η σημαδεμένων χαρακτηριστικών προσώπου, Ισλανδή γαλανομάτα πιτσιρίκα Hera Hilmar στην πρώτη της αξιοσημείωτη παρουσία στο εκράν και όχι ο πολύς Hugo Weaving, που ως ο κακός της υπόθεσης μάλλον περνά αδιάφορος. Όπως αόρατος καταλήγει τόσο ο ρόλος του Robert Sheehan ως του μορφονιού ευφυούς συντρόφου της μικρής, όσο και αυτός ο διττός της σχιστομάτας πιλότου που αποδίδει η Κορεάτισσα ποπ σταρ Jihae, με στόχο φυσικά την εμπορική προσέγγιση της γιγάντιας κίτρινης αγοράς. Που δεν το κόβω να επιτυγχάνεται, όπως δεν προβλέπω να υπάρχουν και οι συνέχειες, αυτού εδώ του σχεδίου, που μάλλον ξεκίνησε με όνειρα χίλια, για να καταποντιστεί μέσα στην ίδια του την κενότητα.
Σε μια τέτοια ένδειξη ισχύος, η κάτω από την εποπτεία του πλεονέκτη και αλαζόνα Ταντέους Βάλεντάιν, μάκινα, υπερισχύοντας επί ενός αδύναμου αντιπάλου, θα πάρει ως λάφυρα τα πενιχρά της πλούτη και ως αιχμαλώτους τους λιγοστούς κατοίκους της. Δίχως να γνωρίζει ο ανήθικος άρχοντας πως ανάμεσα τους βρίσκεται η μασκοφόρος πολεμίστρια Χέστερ Σόου, μια δυναμική κοπέλα που έχει ορκιστεί από τα παιδικά της χρόνια να εκδικηθεί τον αφανισμό της οικογένειας της, για τον οποίο εκείνος είναι ο μοναδικός υπαίτιος. Η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Βάλεντάιν, αυτομάτως θα την θέσει παράνομη, στην απόδραση της όμως από τα νύχια του στρατού του, στα αφιλόξενα και άγνωστα για εκείνη εδάφη, δεν θα είναι μόνο, καθώς στο πλευρό της θα βρεθεί ο έξυπνος και ένθερμος πατριώτης Τομ Νάτσγουόρθυ. Ένας εργάτης από τις χαμηλότερες Λονδρέζικες κοινωνικές τάξεις, που θα εξοριστεί από τον Ταντέους, εξαιτίας της ιδιαίτερης σχέσης που έχει αναπτύξει με την αριστοκράτισσα κόρη του, Κάθριν.
Πεδίο όλης αυτής της ακατάπαυστης επί διώρου δράσης, μια δυστοπική ερημιά, που από την εποχή του πρωτοπόρου Μαντ Μαξ, ουκ ολίγες ντουζίνες παρόμοιας υφής φιλμς έχουν κοπιάρει. Όπως άλλωστε ακολουθείται με ευλάβεια ολάκερη η αφηγηματική πορεία του αυστραλιανού εκείνου έπους, από την στιγμή που όπως εκεί έτσι κι εδώ ως βασικοί πρωταγωνιστές ορίζονται οι βαριές λαμαρίνες με τις αδηφάγες ερπύστριες, με την μοναδική διαφορά πως το μέγεθος τους είναι σημαντικά πολλαπλάσιο. Και φυσικά δεν συντρέχει η παραμικρή ανατροπή στους συσχετισμούς της κοινωνικής ιεραρχίας. Οι πλούσιοι όπως πάντα έχουν το πάνω χέρι, οι φτωχοί δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να εργάζονται ολημερίς προκειμένου να μην σταματήσει ποτέ η κίνηση του θηρίου, ενώ οι ενδιάμεσες κάστες, όπως οι έμποροι και οι ιστορικοί, έχουν σαν σκοπό την διατήρηση της καθημερινότητας σε ένα βιώσιμο επίπεδο. Δεν απουσιάζουν βεβαίως και οι ακρότητες στους κανόνες αυτού του εκκεντρικού κόσμου, όπως επί παραδείγματι της απόσυρσης των ηλικιωμένων, που μόλις προσπερνούν το όριο, οδηγούνται προς...σαλαμοποίηση, ώστε να καλυφθούν βασικές διατροφικές ανάγκες!!!
Δεν διαφωνώ πως το ορίτζιναλ έργο του λογοτέχνη, είχε κάτι άλλο στο μυαλό του, να θέσει τον προβληματισμό στους αναγνώστες του, για ζητήματα βασικά, σοσιολογικού ή οικολογικού περιεχομένου, μοιράζοντας ένθεν κακείθεν κεντρικές ιδέες και διδακτικά μηνύματα. Η ταινία είναι κάτι άλλο, διαφορετικό, μιας και πολύ σύντομα η ματαιοδοξία (βασικά) των σεναριογράφων οδηγεί σε χάσιμο του ελέγχου, δημιουργώντας μια και μοναδική κατεύθυνση, προς τον εφετζίδικο εντυπωσιασμό και την περιπετειώδη φανφάρα, που προστιθέμενη στις τόσες ίδιες ακόμη, δεν προσθέτει την παραμικρή καινοτομία. Με τους βασικούς χαρακτήρες της πλοκής να προβάλλονται μονοδιάστατα και χωρίς εμβάθυνση στα συναισθήματα τους, είναι πολύ λογικό η βαθμιαία κλιμάκωση προς την ύστατη μάχη της τελικής πράξης, να παραπαίει και να ουσιαστικά να σκάει με ανάλογο κρότο στο έδαφος, στα σημεία που υπό άλλες, πιο προσεγμένες συνθήκες θα έπρεπε να έχει εκτοξευτεί στα ύψη.
Μονομαχίες πομπώδεις και εκκωφαντικές, πολλές φορές δίχως το παραμικρό νόημα ύπαρξης, που ενδεχόμενα να τραβήξουν την ματιά των φανατικών οπαδών του θορύβου και του διαρκώς εργαζόμενου subwoofer, δεδομένα θα αποστασιοποιήσουν όμως εκείνη την (μεγαλύτερη) μερίδα που θα επιζητούσε από τις Mortal Engines το κατιτίς παραπάνω. Που ας πούμε θα μπορούσε να προσφέρει η σημαδεμένων χαρακτηριστικών προσώπου, Ισλανδή γαλανομάτα πιτσιρίκα Hera Hilmar στην πρώτη της αξιοσημείωτη παρουσία στο εκράν και όχι ο πολύς Hugo Weaving, που ως ο κακός της υπόθεσης μάλλον περνά αδιάφορος. Όπως αόρατος καταλήγει τόσο ο ρόλος του Robert Sheehan ως του μορφονιού ευφυούς συντρόφου της μικρής, όσο και αυτός ο διττός της σχιστομάτας πιλότου που αποδίδει η Κορεάτισσα ποπ σταρ Jihae, με στόχο φυσικά την εμπορική προσέγγιση της γιγάντιας κίτρινης αγοράς. Που δεν το κόβω να επιτυγχάνεται, όπως δεν προβλέπω να υπάρχουν και οι συνέχειες, αυτού εδώ του σχεδίου, που μάλλον ξεκίνησε με όνειρα χίλια, για να καταποντιστεί μέσα στην ίδια του την κενότητα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική