Το Πάρκο του Τρόμου
του Gregory Plotkin. Με τους Amy Forsyth, Reign Edwards, Bex Taylor-Klaus, Christian James, Matt Mercurio, Roby Attal, Tony Todd
Ο Άλλος...
του zerVo (@moviesltd) 
Στάσου τώρα. Έρχομαι εγώ και σου λέω να πάμε στο παραδιπλανό μας μούλτισίνεμας για να δούμε μια ταινία τρόμου που: - Λαμβάνει χώρα την περίοδο των Ευχαριστιών, καρααμερικάνικη φιέστα μεν, που ας πούμε έχουμε καταλάβει κι εμείς εδώ οι παρακατιανοί περί τίνος πρόκειται. - Στο φόντο παίζει διαρκώς ένα λούνα παρκ. - Η κεντρική ηρωίδα είναι κοπέλα και ο παρανοϊκός φονιάς, ένας μασκοφόρος μαχαιροβγάλτης. Θα με ρωτήσεις εσύ ο άριστος γνώστης αν το κορίτσι μας το λένε Λόρι Στρόουντ και τον αντεροβγάλτη Μάικλ Μάγιερς? Και με το δίκιο σου κιόλας. Άντε το λοιπόν να σε πείσω από την μεριά μου, πως δεν είναι αυτό που νομίζεις, αλλά το φιλμάκιον αποκαλείται Hell Fest και δεν έχει την παραμικρή σχέση με κάτι άλλο που έχει σκιτσάρει κάποτες ένας που τον λέγανε Carpenter...
Χαλογουίν κατέφτασε για ακόμη έναν χρόνο και σύσσωμη η νεολαία της χώρας έχει ξεχυθεί στους δρόμους για να γιορτάσει το τριήμερο με τα κεράσματα, αλλά και τα τρομακτικά μασκαρέματα. Σε μια γειτονιά του Σινσινάτι, η ζορισμένη από τα προβλήματα που την ακολουθούν από τον καιρό που τελείωσε το κολέγιο Νάταλι, θα επισκεφτεί την παλιά της φίλη Μπρουκ για να περάσουν αντάμα ένα σαββατοκύριακο ξενοιασιάς και κεφιού, δίχως όμως να υπολογίσει πως εκείνη έχει αποκτήσει καινούργιες παρέες και φίλους. Κι εκείνοι πετούν σκούφια για να επισκεφτούν το περιοδεύων ανά την χώρα θεματικό πάρκο Χελλ Φεστ, ελπίζοντας να διασκεδάσουν με τις αμέτρητες ανατριχιαστικές του ατραξιόν. Με την μόνη διαφορά πως ένας σχιζοφρενής φονιάς, καλυμμένος πίσω από ένα αποκρουστικό προσωπείο, έχει βάλει ολάκερη την νεανική κομπανία στο στόχαστρο κι έχει ορκιστεί κανείς τους να μην βγει ζωντανός από την αναπαράσταση της Κόλασης.
Μπου! Τρόμαξες? Αν όχι, τότε δεν έχεις και πολύ μεγάλη ελπίδα να το καταφέρεις παρακολουθώντας ετούτο εδώ το ελάχιστα διαφημισμένο και με πενιχρό κόστος φτιαγμένο ταινιάκι (5 εκατομμύρια το μπάτζετ του, 17 η απόδοση του στα ταμεία, όχι κι άσχημα) που σαν μοναδικό του σκοπό έχει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε κλισέ έχει αναφερθεί σε φιλμς σαν το πρωτοπόρο Halloween ή τα κατοπινά Scream (κυρίως) και I Know What You Did Last Summer. Με κύριο και βασικότερο την πολυπληθή, επτά οκτώ ατόμων ομήγυρη που απαρτίζουν πιτσιρδέλια που θέλγονται από τους προβολείς, τα σόου και τις πύρινες φλόγες του πανηγυριού και πολύ σύντομα θα αποτελέσουν βορά στις ανήθικες ορέξεις κάποιου εκκεντρικού και χωρίς σαφή ταυτότητα τύπου, που έχει βαλθεί να τους εξολοθρεύσει.
Φυσικά, μιας και μιλάμε για αγοράκια και κοριτσάκια μεταεφηβικής ηλικίας, ο έρως και τα φλερτ παίζουν σε πρώτο πλάνο, αν και από ένα σημείο και μετά, ενόσω οι ολοκληρωτικά αδιάφοροι χαρακτήρες εξαφανίζονται από το κάδρο, είτε σταμπαρισμένοι, είτε με μια βελόνα καρφωμένη στο μάτι, η κάμερα εστιάζει στο αγνό κολλητηλίκι των δυο κοριτσιών, που ως συνήθως δεν δίνουν και καμία δεκάρα για το που μπορεί να βολοδέρνουν οι υπόλοιποι. Κι έτσι αφού η αστυνομία και οι σεκιουριτάδες, τους περνούν για παλαβούς ακούγοντας τα λεγόμενα τους περί ενός περιφερόμενου δράστη - που ντύνεται μια μυστήρια μουτσούνα που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ, αλλά συνάμα είναι και η πιο φορέσιμη σε όλο το καρναβάλι... - εννοείται πως ο Άλλος βρίσκει το πρόσφορο έδαφος που χρειάζεται για να βάλει σε δράση το αιματηρό πλάνο του.
Αφελέστατο το σενάριο, όχι όμως και το χειρότερο που έχουμε παρακολουθήσει τέσσερις δεκαετίες τώρα που το γνώριμο θέμα ανακυκλώνεται, μιας και κάποια από τα φονικά διαθέτουν μια κάποια υποτυπώδη έμπνευση στην εκτέλεση τους, αφού βοηθά σε αυτό και το νοσηρό περιβάλλον, των λαβυρίνθων ή του (και ποιος δεν έχει μπει σε αυτή την σαχλαμάρα?) τρενακίου του φόβου. Φτηνοπράμα όμως η συνολική παραγωγή, οδηγεί το σύνολο σε μια κατάσταση b (μην πω και c) movie, όπου τα κοστούμια και το μακιγιάζ είναι μέτρια, όπως και τα ειδικά εφέ κάτω από την ζώνη του κακού. Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι πάντως πως την πιο σημαντική του έμπνευση Το Πάρκο του Τρόμου την επέδειξε στην σεκάνς του φινάλε και αφού τα αίματα έχουν αρχίσει να στεγνώνουν, αφήνοντας μάλλον ανοιχτό το ενδεχόμενο επιστροφής με κάποιο σίκουελ. Αν κάπου πάντως οι εμπειρότεροι πάρουν το μάτι τους σε κάποιο από τα θεάματα του τσίρκο, στιγμιαία, την μόστρα του Tony Todd, είναι πολύ πιθανόν να τους ανοίξει η όρεξη και να ψάξουν να ματαδούν την ταινία που τον έκανε γνωστό στους κύκλους του κινηματογραφικού horror. Γιατί είναι γεγονός πως ο Candyman - που στα μέρη μας βγήκε straight to βιντεοκασέτα τότες - μπορεί να υστερούσε σε προμόσιον και παράδες, είναι από τα φοβιστικά θρίλερ που δεν λησμονείς και τόσο εύκολα αν παρακολουθήσεις...
Μπου! Τρόμαξες? Αν όχι, τότε δεν έχεις και πολύ μεγάλη ελπίδα να το καταφέρεις παρακολουθώντας ετούτο εδώ το ελάχιστα διαφημισμένο και με πενιχρό κόστος φτιαγμένο ταινιάκι (5 εκατομμύρια το μπάτζετ του, 17 η απόδοση του στα ταμεία, όχι κι άσχημα) που σαν μοναδικό του σκοπό έχει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε κλισέ έχει αναφερθεί σε φιλμς σαν το πρωτοπόρο Halloween ή τα κατοπινά Scream (κυρίως) και I Know What You Did Last Summer. Με κύριο και βασικότερο την πολυπληθή, επτά οκτώ ατόμων ομήγυρη που απαρτίζουν πιτσιρδέλια που θέλγονται από τους προβολείς, τα σόου και τις πύρινες φλόγες του πανηγυριού και πολύ σύντομα θα αποτελέσουν βορά στις ανήθικες ορέξεις κάποιου εκκεντρικού και χωρίς σαφή ταυτότητα τύπου, που έχει βαλθεί να τους εξολοθρεύσει.
Φυσικά, μιας και μιλάμε για αγοράκια και κοριτσάκια μεταεφηβικής ηλικίας, ο έρως και τα φλερτ παίζουν σε πρώτο πλάνο, αν και από ένα σημείο και μετά, ενόσω οι ολοκληρωτικά αδιάφοροι χαρακτήρες εξαφανίζονται από το κάδρο, είτε σταμπαρισμένοι, είτε με μια βελόνα καρφωμένη στο μάτι, η κάμερα εστιάζει στο αγνό κολλητηλίκι των δυο κοριτσιών, που ως συνήθως δεν δίνουν και καμία δεκάρα για το που μπορεί να βολοδέρνουν οι υπόλοιποι. Κι έτσι αφού η αστυνομία και οι σεκιουριτάδες, τους περνούν για παλαβούς ακούγοντας τα λεγόμενα τους περί ενός περιφερόμενου δράστη - που ντύνεται μια μυστήρια μουτσούνα που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ, αλλά συνάμα είναι και η πιο φορέσιμη σε όλο το καρναβάλι... - εννοείται πως ο Άλλος βρίσκει το πρόσφορο έδαφος που χρειάζεται για να βάλει σε δράση το αιματηρό πλάνο του.
Αφελέστατο το σενάριο, όχι όμως και το χειρότερο που έχουμε παρακολουθήσει τέσσερις δεκαετίες τώρα που το γνώριμο θέμα ανακυκλώνεται, μιας και κάποια από τα φονικά διαθέτουν μια κάποια υποτυπώδη έμπνευση στην εκτέλεση τους, αφού βοηθά σε αυτό και το νοσηρό περιβάλλον, των λαβυρίνθων ή του (και ποιος δεν έχει μπει σε αυτή την σαχλαμάρα?) τρενακίου του φόβου. Φτηνοπράμα όμως η συνολική παραγωγή, οδηγεί το σύνολο σε μια κατάσταση b (μην πω και c) movie, όπου τα κοστούμια και το μακιγιάζ είναι μέτρια, όπως και τα ειδικά εφέ κάτω από την ζώνη του κακού. Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι πάντως πως την πιο σημαντική του έμπνευση Το Πάρκο του Τρόμου την επέδειξε στην σεκάνς του φινάλε και αφού τα αίματα έχουν αρχίσει να στεγνώνουν, αφήνοντας μάλλον ανοιχτό το ενδεχόμενο επιστροφής με κάποιο σίκουελ. Αν κάπου πάντως οι εμπειρότεροι πάρουν το μάτι τους σε κάποιο από τα θεάματα του τσίρκο, στιγμιαία, την μόστρα του Tony Todd, είναι πολύ πιθανόν να τους ανοίξει η όρεξη και να ψάξουν να ματαδούν την ταινία που τον έκανε γνωστό στους κύκλους του κινηματογραφικού horror. Γιατί είναι γεγονός πως ο Candyman - που στα μέρη μας βγήκε straight to βιντεοκασέτα τότες - μπορεί να υστερούσε σε προμόσιον και παράδες, είναι από τα φοβιστικά θρίλερ που δεν λησμονείς και τόσο εύκολα αν παρακολουθήσεις...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική