Ο Γκριντς
των Scott Mosier, Yarrow Cheney. Με τις φωνές των Benedict Cumberbatch, Cameron Seely, Rashida Jones, Kenan Thompson, Angela Lansbury, Brad O'Hare, Ramone Hamilton, Sam Lavagnino, Scarlett Estevez, Pharrell Williams, Frank Welker
Μέρι Κρίστ... ΣΚΑΣΕ!
του zerVo (@moviesltd) 
Φιγούρα χαρακτηριστική της εορταστικής Δεκεμβριανής παράδοσης, για κάτι περισσότερο από μισό αιώνα αποτελεί ο μουτρής Γκριντς, που ξεπήδησε από την έμπνευση του ενός και μοναδικού Dr, Seuss στα τέλη των φίφτις και μέσα από την νεανικού ενδιαφέροντος εικονογραφημένη νουβέλα How the Grinch Stole Christmas! Φυσικά και δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρασινομούρης κατσούφης περνά από τις σελίδες του βιβλίου στο εκράν, καθώς το 1966 μια εκδοχή κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνιστή φωνητικό τον Boris Karloff παίχτηκε από τους τηλεοπτικούς δέκτες, ενώ ακριβώς πάνω στο Μιλένιουμ, η λάιβ άξιον φιλμική βερσιόν του Ron Howard με τον μέγιστο Jim Carrey, δεν θα έλεγε κανείς πως τα πήγε και περίφημα στα box office, τριπλασιάζοντας απλώς το μεγάλο της κόστος των 130 εκατομμυρίων δολαρίων. Περίπου δηλαδή τον λόγο που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής στις ΗΠΑ μόνο, η παρούσα κυκλοφορία, που κόστισε στην Universal, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ένα 75άρι...
Χριστούγεννα πλησιάζουν και όλοι οι χωρικοί της επαρχιακής Χούβιλ ετοιμάζονται με αστείρευτο κέφι και τέλεια διάθεση να υποδεχθούν τις λαμπερές ημέρες της Γέννησης του Θεανθρώπου. Από άκρου εις άκρο του μικρού χωριού, ακούγονται οι χορωδίες να ψάλλουν τα κάλαντα, όλα τα σπιτάκια είναι κατάφωτα με πολύχρωμα λαμπιόνια, ενώ τα στολισμένα έλατα ορίζουν τον τόπο που ο ερχόμενος Σάντα Κλάους θα εναποθέσει τα δώρα που καρτερούν με ανυπομονησία όλα τα καλά παιδάκια. Δεν υπάρχει ούτε ένα σπιτικό που να μην γιορτάζει, που να μην τραγουδά, που να μην εύχεται το Μέρι Κρίστμας. Ουπς! Μονάχα μια πόρτα παραμένει ερμητικά σφαλισμένη, εκεί στην κορυφή του λόφου, λίγο έξω από τον συνοικισμό, εκεί που κατοικεί, συντροφιά μόνο με τον πιστό του σκύλο, Μαξ, ο σκυθρωπός και γκρινιάρης Γκριντς. Που την λέξη Χριστούγεννα, την έχει διαγράψει εδώ και καιρό από το λεξιλόγιο του. Και ούτε καν διανοείται κανείς να του ευχηθεί τα Χρόνια Πολλά. Αν περνούσε μάλιστα από το χέρι του, θα έκανε τα πάντα να καταστρέψει όλο αυτό το εκνευριστικά γιορτινό πνεύμα. Ή μήπως λες να γίνεται κάτι τέτοιο?
Αν μη τι άλλο έχει την πλάκα του το θέμα. Αστείο, κεφάτο, διασκεδαστικό. Και μολονότι το κάδρο που μέσα του κτίζεται όλη αυτή η ευχάριστη ιστορία φαντάζει ολόιδιο με την προηγούμενη διασκευή του, εντούτοις μοιάζει πολύ διαφορετικό από εκείνη, που σε πολλά της σημεία, σίγουρα έδειχνε τρομακτική για τα ματάκια των ανήλικων σινεφίλ, που αναμφίβολα αποτελούν το βασικό τάργκετ γκρουπ της ταινίας. Εδώ το παραμύθι είναι κυρίαρχο, δεν υπάρχουν κοψοχολιάσματα ούτε φάτσες horror φοβιστικές, το γιορτινό κλίμα ακόμη και την στιγμή που ο μονόχνωτος καλικάντζαρος πετυχαίνει να κλέψει και το ύστατο στολίδι της χιονισμένης πολιτείας παραμένει ζωντανό κι όλα αυτά διότι η μορφή του βασικού πρωταγωνιστή, από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο της ύπαρξης του, βγάζει γέλιο κι όχι (ενδεχόμενη) αποστροφή.
Η αλήθεια είναι πως μπορεί η περσόνα του Γκριντς να ακολουθεί κατά πόδας εκείνη του εξίσου στρυφνού Σκρουτζ, πολύ σύντομα στην αφήγηση του στόρι όμως, τα πάντα δικαιολογούνται μέσα από φλασμπάκς, που εξιστορούν το πως και το γιατί από νεαρή ηλικία ο τριχωτός φίλος μας ένιωθε αποστροφή για τα Χριστούγεννα. Κι αυτό μονομιάς γεννά μια συμπάθεια στο πίσω μέρος του μυαλού του θεατή, που και βέβαια απελευθερώνεται στο τελικό πλάνο του πανηγυριού και του κεφιού, που τα πάντα έχουν αποκατασταθεί, όπως και ο παρεξηγημένος ερημίτης που μεταλλάσσεται στο πιο κοινωνικό στοιχείο της ομήγυρης. Μοχλό πίεσης για να συμβεί κάτι τέτοιο, αποτελεί και η παράλληλη υποιστορία της μικρούλας καλοσυνάτης Μαριλού, εκείνης δηλαδή που θα αγγίξει πιο πολύ την σφαλισμένη μέχρι τα χτες καρδιά του "μισάνθρωπου", επιλέγοντας να ζητήσει από τον Άι Βασίλη, όχι κούκλες και παιχνίδια - το αντικαταναλωτικό μήνυμα που είχε περιγράψει ο Δόκτορας Σους δηλαδή, βλέποντας τα υλικά αγαθά να υπερκαλύπτουν το αληθινό Χριστουγεννιάτικο νόημα - αλλά λίγο χρόνο ευτυχίας για την ταλαιπωρημένη μητέρα της. Αξιόλογο το σεναριακό εύρημα.
Όπως όμορφο και ακολουθώντας όλους τους πιασάρικους κανόνες είναι το animation της Illumination Entertainment, εντυπωσιακά πολύχρωμο, ρυθμικό στην δράση του, μαζεμένο στην χρονική του διάρκεια και με καλοσχεδιασμένες φιγούρες που έλκουν την παιδική ματιά. Βασικός σκοπός εκπληρώθηκε, δηλαδή. Αβαντάζ της αγγλόφωνης κόπιας, δεδομένα αποτελεί η παρουσία πίσω από την μορφή του The Grinch, του Benedict Cumberbutch, που καταφέρνει με την αυξομειούμενη χροιά της φωνής του να αποδώσει πολύ καλά και τον κυκλοθυμικό χαρακτήρα του ήρωα. Η εγχώρια μεταγλώττιση διάλεξε για τον σκοπό αυτό την γνώριμη φωνή του Γιώργου Καπουτζίδη και αυτό μάλλον θα αρέσει στους μπόμπιρες, αν και κάποια από τα ανέκδοτα του ορίτζιναλ, πηγαίνουν περίπατο, έχοντας χαθεί στην μετάφραση. Έστω κι έτσι πάντως, δεν βλέπω πως μπορεί κανείς να μην ξεδώσει με τα καμώματα του μοναχικού φουκαριάρη που ταιριάζουν απόλυτα με το κλίμα της περιόδου.
Αν μη τι άλλο έχει την πλάκα του το θέμα. Αστείο, κεφάτο, διασκεδαστικό. Και μολονότι το κάδρο που μέσα του κτίζεται όλη αυτή η ευχάριστη ιστορία φαντάζει ολόιδιο με την προηγούμενη διασκευή του, εντούτοις μοιάζει πολύ διαφορετικό από εκείνη, που σε πολλά της σημεία, σίγουρα έδειχνε τρομακτική για τα ματάκια των ανήλικων σινεφίλ, που αναμφίβολα αποτελούν το βασικό τάργκετ γκρουπ της ταινίας. Εδώ το παραμύθι είναι κυρίαρχο, δεν υπάρχουν κοψοχολιάσματα ούτε φάτσες horror φοβιστικές, το γιορτινό κλίμα ακόμη και την στιγμή που ο μονόχνωτος καλικάντζαρος πετυχαίνει να κλέψει και το ύστατο στολίδι της χιονισμένης πολιτείας παραμένει ζωντανό κι όλα αυτά διότι η μορφή του βασικού πρωταγωνιστή, από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο της ύπαρξης του, βγάζει γέλιο κι όχι (ενδεχόμενη) αποστροφή.
Η αλήθεια είναι πως μπορεί η περσόνα του Γκριντς να ακολουθεί κατά πόδας εκείνη του εξίσου στρυφνού Σκρουτζ, πολύ σύντομα στην αφήγηση του στόρι όμως, τα πάντα δικαιολογούνται μέσα από φλασμπάκς, που εξιστορούν το πως και το γιατί από νεαρή ηλικία ο τριχωτός φίλος μας ένιωθε αποστροφή για τα Χριστούγεννα. Κι αυτό μονομιάς γεννά μια συμπάθεια στο πίσω μέρος του μυαλού του θεατή, που και βέβαια απελευθερώνεται στο τελικό πλάνο του πανηγυριού και του κεφιού, που τα πάντα έχουν αποκατασταθεί, όπως και ο παρεξηγημένος ερημίτης που μεταλλάσσεται στο πιο κοινωνικό στοιχείο της ομήγυρης. Μοχλό πίεσης για να συμβεί κάτι τέτοιο, αποτελεί και η παράλληλη υποιστορία της μικρούλας καλοσυνάτης Μαριλού, εκείνης δηλαδή που θα αγγίξει πιο πολύ την σφαλισμένη μέχρι τα χτες καρδιά του "μισάνθρωπου", επιλέγοντας να ζητήσει από τον Άι Βασίλη, όχι κούκλες και παιχνίδια - το αντικαταναλωτικό μήνυμα που είχε περιγράψει ο Δόκτορας Σους δηλαδή, βλέποντας τα υλικά αγαθά να υπερκαλύπτουν το αληθινό Χριστουγεννιάτικο νόημα - αλλά λίγο χρόνο ευτυχίας για την ταλαιπωρημένη μητέρα της. Αξιόλογο το σεναριακό εύρημα.
Όπως όμορφο και ακολουθώντας όλους τους πιασάρικους κανόνες είναι το animation της Illumination Entertainment, εντυπωσιακά πολύχρωμο, ρυθμικό στην δράση του, μαζεμένο στην χρονική του διάρκεια και με καλοσχεδιασμένες φιγούρες που έλκουν την παιδική ματιά. Βασικός σκοπός εκπληρώθηκε, δηλαδή. Αβαντάζ της αγγλόφωνης κόπιας, δεδομένα αποτελεί η παρουσία πίσω από την μορφή του The Grinch, του Benedict Cumberbutch, που καταφέρνει με την αυξομειούμενη χροιά της φωνής του να αποδώσει πολύ καλά και τον κυκλοθυμικό χαρακτήρα του ήρωα. Η εγχώρια μεταγλώττιση διάλεξε για τον σκοπό αυτό την γνώριμη φωνή του Γιώργου Καπουτζίδη και αυτό μάλλον θα αρέσει στους μπόμπιρες, αν και κάποια από τα ανέκδοτα του ορίτζιναλ, πηγαίνουν περίπατο, έχοντας χαθεί στην μετάφραση. Έστω κι έτσι πάντως, δεν βλέπω πως μπορεί κανείς να μην ξεδώσει με τα καμώματα του μοναχικού φουκαριάρη που ταιριάζουν απόλυτα με το κλίμα της περιόδου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική