Movies Ltd

White Mansplaining

του gaRis (@takisgaris)

Δεν υπάρχει χρονιά στην καταγεγραμμένη μνήμη που να μην ανασύρω μια ξεκάθαρη περίπτωση Oscar-bait, τουτέστιν (πάρε βαθιά ανάσα) εξαιρετικά συμπαθητική καλλιγραφία, απεικονίζουσα την εντός - του - κυτίου λογική και ευαισθησία του διαβόητου ηλικιακού κοινού των λευκών γερόντων της Ακαδημίας. που καταπίνουν αμάσητο κάθε φιλμάκι πασπαλισμένο συμπόνοια με ανάμικτη ενοχή για τα ρατσιστικά χαΐρια της Αμερικής. Και ειλικρινά, πιο κραυγαλέα περίπτωση από το κλασικό ρεζιλίκι (best picture winner) του Driving Miss Daisy δεν ανέμενα να ματαδώ, αλλά ζούμε κυρίως για να διαψευόμαστε: Εν έτι 2018, υπάρχει μια ταινία σκηνοθετημένη από τον Peter Farrelly (NAI, των gross out θριαμβευτικών Dumb and Dumber και There’s Something About Mary) που πέρασε τυφώνας από το Τορόντο, αρπάζοντας το People’s Choice Award όπερ έστι μεθερμηνευόμενον πρωτοκαθεδρία (περίπου) στην οσκαρική κούρσα. Υπερβολές, θα πεις (έχεις δίκιο) αλλά έτσι πήγε και το 12 Years A Slave (μέρα με τη νύχτα) και έδρεψε τον κότινο βουτηγμένο στο αίμα και τα πάθια της αφρο-αμερικανικής δουλείας.

Σε ένα από τα πολλά προεκλογικά του ράλλυ προ 2ετίας ο 45ος The Donald, σε μια αποστροφή του κατακεραυνωτικού, μισαλλόδοξου και ρατσιστικού (“badhombres”) λόγου του, στρέφεται προς το αλαλάζων (“lockherup!”) πλήθος (“the deplorables”) και δαχτυλοδείχνει έναν μαύρο κύριο λέγοντας «λένε ότι δεν με ψηφίζουν οι μαύροι. Εγώ όμως αγαπώ τους μαύρους και όχι για ψηφοθηρία όπως η (“crooked”) Hilary! Ορίστε λοιπόν ένας μαύρος! Οι μαύροι με αγαπούν! Γεια σου μαύρε φίλε μου! (*thumbsup*). Το λοιπό, το ένα-και-το-αυτό πράττει και ο Φαρέλλης εδωνά. «Ξέρω κι εγώ ένα μαύρο» σου δηλώνει με περηφάνια οπότε το λύσαμε το ρατσιστικό ζήτημα της Αμερικής, που ακόμη ταλανίζει κόσμο, σε άλλη κλίμακα και ένταση βέβαια την υπερδύναμη ως τις μέρες μας. Διότι Ο Σοφέρ του Don Shirley θα έπρεπε να λέγεται το φιλμ, βασισμένο στην αληθινή ιστορία των Tony “Lip” Vallelonga (o ιταλικής καταγωγής σοφέρ, Viggo Mortensen) και Don “Doc” Shirley (o μαύρος βιρτουόζος πιανίστας, Mahershala Ali) που με googlemaps το τοτινό Green Book (1936-1966) διέσχισαν τον αμερικανικό Νότο ψάχνοντας μέρη που ήταν ενδεδειγμένα μόνο για μαύρης φυλής Αμερικανούς πολίτες.

Παρότι 1962, στη μισή Αμερική οι μαύροι εξακολουθούν να λογίζονται αντικείμενα, ακόμη κι αν στην περίπτωση του Don τον υποδέχονται με θαυμασμό αιτιολογημένο από τη μουσική του ιδιοφυΐα. Εκτός σκηνής, ο εκλεπτυσμένου γούστου, υψηλής κουλτούρας και ιδιαιτέρων σεξουαλικών προτιμήσεων (για να δέσει το σετάκι που κρούει οσκαρικές καμπάνες) Mahershala θα πάει για κατούρημα έξω στα δέντρα ή θα φάει αστακό στα αποδυτήρια. Ο αλέγκρος, ρατσιστάκος του κοινού αστικού δικαίου Viggo, φαταούλας και άξεστος, πότε πορτιέρης - πότε οδηγός και το μεροκάματο να βγαίνει, θα γίνει ο προστάτης - σωτήρας του, θα αλλάξει θεωρίες και πιστεύω, θα γενεί καλύτερος άνθρωπος βρε παιδί μου, πιο μορφωμένος μάλιστα καθώς το αφεντικό θα του υπαγορεύσει λέξη - λέξη τα ερωτικά γράμματα προς τη νοικοκυρούλα γυναίκα του (η στωικά γλυκυτάτη Linda Cardellini). Και να εστιάζει ατακαδόρικα ο Farrelly την Univisium 2.00:1 κάμερά του στα πειράγματα του Tony και τα ξεφυσήματα δυσφορίας του Doc. Και να διαδέχεται η μια χοντράδα σε στυλ Gene Wilder - Richard Pryor το άλλο δραματικό ενσταντανέ τύπου Mississippi Burning. Λες, μα που βρίσκομαι; Στα θλιβερά 80s που οι αντιρατσιστικές ριπές από Χόλιγουντ μεριά ήταν η μπαναλιτέ του «ο άμοιρος Μαύρος σώζεται από Λευκό Μεσσία»;

Στη χρονιά του Black Panther και του Blackkklansman, το Green Book παρά τις αξιοβραβεύσιμες ερμηνείες των Mortensen (τριάδα φαβορί με Cooper - Bale) και Mahershala Ali (που - αν και ως category fraud - θα διεκδικήσει δεύτερο όσκαρ με αντίπαλο τον Richard E. Grant) και τα γουστόζικα ιντερλούδια στο μουσικό του σκοράρισμα (Kris Bowers), είναι παλιακό κυρίως ως ιδεολόγημα και δε βλέπω το πως θα φτάσει ως το τέρμα, με δεδομένη την κατάφωρα προχώ στροφή του μέμπερσιπ της Ακαδημίας. Από τις περιπτώσεις που αν δεν την πάρεις σοβαρά, θα καταναλωθεί ευχάριστα έως λυτρωτικά από όσους πιστεύουν στο «έλα μωρέ και οι μαύροι άνθρωποι είναι» και πέραν τούτου ουδέν. Για τους άλλους όμως...σόδες. Πολλές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Spentzos Films!