Movies Ltd

Από Αρχηγόπουλο... Τελέπας

του gaRis (@takisgaris)

Βρε ΚΑΘΕ βολά που γλιέπω καινούρια φιλμική απόπειρα του Jason Reitman να με πιάνει φρίξη του χαλκού; Σαραντάρησε ο ευγενής γόνος του Ivan (Ghostbusters, Twins) και μυαλό μάλλον...βγάζει. Η κατρακύλα του πάλαι ποτέ πρωτοπόρου στην πολιτικοκοινωνική σάτιρα Jason, παρά την αναζωογονητική Tully του φετινού Sundance παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Μιλάμε για τον Montrealίτη Ιάσονα που με άκλειστα τα 30 είχε υπογράψει το σερί Thank You For Smoking - Juno - Up In The Air πριχού το έμπας της τελευταίας δεκαετίας. Κοντά στα όσκαρ τότε, εξωφυλαρούχας έως τελέπας με τουτονί The Front Runner. Παίρνοντας σειρά από το ανεκδιήγητο Men, Women & Children που την είχε δει περίπου κυβερνοπροφήτης επί των ανθρωπινών σχέσεών. Η πλάκα είναι πως κάθε φορά που σερβίρει ταινιάκι οι ντόπιοι κριτικοί παθαίνουν γκάγκα, προεξοφλώνοντας βραβευτικές υποψηφιότητες.

Έτσι και δώ, οι οιωνοί προδιαγράφονται σπουδαίοι (στο χαρτί), όταν πατάς στο τρού στόρυ του Αμερικανού γερουσιαστή Gary Heart ο οποίος στα μακρινά 80s έτρεξε στα προκριματικά των Δημοκρατικών για το χρίσμα που θα τον έφθανε (λένε) ως τον Οίκο τον Λευκό. Μάντολες. Ο τυπάς, λίγο πριν τον Μπίλυ τον Κλίντον ως τα καθέκαστα του πρόσφατου πλανητάρχη Τράμπ είχε και δαύτος ζήτημα αρκούντως εξωσυζυγικό. Τον έκανε τσακωτό η Herald Tribune και τον έστειλε σπιτάκι του, εκεί στα 1988. Χρυσή ευκαιρία να σκοράρει ο Jasonας, με ωραιότατο κάστινγκ: O Hugh - πότε - θα το - σηκώσω - επιτέλους - Jackman, περιτριγυρισμένος από θαυμάσιους ηθοποιούς χαρακτήρων (sic): Vera Farmiga η κερατού σύζυγος συν τους Alfred Molina (Ben Bradlee της Washington Post) και J.K. Simmons (διευθυντής καμπάνιας του Heart) που μου έχουν μείνει αξέχαστοι από το Spiderman 2 αλλά εδώ υποχρησιμοποιούνται. Ξεκινά Altman-ιστικά (Tanner 88 κανείς;), πατά στο αχνάρι του The Candidate, λοξοκοιτά προς The Ides of March, δυστυχώς βουλιάζει στα απόνερα του γλυκερού The Post και εδώ απλά ξεκινούν τα προβλήματα.

Ο Reitman επιλέγει να υποστηρίξει την ιδιωτικότητα του σεξουαλικού βίου των πολιτικών την εποχή, τωραδά δηλαδή που η Stormy Daniels έχει κάνει ρόμπα ξεκούμπωτη τον Trump και αυτός όχι απλά δεν παίρνει χαμπάρι, αλλά παίζει τα μήντια κομπολόι, κοϊνάρει τον όρο fakenews και γλεντάει την κορεκτίλα, ως γνήσιος χοντρόπετσος νάρκισσος. Ο τρόπος δε που ο Jasonάρας κηρύττει, μετατρέποντας τους χαρακτήρες σε ατακαδόρικους φορείς καλοκάγαθου πολιτικού ορθολογισμού, είναι τόσο μακριά από το ζάιτγκάιστ όσο η κουπ του τίμιου Hackman από την χαρισματική προσωπικότητα του Gary Hart. Μόνο η Farmiga ως Lee Hart κατορθώνει και διασώζει την τιμή μιας πληγωμένης γυναίκας με αξιοπρέπεια από μια σειρά πλάνα τίγκα στην υποτονικότητα, την αοριστία, την έλλειψη εστίασης στον ρυθμό της πλοκής. Το όλο εγχείρημα αποπνέει μούχλα, σα να γυρίστηκε ταυτόχρονα με τα γεγονότα, χώθηκε σε ένα χρονοντούλαπο και ξεβράστηκε επί των κεφαλών μας τριάντα έτη μετά.

Επανέρχομαι το λοιπό και κράζω ότι υπεραδίκως παρεγκωνίσθη το Tully από τον οσκαρικό στίβο και ειδικά η θαυμάσια ερμηνεία της Charlize Theron στον ομώνυμο ρόλο για να προκριθεί αυτή η ξαναζεσταμένη ανοστίλα – χαράμι τόσου ταλέντου στα πίσω-μπρος της κάμερας.To Front Runner (που βγήκε σε λίγες αίθουσες και βάρεσε μύγες αναμενόμενα) είναι ένα ακόμη καμπανάκι πως είναι καιρός να ανακρούσει πρύμναν ο Reitman, να σηκώσει το αϊφόνι, να καλέσει την φίλη-κι-αδερφή Diablo Cody ΞΑΝΑ (ω ναι) μπας και πιάσουμε εκ νέου το νήμα αυτού του φέρελπι που με σύγχρονη ευθύτητα κοίταζε την πραγματικότητα και μας έκανε να τσιτσιριστούμε χαρμόσυνα για το φευγαλέο αδύνατο της ζήσης μας. Ρώτα και τον Shyamalan τι έπαθε όταν την είδε βοηθός Θεού, αρχηγέ μου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!