Movies Ltd

Nicole’s Monster

του gaRis (@takisgaris)

O ντόρος που συνόδεψε τη Nicole Kidman στο TIFF18 ήταν μουσώνας σωστός, σε στίχους Καββαδία μη σου πω ένα πράμα. Δυο εμφανίσεις, μια μετρημένη στον πόντο, μάνα κουράγιο του Lucas Hedges στο Boy Erased η πρώτη. Ήταν η δεύτερη όμως, εκείνη στο διπολικής διαταραχής εξ’ απόψεως αφηγηματικού ρυθμού Destroyer που άφησε με τα σαγόνια κάτω κοινό και κριτικούς. Το hype λίγο πριν την επίσημη πρεμιέρα έξυνε ουράνια ενώ η σκηνοθεσία της Karyn Kusama, με ορέξεις ενοχλητικά έντονου neo - noir, βαρύγδουπα δήλωνε πως εδώ το πράμα είναι με αγαπάς - με μισείς πάντως αδιάφορη δε θα με πεις ποτέ. Αληθινά πάντως, για να το γυρίσω στα δημογραφικά των studios, ζούμε στους καιρούς που ήπρεπε να φθάσει έφτασε ως τα πέρυσι ώστε η Greta Gerwig (Lady Bird) να γίνει μόλις η 5η σκηνοθέτις που προτάθηκε στα χρονικά για όσκαρ. Κάτι ψήνεται λοιπόν, καθότι ειδικά φέτο ευλογηθήκαμε από ουκ ολίγες δουλειές με γυναικεία υπογραφή. Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας που λέμε και στο West Mississauga του Ontario για να σου συστήσω ταινίες τις οποίες πρέπει να δεις και να υποστηρίξεις αν γουλάρεις περισσότερη θηλυκή ματιά στο mainstream. Ο λόγος για τις Nadine Labaki (Capernaum), Marielle Heller (Can You Ever Forgive Me?), Sara Colangelo (Kindergarten Teacher), Josie Rourke (Mary, Queen of Scots), Kay Cannon (ναι-ναι, Blockers) και προσπερνώντας την αποτυχία (δυστυχώς) της Ava Du Vernay (A Wrinkle in Time), αφήνω στο τέλος τις αριστεύσασες: Tamara Jenkins (Private Life), Betsy West - Julie Cohen (το docu RBG) και βεβαιότατα τη Lynne Ramsay (You Were Never Really Here). FunFact: Αριθμός υποψηφιοτήτων των ως ανωτέρω στις κοντοζυγιάζουσες Golden Globes = 0. Ζερό!

Το που ακριβώς εμφιλοχωρεί η Karen Kusama στη λίστα δαύτη είναι θέμα οπτικής. Γιατί το Destroyer ακολουθεί ευλαβικά την κακοτράχαλη διαδρομή καριέρας της από το στυλιστικά μόνο ενδιαφέρον (και μετά το χάος) Aeon Flux (2005) στο αγωνιώδες μυστήριο του The Invitation (2015) που έδωσε υπόσχεσες οι οποίες ελαφρώς διαψεύδονται επί του παρόντος. Και δεν είναι ότι η 50χρονη δημιουργός δεν ξέρει το μέσο. Ή ότι δεν προσπαθεί, παθιασμένα μάλιστα. Το καταταλαίπωρο είδος της αστυνομικής περιπέτειας όμως απαιτεί εκφραστική λιτότητα, έστω αυτοσυγκράτηση χωρίς πολλούς εφφέδες και κατηφέδες. Δες Karyn μου το Heat του Michael Mann όπου δοξάζεται η οργανική σχέση της δράσης με την αρχιτεκτονική χωροταξία (sic). Είναι και η μουσική επένδυση του Theodore Shapiro που βγάζει σχεδόν ύποπτα σε Elliot Goldenthal. Ύστερις είναι και αυτό το πολύ το πέρα - δώθε με τα επεξηγηματικά φλάσμπακς εκεί δηλαδή όπου τα θαλάσσωσε προ 16ετίας η LAPD ντητέκτιβ Erin Bell (Nicole Kidman) όταν μπήκε αντερκάβερ σε σπείρα ληστών κάπου στην έρημο για να προλάβει ληστεία (ανεπιτυχώς). Χώρια που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο τα μέλη της σπείρας αυτής περιφέρονται στην πόλη χωρίς ουδείς να έχει αλλάξει φάτσα και...πλανήτη τόσα έτη μετά.

Η σχέση της Erin με την τηνέιτζερ κόρη της (Jade Pettyjohn) που νταραβερίζεται με αλητεία είναι στα τάρταρα. Η ίδια περιφέρεται σα ζόμπι, πιωμένη, εν εξάλλω, κακογερασμένη και αδιάφορη για ό,τι κι αν συμβεί από εδώ και στο εξής στη ζωή της, φθάνει να βρει εξιλέωση καθαρίζοντας τον εγκέφαλο της σπείρας Silas (Toby Kebbel). Και εδώ λοιπόν σκάει ο παράγοντας Nicole που από αγαλμάτινη μούσα του Dior, παίρνει την οδό της μεταμόρφωσης α λα Charlize Theron στο Monster, προβάροντας φαταλιστικά ένα παγωμένο βλέμμα σιχασιάς και απάθειας μαζί. Είναι κι αυτή η ξέμαλλη καούκα που φορεί στο κεφάλι που τερματίζει την εικόνα μιας ψυχής η οποία έχει μόλις αναδυθεί από την κόλαση. Για να στο δέσω κόμπο στο φινάλε-φινάλε με αυτό το τέρας τον Γοακίν στο You Were Never Really Here όπου δίνει μια σχεδόν μεταφυσική χροιά στο παίξιμο, στη σκηνή ειδικά που συνομιλεί με τον ετοιμοθάνατο από το χέρι του δολοφόνο στο σπίτι της νεκρής μάνας του. Γιατί ο Ηθο-ποιός μεγαλουργεί όταν χάνεται μέσα στο έρεβος ενός ενστίκτου δια του οποίου προσεγγίζει τον ρόλο πιότερο ως στοίχειωμα και η Nicole το γνωρίζει αποδεδειγμένα καλά αυτό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!