Aquaman
του James Wan. Με τους Jason Momoa, Amber Heard, Willem Dafoe, Patrick Wilson, Nicole Kidman, Dolph Lundgren, Temuera Morrison, Yahya Abdul-Mateen II, Ludi Lin, Michael Beach, Randall Park, Graham McTavish
Τι τραβάνε κι αυτοί οι υπερήρωες...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
«I call it an ass-whooping»!
Ο Aquaman είναι ένας υπερήρωας, που εμφανίζεται στα αμερικανικά κόμικς τα οποία ανήκουν στις εκδόσεις της DC Comics. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, που δημιουργήθηκε από τους Paul Norris και Mort Weisinger, έκανε το ντεμπούτο του στο «More Fun Comics # 73», που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 1941. Ενώ αρχικά παρουσιαζόταν ως εφεδρικός, β' χαρακτήρας σε τίτλους – ανθολογίες της DC Comics, ο Aquaman εντέλει πρωταγωνίστησε σε διάφορα τεύχη ως κυρίαρχος υπερήρωας. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1950 και του 1960, εποχή γνωστή ως Silver Age, οπότε αναγεννήθηκαν τα κόμικς με υπερήρωες, ο Aquaman αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Justice League. Στη δεκαετία του 1990, γνωστή και ως Modern Age για τα κόμικς, οι συγγραφείς σκιαγράφησαν τον χαρακτήρα του Aquaman πιο σοβαρά, με ιστορίες που απεικονίζουν το βάρος του ρόλου του ως βασιλιά της Ατλαντίδας.
Αυτή είναι η τρίτη φορά που βλέπουμε τον Aquaman στον κινηματογράφο. Η πρώτη του εμφάνιση έγινε στο «Batman v Superman: Η αυγή της δικαιοσύνης» (Batman v Superman: Dawn of Justice, 2016) του Zack Snyder και η δεύτερη στο «Justice League» (2017) επίσης του Zack Snyder. Η τρίτη ταινία στην οποία εμφανίζεται ο Aquaman είναι ένα origin story. Εννοείται πως θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα ταινίες με τον συγκεκριμένο υπερήρωα.
Η υπόθεση: Προκειμένου να ξεφύγει από έναν προσυμφωνημένο γάμο με τον οποίο η ίδια δεν... συμφωνεί, η πριγκίπισσα Ατλάνα από την (χαμένη) Ατλαντίδα, το σκάει από το υποβρύχιο βασίλειό της. Θα την βρει εξουθενωμένη ο ταπεινός φαροφύλακας Τομ Κέρι και θα τη σώσει. Οι δυο τους θα ερωτευτούν. Ο καρπός του έρωτά τους θα είναι ο Άρθουρ. Μετά από επίθεση που δέχονται στο σπίτι τους, η Ατλάνα καταλαβαίνει πως όσο μένει μαζί τους, ο Τομ και ο Άρθουρ κινδυνεύουν. Έτσι, αποφασίζει να γυρίσει στην Ατλαντίδα, με την υπόσχεση πως κάποτε, θα επιστρέψει. Τα χρόνια περνούν και ο Άρθουρ μεγαλώνει. Χάρη στο DNA της μητέρας του, ο Άρθουρ ανακαλύπτει ως παιδί ότι διαθέτει πολλές υπεράνθρωπες ικανότητες. Μπορεί να αναπνέει κάτω από το νερό, να κολυμπά σε εξωπραγματικές ταχύτητες, να αντέχει σε απροσμέτρητα βάθη και να παραμένει αλώβητος, ενώ επικοινωνεί τηλεπαθητικά με τα θαλάσσια όντα. Εκτός από τις υποβρύχιες ικανότητες του, είναι προικισμένος με υπεράνθρωπες δυνάμεις και στην ξηρά. Είναι εξαιρετικά δυνατός, έχει οξυμένες αισθήσεις και αδιαπέραστο δέρμα. Όταν η διαμάχη ανάμεσα στην ξηρά και τη θάλασσα ξεσπάει, ο Άρθουρ πρέπει να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις του για να υπερασπιστεί τη γη και τους ωκεανούς… διαφορετικά κινδυνεύουν και τα δύο. Για να σταματήσει τον πόλεμο που απειλεί το μέλλον του κόσμου, ο Άρθουρ πρέπει να πολεμήσει τον ίδιο του τον ετεροθαλή αδελφό, τον διψασμένο για εξουσία Ορμ, καθώς και τον εκδικητικό Μπλακ Μάντα. Ο μόνος δεσμός του Άρθουρ με τον κόσμο της μητέρας του είναι η τρίαινα που άφησε πίσω της και οι επισκέψεις του Βάλκο, ενός συμβούλου του θρόνου της Ατλαντίδας, πιστού στην Ατλάνα, που τον εκπαιδεύει. Μεγάλο ρόλο παίζει και η κοκκινομάλλα πριγκίπισσα Μίρα, που επίσης επιθυμεί την ειρήνη. Θα καταφέρει να αποδεχτεί τη μοίρα του ο Άρθουρ; Θα μπορέσει να βρει τη μυθική τρίαινα του Άτλαντα; Θα γίνει βασιλιάς της Ατλαντίδας; Και το κυριότερο: θα σταματήσει τον πόλεμο;
Η άποψή μας: Θα επιχειρήσω έναν παραλληλισμό κι ας είναι αδόκιμος, κι ας αποδειχτεί μη επιτυχημένος. Κάμποσες δεκαετίες πριν, στην Τσινετσιτά κατά βάση, γυριζόταν οι περίφημες ταινίες «Χλαμύδες». Οι ταινίες με σπαθιά και σανδάλια. Οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούσαν ήρωες της ελληνικής μυθολογίας κατά βάση, σε φτηνές παραγωγές, με βράχους από φελιζόλ και πάλες με λιοντάρια, που αφήσανε εποχή. Απευθύνονταν σε λούμπεν θεατές, σε ένα συγκεκριμένο, περιθωριακό κοινό, που γούσταρε να ξεχνιέται για ένα δίωρο – σίγουρα πάντως, όχι στο μεγάλο κοινό. Ήταν οι τσόντες της κινηματογραφικής βιομηχανίας, τα φασονάδικα σε σχέση με τα μαγαζιά που έφτιαχναν κουστούμια. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Όπου το περιθώριο του χθες έχει γίνει το must του σήμερα. Όπου οι ταινίες με τους υπερήρωες είναι θαρρείς εκείνες που κρατάνε τον κινηματογράφο ζωντανό! Πανάκριβες παραγωγές, με θεαματικά εφέ, είναι οι ταινίες που κόβουν παγκοσμίως τα περισσότερα εισιτήρια. Είναι οι ταινίες που απευθύνονται στη σύγχρονη πιτσιρικαρία, την εθισμένη στις γρήγορες εικόνες και την αισθητική αλλά και τη λογική των βιντεογκέιμ.
Το λες και κατάντια! Παραλλαγές στο ίδιο θέμα, η αιώνια μάχη του «Καλού» με το «Κακό», σχηματικοί ήρωες, κακογραμμένα σενάρια, καταιγιστικό μοντάζ και λογική «bigger is better». Μετά τον παραπάνω παραλληλισμό, ας προχωρήσουμε και σε μία διαπίστωση, που έχει να κάνει με τα «σύμπαντα» των υπερηρώων της Marvel και της DC Comics. Όσο οι ταινίες της Marvel γίνονται πιο σοβαρές, πιο στιβαρές, πιο σκοτεινές, οι ταινίες της DC Comics φαίνεται να χαλαρώνουν, να ασπάζονται τον χαβαλεδιαρισμό, να αποτινάσσουν από επάνω τους τον υπερφίαλο χαρακτήρα των πρώτων ταινιών τους – ιδίως στο Extended Universe. Ενώ λοιπόν στο «Εκδικητές: Ο πόλεμος της αιωνιότητας» οι μισοί υπερήρωες πηγαίνουν στα θυμαράκια, στο Aquaman γίνεται της τρελής το πανηγύρι! Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται: «Καλά, οι μάγκες γύρισαν αυτήν την ταινία ως σοβαρό φιλμ με υπερήρωες ή ως παρωδία;».
Συμβάλλει τα μάλα σε αυτήν την κατεύθυνση η παρουσία (γιατί ερμηνεία δεν τη λες με τίποτα) του πρωταγωνιστή Jason Momoa. Ο άνθρωπος που έγινε γνωστός παντού στον κόσμο υποδυόμενος τον Khal Drogo (και γεύτηκε τα κάλλη της Kalisi!!!) στο «Game of Thrones», φαίνεται να αποτελεί μια πιο χαλαρή ακόμα εκδοχή του Rock. Και υπήρχαν στιγμές στην ταινία, που περίμενα πως θα τα παρατήσει όλα και θα αρχίσει να τραγουδάει το «Χαρά μου», όπως κάνει και ο Μάουι στη «Βαϊάνα», την υπέροχη αυτή ταινία κινουμένων σχεδίων! Ναι, αυτή η ταινία θα μπορούσε να είναι το ανάλογο μιας ταινίας «Χλαμύδας» αν δεν κόστιζε 160 εκατομμύρια δολάρια!!! Διάβολε, στην ταινία, αυτός που ξεχωρίζει ως ερμηνεία είναι ο... Dolph Lundgren, στο ρόλο του Νηρέα!
Και μιας που πιάσαμε τις ερμηνείες, έχει πολύ πλάκα να βλέπεις τον Willem Dafoe, να υποδύεται τον ήρωά του, τον Βάλκο, σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ως νέος, έχει φάει τόσο πολύ ρετουσάρισμα, που δυσκολεύεσαι να τον πάρεις στα σοβαρά. Και η Nicole Kidman να παίζει ξύλο σε ταινία με υπερήρωες; Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας; Ο James Wan στη σκηνοθετική καρέκλα αφηγείται την ταινία του ως το απόλυτο παραμύθι. Καμία αληθοφάνεια, κανένα βάθος στους χαρακτήρες (εντάξει, τι ψάχνω κι εγώ, ντιπ χαζός ρε φίλε), αφελή μηνύματα περί οικολογίας και ηρωισμού και μια... αναλογία, με τον βασιλιά Αρθούρο που ψάχνει το Εξκάλιμπέρ του – εδώ ο Άρθουρ της ταινίας μας ψάχνει την μυθική Τρίαινα. Πολύς χαβαλές στο σενάριο, έντονη και συνεχής δράση, πολλά οπτικά εφέ, καταιγιστικός ρυθμός, εντάξει, δεν είναι και όλα για πέταμα. Πχ, η σκηνή στη Σικελία, με έναν από τους Κακούς να κυνηγά την πριγκίπισσα Μίρα, η οποία τρέχει στις ταράτσες των σπιτιών, όταν ο Κακός διαπερνά από κάτω της τους τοίχους των ίδιων σπιτιών, είναι εντυπωσιακή. Η μονομαχία στο Δαχτυλίδι της Φωτιάς, επίσης.
Αλλά... και δύο ώρες και 23 λεπτά ρε παιδιά, δεν κάνουν το θέαμα πιο χορταστικό: το κάνουν πιο μπουκωτικό – βλέπεις και βαρυστομαχιάζεις! Υπάρχουν διάλογοι που σε κάνουν να πονάς, σωματικά: πολύς πόνος. Πιο χαρακτηριστικό: «Where I come from, the sea carries our tears away». Με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Δηλαδή, ήμαρτον. Στην ταινία, μέχρι και στο σάουντρακ βρήκα φάουλ. Πχ, όταν ο Aquaman μαζί με την πριγκίπισσα Μίρα πάνε στην έρημο Σαχάρα, στην Αφρική, ακούμε το «Africa» των Toto, σε μια ραπ διασκευή, όμως, που δεν ταιριάζει καθόλου με τίποτε! Το ότι βλέπουμε την πριγκίπισσα Μίρα να παίζει σε φλογέρα, που μοιάζει με... κλαρίνο, ένα πολύ γνωστό μουσικό σκοπό (που, φτου γαμώτο, μου διέφυγε τώρα) είναι μια σκηνή για χαβαλέ, αλλά είναι τόσο τραβηγμένη, τόσο πρόχειρη, σαν να βγήκε κατευθείαν από τις χειρότερες ταινίες «Χλαμύδες».
Στην τελική, όμως, η ταινία θα διασκεδάσει το κοινό που θα την επιλέξει, ένα κοινό κατά βάση χωρίς μεγάλες προσδοκίες, αλλά γουστάρει στο σινεμά να βλέπει ταινίες με εφέ, εφέ που χάνονται στο downloading (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;). Η ταινία θα σκίσει εισπρακτικά. Και είμαι πολύ περίεργος να μάθω πόσα εισιτήρια θα κόψει στην μία και μοναδική αίθουσα IMAX που υπάρχει πια στη χώρα μας, στους πολυκινηματογράφους CINEPLEXX, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί όπου είδαμε την ταινία σε ειδική προβολή, απολαμβάνοντας τον εξελιγμένο ήχο και την απίστευτη ποιότητα εικόνας. Να συνοδεύονταν όλα αυτά και με απίστευτη ποιότητα περιεχομένου, θα την είχαμε κάνει λαχείο.
Εν πάση περιπτώσει, τα κάνει λίγο μούσκεμα η ταινία αλλά δεν βυθίζεται. Κι αυτό όποτε συμβαίνει είναι καλό πράγμα. Δεν συμφωνείτε;
Η υπόθεση: Προκειμένου να ξεφύγει από έναν προσυμφωνημένο γάμο με τον οποίο η ίδια δεν... συμφωνεί, η πριγκίπισσα Ατλάνα από την (χαμένη) Ατλαντίδα, το σκάει από το υποβρύχιο βασίλειό της. Θα την βρει εξουθενωμένη ο ταπεινός φαροφύλακας Τομ Κέρι και θα τη σώσει. Οι δυο τους θα ερωτευτούν. Ο καρπός του έρωτά τους θα είναι ο Άρθουρ. Μετά από επίθεση που δέχονται στο σπίτι τους, η Ατλάνα καταλαβαίνει πως όσο μένει μαζί τους, ο Τομ και ο Άρθουρ κινδυνεύουν. Έτσι, αποφασίζει να γυρίσει στην Ατλαντίδα, με την υπόσχεση πως κάποτε, θα επιστρέψει. Τα χρόνια περνούν και ο Άρθουρ μεγαλώνει. Χάρη στο DNA της μητέρας του, ο Άρθουρ ανακαλύπτει ως παιδί ότι διαθέτει πολλές υπεράνθρωπες ικανότητες. Μπορεί να αναπνέει κάτω από το νερό, να κολυμπά σε εξωπραγματικές ταχύτητες, να αντέχει σε απροσμέτρητα βάθη και να παραμένει αλώβητος, ενώ επικοινωνεί τηλεπαθητικά με τα θαλάσσια όντα. Εκτός από τις υποβρύχιες ικανότητες του, είναι προικισμένος με υπεράνθρωπες δυνάμεις και στην ξηρά. Είναι εξαιρετικά δυνατός, έχει οξυμένες αισθήσεις και αδιαπέραστο δέρμα. Όταν η διαμάχη ανάμεσα στην ξηρά και τη θάλασσα ξεσπάει, ο Άρθουρ πρέπει να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις του για να υπερασπιστεί τη γη και τους ωκεανούς… διαφορετικά κινδυνεύουν και τα δύο. Για να σταματήσει τον πόλεμο που απειλεί το μέλλον του κόσμου, ο Άρθουρ πρέπει να πολεμήσει τον ίδιο του τον ετεροθαλή αδελφό, τον διψασμένο για εξουσία Ορμ, καθώς και τον εκδικητικό Μπλακ Μάντα. Ο μόνος δεσμός του Άρθουρ με τον κόσμο της μητέρας του είναι η τρίαινα που άφησε πίσω της και οι επισκέψεις του Βάλκο, ενός συμβούλου του θρόνου της Ατλαντίδας, πιστού στην Ατλάνα, που τον εκπαιδεύει. Μεγάλο ρόλο παίζει και η κοκκινομάλλα πριγκίπισσα Μίρα, που επίσης επιθυμεί την ειρήνη. Θα καταφέρει να αποδεχτεί τη μοίρα του ο Άρθουρ; Θα μπορέσει να βρει τη μυθική τρίαινα του Άτλαντα; Θα γίνει βασιλιάς της Ατλαντίδας; Και το κυριότερο: θα σταματήσει τον πόλεμο;
Η άποψή μας: Θα επιχειρήσω έναν παραλληλισμό κι ας είναι αδόκιμος, κι ας αποδειχτεί μη επιτυχημένος. Κάμποσες δεκαετίες πριν, στην Τσινετσιτά κατά βάση, γυριζόταν οι περίφημες ταινίες «Χλαμύδες». Οι ταινίες με σπαθιά και σανδάλια. Οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούσαν ήρωες της ελληνικής μυθολογίας κατά βάση, σε φτηνές παραγωγές, με βράχους από φελιζόλ και πάλες με λιοντάρια, που αφήσανε εποχή. Απευθύνονταν σε λούμπεν θεατές, σε ένα συγκεκριμένο, περιθωριακό κοινό, που γούσταρε να ξεχνιέται για ένα δίωρο – σίγουρα πάντως, όχι στο μεγάλο κοινό. Ήταν οι τσόντες της κινηματογραφικής βιομηχανίας, τα φασονάδικα σε σχέση με τα μαγαζιά που έφτιαχναν κουστούμια. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Όπου το περιθώριο του χθες έχει γίνει το must του σήμερα. Όπου οι ταινίες με τους υπερήρωες είναι θαρρείς εκείνες που κρατάνε τον κινηματογράφο ζωντανό! Πανάκριβες παραγωγές, με θεαματικά εφέ, είναι οι ταινίες που κόβουν παγκοσμίως τα περισσότερα εισιτήρια. Είναι οι ταινίες που απευθύνονται στη σύγχρονη πιτσιρικαρία, την εθισμένη στις γρήγορες εικόνες και την αισθητική αλλά και τη λογική των βιντεογκέιμ.
Το λες και κατάντια! Παραλλαγές στο ίδιο θέμα, η αιώνια μάχη του «Καλού» με το «Κακό», σχηματικοί ήρωες, κακογραμμένα σενάρια, καταιγιστικό μοντάζ και λογική «bigger is better». Μετά τον παραπάνω παραλληλισμό, ας προχωρήσουμε και σε μία διαπίστωση, που έχει να κάνει με τα «σύμπαντα» των υπερηρώων της Marvel και της DC Comics. Όσο οι ταινίες της Marvel γίνονται πιο σοβαρές, πιο στιβαρές, πιο σκοτεινές, οι ταινίες της DC Comics φαίνεται να χαλαρώνουν, να ασπάζονται τον χαβαλεδιαρισμό, να αποτινάσσουν από επάνω τους τον υπερφίαλο χαρακτήρα των πρώτων ταινιών τους – ιδίως στο Extended Universe. Ενώ λοιπόν στο «Εκδικητές: Ο πόλεμος της αιωνιότητας» οι μισοί υπερήρωες πηγαίνουν στα θυμαράκια, στο Aquaman γίνεται της τρελής το πανηγύρι! Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται: «Καλά, οι μάγκες γύρισαν αυτήν την ταινία ως σοβαρό φιλμ με υπερήρωες ή ως παρωδία;».
Συμβάλλει τα μάλα σε αυτήν την κατεύθυνση η παρουσία (γιατί ερμηνεία δεν τη λες με τίποτα) του πρωταγωνιστή Jason Momoa. Ο άνθρωπος που έγινε γνωστός παντού στον κόσμο υποδυόμενος τον Khal Drogo (και γεύτηκε τα κάλλη της Kalisi!!!) στο «Game of Thrones», φαίνεται να αποτελεί μια πιο χαλαρή ακόμα εκδοχή του Rock. Και υπήρχαν στιγμές στην ταινία, που περίμενα πως θα τα παρατήσει όλα και θα αρχίσει να τραγουδάει το «Χαρά μου», όπως κάνει και ο Μάουι στη «Βαϊάνα», την υπέροχη αυτή ταινία κινουμένων σχεδίων! Ναι, αυτή η ταινία θα μπορούσε να είναι το ανάλογο μιας ταινίας «Χλαμύδας» αν δεν κόστιζε 160 εκατομμύρια δολάρια!!! Διάβολε, στην ταινία, αυτός που ξεχωρίζει ως ερμηνεία είναι ο... Dolph Lundgren, στο ρόλο του Νηρέα!
Και μιας που πιάσαμε τις ερμηνείες, έχει πολύ πλάκα να βλέπεις τον Willem Dafoe, να υποδύεται τον ήρωά του, τον Βάλκο, σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ως νέος, έχει φάει τόσο πολύ ρετουσάρισμα, που δυσκολεύεσαι να τον πάρεις στα σοβαρά. Και η Nicole Kidman να παίζει ξύλο σε ταινία με υπερήρωες; Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας; Ο James Wan στη σκηνοθετική καρέκλα αφηγείται την ταινία του ως το απόλυτο παραμύθι. Καμία αληθοφάνεια, κανένα βάθος στους χαρακτήρες (εντάξει, τι ψάχνω κι εγώ, ντιπ χαζός ρε φίλε), αφελή μηνύματα περί οικολογίας και ηρωισμού και μια... αναλογία, με τον βασιλιά Αρθούρο που ψάχνει το Εξκάλιμπέρ του – εδώ ο Άρθουρ της ταινίας μας ψάχνει την μυθική Τρίαινα. Πολύς χαβαλές στο σενάριο, έντονη και συνεχής δράση, πολλά οπτικά εφέ, καταιγιστικός ρυθμός, εντάξει, δεν είναι και όλα για πέταμα. Πχ, η σκηνή στη Σικελία, με έναν από τους Κακούς να κυνηγά την πριγκίπισσα Μίρα, η οποία τρέχει στις ταράτσες των σπιτιών, όταν ο Κακός διαπερνά από κάτω της τους τοίχους των ίδιων σπιτιών, είναι εντυπωσιακή. Η μονομαχία στο Δαχτυλίδι της Φωτιάς, επίσης.
Αλλά... και δύο ώρες και 23 λεπτά ρε παιδιά, δεν κάνουν το θέαμα πιο χορταστικό: το κάνουν πιο μπουκωτικό – βλέπεις και βαρυστομαχιάζεις! Υπάρχουν διάλογοι που σε κάνουν να πονάς, σωματικά: πολύς πόνος. Πιο χαρακτηριστικό: «Where I come from, the sea carries our tears away». Με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Δηλαδή, ήμαρτον. Στην ταινία, μέχρι και στο σάουντρακ βρήκα φάουλ. Πχ, όταν ο Aquaman μαζί με την πριγκίπισσα Μίρα πάνε στην έρημο Σαχάρα, στην Αφρική, ακούμε το «Africa» των Toto, σε μια ραπ διασκευή, όμως, που δεν ταιριάζει καθόλου με τίποτε! Το ότι βλέπουμε την πριγκίπισσα Μίρα να παίζει σε φλογέρα, που μοιάζει με... κλαρίνο, ένα πολύ γνωστό μουσικό σκοπό (που, φτου γαμώτο, μου διέφυγε τώρα) είναι μια σκηνή για χαβαλέ, αλλά είναι τόσο τραβηγμένη, τόσο πρόχειρη, σαν να βγήκε κατευθείαν από τις χειρότερες ταινίες «Χλαμύδες».
Στην τελική, όμως, η ταινία θα διασκεδάσει το κοινό που θα την επιλέξει, ένα κοινό κατά βάση χωρίς μεγάλες προσδοκίες, αλλά γουστάρει στο σινεμά να βλέπει ταινίες με εφέ, εφέ που χάνονται στο downloading (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;). Η ταινία θα σκίσει εισπρακτικά. Και είμαι πολύ περίεργος να μάθω πόσα εισιτήρια θα κόψει στην μία και μοναδική αίθουσα IMAX που υπάρχει πια στη χώρα μας, στους πολυκινηματογράφους CINEPLEXX, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί όπου είδαμε την ταινία σε ειδική προβολή, απολαμβάνοντας τον εξελιγμένο ήχο και την απίστευτη ποιότητα εικόνας. Να συνοδεύονταν όλα αυτά και με απίστευτη ποιότητα περιεχομένου, θα την είχαμε κάνει λαχείο.
Εν πάση περιπτώσει, τα κάνει λίγο μούσκεμα η ταινία αλλά δεν βυθίζεται. Κι αυτό όποτε συμβαίνει είναι καλό πράγμα. Δεν συμφωνείτε;
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική