Οι Χήρες
του Steve McQueen. Με τους Viola Davis, Michelle Rodriguez, Elizabeth Debicki, Cynthia Erivo, Colin Farrell, Brian Tyree Henry, Daniel Kaluuya, Jacki Weaver, Carrie Coon, Robert Duvall, Liam Neeson
Steve Goes to Hollywood
του gaRis (@takisgaris) 
Εσύ μπορεί να ξέρεις τον Steve McQueen από το πολιτικώς ορθότατο slavery porn 12 Years a Slave (2013) που ξέπλυνε την Ακαδημία στα καθαγιασμένα ύδατα του κινηματογραφικού Σιλωάμ. Ίσως ως επαϊέστερος να τον έχεις περί πολλού, επαρκώς αιτιολογημένα, για την τριλογία ψυχοσωματικής κακουχίας η οποία ολοκληρώθηκε με το Σκλάβο, μετά τα Hunger (2008) και Shame (2011). Ο McQueen είναι ο κατ’εξοχήν υπεύθυνος για την καριέρα του συναρπαστικού Michael Fassbender καθότι τον χρησιμοποίησε και στις τρεις μεγάλου μήκους ταινίες του. Αυτά είναι τα παγκοίνως γνωστά. Από τα οποία αναγκάζομαι να πάρω απόσταση, όχι γιατί τον θεωρώ «σκουπιδιάρη πορτιέρη» όπως θρυλείται πως τον έκραξε κάποτε ο διαβόητος (επίσης μαύρος) κριτικός Armond White στη βράβευσή του από το NYFC (για τη σκηνοθεσία του στο Slave) αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: Εκκινώντας από το σεβασμό για το προ-κινηματογραφικό του βιογραφικό. Με άκλειστα τα πενήντα του, ο Steve βγήκε γερά στο σινεμά στα τριανταοχτώ, ενώ ήδη είχε αναγορευτεί σε Office of the Order of the British Empire (και κατοπινά, στα 2011 σε Commander of the Order of the British Empire) από την Ελισάβετ της Αγγλίας για το καλλιτεχνική του συμβολή στο πεδίο των visual arts. Των Καλών Τεχνών ο τυπάς δηλαδή που πέρασε κάποτε από το Tisch (NY) για να μάθει σκηνοθεσία και δεν την έβγαλε καθαρή ούτε ένα εξάμηνο.
Που μας πάει το πουλμανάκι; Πάρε - διάβασε τις συνεντεύξεις του όπου ευδιάκριτα αναδεικνύεται ως ο Λονδρέζος παρίας του Χόλιγουντ που ονειροπόλα ποιεί τέχνη πέρα από τον φασοναρισμένο αμερικανικό ζουρνά εκβιομηχάνισης εικόνων. Εξ’ού και τα αργόσυρτα πλάνα που πιέζουν το κακό σπυρί ταμπού καταστάσεων και εκθέτουν ανεπανόρθωτα την κυνική μηδαμινότητα των καταστροφικών μας ενστίκτων. Ειδικά στο Shame, μια αληθινά σημαντική ταινία, καρφώνει σπίρτα ανάμεσα στα βλέφαρα, φορτώνοντας αρές την επικυρίαρχη πορνογραφία της συλλογικά εκτεθειμένης μας μοναξιάς. Κι έρχεται ο Σκλάβος, το όσκαρ, οι ανοιχτές πόρτες και η κριτική προσκύνησις. Περιμένεις λοιπόνε την επόμενη περπατησιά. Περνούν πέντε χρόνια και η επιστροφή συντελείται δια ανθυπομετρίου παλπ-ίσματος της Gillian Flynn των Gone Girl και Sharp Objects. To story πατάει πάνω στην ομότιτλη βρεταννική σειρά που έπαιξε στην τηλεόραση στις αρχές των 80s. Οι χήρες πρόσφατα πεσόντων επί τω έργω κακοποιών σκαρώνουν heist για να αρπάξουν πέντε μύρια και να εξασφαλίσουν την εκ των πραγμάτων επαπειλούμενη επιβίωσή των.
Καμβάς στην εδώ διασκευή το Σικάγο που είναι διαχρονικά το άντρο της συμμορίτικης βίας. Όμως ο McQueen δεν είναι Michael Mann ή Scorsese του Departed (εξεπίτηδες η επιλογή ως επίσης remake) που ζέχνει απάκρου εισάκρον Βοστωνίλα. Ο καλλιτέχνης προτιμά να πλανάρει τον αντικατοπτρισμό της φυλωσσιάς στο παρπρίζ του τζηπ ή το ζουμαριστό στην κάφτρα του τσιγάρου για να μην ξεχάσω την εναρκτήρια σεκάνς με Liam Neeson και Viola Davis να γλωσσοφιλιούνται αντικριστά στο συζυγικό κρεββάτι. Η χήρα Viola είναι η badass που απειλείται για κλεψιμαίικα του νεκρού Liam η οποία θα ψάξει να βρει τις αποδέλοιπες συφοριασμένες Michelle Rodriguez και Elizabeth Debicki για να αρπάξουν τα λεφτά από τα χέρια διεφθαρμένου τζακιού πολιτικών (πειστικότατο το δίδυμο Robert Duval - Collin Farrell ως αδίστακτος ρατσιστής πατέρας - πραγματιστής γιος) κι εδώ έρχεται -και - δε - δένει η άβολη σύγκριση με το Oceans 8, τουτέστιν η επαναδιήγηση του ανδρικού σπορ όπως εισήλθε στην κινηματογραφία στα 50sτο heist, ως ανατροπή των όρων δια της γυναικείας κατίσχυσης. Έλα όμως που ο Steve είναι φύσει αγέλαστος και υψιπετής στις αναζητήσεις του. Έτσι, χωρίς γκριμάτσες, χώνει και έναν πολιτικό συμμοριτισμό τον οποίο υπηρετεί με κλισεδιάρικη αγριότητα ο Daniel Kaluuya (Get Out) ώστε να φέρει τάχαμου προς τα αριστουργήματα του Coppola και του De Palma το αφήγημα.
Εκτιμώ τον McQueen και την αποκαλυπτική ωμότητα των εικόνων του όταν το όραμά του υπηρετεί μια σκληρή αλήθεια. Δεν υπολήπτομαι όμως επουδενί αναμασήματα – ξεράσματα ποπκόρν διατροφικής αξίας, με την προβιά μετα-φεμινιστικής πλειοδοσίας και πολιτικής της ράτσας για να βγει στο δια ταύτα τι; Αν προσέξεις το τελευταίο δίλεπτο το πως πακετάρει το φιλμ η κάμερα, παίρνεις όρκο πως η μονταζιέρα έπαιξε ερήμην του σκηνοθέτη, ώστε να βγουν τα $40Μ+ της παραγωγής. Δυο ώρες σιχασιάς και έλλειψης εμπιστοσύνης στην ανθρωπιά για να ακουμπήσει εντέλει το πηγούνι στο πάτωμα από το απροκάλυπτο φρουί γλασέ. Δεν το λες ξεπούλημα, νερό στο κρασί πάντως είναι αφού.
Καμβάς στην εδώ διασκευή το Σικάγο που είναι διαχρονικά το άντρο της συμμορίτικης βίας. Όμως ο McQueen δεν είναι Michael Mann ή Scorsese του Departed (εξεπίτηδες η επιλογή ως επίσης remake) που ζέχνει απάκρου εισάκρον Βοστωνίλα. Ο καλλιτέχνης προτιμά να πλανάρει τον αντικατοπτρισμό της φυλωσσιάς στο παρπρίζ του τζηπ ή το ζουμαριστό στην κάφτρα του τσιγάρου για να μην ξεχάσω την εναρκτήρια σεκάνς με Liam Neeson και Viola Davis να γλωσσοφιλιούνται αντικριστά στο συζυγικό κρεββάτι. Η χήρα Viola είναι η badass που απειλείται για κλεψιμαίικα του νεκρού Liam η οποία θα ψάξει να βρει τις αποδέλοιπες συφοριασμένες Michelle Rodriguez και Elizabeth Debicki για να αρπάξουν τα λεφτά από τα χέρια διεφθαρμένου τζακιού πολιτικών (πειστικότατο το δίδυμο Robert Duval - Collin Farrell ως αδίστακτος ρατσιστής πατέρας - πραγματιστής γιος) κι εδώ έρχεται -και - δε - δένει η άβολη σύγκριση με το Oceans 8, τουτέστιν η επαναδιήγηση του ανδρικού σπορ όπως εισήλθε στην κινηματογραφία στα 50sτο heist, ως ανατροπή των όρων δια της γυναικείας κατίσχυσης. Έλα όμως που ο Steve είναι φύσει αγέλαστος και υψιπετής στις αναζητήσεις του. Έτσι, χωρίς γκριμάτσες, χώνει και έναν πολιτικό συμμοριτισμό τον οποίο υπηρετεί με κλισεδιάρικη αγριότητα ο Daniel Kaluuya (Get Out) ώστε να φέρει τάχαμου προς τα αριστουργήματα του Coppola και του De Palma το αφήγημα.
Εκτιμώ τον McQueen και την αποκαλυπτική ωμότητα των εικόνων του όταν το όραμά του υπηρετεί μια σκληρή αλήθεια. Δεν υπολήπτομαι όμως επουδενί αναμασήματα – ξεράσματα ποπκόρν διατροφικής αξίας, με την προβιά μετα-φεμινιστικής πλειοδοσίας και πολιτικής της ράτσας για να βγει στο δια ταύτα τι; Αν προσέξεις το τελευταίο δίλεπτο το πως πακετάρει το φιλμ η κάμερα, παίρνεις όρκο πως η μονταζιέρα έπαιξε ερήμην του σκηνοθέτη, ώστε να βγουν τα $40Μ+ της παραγωγής. Δυο ώρες σιχασιάς και έλλειψης εμπιστοσύνης στην ανθρωπιά για να ακουμπήσει εντέλει το πηγούνι στο πάτωμα από το απροκάλυπτο φρουί γλασέ. Δεν το λες ξεπούλημα, νερό στο κρασί πάντως είναι αφού.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική