Tuftland
του Roope Olenius. Με τους Veera W. Vilo, Saara Elina, Miikka J. Anttila, Ria Kataja, Neea Viitamäki, Arja Pekurinen, Ari Savonen
Για το Ψαλίδι!
του zerVo (@moviesltd) 
Χωρίς δεύτερη σκέψη, η Σκανδιναβική χώρα που έχει μείνει πιο πίσω από όλες στην παραγωγή ταινιών επιπέδου, ακόμη και από την πολύ μακρινή Ισλανδία, είναι η Φινλανδία. Ένας τόπος που για δεκαετίες παρέμενε προβληματισμένος και μετέωρος, για το αν πραγματικά ανήκει στην βορειοευρωπαική χερσόνησο ή ορίζει μια ακόμη δημοκρατία της Σοβιετικής Ενώσεως, που μοιάζει σαν να μην έχει θέματα πολιτικά, κοινωνικά, πρακτικά να επεξεργαστεί προβάλλοντας τα στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις. Και πραγματικά αν εξαιρέσει κανείς τον international πλέον Aki, δεν θα βρει εύκολα καλλιτεχνικά δείγματα γραφής από τους Σουόμι, που να χρήζουν ιδιαίτερης συζήτησης, αναλογικά με τους γειτονικούς σινεμάδες, της Νορβηγίας, της Δανίας και της Σουηδίας ας πούμε, που έχουν κάνει άλματα προόδου. Και σίγουρα σε καμία περίπτωση η ταινία που θα μου αλλάξει αυτή την άποψη δεν θα είναι το Tuftland...
Προβληματισμένη από την αναπάντεχα απογοητευτική τροπή που έχει πάρει η ζωή της, ζορισμένη στο να βρει εργασία πάνω στον τομέα της και άρτι εγκαταλελειμμένη από τον αγόρι της, η Ιρίνα, σπουδάστρια κλωστουφαντουργίας στην Φινλανδική πρωτεύουσα, θα ακούσει την συμβουλή της κολλητής φιλενάδας της και θα αποδεχτεί την πρόταση για καλοκαιρινή δουλειά, σε βιοτεχνία παραγωγής ρούχων, στην αποκομμένη περιφέρεια της χώρας. Μετά από ολοήμερο οδικό ταξίδι, διασχίζοντας ολάκερη την τούνδρα και περπατώντας χιλιόμετρα δασώδους έκτασης, η κοπελιά επιτέλους θα φτάσει στον τελικό της προορισμό, εκεί που θα βιώσει την πρώτη έκπληξη, αφού δεν υφίσταται καμία μονάδα, παρά μια αγροτική οικία, όπου οι ένοικοι της, ολημερίς πλέκουν στο χέρι μάλλινα φουντάκια.
Ακόμη κι έτσι η Ιρίνα δεν θα δείξει απογοήτευση, αφού στην πρώτη τους αυτή συνάντηση οι άνθρωποι που την υποδέχθηκαν, έδειξαν φιλόξενοι και καλοσυνάτοι. Προσωπείο ψεύτικο όμως, που σταδιακά θα αρχίσει να αποσυντίθεται, εμφανίζοντας το πραγματικό που κρύβεται από πίσω, μιας και τα μέλη της ιδιόμορφης αυτής σέχτας θα επιδείξουν συμπεριφορές παράξενες και μυστηριώδεις. Και πολύ σύντομα η μικρή θα καταλάβει πως πίσω από όλο αυτό το ολιγαρκές και πέραν του πολιτισμού παραμύθι, οι καινούργιοι της σύντροφοι κρύβουν καλά ένα σκοτεινό μυστικό.
Και η αφετηρία του όλου δεν είναι άσχημη θα έλεγα, κινείται στα μέτρα εκατοντάδων άλλων, ευρωπαϊκής συνήθως κοπής, φιλμς που αναφέρονται στον υπάρχοντα προβληματισμό των νέων για το μέλλον τους, την επαγγελματική τους αποκατάσταση, αλλά και το στήσιμο μιας σωστής αισθηματικής σχέσης που ενδεχόμενα θα θέσει και τις βάσεις για την δημιουργία οικογένειας. Αυτή η απόγνωση της κοπελιάς είναι που θα την οδηγήσει στην απόφαση να εγκαταλείψει τα πάντα στην μεγαλούπολη για να πάρει το μακρινό διάβα προς το ολοκληρωτικά άγνωστο, μέσα από μια ταξιδιάρικη, όμορφη διαδρομή μέσα στα δέντρα και πλάι στις χιλιάδες λίμνες, που έτσι κι αλλιώς δίνουν το στίγμα της όμορφης γωνίας του Βορρά. Είναι το σημείο που ο σκηνοθέτης ξετυλίγει τις δημιουργικές του δυνατότητες, φωτογραφίζοντας τα εκπληκτικά αυτά τοπία που το μοναχικό λεωφοριάκι διασχίζει, παίρνοντας μαζί του και την μοναδική - εκτός ενός περίεργου ακόμη τύπου στην γαλαρία - επιβάτιδα. Δυστυχώς αυτές όπως φαίνεται είναι και οι μοναδικές του...
Από την πρώτη κιόλας στιγμή στο αινιγματικό καλύβι γίνεται σαφές ακόμη και στον πιο αδαή πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και πως πολύ σύντομα θα ξεσπάσουν οι εκπλήξεις. Από το σημείο αυτό και κατοπινά η ταινία δεν αφήνει ούτε μισό κλισέ αντίστοιχης δυτικοφερμένης ταινίας, που κάποιος μοναχικός τύπος παγιδεύεται στο συρματόπλεγμα μιας ιδιόμορφων πεποιθήσεων φράξιας - είναι σαχλό να χρησιμοποιήσω την αντιστοίχηση του Wicker Man, όπως πράττει το διαφημιστικό δελτίο τύπου - και με κανέναν τρόπο δεν γίνεται να αποδράσει. Μόνο που ακόμη κι αυτό το κοπιάρισμα το πετυχαίνει με τον πλέον χοντροκομμένο και κουτό τρόπο, του τύπου "μαζεύτηκε η παρέα μας, έχουμε και μια καλή κάμερα, άντε να γυρίσουμε κι ένα ταινιάκι μέσα στο Σου Κου".
Μια μάνα - αφεντικό που μιλάει διαρκώς με γρίφους, μια τύποις κολλητή ο ορισμός της παραξενιάς, ένας μουρλός ίδιος ο Σαλταπήδας που κυλιέται στα πατώματα, δυο κοκκινολαίμηδες βγαλμένοι από συναυλία του χειρότερου τρας μέταλ γκρουπ και ταττάαααμ η μεγάλη έκπληξη που κρύβει η κουρτίνα τρία και που θα παρακαλούσες να ήταν ο Ζονκ επί επτά! Κι όμως ακόμη και υπό τέτοιες συνθήκες, η κορασίδα ακόμη δεν έχει πειστεί πως τάχιστα θα χρησιμοποιηθεί ως ο αγνός αμνός στην θυσία που σταδιακά στήνεται τριγύρω της, νομίζοντας πως όλα βαίνουν καλώς και αποτελούν μέρος της καθημερινότητας αυτής της ξεχωριστής σοσιετέ. Η μεγάλη πλάκα είναι που στην πατρίδα της Nokia λίγο πριν περάσουμε στην τρίτη μετά μιλένιουμ δεκαετία, τα κινητά δεν πιάνουν πουθενά και ποτέ, οπότε το φιλμ αφήνεται να ολοκληρωθεί λες και βρισκόμαστε στα πρωτόγονα 60s...
Κανένας τρόμος, αφού πιο πολύ με αστεία μοιάζει η πλοκή, καμία σοβαρή ανατροπή, η παραμικρή έκπληξη δεν συνοδεύει το πάμφτωχο σενάριο και μηδενικό ενδιαφέρον χαρακτηρίζουν την περίπτωση του ερασιτεχνικού Tuftland (Κύρσυα η μαρκίζα στην τοπική διάλεκτο, δηλαδή η απομακρυσμένη περιοχή του τόπου που στήνεται η υπόθεση). Οι όποιες κοινωνικοπολιτικές αλληγορίες παλεύει να συνδυάσει το ασυνάρτητο θέμα πηγαίνουν από νωρίς περίπατο, αντάμα με τις παρείστικες ερμηνείες των (μάλλον όχι επαγγελματιών) ηθοποιών που οι μισοί, ντυμένοι σαν παλιάτσοι, το μόνο που καταφέρνουν είναι να οδηγήσουν την πλατεία στο μειδίαμα. Όχι, δεν...
Ακόμη κι έτσι η Ιρίνα δεν θα δείξει απογοήτευση, αφού στην πρώτη τους αυτή συνάντηση οι άνθρωποι που την υποδέχθηκαν, έδειξαν φιλόξενοι και καλοσυνάτοι. Προσωπείο ψεύτικο όμως, που σταδιακά θα αρχίσει να αποσυντίθεται, εμφανίζοντας το πραγματικό που κρύβεται από πίσω, μιας και τα μέλη της ιδιόμορφης αυτής σέχτας θα επιδείξουν συμπεριφορές παράξενες και μυστηριώδεις. Και πολύ σύντομα η μικρή θα καταλάβει πως πίσω από όλο αυτό το ολιγαρκές και πέραν του πολιτισμού παραμύθι, οι καινούργιοι της σύντροφοι κρύβουν καλά ένα σκοτεινό μυστικό.
Και η αφετηρία του όλου δεν είναι άσχημη θα έλεγα, κινείται στα μέτρα εκατοντάδων άλλων, ευρωπαϊκής συνήθως κοπής, φιλμς που αναφέρονται στον υπάρχοντα προβληματισμό των νέων για το μέλλον τους, την επαγγελματική τους αποκατάσταση, αλλά και το στήσιμο μιας σωστής αισθηματικής σχέσης που ενδεχόμενα θα θέσει και τις βάσεις για την δημιουργία οικογένειας. Αυτή η απόγνωση της κοπελιάς είναι που θα την οδηγήσει στην απόφαση να εγκαταλείψει τα πάντα στην μεγαλούπολη για να πάρει το μακρινό διάβα προς το ολοκληρωτικά άγνωστο, μέσα από μια ταξιδιάρικη, όμορφη διαδρομή μέσα στα δέντρα και πλάι στις χιλιάδες λίμνες, που έτσι κι αλλιώς δίνουν το στίγμα της όμορφης γωνίας του Βορρά. Είναι το σημείο που ο σκηνοθέτης ξετυλίγει τις δημιουργικές του δυνατότητες, φωτογραφίζοντας τα εκπληκτικά αυτά τοπία που το μοναχικό λεωφοριάκι διασχίζει, παίρνοντας μαζί του και την μοναδική - εκτός ενός περίεργου ακόμη τύπου στην γαλαρία - επιβάτιδα. Δυστυχώς αυτές όπως φαίνεται είναι και οι μοναδικές του...
Από την πρώτη κιόλας στιγμή στο αινιγματικό καλύβι γίνεται σαφές ακόμη και στον πιο αδαή πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και πως πολύ σύντομα θα ξεσπάσουν οι εκπλήξεις. Από το σημείο αυτό και κατοπινά η ταινία δεν αφήνει ούτε μισό κλισέ αντίστοιχης δυτικοφερμένης ταινίας, που κάποιος μοναχικός τύπος παγιδεύεται στο συρματόπλεγμα μιας ιδιόμορφων πεποιθήσεων φράξιας - είναι σαχλό να χρησιμοποιήσω την αντιστοίχηση του Wicker Man, όπως πράττει το διαφημιστικό δελτίο τύπου - και με κανέναν τρόπο δεν γίνεται να αποδράσει. Μόνο που ακόμη κι αυτό το κοπιάρισμα το πετυχαίνει με τον πλέον χοντροκομμένο και κουτό τρόπο, του τύπου "μαζεύτηκε η παρέα μας, έχουμε και μια καλή κάμερα, άντε να γυρίσουμε κι ένα ταινιάκι μέσα στο Σου Κου".
Μια μάνα - αφεντικό που μιλάει διαρκώς με γρίφους, μια τύποις κολλητή ο ορισμός της παραξενιάς, ένας μουρλός ίδιος ο Σαλταπήδας που κυλιέται στα πατώματα, δυο κοκκινολαίμηδες βγαλμένοι από συναυλία του χειρότερου τρας μέταλ γκρουπ και ταττάαααμ η μεγάλη έκπληξη που κρύβει η κουρτίνα τρία και που θα παρακαλούσες να ήταν ο Ζονκ επί επτά! Κι όμως ακόμη και υπό τέτοιες συνθήκες, η κορασίδα ακόμη δεν έχει πειστεί πως τάχιστα θα χρησιμοποιηθεί ως ο αγνός αμνός στην θυσία που σταδιακά στήνεται τριγύρω της, νομίζοντας πως όλα βαίνουν καλώς και αποτελούν μέρος της καθημερινότητας αυτής της ξεχωριστής σοσιετέ. Η μεγάλη πλάκα είναι που στην πατρίδα της Nokia λίγο πριν περάσουμε στην τρίτη μετά μιλένιουμ δεκαετία, τα κινητά δεν πιάνουν πουθενά και ποτέ, οπότε το φιλμ αφήνεται να ολοκληρωθεί λες και βρισκόμαστε στα πρωτόγονα 60s...
Κανένας τρόμος, αφού πιο πολύ με αστεία μοιάζει η πλοκή, καμία σοβαρή ανατροπή, η παραμικρή έκπληξη δεν συνοδεύει το πάμφτωχο σενάριο και μηδενικό ενδιαφέρον χαρακτηρίζουν την περίπτωση του ερασιτεχνικού Tuftland (Κύρσυα η μαρκίζα στην τοπική διάλεκτο, δηλαδή η απομακρυσμένη περιοχή του τόπου που στήνεται η υπόθεση). Οι όποιες κοινωνικοπολιτικές αλληγορίες παλεύει να συνδυάσει το ασυνάρτητο θέμα πηγαίνουν από νωρίς περίπατο, αντάμα με τις παρείστικες ερμηνείες των (μάλλον όχι επαγγελματιών) ηθοποιών που οι μισοί, ντυμένοι σαν παλιάτσοι, το μόνο που καταφέρνουν είναι να οδηγήσουν την πλατεία στο μειδίαμα. Όχι, δεν...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Filmboy
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική